Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej...

AA.

mając na uwadze, że w wielu miejscach nadal panuje "ciche przyzwolenie" na przemoc ze względu na płeć i przemoc wobec kobiet, a ofiary często nie zgłaszają tego na policji ze względu na brak zaufania do władz; mając na uwadze, że konieczne jest podejście "zero tolerancji";

AB.

mając na uwadze, że prawa i zdrowie reprodukcyjne i seksualne należą do kompetencji państw członkowskich; mając na uwadze, że UE może jednak przyczyniać się do propagowania wśród państw członkowskich najlepszych praktyk;

AC.

mając na uwadze, że konieczne jest zapewnienie równego dostępu do opieki zdrowotnej, w tym w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego niezależnie od sytuacji ekonomicznej i geograficznej czy niepełnosprawności kobiety;

AD.

mając na uwadze, że dzieci są przyszłością naszego społeczeństwa, a my jesteśmy odpowiedzialni za ich teraźniejszość; mając na uwadze, że zgodnie z art. 14 Karty najlepszym sposobem przekazywania wartości takich jak pokój, tolerancja, współistnienie, równość, sprawiedliwość i poszanowanie praw człowieka są metody edukacji formalnej, pozaformalnej i nieformalnej;

AE.

mając na uwadze, że telefony zaufania dla dzieci, serwisy informacyjne i podobne narzędzia są przydatnymi mechanizmami uwrażliwiania na przypadki naruszania praw dzieci, wskazywania zainteresowanym właściwych organów i zgłaszania naruszeń;

AF.

mając na uwadze, że transmitowanie na żywo wykorzystywania seksualnego dzieci nie jest już nowym zjawiskiem, a stałym elementem rzeczywistości; mając na uwadze, że dzieci narażone są na szkody w wyniku uwodzenia przez internet i nagabywania w celach seksualnych, co w najpoważniejszych przypadkach może prowadzić do zmuszania do czynności seksualnych i innych form wykorzystywania, oraz że nie uczyniono dostatecznie dużo, aby zapobiegać niegodziwemu traktowaniu dzieci w celach seksualnych za sprawą programów edukacyjnych i zacieśnić współpracę wymiarów sprawiedliwości państw członkowskich w celu zwalczania siatek pedofilskich;

AG.

mając na uwadze, że prawo do poszanowania prywatności i do ochrony danych osobowych jest szczególnie ważne w odniesieniu do dzieci, które stanowią najbardziej bezbronną część społeczeństwa;

AH.

mając na uwadze, że w myśl art. 37 Konwencji o prawach dziecka i zasady nadrzędnego interesu dziecka dzieci bez opieki lub odseparowane od rodziców nie powinny być zasadniczo zatrzymywane oraz że należy dopilnować, by były umieszczane w bezpiecznym środowisku zapewniającym wszelką konieczną ochronę, opiekę zdrowotną i edukację;

AI.

mając na uwadze, że poszanowanie praw osób należących do mniejszości jest jedną z podstawowych zasad UE; mając na uwadze, że skuteczna ochrona praw mniejszości wymaga wzmocnienia; mając na uwadze, że w obliczu nasilającej się fali populizmu i ekstremizmu należy propagować współistnienie i poszanowanie mniejszości; mając na uwadze, że mniejszości wnoszą wkład w bogactwo i różnorodność Europy; mając na uwadze, że kryzys migracyjny spowodował nieufność i nasilenie się nienawiści wobec społeczności mniejszościowych w Europie;

AJ.

mając na uwadze, że w sprawozdaniu za rok 2016 poświęconym prawom podstawowym FRA ustaliła, że dyskryminacja i nastroje antycygańskie nadal stanowią wyzwanie dla skutecznej integracji Romów; mając na uwadze, że z badania Eurobarometru z 2015 r. w sprawie dyskryminacji wynika, że pochodzenie etniczne stanowi najpowszechniejszy powód dyskryminacji;

AK.

mając na uwadze, że zarówno pojedyncze osoby o pochodzeniu romskim, jak i grupy takich osób w Europie spotykają się w życiu codziennym z przejawami antycygańskości, regularnych uprzedzeń, rasizmu, nietolerancji, wrogości, dyskryminacji i wykluczenia społecznego; mając na uwadze, że segregacja dzieci romskich w szkolnictwie pozostaje stałym problemem w większości państw członkowskich; mając na uwadze, że dyskryminacja Romów na rynku pracy utrudnia im wydostanie się z zaklętego kręgu ubóstwa;

AL.

mając na uwadze, że art. 8, 9, 10, 19 i 21 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jak i orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE uznają znaczenie podstawowych praw społecznych, co oznacza, że prawa te, a w szczególności prawa do tworzenia związków zawodowych, do strajku, zrzeszania się i do zgromadzeń, muszą być chronione tak, jak pozostałe prawa podstawowe uznane w Karcie;

AM.

mając na uwadze, że tylko 27 % mieszkańców Unii zna jednakowy dla całej UE numer alarmowy 112 i jak dotąd nie wszyscy mają do niego dostęp;

AN.

mając na uwadze, że wszystkie państwa członkowskie mają obowiązek ochrony wszystkich osób, w tym osób LGBTI, przed wszelkimi rodzajami dyskryminacji i przemocy; mając na uwadze, że każdy przejaw dyskryminacji i przemocy ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową powinien być potępiany;

AO.

mając na uwadze, że według przeprowadzonych przez FRA badań przeważające negatywne postawy społeczne i stereotypy stanowią główną przeszkodę w zwalczaniu dyskryminacji i przestępstw z nienawiści wobec osób LGBTI;

AP.

mając na uwadze, że według badania FRA najwyższy poziom dyskryminacji, przemocy i szykanowania wśród grup LGBTI odnotowano wśród osób transpłciowych;

1.

przypomina, że godność ludzka jest nienaruszalnym fundamentem wszystkich praw podstawowych, że nie powinna podlegać instrumentalizacji oraz że w ramach wszystkich inicjatyw UE należy dążyć do jej poszanowania i ochrony; wzywa do uświadamiania obywatelom UE przyrodzonego charakteru godności każdego człowieka w celu osiągnięcia bardziej humanitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa;

2.

potępia wszelkie formy dyskryminacji i przemocy w UE wobec kogokolwiek, jako że stanowią one bezpośrednie pogwałcenie godności człowieka;

3.

ponownie wzywa do poszanowania godności u schyłku życia; przypomina, że kara śmierci jest niezgodna z podstawowymi wartościami UE;

4.

mając na uwadze, że przystąpienie Unii do EKPC stanowi zobowiązanie traktatowe na mocy art. 6 ust. 2 TUE, zaznacza, że zwiększyłoby to ochronę praw podstawowych w UE, i oczekuje jak najszybszego usunięcia przeszkód natury prawnej stojących na drodze do przystąpienia do tej konwencji;

5.

podkreśla, że prawa podstawowe są powszechne i niepodzielne i zawsze mają charakter komplementarny oraz że należy zatem ustalić właściwą równowagę między prawami wszystkich osób w bogatym i różnorodnym społeczeństwie; podkreśla, że ważne jest zapewnienie pełnego wdrożenia zasad, o których mowa w art. 2 Karty praw podstawowych zarówno w prawie unijnym, jak i krajowym; wzywa Komisję do wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego, ilekroć państwo członkowskie naruszy postanowienia Karty podczas wdrażania prawodawstwa UE;

6.

przypomina, że w relacjach ze światem zewnętrznym Unia powinna przyczyniać się do ochrony praw podstawowych; wzywa instytucje UE do zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony tych praw w relacjach międzynarodowych, a także w ramach wewnętrznych polityk o zewnętrznych skutkach;

7.

przypomina, że kluczowe znaczenie ma zapewnienie pełnego poszanowania wspólnych wartości europejskich zapisanych w art. 2 TUE zarówno w prawie unijnym, jak i krajowym, a także w politykach publicznych i ich realizacji; uważa, że w celu ochrony praworządności wszystkie zainteresowane podmioty na szczeblu krajowym muszą zwiększyć swoje wysiłki na rzecz przestrzegania i wzmocnienia zasad praworządności; zauważa, że skuteczne, niezależne i bezstronne sądownictwo ma podstawowe znaczenie dla praworządności;

8.

zwraca uwagę, że regularna wymiana informacji - z instytucjami UE oraz między państwami członkowskimi - opartych na obiektywnych kryteriach i ocenach kontekstowych mogłaby złagodzić problemy w sferze praworządności lub zapobiegać im w przyszłości; ponawia apel o ustanowienie unijnego paktu na rzecz demokracji, praworządności i praw podstawowych, który powinien obejmować roczne sprawozdanie z zaleceniami dla poszczególnych krajów; uważa, że sprawozdanie to należy sporządzić, korzystając z różnych źródeł, w tym ze sprawozdań FRA, Rady Europy i ONZ, oraz że powinno ono zawierać i uzupełniać istniejące instrumenty, takie jak tablica wyników wymiaru sprawiedliwości, i zastąpić mechanizm współpracy i weryfikacji dla Rumunii i Bułgarii;

9.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Rada organizuje systematyczne debaty w sprawie praworządności; uważa, że pakt unijny powinien połączyć ramy praworządności Komisji i dialog Rady na temat praworządności w jeden instrument Unii i że Rada powinna prowadzić dyskusję na podstawie rocznego sprawozdania zawierającego zalecenia dla poszczególnych krajów;

10.

przypomina, że prawa podstawowe powinny stanowić część oceny skutków w odniesieniu do wszystkich wniosków ustawodawczych;

11.

podkreśla, że swoboda przemieszczania się i wyboru miejsca zamieszkania przez obywateli europejskich i ich rodziny, określona w Traktatach i zagwarantowana w dyrektywie w sprawie swobodnego przemieszczania się, jest jednym z praw podstawowych obywateli europejskich;

12.

uznaje, że neutralność państwa ma zasadnicze znaczenie dla ochrony wolności myśli, sumienia i religii, gwarantując równe traktowanie wszystkich wyznań i przekonań, oraz wolności praktykowania wybranej przez siebie religii i zmiany religii lub wyznania;

13.

przypomina o podstawowym znaczeniu wolności słowa, dostępu do informacji i mediów dla zagwarantowania demokracji i praworządności; stanowczo potępia przemoc, naciski i groźby wobec dziennikarzy i mediów; apeluje, by państwa członkowskie powstrzymały się od stosowania wszelkich środków ograniczających wolność mediów, komunikacji i dostępu do informacji; wzywa Komisję, aby podczas negocjacji akcesyjnych zwracała większą uwagę również na przestrzeganie tych praw podstawowych;

14.

ponawia swój apel do UE i państw członkowskich o przeanalizowanie możliwości utworzenia programu ochrony demaskatorów i zapewnienia ochrony źródeł dziennikarzy;

15.

wyraża obawy dotyczące warunków panujących w więzieniach w niektórych państwach członkowskich, często charakteryzujących się przepełnieniem i złym traktowaniem więźniów; podkreśla, że prawa podstawowe więźniów muszą być zagwarantowane; apeluje do Komisji o dokonanie oceny wpływu systemu więziennictwa i sądownictwa karnego na dzieci; wzywa Komisję do wspierania państw członkowskich w tym zakresie oraz do ułatwiania wymiany najlepszych praktyk pomiędzy różnymi organami krajowymi dotyczących różnych modeli zapewnienia więzi między rodzicami odbywającymi karę więzienia a ich dziećmi;

16.

ponownie stanowczo potępia praktykę stosowania zaawansowanych technik przesłuchań, które są zakazane na mocy prawa międzynarodowego i które naruszają m.in. prawo do wolności, bezpieczeństwa, humanitarnego traktowania, wolności od tortur, domniemania niewinności, sprawiedliwego procesu, adwokata i jednakowej ochrony na mocy prawa;

17.

ponawia swój apel o zapewnienie - w drodze otwartych i przejrzystych dochodzeń - rozliczalności poważnych naruszeń praw podstawowych, zwłaszcza w kontekście transportu i nielegalnego przetrzymywania więźniów;

18.

podkreśla, że korupcja poważnie zagraża demokracji, praworządności i prawom podstawowym; zachęca państwa członkowskie i instytucje UE do walki z korupcją systemową, opracowania skutecznych instrumentów na rzecz zwalczania korupcji i karania za nią, regularnego weryfikowania wykorzystania środków publicznych, zarówno europejskich, jak i krajowych, oraz promowania przejrzystości;

19.

zachęca Komisję do przyjęcia strategii antykorupcyjnej uzupełnionej skutecznymi instrumentami; wzywa państwa członkowskie do wprowadzenia zaleceń zawartych w sprawozdaniu Komisji o zwalczaniu korupcji; wzywa je też do wzmocnienia współpracy pomiędzy policją a wymiarem sprawiedliwości w zakresie walki z korupcją; w tym celu zachęca państwa członkowskie i instytucje UE do ułatwienia utworzenia w krótkim czasie Prokuratury Europejskiej, co zapewniłoby odpowiednie gwarancje niezależności i skuteczności;

20.

uważa, że włączenie społeczne i integracja migrantów i uchodźców, którym udzielono ochrony międzynarodowej, ze społeczeństwem państwa przyjmującego jest częścią dynamicznego i wielowymiarowego procesu (obejmującego prawa i obowiązki), którego integralną częścią musi być poszanowanie wartości leżących u podstaw UE, jak też poszanowanie podstawowych praw tych osób; uważa, że stanowi to wyzwanie i szansę, co wymaga skoordynowanych wysiłków i przejęcia odpowiedzialności zarówno przez uchodźców i migrantów, jak i przez państwa członkowskie, ich władze lokalne i regionalne oraz przyjmujące społeczności, gdyż wszystkie one odgrywają ważną rolę;

21.

wzywa państwa członkowskie do jak najszybszego wdrożenia polityki integracyjnej i przeznaczenia na ten cel odrębnych i odpowiednich zasobów oraz do opracowania ich we współpracy z instytucjami krajowymi, samorządami lokalnymi, szkołami i organizacjami pozarządowymi, a także ze społecznościami migrantów i uchodźców; zachęca do szerszej wymiany najlepszych praktyk w dziedzinie integracji; wzywa do opracowania programów edukacyjnych uwzględniających aspekty regionalne i lokalne danych społeczności;

22.

uważa, że dostęp do edukacji jest jednym z fundamentów integracji migrantów i uchodźców; podkreśla fakt, że przy opracowywaniu i wdrażaniu strategii politycznych i środków w zakresie włączenia społecznego i integracji należy zawsze przestrzegać zasad równego traktowania, niedyskryminacji i równych szans;

23.

ponownie zauważa, że tolerancję dla innych kultur i wyznań należy propagować w drodze stałych wysiłków i głębokiego dialogu z udziałem wszystkich podmiotów społecznych i na wszystkich szczeblach zarządzania;

24.

zachęca państwa członkowskie, by dążyły do utrzymania jedności rodzin, co wspomoże proces integracji w perspektywie długofalowej; wzywa państwa członkowskie do postępowania według wytycznych Komisji dotyczących stosowania dyrektywy 2003/86/WE w sprawie prawa do łączenia rodzin; podkreśla, że państwa członkowskie powinny dołożyć wszelkich starań, by wyeliminować przeszkody natury prawnej i praktycznej, by szybciej podejmować decyzje w tej kwestii;

25.

z zaniepokojeniem odnotowuje przypadki łamania praw podstawowych migrantów i uchodźców na zewnętrznych granicach UE i przypomina, że wszyscy ludzie mają prawo do korzystania z przysługujących im praw człowieka; przypomina o podstawowym prawie do ubiegania się o azyl; zachęca UE i państwa członkowskie do przeznaczenia wystarczających zasobów na stworzenie bezpiecznych i legalnych szlaków dla osób ubiegających się o azyl, aby osłabić model biznesowy siatek przemytników i handlarzy ludźmi, jak również aby uchronić wiele osób przed ryzykiem udania się w podróż niebezpiecznymi szlakami; przypomina, że ratowanie życia jest aktem solidarności z ludźmi znajdującymi się w niebezpieczeństwie oraz obowiązkiem prawnym; wzywa państwa członkowskie i instytucje UE do poszanowania prawa międzynarodowego i unijnego, jak również Karty praw podstawowych Unii Europejskiej podczas działań straży granicznej oraz postępowań azylowych; zwraca uwagę, że osoby fizyczne lub organizacje pozarządowe, które faktycznie udzielają pomocy osobom będącym w niebezpieczeństwie, nie powinny być narażone na ryzyko kary za udzielanie takiej pomocy;

26.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że przyjęte niedawno rozporządzenie w sprawie Europejskiej Straży Granicznej i Przybrzeżnej przewiduje szczególne uprawnienia dla przedmiotowej agencji w zakresie wspierania operacji poszukiwawczych i ratunkowych oraz zapewnienia gwarancji praw podstawowych określonych w tym rozporządzeniu; zachęca państwa członkowskie do zapewnienia odpowiednich szkoleń dla specjalistów ds. azylu (takich jak osoby przeprowadzające rozmowy i tłumacze ustni) w celu jak najszybszego zidentyfikowania grup szczególnie wrażliwych i rozpatrywania wniosków o udzielenie azylu zgodnie z dyrektywą w sprawie kryteriów przyznawania azylu oraz odpowiedniego orzecznictwa TSUE;

27.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia warunków przyjmowania, które nie odbierają ludziom podstawowych praw do godnego życia oraz zdrowia fizycznego i psychicznego i które są zgodne z obowiązującymi przepisami w dziedzinie praw podstawowych i azylu, przy czym należy zwrócić szczególną uwagę na najwrażliwsze grupy; przypomina, że zarówno prawo międzynarodowe, jak i Karta wymagają, by państwa członkowskie rozważyły rozwiązania alternatywne w stosunku do zatrzymania; apeluje do Komisji o monitorowanie wdrażania wspólnego europejskiego systemu azylowego; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia skutecznej i wczesnej identyfikacji osób o specjalnych potrzebach ubiegających się o azyl oraz do zapewnienia im niezwłocznego dostępu do odpowiednio dostosowanych warunków przyjmowania i gwarancji proceduralnych; przypomina, że prawo do skutecznego dostępu do procedur stanowi integralną część dyrektywy w sprawie procedur azylowych, w tym prawa do skutecznego środka prawnego, także w postępowaniu karnym; wzywa państwa członkowskie i Komisję do podjęcia niezbędnych środków w celu udzielania informacji i zapewnienia przejrzystość w sprawach przetrzymywania uchodźców i osób ubiegających się o azyl w państwach członkowskich;

28.

apeluje do Komisji o zaproponowanie rewizji rozporządzenia (WE) nr 862/2007, tak aby obejmowało ono segregowane ze względu na płeć dane statystyczne dotyczące działania ośrodków detencyjnych w celu lepszego zrozumienia i reagowania na konkretne potrzeby uchodźców i osób ubiegających się o azyl; apeluje do UE i państw członkowskich o opracowanie kompleksowych strategii na rzecz wyeliminowania wszelkich form przemocy wobec kobiet i dziewcząt oraz szczegółowych środków zapewniających kobietom i dziewczętom będącym uchodźczyniami i ubiegającym się o azyl ochronę i dostęp do wymiaru sprawiedliwości; podkreśla, że migrujące kobiety narażone są na podwójną dyskryminację w ośrodkach detencyjnych lub recepcyjnych i muszą mieć dostęp do środków higienicznych dla kobiet, prywatności i opieki zdrowotnej;

29.

wyraża zaniepokojenie doniesieniami o infiltracji zarządzania środkami przeznaczonymi na przyjmowanie migrantów przez zorganizowane grupy przestępcze i wzywa Komisję do przeprowadzenia szczegółowej analizy wykorzystania tych środków oraz do zapewnienia ścigania i karania nadużyć;

30.

apeluje do państw członkowskich o powstrzymanie się przed wywoływaniem u własnych obywateli lęku i nienawiści w stosunku do migrantów i osób ubiegających się o azyl w celu osiągnięcia korzyści politycznych; w związku z tym wzywa państwa członkowskie do opracowania pozytywnych kampanii mających na celu pomoc obywatelom w podejściu do integracji w lepszy sposób;

31.

ubolewa nad faktem, że jak dotąd Komisja nie podjęła działań w związku z rezolucjami Parlamentu z dnia 14 września 2011 r. w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności 28 i z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności 29 , w szczególności jej ust. 10 i 11; podkreśla, że podstawy przyjęcia strategii UE na rzecz przeciwdziałania bezdomności pozostają aktualne;

32.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywy Komisji i główne działania mające na celu wzmocnienie współpracy w zakresie bezpieczeństwa między państwami członkowskimi oraz sformułowanie skutecznej unijnej reakcji na terroryzm i zagrożenia dla bezpieczeństwa w Unii Europejskiej, a także w pełni popiera działania mające utorować drogę do skutecznej unii bezpieczeństwa; wzywa państwa członkowskie do pełnej współpracy i usprawnienia wymiany informacji między sobą oraz z Europolem i innymi odnośnymi agencjami UE; podkreśla znaczenie poszanowania praw podstawowych w walce z terroryzmem; apeluje o ocenę istniejących środków na rzecz zwalczania terroryzmu;

33.

podkreśla, że każdy system masowego i nieograniczonego nadzoru stanowi poważną ingerencję w prawa podstawowe obywateli; podkreśla, że wszelkie wnioski ustawodawcze w państwach członkowskich dotyczące możliwości nadzoru organów wywiadowczych powinny zawsze być zgodne z Kartą oraz zasadą proporcjonalności i konieczności, a ponadto, uznając wyłączne kompetencje państw członkowskich w tej dziedzinie, wzywa Komisję, aby uważnie monitorowała zgodność takich zmian ustawodawczych z Traktatami, gdyż mogą one dotyczyć ważnych kwestii prawnych;

34.

podkreśla, że działania państwa członkowskiego podejmowane w związku z sytuacją nadzwyczajną powinny być zawsze zgodne z Traktatami i EKPC; zaznacza, że wszelkie odstępstwa powinny ograniczać się do tego, co jest bezwzględnie niezbędne w danej sytuacji, i muszą być zgodne z zobowiązaniami danego państwa na mocy prawa międzynarodowego;

35.

ponawia swój apel do wszystkich państw członkowskich o dopilnowanie, by ich prawodawstwo krajowe i mechanizmy nadzoru w dziedzinie służb wywiadu były zgodne z Kartą i EKPC;

36.

apeluje do wszystkich organów ścigania i organów działających na rzecz zapobiegania radykalizacji postaw i terroryzmowi, w tym na szczeblu lokalnym i regionalnym, o zaangażowanie się w te prace oraz do zapewnienia im szkolenia i informacji niezbędnych w ich pracy; wyraża zaniepokojenie narastającą wrogością wobec dziennikarzy i mediów, co widać na przykładzie ruchów politycznych, religijnych i terrorystycznych; apeluje, by państwa członkowskie zapewniły dziennikarzom i mediom odpowiednią ochronę oraz podejmowały niezbędne działania, wykorzystując dostępne środki prawne, przeciw atakom na dziennikarzy;

37.

podkreśla, że właściwe traktowanie ofiar, łącznie z ofiarami terroryzmu, ma zasadnicze znaczenie dla ochrony ich praw podstawowych; apeluje w związku z tym o przyjęcie solidnych strategii i mechanizmów w zakresie zaspokajania indywidualnych potrzeb ofiar, w tym kompleksowej oceny wdrażania unijnej dyrektywy w sprawie praw ofiar (2012/29/ UE), aby zapewnić, by osobom, które padły ofiarą przestępstwa w UE, przysługiwał minimalny zbiór praw;

38.

uważa, że kompleksowa polityka zapobiegająca radykalizacji i rekrutacji obywateli Unii przez organizacje terrorystyczne może być skuteczna tylko wówczas, gdy będą jej towarzyszyć długotrwałe i zapobiegawcze procesy deradykalizacji w sferze prawnej, środki edukacyjne i integracyjne oraz dialog międzykulturowy; podkreśla potrzebę opracowania strategii w zakresie włączenia społecznego i integracji, które rozwiązują też problem dyskryminacji utrudniającej dostęp do edukacji, zatrudnienia i mieszkań;

39.

wzywa Komisję, aby wspierała państwa członkowskie w ich staraniach na rzecz zapobiegania radykalizacji postaw i brutalnemu ekstremizmowi, które muszą koncentrować się na promowaniu wartości europejskich, tolerancji i wspólnoty bez stygmatyzacji, i wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków w tym zakresie;

40.

uważa konsekwentne stosowanie ustawodawstwa antydyskryminacyjnego za część strategii na rzecz zapobiegania radykalizacji i umożliwiania deradykalizacji osób należących do organizacji ekstremistycznych; przypomina, że wykluczenie i dyskryminacja wspólnot religijnych w Unii Europejskiej może skłonić osoby znajdujące się w trudnej sytuacji do przyłączania się do organizacji ekstremistycznych, które mogą być brutalne;

41.

uważa, że należy wzmocnić europejski system wczesnego ostrzegania i reagowania umożliwiający ustalenie, które osoby są w znacznym stopniu narażone na radykalizację; apeluje do UE i państw członkowskich o zwiększenie wysiłków, aby zapobiegać radykalizacji postaw poprzez edukację; zachęca państwa członkowskie do promowania inicjatyw w internecie w celu zwalczania pomysłów i działań radykalnych grup oraz do włączenia tego wymiaru do szkolnych bloków programowych dotyczących zapobiegania zagrożeniom w sieci; apeluje do UE i państw członkowskich o zwiększenie wysiłków w celu wspierania rodzin osób zagrożonych; wzywa do wymiany najlepszych praktyk i tworzenia narracji w zakresie zwalczania brutalnego ekstremizmu, radykalizacji i dyskursu zachęcającego ludzi do organizowania i przeprowadzania ataków terrorystycznych w Europie; podkreśla, że konieczna jest bliższa współpraca transgraniczna między właściwymi organami krajowymi i unijnymi z myślą o usprawnieniu wymiany informacji w celu skuteczniejszego zwalczania siatek terrorystycznych; wzywa państwa członkowskie do wykorzystania istniejących instrumentów współpracy w jak największym zakresie; wzywa UE i państwa członkowskie do wymiany najlepszych praktyk w zakresie zapobiegania radykalizacji osób z grup ryzyka, w szczególności w więzieniach;

42.

wzywa Komisję i państwa członkowskie do egzekwowania norm gwarantujących wykonywanie zaleceń Europejskiego Komitetu do spraw Zapobiegania Torturom oraz Nieludzkiemu lub Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu oraz wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (ETPC) w kontekście aresztu tymczasowego i sankcji karnych;

43.

przypomina o zaleceniach dla Komisji w sprawie przeglądu europejskiego nakazu aresztowania, zwłaszcza w zakresie wprowadzenia kontroli proporcjonalności i wyjątku w zakresie praw podstawowych;

44.

wzywa organy UE ds. ścigania do aktywniejszego przeciwdziałania siatkom przestępczym zajmującym się przemytem ludzi i osobom ułatwiającym ten proceder oraz do ściślejszej współpracy i poświęcania szczególnej uwagi przestępstwom popełnianym na dzieciach; podkreśla konieczność szkolenia służb, które mają kontakt z ofiarami lub potencjalnymi ofiarami handlu ludźmi, aby pomagać tym służbom w lepszym identyfikowaniu tych osób oraz zapewniać im odpowiednie wsparcie, kładąc nacisk w trakcie szkoleń na poszanowanie praw podstawowych i na potrzeby osób znajdujących się w szczególnie trudnej sytuacji;

45.

zauważa, że ze sprawozdania Komisji na temat postępów poczynionych w walce z handlem ludźmi wynika, że nowe technologie umożliwiają zorganizowanym grupom przestępczym dostęp do wielkiej rzeszy potencjalnych ofiar na skalę dużo większą niż dotychczas, ponieważ wiele ofiar handlu ludźmi, zwłaszcza wykorzystywanych seksualnie i jako siła robocza, jest werbowanych przez internet; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia środków w celu uniemożliwiania i zwalczania wykorzystania nowych technologii jako narzędzi do rekrutowania przede wszystkim kobiet i dziewcząt, które padają następnie ofiarami handlu ludźmi;

46.

podkreśla, że zależność dzieci od innych sprawia, iż stają się one jednym z ulubionych celów handlarzy ludźmi, oraz że ustalanie i sprawdzanie tożsamości dzieci, które padły ofiarą handlu ludźmi, jest coraz większym problemem; przypomina, że niektóre państwa członkowskie uważają handel dziećmi za odrębną formę wykorzystywania, inne natomiast traktują poszkodowane dzieci tak samo jak dorosłych, co ogranicza możliwość uzyskania kompleksowego obrazu wywiadowczego i określenia optymalnych metod dochodzeniowych na szczeblu UE; apeluje zatem o opracowanie narzędzi, które pozwolą dysponować informacjami o aktualnym miejscu pobytu tych dzieci na podstawie wspólnej definicji tego zjawiska przestępczego, oraz o podjęcie odpowiednich i ukierunkowanych środków, które umożliwią udzielanie dzieciom wsparcia w trakcie tego procesu;

47.

zauważa, że wyznaczanie opiekunów dla dzieci bez opieki jest ważne z punktu widzenia zabezpieczenia nadrzędnego interesu dziecka; wzywa państwa członkowskie, aby, działając na szczeblu centralnym, regionalnym i lokalnym, wzmocniły systemy opieki nad dziećmi pozbawionymi opieki, w tym opieki rodzicielskiej, oraz ustanowiły te systemy zgodnie z podręcznikiem opieki nad dziećmi pozbawionymi opieki rodzicielskiej; zauważa, że podczas wdrażania systemu szczególną uwagę należy poświęcić osobom towarzyszącym oraz, z uwagi na nadrzędny interes dziecka, nierozdzielaniu dziecka od rodziny lub nieformalnego opiekuna;

48.

apeluje do państw członkowskich, aby podejmowały równe wysiłki w celu identyfikowania, ochrony i wspierania ofiar wszystkich form wykorzystywania, angażując w to aktywnie partnerów społecznych, sektor prywatny, związki zawodowe i społeczeństwo obywatelskie, a także aby zagwarantowały wzajemne uznawanie decyzji dotyczących ochrony ofiar w UE; wzywa państwa członkowskie do pełnego i prawidłowego wdrożenia unijnej dyrektywy w sprawie zapobiegania handlowi ludźmi, w szczególności jej art. 8, w którym wzywa się do niekryminalizowania ofiar, jak również dyrektywy w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci, i zachęca państwa członkowskie oraz instytucje i agencje UE do zacieśnienia współpracy w zakresie zwalczania handlu ludźmi, w tym wymiany najlepszych praktyk, dzięki wsparciu koordynatora ds. zwalczania handlu ludźmi oraz w ramach unijnej sieci sprawozdawców krajowych lub równoważnych struktur ds. zjawiska handlu ludźmi;

49.

wzywa Unię Europejską i wszystkie państwa członkowskie, by ratyfikowały Konwencję Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi; podkreśla, że zarówno państwa członkowskie, jak i odpowiednie agencje UE, takie jak Europol, należy wspierać w ich wysiłkach, by umożliwić ściganie osób ułatwiających handel ludźmi; wzywa także państwa członkowskie do zajęcia się w swoich krajowych strategiach i planach działania kwestią zapotrzebowania na handel ludźmi i wykorzystywanie ludzi;

50.

podkreśla, że edukacja jest skutecznym narzędziem zapobiegania handlowi ludźmi i ich wykorzystywaniu, i wzywa państwa członkowskie, aby, działając na szczeblu centralnym, regionalnym i lokalnym, wprowadziły do krajowych programów nauczania programy informacyjne w zakresie prewencji oraz promowały i powszechnie realizowały programy w zakresie prewencji i działania uświadamiające;

51.

przypomina o konieczności podjęcia dalszych działań umożliwiających zapobieganie i unikanie konsumpcji towarów lub usług wytwarzanych lub świadczonych przez ofiary handlu ludźmi; podkreśla, że takie środki powinny stanowić element europejskiej strategii w dziedzinie walki z tym procederem, w którą należy zaangażować również przedsiębiorstwa;

52.

wzywa UE i państwa członkowskie do uznania handlu ludźmi dla okupu z zastosowaniem tortur za rodzaj handlu ludźmi; uważa, że osoby poważnie pokrzywdzone wskutek tego procederu powinny być uznawane za ofiary karalnego procederu handlu ludźmi i powinny otrzymywać ochronę, opiekę i wsparcie 30 ;

53.

wyraża zaniepokojenie z powodu nasilania się rasizmu i ksenofobii w formie afrofobii, antycygańskości, antysemityzmu, islamofobii i postaw antyimigranckich; wzywa państwa członkowskie do ochrony wolności myśli, sumienia, wyznania lub przekonań; wzywa UE i państwa członkowskie do uwzględnienia w polityce równości dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie; apeluje do Komisji i państw członkowskich o wzmożenie prac nad wymianą najlepszych praktyk i o wzmocnienie współpracy w zakresie zwalczania rasizmu, ksenofobii, homofobii, transfobii i innych form nietolerancji przy pełnym udziale społeczeństwa obywatelskiego i zainteresowanych podmiotów, np. FRA;

54.

z zadowoleniem przyjmuje wyniki unijnego sympozjum na temat praw podstawowych z 2015 r. oraz powołanie koordynatorów ds. zwalczania nienawiści na tle antysemickim i antymuzułmańskim; apeluje do instytucji UE i państw członkowskich o koordynowanie i wzmocnienie reakcji politycznych na nienawiść na tle antysemickim i antymuzułmańskim, w tym o niezwłoczne wdrożenie kluczowych działań zidentyfikowanych podczas sympozjum;

55.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że proponowana dyrektywa w sprawie równego traktowania z 2008 r. wciąż czeka na zatwierdzenie przez Radę; ponownie apeluje do Rady o jak najszybsze przyjęcie stanowiska w sprawie tego wniosku; zachęca Komisję do dokonania konkretnych postępów w zakresie programu antydyskryminacyjnego;

56.

potępia będące w UE na porządku dziennym przypadki mowy nienawiści i przestępstw popełnianych z nienawiści, których podłożem jest rasizm, ksenofobia, nietolerancja religijna lub uprzedzenie do człowieka ze względu na jego niepełnosprawność, orientację seksualną, tożsamość płciową lub przynależność do mniejszości; ubolewa nad nasilającą się skalą mowy nienawiści ze strony niektórych instytucji, partii politycznych i mediów; apeluje do UE, aby stała się wzorem do naśladowania przez zwalczanie mowy nienawiści w swoich instytucjach;

57.

wyraża zaniepokojenie wzrostem nawoływania do nienawiści w internecie; zaleca państwom członkowskim wdrożenie prostej procedury umożliwiającej obywatelom zgłaszanie treści internetowych nawołujących do nienawiści; z zadowoleniem przyjmuje zapowiedziany przez Komisję kodeks postępowania w dziedzinie zwalczania nielegalnych treści w internecie nawołujących do nienawiści oraz zachęca do jego stosowania i do nieprzerwanych starań na rzecz wzmocnienia współpracy z sektorem prywatnym i ze społeczeństwem obywatelskim; przypomina, że służące temu środki nie powinny być sprzeczne z podstawowymi zasadami wolności słowa, w tym w szczególności wolności prasy;

58.

wyraża zaniepokojenie niezgłaszaniem przestępstw z nienawiści przez ofiary z powodu niewystarczających zabezpieczeń i faktu, że władze nie badają tych przestępstw w należyty sposób i nie doprowadzają do skazywania za przestępstwa popełnione z nienawiści; wzywa państwa członkowskie do opracowania i rozpowszechnienia narzędzi i mechanizmów zgłaszania przestępstw z nienawiści i mowy nienawiści oraz do dopilnowania, aby każdy przypadek domniemanego przestępstwa z nienawiści czy domniemanej mowy nienawiści był badany, ścigany i osądzany zgodnie z prawem krajowym, a w stosownych przypadkach z decyzją ramową w sprawie rasizmu i ksenofobii, z europejskimi i międzynarodowymi zobowiązaniami w zakresie praw człowieka i ze stosownym orzecznictwem Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, przy jednoczesnym zapewnieniu prawa do wolności słowa i dostępu do informacji oraz prywatności i ochrony danych;

59.

wyraża zaniepokojenie tym, że niektóre państwa członkowskie nie dokonały prawidłowej transpozycji przepisów decyzji ramowej 2008/913/WSiSW, oraz wzywa te państwa członkowskie, aby dokonały transpozycji i wdrożyły w pełni te przepisy, jak również dyrektywę 2012/29/UE w sprawie ofiar przestępstw; apeluje do Komisji o monitorowanie transpozycji tych instrumentów oraz o wszczynanie w razie potrzeby postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego; zauważa, że w toku wdrażania decyzji ramowej niektóre państwa członkowskie rozszerzyły zakres przewidzianej ochrony na ofiary dyskryminacji z innych względów, takich jak orientacja seksualna czy tożsamość płciowa; apeluje do Komisji o rozpoczęcie dialogu z państwami członkowskimi, których ustawodawstwo nie uwzględnia homofobicznych motywów nienawiści, w celu usunięcia pozostałych luk prawnych;

60.

wzywa Komisję do wspierania programów szkoleniowych dla organów ścigania, organów sądowniczych i stosownych agencji UE w celu przeciwdziałania praktykom dyskryminacyjnym i przestępstwom popełnianym z nienawiści, a także zwalczania tych zjawisk; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia organom odpowiedzialnym za prowadzenie dochodzeń i ściganie takich przestępstw praktycznych narzędzi i umiejętności niezbędnych im do identyfikacji przestępstw objętych decyzją ramową, do odpowiedniego postępowania w ich przypadku oraz niezbędnych w kontaktach i komunikacji z ofiarami;

61.

przyznaje, że pełna skala nierówności w UE pozostaje wciąż nieznana z powodu braku porównywalnych i segregowanych danych dotyczących równości gromadzonych przez państwa członkowskie; uważa, że gromadzenie takich danych przez państwa członkowskie ma zasadnicze znaczenie dla określenia skutecznych strategii wdrażających przepisy prawa UE w zakresie równości; wzywa Komisję i Radę do uznania potrzeby posiadania wiarygodnych i porównywalnych danych na temat równości w rozbiciu na powody dyskryminacji, które to dane mogłyby posłużyć za podstawę środków w zakresie dyskryminacji i być wykorzystywane w kształtowaniu polityki; wzywa obie instytucje do zdefiniowania spójnych zasad gromadzenia danych na temat równości w oparciu o samoidentyfikację, unijne normy ochrony danych i konsultacje z odpowiednimi społecznościami;

62.

apeluje do instytucji UE i państw członkowskich, a także do władz regionalnych i lokalnych o zwiększenie roli edukacji w dziedzinie praw człowieka i zagadnień międzykulturowych w krajowych programach nauczania, co pozwoliłoby zapobiegać rasizmowi i wszelkim innym formom nietolerancji, a także wzywa do szerzenia wiedzy na temat praw; uważa, że pełna edukacja w zakresie praw człowieka musi też należycie uwzględniać nauczanie na temat przypadków niesprawiedliwości stanowiących naruszenie praw człowieka, do których dochodziło w przeszłości, na temat rasizmu instytucjonalnego i znaczenia pamięci;

63.

uznaje za niezbędne, aby wszystkie państwa członkowskie współpracowały przy krajowych i międzynarodowych postępowaniach mających na celu ustalenie sprawców i dążenie do prawdy, sprawiedliwości i zadośćuczynienia dla ofiar zbrodni przeciwko ludzkości popełnionych w Unii przez reżimy totalitarne; apeluje do państw członkowskich o zapewnienie niezbędnych szkoleń dla prawników praktyków w tej dziedzinie; wzywa Komisję do przeprowadzenia obiektywnej oceny stanu takich procesów w celu upowszechniania pamięci demokratycznej we wszystkich państwach członkowskich; ostrzega, że niestosowanie się do międzynarodowych zaleceń dotyczących pamięci demokratycznej i zasad powszechnej jurysdykcji stanowi naruszenie podstawowych zasad praworządności;

64.

z żalem zauważa, że równość płci nie została jeszcze osiągnięta, że w wielu obszarach nie odnotowuje się poprawy w tej dziedzinie, a podstawowe prawa kobiet są nadal łamane; potępia wszelkie formy przemocy wobec kobiet i dziewcząt, takie jak przemoc domowa, zabójstwo honorowe, przymusowe małżeństwo, handel kobietami i okaleczanie narządów płciowych; uważa, że nie ma usprawiedliwienia dla takich praktyk, że należy uznać je za przestępstwo i karać oraz że UE i władze krajowe powinny zacieśnić współpracę, w szczególności poprzez wymianę dobrych praktyk oraz udoskonalenie gromadzenia i porównywalności danych na temat wszelkich form przemocy wobec kobiet, w tym dyskryminacji z wielu przyczyn jednocześnie; uważa, że wszystkie osoby żyjące w Unii, bez względu na swoją rdzenną kulturę i tradycję, powinny przestrzegać prawa, a także szanować prawa kobiet i ich godność;

65.

ubolewa nad faktem, że kobietom i dziewczętom nie przysługuje taka sama ochrona przed przemocą we wszystkich państwach członkowskich; podkreśla, że nadal konieczne są liczne usprawnienia w walce z przemocą wobec kobiet i dziewcząt; wzywa UE do podpisania i ratyfikowania konwencji stambulskiej po uruchomieniu procedury przez Komisję w marcu 2016 r.; przypomina państwom członkowskim, że przystąpienie UE do konwencji stambulskiej nie zwalnia ich z obowiązku podpisania, ratyfikowania i stosowania konwencji, oraz wzywa je do podjęcia takich kroków; wzywa Komisję i państwa członkowskie do przeglądu obowiązujących przepisów oraz do utrzymania kwestii przemocy wobec kobiet na ważnym miejscu w programie działań, ponieważ przemoc ze względu na płeć nie powinna być tolerowana; ponownie wzywa Komisję do przedstawienia aktu prawnego ustanawiającego środki na rzecz promowania i wspierania działań państw członkowskich w obszarze zapobiegania przemocy wobec kobiet i dziewcząt;

66.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do prowadzenia bardziej ukierunkowanych kampanii informacyjnych w celu zapobiegania przemocy i zachęcania kobiet do zgłaszania przestępstw; wzywa również państwa członkowskie do wprowadzenia odpowiednich i odstraszających kar dla przestępców oraz do niezwłocznego zapewnienia ochrony wszystkich ofiar przemocy i ich praw, poświęcając wiele uwagi grupom wymagającym szczególnej ochrony, zgodnie z dyrektywą w sprawie praw ofiar; wzywa państwa członkowskie do pełnego wdrożenia dyrektywy 2011/99/UE w sprawie europejskiego nakazu ochrony, aby zapewnić odpowiednią ochronę i pomoc kobietom i dziewczętom, które padły ofiarą przemocy, oraz dyrektywy 2011/36/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci, tak by chronić kobiety i dziewczęta przed handlem ludźmi, przemocą i wykorzystaniem seksualnym; podkreśla, że ofiary przemocy na tle płciowym powinny otrzymywać odpowiednie leczenie i wsparcie zgodnie z wewnętrznymi przepisami i zobowiązaniami międzynarodowymi;

67.

podkreśla, że w celu skutecznego zwalczania przemocy ze względu na płeć konieczna jest zmiana postawy wobec kobiet i dziewcząt; wzywa państwa członkowskie do wzmożenia wysiłków w celu zwalczania stereotypów dotyczących płci, które powielają i ugruntowują role płciowe w kluczowych obszarach, w których takie stereotypy utrzymują się; apeluje do Komisji o udostępnianie informacji o najlepszych praktykach państw członkowskich w zwalczaniu stereotypów dotyczących płci w szkole; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia policji, pracownikom wymiaru sprawiedliwości i sędziom szkoleń uwrażliwiających i wszelkich innych form szkoleń specjalistycznych niezbędnych im do odpowiedniego postępowania w przypadkach przemocy na tle płciowym w celu uniknięcia ponownej wiktymizacji ofiar i dalszych traumatycznych przeżyć podczas postępowania karnego; wzywa państwa członkowskie do wspierania władz w skutecznym identyfikowaniu szczególnych potrzeb ofiar przemocy na tle płciowym oraz w zapewnieniu im specjalnej ochrony zgodnie z dyrektywą w sprawie praw ofiar;

68.

wzywa państwa członkowskie do zapewnienia ofiarom przemocy ze względu na płeć odpowiedniej liczby ośrodków pomocy oraz ukierunkowanych i zintegrowanych usług wsparcia, w tym wsparcia i doradztwa w związku z traumatycznymi przeżyciami; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania organizacji społeczeństwa obywatelskiego pracujących z ofiarami przemocy na tle płciowym w każdy możliwy sposób;

69.

wzywa państwa członkowskie do zajęcia się sytuacją kobiet niepełnosprawnych będących ofiarami przemocy domowej, ponieważ często nie są one w stanie wyrwać się ze związku nacechowanego niewłaściwym traktowaniem;

70.

wyraża głębokie zaniepokojenie utrzymującymi się praktykami okaleczania żeńskich narządów płciowych, które stanowią poważny przejaw przemocy wobec kobiet i dziewcząt; wzywa państwa członkowskie do zwiększania świadomości wszystkich zainteresowanych podmiotów oraz do skoncentrowania się w ich strategiach dotyczących okaleczania żeńskich narządów płciowych na prewencji; domaga się ponadto, aby państwa członkowskie w pełni ze sobą współpracowały w celu usprawnienia gromadzenia danych na temat tego zjawiska i jego lepszego zrozumienia, co ma przyczynić się do tego, aby ich działania przynosiły optymalne rezultaty w zakresie ochrony kobiet i dziewcząt przed takim okaleczaniem;

71.

zdecydowanie potępia mające często miejsce akty molestowania i gwałtu w miejscach publicznych w Unii i uważa, że każda kobieta i dziewczyna powinna czuć się bezpieczna i niezagrożona żadną formą molestowania seksualnego w miejscu publicznym; domaga się, by państwa członkowskie podjęły środki w celu dopilnowania, aby takie akty były odpowiednio karane, a ich sprawcy stawali przed sądem oraz aby ofiarom zapewniano ochronę; wzywa UE i państwa członkowskie do zintensyfikowania wysiłków na rzecz ochrony kobiet-uchodźców i kobiet ubiegających się o azyl, które są szczególnie podatne na przemoc na wygnaniu;

72.

wzywa państwa członkowskie do zagwarantowania równouprawnienia płci w miejscu pracy; ubolewa, że kobiety wciąż zmagają się z dyskryminującymi warunkami pracy; zwraca uwagę na niską reprezentację kobiet w nauce, technologii i inżynierii, przedsiębiorczości i w procesie decyzyjnym zarówno w sektorze prywatnym, jak i w sektorze publicznym oraz podkreśla, że zróżnicowanie wynagrodzenia ze względu na płeć jest niedopuszczalną dyskryminacją; wzywa Komisję do wzmożenia wysiłków na rzecz zwiększenia udziału kobiet w sferach politycznych i gospodarczych, usprawnienia gromadzenia danych na temat udziału kobiet i zajęcia się kwestią nierówności płci w mediach poprzez zachęcanie do wymiany najlepszych praktyk;

73.

przypomina w związku z tym, że równouprawnienie płci można osiągnąć jedynie za pomocą sprawiedliwego podziału pracy zarobkowej i niezarobkowej; przyznaje, że przestrzeganie praw podstawowych kobiet i dziewcząt można zagwarantować poprzez dalsze umocnienie ich pozycji gospodarczej, politycznej i społecznej oraz zwiększenie ich reprezentacji i integracji; zauważa, że w ostatnich latach pojawiły się ruchy sprzeciwiające się zasadzie równości płci, które podważają dotychczasowe osiągnięcia w dziedzinie praw kobiet i równości płci;

74.

przypomina, że ubóstwo osób starszych jest niepokojące w szczególności w przypadku kobiet z uwagi na wciąż utrzymujące się zróżnicowanie wynagrodzeń ze względu na płeć, które skutkuje zróżnicowaniem emerytur ze względu na płeć; wzywa państwa członkowskie do opracowania odpowiednich polityk wspierających kobiety starsze oraz do wyeliminowania strukturalnych przyczyn rozbieżności płacowych ze względu na płeć; podkreśla zasadniczą rolę wysokiej jakości usług publicznych w zwalczaniu ubóstwa, zwłaszcza ubóstwa kobiet;

75.

wskazuje, że pracownicy domowi to głównie kobiety, i apeluje do państw członkowskich o przyspieszenie procesu ratyfikowania i wdrożenia Konwencji MOP dotyczącej pracowników domowych, w następstwie decyzji Rady 2014/51/UE, jako kluczowego instrumentu służącego zapewnieniu godziwych warunków pracy;

76.

wzywa Komisję do podjęcia środków stanowiących odpowiedź na potrzeby matek i ojców w zakresie różnych rodzajów urlopu, a mianowicie macierzyńskiego, ojcowskiego, rodzicielskiego i opiekuńczego; wzywa do podjęcia konkretnych działań na rzecz dalszego wzmocnienia prawa do urlopów rodzicielskich; przyjmuje do wiadomości wniosek dotyczący wprowadzenia urlopu opiekuńczego, jak przewidziano w planie działania Komisji dotyczącym nowego początku, aby sprostać wyzwaniom związanym z zachowaniem równowagi między życiem zawodowym a prywatnym w pracujących rodzinach; oczekuje dalszych działań ze strony Komisji w związku z wycofaniem wniosku w sprawie urlopu macierzyńskiego;

77.

zwraca uwagę na zagrożenia związane z możliwością wykorzystywania internetu, mediów społecznościowych i innych technologii do kontrolowania i poniżania kobiet oraz grożenia im, a także podkreśla znaczenie kampanii informacyjnych w tym względzie;

78.

z myślą o skuteczniejszym promowaniu równouprawnienia płci wzywa Komisję do uwzględniania kwestii związanych z płcią we wszystkich obszarach tworzenia polityki i we wszystkich proponowanych aktach prawnych, m.in. poprzez systematyczne oceny wpływu w aspekcie płci stanowiące część oceny przestrzegania praw podstawowych i nieodłączne kryterium w dialogu m.in. z państwami kandydującymi;

79.

uznaje, że prawa i zdrowie seksualne i reprodukcyjne kobiet są związane z wieloma prawami człowieka, w tym prawem do życia, prawem do bycia wolnym od tortur, prawem do zdrowia, prawem do prywatności, prawem do kształcenia i zakazem dyskryminacji; podkreśla, że państwa członkowskie mają obowiązek przestrzegania, ochrony i stosowania zdrowia reprodukcyjnego i seksualnego oraz praw w tej dziedzinie wszystkich kobiet i dziewcząt, dopilnowując, by były one wolne od przymusu, dyskryminacji i przemocy; podkreśla, że osoby niepełnosprawne mają prawo do korzystania na równi z innymi osobami z praw podstawowych;

80.

wzywa UE i państwa członkowskie do uznania podstawowego prawa do dostępu do profilaktycznej opieki zdrowotnej; podkreśla rolę Unii w podnoszeniu świadomości i wspieraniu najlepszych praktyk w tej kwestii, w tym w kontekście unijnej strategii zdrowia z jednoczesnym poszanowaniem kompetencji państw członkowskich, ponieważ zdrowie jest podstawowym prawem człowieka niezbędnym do korzystania z innych praw człowieka; przypomina w związku z tym o wielkim znaczeniu spójności wewnętrznych i zewnętrznych polityk UE w dziedzinie praw człowieka;

81.

uznaje, że odmawianie ratujących życie usług zdrowotnych w zakresie zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego, w tym aborcji ratującej życie, stanowi poważne naruszenie praw człowieka;

82.

potępia wszelkie formy macierzyństwa zastępczego;

83.

z zaniepokojeniem odnotowuje, że wskaźniki ubóstwa dzieci w UE utrzymują się na wysokim poziomie, a liczba nieletnich żyjących w ubóstwie rośnie; ponownie podkreśla, że inwestycje w dobrostan dzieci oraz w uwalnianie ich z ubóstwa stanowią nie tylko nakaz moralny, ale także priorytet społeczny i gospodarczy; zachęca państwa członkowskie i UE do uruchomienia specjalnych programów poświęconych dobrostanowi i zdrowemu rozwojowi dzieci; wzywa państwa członkowskie do intensyfikacji działań w zakresie walki z ubóstwem i wykluczeniem społecznym dzieci poprzez skuteczne wdrożenie zalecenia Komisji pt. "Inwestowanie w dzieci: przerwanie cyklu marginalizacji" i poprzez zintegrowane strategie ułatwiające dostęp do odpowiednich zasobów i umożliwiające dostęp do przystępnych usług wysokiej jakości; wzywa Komisję do podjęcia dalszych działań w celu monitorowania wdrożenia tego zalecenia; wzywa do opracowania polityk i programów służących przeciwdziałaniu rosnącemu ubóstwu wśród osób małoletnich i sprzyjających ich włączeniu społecznemu; apeluje, by Komisja rozważyła wprowadzenie gwarancji na rzecz dzieci w celu przeciwdziałania ich ubóstwu i wykluczeniu społecznemu;

84.

potępia wszelkie formy dyskryminacji dzieci i z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie przez Radę Europy strategii na rzecz praw dziecka (2016-2021), która skupia się również na konieczności przeciwdziałania dyskryminacji dzieci niepełnosprawnych, dzieci dotkniętych migracją, dzieci romskich i dzieci LGBTI; wzywa Komisję i państwa członkowskie do podjęcia wspólnych działań w celu wyeliminowania dyskryminacji dzieci; w szczególności apeluje do państw członkowskich i Komisji, aby priorytetowo traktowały kwestie dotyczące dzieci przy programowaniu i wdrażaniu strategii regionalnych i strategii w zakresie spójności, takich jak europejska strategia w sprawie niepełnosprawności, unijne ramy dotyczące krajowych strategii integracji Romów oraz unijna polityka równości i niedyskryminacji; przypomina o znaczeniu ochrony i promowania równego dostępu do opieki zdrowotnej, godnych warunków mieszkaniowych i kształcenia dla dzieci romskich;

85.

wzywa wszystkie państwa członkowskie do prowadzenia publicznych kampanii edukacyjnych i uświadamiających poświęconych prawu dzieci do ochrony oraz promujących pozytywne i wolne od przemocy relacje z dziećmi;

86.

stanowczo potępia wszelkie formy wiktymizacji dzieci nacechowane przemocą i nadużyciami we wszystkich okolicznościach począwszy od domu po szkołę, miejsca publiczne i młodzieżowe ośrodki wychowawcze; wzywa państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich środków w celu ochrony dzieci przed wszelkimi formami przemocy fizycznej i psychicznej, w tym przed nadużyciami fizycznymi i seksualnymi, wykorzystywania seksualnego, pracy dzieci, przymusowych małżeństw, zabójstw honorowych, okaleczania żeńskich narządów płciowych i werbowania dzieci na żołnierzy; podkreśla znaczenie wprowadzenia formalnych przepisów zakazujących kar cielesnych wobec dzieci i nakładających sankcje za stosowanie takich kar, a także zachęca Komisję do wzmocnienia partnerskiego uczenia się przez państwa członkowskie w zakresie najlepszego sposobu rozwiązania problemu nękania w szkołach z uwzględnieniem najbardziej narażonych grup dzieci;

87.

apeluje o stworzenie wieloetapowego systemu ochrony dzieci, który zapewnia pełne poszanowanie praw podstawowych każdego dziecka w oparciu o jego nadrzędny interes; podkreśla, że system ten powinien mieć na celu nie karanie rodziców i opiekunów, lecz wysyłanie wyraźnego sygnału, że wszelkie formy fizycznej i psychicznej przemocy wobec dzieci są niedopuszczalne i w świetle prawa karalne, oraz w ramach którego do rozdzielania dziecka od rodziny dochodziłoby jedynie w ostateczności; przypomina, że państwowa opieka nad dziećmi jest zawsze bardziej kosztowna aniżeli odpowiednie i właściwie ukierunkowane wsparcie dla rodzin żyjących w ubóstwie; ponownie wzywa Komisję, aby przedstawiła nową europejską strategię na rzecz praw dziecka;

88.

apeluje o stworzenie przyjaznego dzieciom wymiaru sprawiedliwości dla nieletnich, w którym dzieci rozumiałyby swoje prawa i swoją rolę jako ofiary, świadka czy domniemanego sprawcy; wzywa do przyjęcia szczególnych środków w postępowaniach karnych i cywilnych w celu ochrony dzieci przed niepotrzebnym stresem, zastraszeniem i ponowną wiktymizacją oraz do uwzględnienia przy tym dyrektywy (UE) 2016/800 w sprawie gwarancji procesowych dla dzieci będących podejrzanymi lub oskarżonymi w postępowaniu karnym;

89.

apeluje, aby telefon alarmowy 116 był dostępny dla dzieci w całej Unii 24 godziny na dobę i aby możliwe było korzystanie z anonimowych czatów w internecie, ponieważ są one o wiele dogodniejsze dla dzieci w trudnej sytuacji i powinny przybrać formę jednolitego systemu unijnego wykorzystującego języki urzędowe i mniejszościowe; wzywa państwa członkowskie do wsparcia wspólnego europejskiego telefonu zaufania dla dzieci 116 111 poprzez zwiększenie możliwości telefonów alarmowych i czatów, usprawnienie sieci europejskich oraz przeznaczenie na ten cel dostatecznych środków finansowych;

90.

podkreśla, że należy wzmocnić ochronę dzieci w świecie cyfrowym w związku ze wzrostem liczby przypadków wykorzystywania seksualnego, w których sprawcy wykorzystują internet do kontaktowania się z ofiarami, a także wzywa do dalszej współpracy między sektorem publicznym i prywatnym w tym względzie, przy czym zwraca się w szczególności do tego ostatniego o podjęcie wspólnej odpowiedzialności, powstrzymanie się od agresywnych reklam skierowanych do dzieci i o ich ochronę przed działaniem reklamy wprowadzającej w błąd; zachęca zaangażowane strony do wzorowania się na dobrych przykładach mechanizmów zapobiegania i skarg w internetowych mediach społecznościowych oraz do ich stosowania w całej UE; uważa ponadto, że dzieci powinny być należycie informowane, np. za pomocą kampanii informacyjnych i programów szkolnych, o potencjalnych zagrożeniach związanych z internetem, zwłaszcza przy przekazywaniu danych osobowych w internecie; podkreśla, że profilowanie dzieci w internecie powinno być zabronione; popiera wysiłki na rzecz osiągnięcia ambitnych wyników reformy dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych, zwłaszcza w aspekcie ochrony dzieci w świecie cyfrowym; wzywa państwa członkowskie do zajęcia się problemem nękania w internecie;

91.

apeluje o opracowanie planu działań w kwestii ochrony praw dzieci w cyberprzestrzeni w trybie online i offline oraz przypomina, że w walce organów ścigania z cyberprzestępczością szczególną uwagę należy poświęcać przestępstwom popełnianym na dzieciach; podkreśla w związku z tym potrzebę zacieśnienia współpracy wymiarów sprawiedliwości i policji państw członkowskich oraz współpracy z Europolem i Europejskim Centrum ds. Walki z Cyberprzestępczością (EC3) w celu zapobiegania cyberprzestępczości i jej zwalczania, w szczególności wykorzystywania seksualnego dzieci w internecie;

92.

wzywa państwa członkowskie do wdrożenia dyrektywy 2011/93/UE w sprawie zwalczania niegodziwego traktowania w celach seksualnych i wykorzystywania seksualnego dzieci oraz pornografii dziecięcej; wzywa organy ścigania zarówno na szczeblu krajowym, jak i unijnym do inwestowania w nowe technologie w celu zwalczania przestępczości w ciemnej sieci i ukrytej sieci; podkreśla, że Eurojust i Europol powinny uzyskać odpowiednie zasoby w celu usprawnienia identyfikacji ofiar, zwalczania zorganizowanych siatek sprawców wykorzystywania seksualnego oraz przyspieszenia wykrywania, analizy i zgłaszania treści pedofilskich online i offline;

93.

uważa, że strategie na rzecz włączenia powinny koncentrować się w znacznym stopniu na dzieciach, ponieważ dzieci stanowią most wzajemnego zrozumienia między kulturami i społeczeństwami;

94.

przypominając, że według sprawozdania Komisji za rok 2016 w sprawie postępów poczynionych w walce z handlem ludźmi co najmniej 15 % zarejestrowanych ofiar stanowiły dzieci, wzywa państwa członkowskie do podjęcia natychmiastowych działań w odpowiedzi na ogłoszenie Europolu, że w 2015 r. co najmniej 10 000 pozostawionych bez opieki dzieci będących uchodźcami i migrantami zaginęło w UE; wzywa państwa członkowskie i agencje UE do zwiększenia wysiłków w ramach współpracy transgranicznej, wymiany informacji oraz wspólnych śledztw, aby zwalczać handel dziećmi, transgraniczną przestępczość zorganizowaną oraz wykorzystywanie seksualne i inne formy wykorzystywania, a także aby chronić dzieci; wzywa państwa członkowskie i agencje europejskie do usprawnienia powoływania wykwalifikowanych opiekunów dla dzieci bez opieki oraz do zapewnienia, by zawsze uwzględniany był nadrzędny interes dziecka; wzywa państwa członkowskie do rejestrowania i ustalania tożsamości dzieci w przyjazny dla nich sposób oraz do zapobiegania ich zaginięciom poprzez dopilnowanie, by były one wpisywane do krajowych systemów ochrony dzieci; zaleca wzmocnienie istniejących narzędzi poszukiwania zaginionych dzieci, w tym europejskich telefonów alarmowych dla zaginionych dzieci; wzywa Komisję oraz państwa członkowskie do pełnego wykorzystania wiedzy Agencji Praw Podstawowych, jeżeli chodzi o wzmocnienie ochrony dzieci oraz o ochronę osób szczególnie wrażliwych w aktualnej sytuacji migracyjnej, zwłaszcza w punktach szybkiej rejestracji migrantów; przypomina, że we wszystkich politykach i działaniach UE, w tym migracji i azylu, należy brać pod uwagę i oceniać prawa i nadrzędny interes dziecka;

95.

zachęca państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na programy, które skupiają się na zapobieganiu przedwczesnemu porzucaniu edukacji oraz na testowaniu dobrych praktyk w tej dziedzinie i dzieleniu się nimi;

96.

podkreśla, że mniejszości, które od wieków żyją wśród lub obok kultur większościowych w Europie, nadal spotykają się z dyskryminacją w UE; uważa, że rozwiązaniem tego problemu jest uznanie konieczności określenia minimalnych norm ochrony praw mniejszości oraz edukacja na temat różnorodności kulturowej i tolerancji, jako że zachowanie dziedzictwa europejskiego wzbogaca różnorodność;

97.

podkreśla, że społeczności mniejszościowe mają szczególne potrzeby oraz że należy wspierać ich pełną równość we wszystkich obszarach życia gospodarczego, społecznego, politycznego i kulturalnego; podkreśla, że przestrzeganie i krzewienie podstawowych praw i wolności osób należących do mniejszości ma zasadnicze znaczenie;

98.

wyraża zaniepokojenie, że grupy te napotykają przeszkody w egzekwowaniu swoich praw własności, dostępu do wymiaru sprawiedliwości i innych usług publicznych, do edukacji, opieki zdrowotnej i usług socjalnych, a także swoich praw kulturowych, które mogą zostać ukrócone; wzywa państwa członkowskie do podjęcia działań pozwalających uniknąć przeszkód administracyjnych i finansowych, które mogłyby utrudniać różnorodność językową na szczeblu europejskim i krajowym;

99.

wzywa Komisję do określenia standardu polityki w zakresie ochrony mniejszości, jako że ochrona tych grup jest częścią kryteriów kopenhaskich obowiązujących zarówno kraje kandydujące, jak i państwa członkowskie; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia, by ich systemy prawne gwarantowały niedyskryminowanie osób należących do mniejszości, oraz do podjęcia i wdrożenia ukierunkowanych środków ochronnych na podstawie odpowiednich norm międzynarodowych;

100.

apeluje do państw członkowskich o wymianę dobrych praktyk i stosowanie sprawdzonych rozwiązań przy rozwiązywaniu problemów mniejszości na terenie całej Unii Europejskiej; zwraca uwagę, że władze regionalne i lokalne w UE mogą odegrać istotną rolę w kwestii ochrony mniejszości, i uważa, że reorganizacja administracyjna nie powinna mieć dla nich negatywnych skutków;

101.

wzywa FRA do kontynuowania sprawozdawczość na temat dyskryminacji ze względu na przynależność do mniejszości i do dalszego gromadzenia danych w tym zakresie;

102.

zachęca państwa członkowskie, które jeszcze tego nie uczyniły, do ratyfikowania bez dalszej zwłoki Konwencji ramowej o ochronie mniejszości narodowych i Europejskiej karty języków regionalnych lub mniejszościowych; przypomina również o potrzebie wdrożenia zasad opracowanych w ramach OBWE;

103.

wzywa państwa członkowskie do należytego uwzględnienia perspektywy praw mniejszości, zapewnienia prawa do używania języka mniejszościowego i ochrony różnorodności językowej w Unii; wzywa Komisję do usprawnienia planu promowania nauczania i używania języków regionalnych jako potencjalnej metody zwalczania dyskryminacji językowej w UE;

104.

wzywa UE do wdrożenia rezolucji Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy nr 1985 (2014) w sprawie sytuacji i praw mniejszości narodowych w Europie z pełnym poszanowaniem zasady pomocniczości; podkreśla, że wszystkie telefony alarmowe i oficjalne linie wsparcia działające w państwach członkowskich powinny być dostępne nie tylko w językach urzędowych danego kraju, ale i w językach mniejszościowych oraz w głównych językach UE dzięki przekierowywaniu rozmów;

105.

z zadowoleniem przyjmuje uwagi końcowe dotyczące postępów UE we wdrażaniu Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych i wzywa Komisję oraz państwa członkowskie, by wykorzystały te zalecenia jako okazję do stania się wzorem do naśladowania poprzez zapewnienie jej skutecznego i dokładnego wdrożenia najszybciej, jak to tylko możliwe;

106.

podkreśla, że osoby niepełnosprawne mają prawo do korzystania na równi z innymi osobami z praw podstawowych, w tym z niezbywalnego prawa do godności, zdrowia i rodziny, samodzielnego życia, niezależności i pełnej integracji społecznej, dostępu do wymiaru sprawiedliwości, towarów i usług, a także z praw wyborczych i konsumenckich zgodnie z Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych; wzywa Unię Europejską i państwa członkowskie do podjęcia odpowiednich środków w celu zapewnienia, aby wszystkie osoby niepełnosprawne mogły korzystać z ogółu praw zapisanych w Traktatach i w unijnym prawodawstwie; zauważa, że podejście do niepełnosprawności oparte na prawach człowieka nie jest jeszcze w pełni popierane, co skutkuje dyskryminacją osób niepełnosprawnych w UE, a także wzywa UE i państwa członkowskie do intensywniejszych wysiłków na rzecz dostosowania swoich ram prawnych do wymogów Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych i do skutecznej integracji osób niepełnosprawnych w społeczeństwie;

107.

wzywa państwa członkowskie do przyjęcia strategii na rzecz zapewnienia osobom niepełnosprawnym skutecznego dostępu do rynku pracy; ubolewa nad faktem, że niektóre fundusze UE dostępne na integrację osób niepełnosprawnych wciąż nie są w pełni wykorzystywane do tego celu; wzywa Komisję do uważnego monitorowania wykorzystania tych funduszy oraz do podejmowania działań w razie potrzeby;

108.

przypomina, że osoby o zaburzeniach intelektualnych i psychospołecznych napotykają szczególne przeszkody w korzystaniu z praw podstawowych, oraz wzywa państwa członkowskie, a także władze regionalne i lokalne do większych wysiłków na rzecz promowania samodzielności i włączenia tych osób na równi z innymi;

109.

zwraca uwagę, że prawa człowieka przysługujące kobietom i dzieciom niepełnosprawnym są nieproporcjonalnie naruszane na różne sposoby, na przykład odmawia się im dostępu do podstawowych usług takich jak edukacja czy opieka zdrowotna lub umieszcza się je w placówkach z dala od ich rodzin i społeczności, oraz że osoby te są bardziej narażone na przemoc, wykorzystywanie, w tym wykorzystywanie seksualne, oraz inne formy złego traktowania; podkreśla konieczność podjęcia przez UE, państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne daleko idących działań politycznych uwzględniających aspekt płci w celu zapewnienia dokładnego wdrożenia Konwencji ONZ o prawach dziecka w powiązaniu z Konwencją o prawach osób niepełnosprawnych;

110.

wzywa UE i państwa członkowskie do rozwijania usług wsparcia dla niepełnosprawnych dzieci i ich rodzin w społecznościach lokalnych w celu promowania deinstytucjonalizacji oraz zapewnienia im integrującego systemu edukacyjnego;

111.

wzywa państwa członkowskie do dopilnowania, by linia alarmowa 112 była w pełni dostępna dla osób niepełnosprawnych a poziom wiedzy o jej istnieniu został zwiększony w drodze kampanii uświadamiających;

112.

apeluje do UE, państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych, aby zwiększyły zasoby finansowe i ludzkie przeznaczane na mechanizmy monitorowania utworzone na mocy art. 33 ust 2 Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych w celu umożliwienia realizacji ich zadań oraz aby zagwarantowały ich niezależność poprzez zapewnienie, by ich skład i działania uwzględniały zasady paryskie dotyczące funkcjonowania krajowych instytucji ds. praw człowieka;

113.

wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do zapewnienia wolności słowa i faktycznego uczestnictwa osób niepełnosprawnych w życiu publicznym; zauważa, że działaniom tym powinno towarzyszyć zapewnianie napisów, tłumaczenia na język migowy, dokumentów zapisanych alfabetem Braille'a i formatów ułatwiających odczytanie; wzywa państwa członkowskie do zapewnienia rozwiązań dostępnych dla niepełnosprawnych uchodźców; zwraca uwagę na szczególne zagrożenia dla niepełnosprawnych uchodźców, migrantów i osób ubiegających się o azyl, którzy nie mają dostępu do informacji i komunikacji w dostępnych formatach oraz mogą być przetrzymywani w warunkach niezapewniających odpowiedniego wsparcia czy zakwaterowania;

114.

zwraca uwagę, że aktywne starzenie się i solidarność międzypokoleniowa są ważnymi kwestiami, które można wzmocnić dzięki podejściu opartemu na prawach człowieka, jako że stanowi ono element jednej z najbardziej dogłębnych transformacji gospodarczych i społecznych, w obliczu której znalazły się kraje rozwinięte; wzywa państwa członkowskie do zachęcania do zwiększonego i czynnego udziału osób starszych w rynku pracy poprzez inicjatywy społeczne i gospodarcze w celu zwalczania wykluczenia społecznego, a także do zapewnienia im łatwego dostępu do usług zdrowotnych;

115.

podkreśla, że dyskryminacja ze względu na wiek jest wszechobecnym zjawiskiem w dzisiejszych społeczeństwach, często powiązanym z innymi formami dyskryminacji, w tym ze względu na rasę lub pochodzenie etniczne, religię, niepełnosprawność, zdrowie lub warunki społecznoekonomiczne, tożsamość płciową czy orientację seksualną; wzywa państwa członkowskie do realizacji działań ukierunkowanych na ponowne włączenie osób starszych w życie społeczności, aby przeciwdziałać ich izolacji;

116.

wzywa UE i państwa członkowskie do czynnego zaangażowania się w działalność otwartej grupy roboczej ONZ ds. starzenia się oraz do wzmożenia wysiłków na rzecz ochrony praw osób starszych;

117.

zauważa, że osoby należące do mniejszości romskiej mają prawo do swobodnego przemieszczania się, i wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne, aby zabezpieczyły to prawo i nie planowały strategii w zakresie osiedlania się w oparciu o względy etniczne; wyraża zaniepokojenie, że osoby należące do mniejszości romskiej są nieproporcjonalnie często poddawane przymusowym wysiedleniom w wielu państwach członkowskich;

118.

ubolewa, że Romowie wciąż stykają się z nastrojami antycygańskimi, systematycznym rasizmem i rasizmem instytucjonalnym, a także przypomina, że dyskryminacja Romów w sferze zatrudnienia, mieszkalnictwa, edukacji, opieki zdrowotnej, dostępu do wymiaru sprawiedliwości czy w jakiejkolwiek innej dziedzinie jest niedopuszczalna i szkodliwa dla społeczeństwa UE; dlatego apeluje do państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych, aby - w świetle sprawozdania Komisji z 2015 r. w sprawie wdrożenia ram UE dotyczących krajowych strategii na rzecz integracji Romów - niezwłocznie wdrożyły w całości krajowe strategie dotyczące Romów, aby podjęły konkretne działania w celu zwalczania rasowej dyskryminacji Romów w myśl przepisów dyrektywy w sprawie równości rasowej i EKPC oraz aby zwalczały nastroje antycygańskie zgodnie z decyzją ramową w sprawie rasizmu i ksenofobii;

119.

przywołuje orzecznictwo TSUE, w którym stwierdził on, że zasada równego traktowania, do której odwołuje się dyrektywa 2000/43/WE, ma zastosowanie do osób, które, mimo że same nie należą do danej rasy lub grupy etnicznej, to jednak doświadczają mniej korzystnego traktowania lub konkretnej szkody z jednego z tych powodów;

120.

wzywa Komisję do włączenia do głównego nurtu działań monitorowania praktyk dyskryminacyjnych we wszystkich obszarach, w szczególności w obszarze edukacji, zatrudnienia, mieszkalnictwa i opieki zdrowotnej, oraz do zwracania szczególnej uwagi na to, by wszystkie programy były wdrażane w sposób, który zmniejsza nierówności między Romami a resztą obywateli; ponadto wzywa Komisję do podjęcia działań przeciwko tym państwom członkowskim, które promują i umożliwiają zinstytucjonalizowaną dyskryminację i segregację;

121.

potępia praktykę segregacji dzieci romskich w szkołach, która w skrajnie negatywny sposób wpływa na ich późniejsze perspektywy życiowe; popiera działania Komisji zmierzające do ukrócenia tej praktyki za pomocą postępowań w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego oraz wzywa państwa członkowskie do podejmowania skutecznych kroków w celu wyeliminowania segregacji w szkołach i do przedstawienia planów dotyczących środków integracji dzieci romskich;

122.

wzywa państwa członkowskie i Komisję do wzmocnienia strategii na rzecz integracji Romów i ubogich społeczności poprzez rozszerzenie ich zakresu, tak by obejmowały 80 milionów obywateli; apeluje również o wzmocnienie komisyjnej grupy zadaniowej ds. Romów i krajowych punktów kontaktowych, o stworzenie regionalnych i lokalnych punktów kontaktowych oraz regionalnych platform na rzecz integracji Romów, a także o opracowanie internetowego forum polityki we współpracy z europejską platformą na rzecz integracji Romów; wzywa FRA do kontynuowania gromadzenia danych na temat sytuacji Romów oraz do opracowania i zaproponowania zestawu wskaźników integracji Romów, które umożliwiłyby śledzenie postępów w tym obszarze; wzywa państwa członkowskie do ustanowienia dnia 2 sierpnia Dniem Pamięci o Zagładzie Romów;

123.

potępia wszelkie akty dyskryminacji i przemocy ze względu na orientację seksualną i tożsamość płciową; zachęca Komisję do opracowania planu, który zagwarantuje równe prawa i szanse wszystkim obywatelom i który będzie szanować kompetencje państw członkowskich, oraz do monitorowania prawidłowej transpozycji i prawidłowego wdrożenia przepisów unijnych dotyczących osób LGBTI; w tym względzie z zadowoleniem przyjmuje przygotowany przez Komisję wykaz działań mających na celu osiągnięcie postępów na drodze do równouprawnienia osób LGBTI, w tym kampanię komunikacyjną Komisji na rzecz zwalczania stereotypów i poprawy społecznej akceptacji osób LGBTI; wzywa Komisję i państwa członkowskie do ścisłej współpracy z organizacjami społeczeństwa obywatelskiego działającymi na rzecz praw osób LGBTI; zwraca uwagę, że badania terenowe FRA wykazały, iż funkcjonariusze publiczni postrzegają prawo i politykę Unii jako główne czynniki wspierające krajowe działania na rzecz promocji równouprawnienia osób LGBTI;

124.

ubolewa nad faktem, że osoby LGBTI doświadczają nękania i prześladowania już w szkole i są dyskryminowane w różnych dziedzinach życia, w tym w miejscu pracy; apeluje do państw członkowskich o zwrócenie szczególnej uwagi na homofobię w sporcie, sytuację młodych osób LGBTI oraz szykanowanie w szkole; zachęca państwa członkowskie do wspierania związków zawodowych i organizacji pracodawców w ich wysiłkach mających na celu przyjęcie polityki dotyczącej różnorodności i niedyskryminacji, ukierunkowanej na osoby LGBTI;

125.

odwołuje się do orzecznictwa ETPC dotyczącego praw osób LGBTI; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że rosnąca liczba państw członkowskich poczyniła już kroki służące propagowaniu i lepszej ochronie praw osób LGBTI, a także przyjęła nowe procedury dotyczące prawnego uznawania płci w odniesieniu do praw podstawowych tych osób; wzywa Komisję i jej agencje do gromadzenia danych na temat łamania praw człowieka wobec osób LGBTI oraz do dzielenia się z państwami członkowskimi najlepszymi praktykami dotyczącymi ochrony ich praw podstawowych, a także zachęca państwa członkowskie do pełnego informowania osób LGBTI o ich prawach i do wymiany najlepszych praktyk w tym zakresie; potępia praktyki medyczne, które naruszają prawa podstawowe osób transpłciowych i interseksualnych;

126.

zauważa, że osoby transpłciowe są nadal uważane w większości państw członkowskich za osoby chore umysłowo, i wzywa państwa członkowskie do dokonania przeglądu krajowych katalogów dotyczących zdrowia psychicznego oraz do opracowania alternatywnych, niestygmatyzujących modeli dostępu, zapewniając, by konieczne leczenie medyczne pozostało dostępne dla wszystkich osób transpłciowych; zaznacza, że przymusowa sterylizacja stanowi naruszenie praw podstawowych; wyraża zadowolenie z powodu niedawnego przyjęcia przez niektóre państwa członkowskie nowych procedur prawnego uznawania płci, cechujących się większym poszanowaniem praw podstawowych osób transpłciowych;

127.

z zadowoleniem przyjmuje inicjatywę Komisji ukierunkowaną na depatologizację tożsamości transpłciowej w ramach przeglądu międzynarodowej klasyfikacji chorób Światowej Organizacji Zdrowia; wzywa Komisję do intensyfikacji wysiłków mających na celu zapobieżenie uznaniu rozbieżności poczucia płci w dzieciństwie za nową pozycję w międzynarodowej klasyfikacji chorób;

128.

jest zdania, że podstawowe prawa osób LGBTI będą prawdopodobnie lepiej chronione, jeżeli umożliwi się im dostęp do instytucji prawnych, takich jak konkubinat, zarejestrowany związek partnerski lub związek małżeński; pozytywnie ocenia fakt, że 18 państw członkowskich oferuje obecnie takie możliwości, i apeluje do pozostałych państw członkowskich, aby rozważyły pójście za tym przykładem;

129.

wzywa Komisję do przedstawienia wniosku dotyczącego pełnego wzajemnego uznawania skutków prawnych oraz swobodnego przepływu wszystkich aktów stanu cywilnego osób indywidualnych, par oraz rodzin w całej UE (w tym wszelkich takich dokumentów dotyczących związków małżeńskich i zarejestrowanych związków partnerskich, legalnej zmiany płci oraz adopcji i urodzenia), łącznie z prawnym uznaniem płci, w celu ograniczenia dyskryminujących przeszkód prawnych i administracyjnych napotykanych przez obywateli korzystających z prawa do swobodnego przemieszczania się;

130.

z wielkim zaniepokojeniem odnotowuje nasilanie się eurosceptycyzmu i agresywnych poglądów politycznych i w związku z tym apeluje do UE i państw członkowskich o zwiększenie uczestnictwa obywateli - zwłaszcza młodych ludzi i organizacji społeczeństwa obywatelskiego - w sprawach UE, tak aby Europejczycy mogli wyrażać swoje obawy i opinie poprzez kanały demokratyczne;

131.

uważa, że trzeba koniecznie zmniejszyć obciążenie administracyjne związane z uczestnictwem w życiu publicznym i propagować e-rządzenie w całej UE; wzywa też do zwiększenia skuteczności mechanizmów takich jak inicjatywa obywatelska;

132.

zachęca do rozwijania e-konsultacji jako mechanizmu bezpośredniego uczestnictwa obywateli umożliwiającego pozyskiwanie wiedzy na temat oczekiwań obywateli wobec rządu i administracji publicznej; uważa, że konieczne jest usunięcie przeszkód proceduralnych i językowych, które zniechęcają obywateli do udziału w procesach decyzyjnych instytucji publicznych na wszystkich poziomach sprawowania rządów; podkreśla potrzebę przejrzystości nie tylko w procesie decyzyjnym instytucji, ale i w monitorowaniu sposobu załatwiania spraw dotyczących usług świadczonych przez instytucje publiczne; podkreśla potrzebę promowania świadczenia takich usług za pośrednictwem dostępnych mediów cyfrowych; ponownie podkreśla znaczenie uświadamiania na temat Karty;

133.

zauważa, że organizacje społeczeństwa obywatelskiego, w tym organizacje charytatywne, religijne i zajmujące się pracą młodzieży, odgrywają kluczową rolę pod względem uczestnictwa obywateli w życiu społecznym, oraz wzywa UE, państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do wspierania i promowania ich pracy; wzywa państwa członkowskie i UE do ochrony wolności zgromadzeń i wolności zrzeszania się zapisanej w Karcie;

134.

uważa, że edukacja obywatelska i dialog międzykulturowy pomagają obywatelom lepiej zrozumieć znaczenie uczestnictwa w życiu społecznym i politycznym, podczas gdy edukacja w dziedzinie praw człowieka uświadamia im lepiej ich własne prawa i uczy szacunku dla praw innych osób; apeluje do państw członkowskich, aby opracowały krajowe plany działania na rzecz edukacji w dziedzinie praw podstawowych, obejmujące wkład UE w rozwój ram praw podstawowych, i aby wdrożyły Kartę nauczania w zakresie demokratycznego obywatelstwa i praw człowieka Rady Europy; wzywa władze regionalne i lokalne do czynnego udziału w wyżej wymienionych działaniach;

135.

z zaniepokojeniem zauważa, że osiągnięcie celów strategii "Europa 2020" związanych z ubóstwem i wykluczeniem społecznym wymaga dalszych starań; wzywa państwa członkowskie do znalezienia odpowiedniej polityki obejmującej wsparcie w poszukiwaniu zatrudnienia i dostęp do usług i edukacji o wysokiej jakości; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zapewnienia, aby ich polityka społeczna i polityka zatrudnienia nie dyskryminowały ze względu na rozmiar i strukturę gospodarstw domowych;

136.

przypomina, że wszystkie osoby mają prawo do prywatności i prawo do ochrony danych osobowych, które ich dotyczą, w tym prawo dostępu do danych zebranych na ich temat, i prawo do dokonania sprostowania; podkreśla, że każdy ma prawo do decydowania o swoich danych osobowych, a zwłaszcza wyłączne prawo do decydowania o wykorzystywaniu i przekazywaniu swoich danych osobowych; podkreśla, że Komisja i państwa członkowskie powinny wdrożyć środki umożliwiające każdemu obywatelowi usunięcie treści, które mogą zaszkodzić jego godności lub reputacji, przy jednoczesnym poszanowaniu wolności wypowiedzi i informacji oraz zgodnie z odpowiednim prawodawstwem i orzecznictwem; zauważa, że w przypadku braku szczególnego interesu publicznego każda osoba ma prawo do decydowania, jakie dane można udostępnić, prawo do usuwania danych oraz prawo do bycia zapomnianym zgodnie z prawem unijnym i krajowym;

137.

jest zaniepokojony, że obywatele nie są w pełni świadomi swoich praw i dostępnych środków odwoławczych; uważa, że zasadnicze znaczenie ma zaznajomienie obywateli, a w szczególności dzieci, ze znaczeniem ochrony danych osobowych, w tym w cyberprzestrzeni, oraz z zagrożeniami, na jakie są narażeni, zwłaszcza z uwagi na szybkie zmiany technologiczne i rosnącą liczbę cyberataków; wzywa państwa członkowskie do zwiększenia wysiłków w zakresie alfabetyzacji w dziedzinie nowych mediów oraz do uczynienia z tego integralnej części programów nauczania; wzywa państwa członkowskie do podjęcia środków w celu przeciwdziałania nękaniu w internecie zwłaszcza wtedy, kiedy dotyczy ono szczególnych grup dzieci;

138.

zwraca uwagę, że każdy ma prawo do swobodnego wyrażania i rozpowszechniania swoich opinii w internecie zgodnie ze stosownym ustawodawstwem i orzecznictwem; podkreśla, że nikogo nie wolno dyskryminować z powodu tego, że nie korzysta z usług cyfrowych; apeluje do Komisji o podjęcie działań w nawiązaniu do konsultacji społecznych w sprawie unijnej dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych i o dokonanie przeglądu dyrektywy, m.in. w odniesieniu do kwestii związanych z prawami podstawowymi;

139.

przypomina o konieczności zbadania wpływu, jaki niektóre nowe technologie - takie jak bezzałogowe statki powietrzne - mogą mieć na prawa podstawowe, a w szczególności na prawo do prywatności; zwraca też uwagę na wyzwanie, jakie stanowi wpływ powszechnego korzystania z internetu na prawa podstawowe, szczególnie pod względem ochrony danych osobowych, zwalczania nękania przez internet czy handlu ludźmi, zwłaszcza w celu wykorzystywania seksualnego i wyzysku w pracy;

140.

podkreśla potrzebę poszanowania prawa do ochrony przed ubóstwem i wykluczeniem społecznym zgodnie z art. 30 Europejskiej karty społecznej; wzywa wszystkie państwa członkowskie do wprowadzenia środków wsparcia mających na celu zapewnienie swoim obywatelom godnych warunków życia oraz skuteczne zwalczanie bezrobocia, wykluczenia społecznego, ubóstwa i niedostatecznej opieki zdrowotnej;

141.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom i rządom państw członkowskich oraz Zgromadzeniu Parlamentarnemu Rady Europy.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2018.238.2
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2015 r. (2016/2009(INI)).
Data aktu:	13/12/2016
Data ogłoszenia:	06/07/2018

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 grudnia 2016 r. w sprawie sytuacji w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2015 r. (2016/2009(INI)).

Sytuacja w zakresie praw podstawowych w Unii Europejskiej w 2015 r.

Zmiany w prawie

Lepsze prawo. W Sejmie odbyła się konferencja podsumowująca konsultacje społeczne projektów ustaw

Przedsiębiorcy zapłacą niższą składkę zdrowotną – Senat za ustawą

Rząd organizuje monitoring metanu

Rząd zaktualizował wykaz zakazanej kukurydzy

Od 18 kwietnia fotografowanie obiektów obronnych i krytycznych tylko za zezwoleniem

Prezydent podpisał ustawę o rynku pracy i służbach zatrudnienia

Dz.U.UE.C.2018.238.2