Konwencja i Statut o utworzeniu Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy, Akt końcowy. Genewa.1927.07.12.

KONWENCJA I STATUT

o utworzeniu Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy, Akt końcowy.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy,wiadomem czynimy:

Dnia dwunastego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku podpisane zostały w Genewie Konwencja i Statut o utworzeniu Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy,oraz Akt końcowy,o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

Prezydent Republiki Albańskiej; Prezydent Rzeszy Niemieckiej; Jego Królewska Mość Król Belgów; Prezydent Stanów Zjednoczonych Brazylji; Jego Królewska Mość Król Wielkiej Brytanji, Irlandji i zamorskich terytorjów brytyjskich, Cesarz Indyj; Jego Królewska Mość Król Bułgarów; Prezydent Republiki Kolumbji; Prezydent Republiki Kuby; Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w imieniu Wolnego Miasta Gdańska; Jego Królewska Mość Król Egiptu; Prezydent Republiki Ekwadoru; Jego Królewska Mość Król Hiszpanji; Prezydent Republiki Finlandzkiej; Prezydent Republiki Francuskiej; Prezydent Republiki Greckiej; Prezydent Republiki Gwatemali; Jego Książęca Wysokość Wielkorządca Węgier; Jego Królewska Mość Król Włoch; Prezydent Republiki Łotewskiej; Jego Książęca Wysokość Książę Monako; Prezydent Republiki Nikaragua; Prezydent Republiki Peru; Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej; Prezydent Republiki Portugalskiej; Jego Królewska Mość Król Rumunji; Kapitanowie Regenci Republiki San Marino; Prezydent Republiki Czeskosłowackiej; Prezydent Republiki Tureckiej; Prezydent Republiki Urugwaju i Prezydent Stanów Zjednoczonych Wenezueli:

zważywszy postanowienia wstępne paktu Ligi Narodów, w myśl których "celem rozwinięcia współpracy Narodów ............ konieczne jest ......... utrzymywanie stosunków międzynarodowych, opartych na sprawiedliwości .............. ";

biorąc pod uwagę artykuł 23(f) paktu, w myśl którego Członkowie Ligi Narodów "dołożą starań, ażeby wydać zarządzenia o charakterze międzynarodowym, celem zwalczania chorób";

biorąc pod uwagę artykuł 25 paktu, w myśl którego "Członkowie Ligi obowiązują się inicjować i popierać powstawanie oraz współdziałanie dobrowolnych organizacyj narodowych Czerwonego Krzyża, należycie upoważnionych, które będą miały za zadanie poprawę zdrowia, zapobieganie chorobom i złagodzenie cierpień wśród ludzi";

mając na uwadze, że co do tych zasad zresztą wszystkie Państwa są zgodne;

postanawiając rozwijać instytucję wzajemnej pomocy w klęskach, inicjować pomoc międzynarodową przez metodyczne zasilanie istniejących odnośnych funduszów i przygotowywać pod każdym względem rozwój prawa międzynarodowego w tej dziedzinie,

mianowali swymi pełnomocnikami: (pominięto),

KTÓRZY po wymianie swoich pełnomocnictw, uznanych za dobre i należyte co do formy, zgodzili się na to, co następuje:

Art.  1. 

Wysokie Strony umawiające się stwarzają Unję Międzynarodową niesienia pomocy, która będzie się kierowała niniejszą umową i załączonym do niej statutem.

Członkami Unji Międzynarodowej niesienia pomocy są ci Członkowie Ligi Narodów i te Państwa, nie będące członkami Ligi Narodów, które uczestniczą w niniejszej umowie.

Art.  2. 

Unja Międzynarodowa niesienia pomocy ma na celu:

1. w klęskach, spowodowanych siłą wyższą, a których wyjątkowy rozmiar przekracza siły i środki dotkniętego narodu, przyjść danej ludności z pierwszą pomocą i w tym celu skupić darowizny, środki oraz wszelkiego rodzaju akcje wspomagające;

2. we wszystkich klęskach publicznych, o ile możności, koordynować wysiłki, czynione przez organizacje niesienia pomocy, tudzież w sposób ogólny pobudzać do badań i do akcyj zapobiegawczych przeciw klęskom i pośredniczyć, ażeby wszystkie narody wykonywały wzajemną międzynarodową pomoc.

Art.  3. 

Unja Międzynarodowa niesienia pomocy spełnia swoje dzieło na korzyść każdej ludności, dotkniętej klęską, jakakolwiek byłaby narodowość i rasa danej ludności, nie czyniąc różnicy pod względem socjalnym, politycznym lub religijnym.

Działalność Unji Międzynarodowej niesienia pomocy jest jeddakowoż ograniczona do klęsk, któreby się wydarzyły na obszarach, podlegających Wysokim Stronom umawiającym się, do których umowa niniejsza znajduje zastosowanie, tudzież do klęsk, któreby się wydarzyły w innych krajach, a które zdaniem komitetu wykonawczego, wspomnianego w art. 6 są tego rodzaju, że mogłyby się rozszerzyć na rzeczone obszary, podlegające Wysokim Stronom umawiającym się.

Art.  4. 

Działalność Unji Międzynarodowej niesienia pomocy w każdym kraju uzależniona jest od zgody Rządu.

Art.  5. 

Ustrój i działalność Unji obejmuje swobodną pomoc:

1. Stowarzyszeń narodowych Czerwonego Krzyża, zgodnie z art. 25 paktu Ligi Narodów, oraz instytucyj lub organów, które tworzą albo mogłyby utworzyć ze stowarzyszeniami Czerwonego Krzyża węzeł prawny lub moralny;

2. wszelkich innych organizacyj publicznych lub prywatnych, któreby były zdolne rozwinąć na korzyść ludności, dotkniętej klęską, te same czynności, współdziałające o ile możliwe ze stowarzyszeniami Czerwonego Krzyża i ze wspomnianemi powyżej instytucjami.

Art.  6. 

Działalność Międzynarodowej Unji niesienia pomocy jest wykonywana przez Radę Naczelną, która wyłania komitet wykonawczy na warunkach, przewidzianych przez niniejszą konwencję i załączony do niej statut.

Rada Naczelna Unji Międzynarodowej niesienia pomocy obejmuje delegatów wszystkich członków Unji Międzynarodowej niesienia w stosunku po jednym delegacie na członka.

Każdy członek Unji Międzynarodowej niesienia pomocy może być reprezentowany przez stowarzyszenie narodowe Czerwonego Krzyża, lub inną organizację narodową wymienioną w art. 5.

Art.  7. 

Unja Międzynarodowa niesienia pomocy ma swoją siedzibę w mieście, będącem siedzibą Ligi Narodów.

Może ona ulokować całą swoją służbę administracyjną lub jej część w każdem miejscu, wskazanem przez Komitet wykonawczy.

Art.  8. 

W granicach swoich zadań i zgodnie z brzmieniem poszczególnych ustaw krajowych przysługuje Unji Międzynarodowej niesienia pomocy prawo, czy to bezpośrednio, czy za pośrednictwem każdej osoby, działającej w jej imieniu, stawać w sądach, nabywać dobra tytułem darmym lub obciążającym i posiadać dobra pod warunkami, przewidzianemi w art.12.

Art.  9. 

Wszyscy członkowie Ligi Narodów oraz państwa, niebędące członkami Ligi Narodów, a uczestniczący w niniejszej umowie, obowiązują się wziąć udział w utworzeniu funduszu zakładowego Unji Międzynarodowej niesienia pomocy. Fundusz ten składa się z udziałów po 700 franków szwajcarskich każdy. Każdy członek Ligi Narodów zapisuje się na liczbę udziałów, odpowiadającą liczbie jednostek, stanowiących jego składkę na pokrycie wydatków Ligi Narodów. Udziały państw, niebędących członkami Ligi Narodów, zostaną ustalone przez komitet wykonawczy, stosownie do zasad, obowiązujących dla ustalenia składek członkowskich Ligi Narodów.

Art.  10. 

Każda z Wysokich Stron umawiających się wyda zarządzenia, ażeby w wymiarze, dopuszczalnym przez jej ustawodawstwo, na tych terytorjach, do których stosuje się niniejsza umowa, Unja Międzynarodowa niesienia pomocy i organizacje, działające z jej ramienia, zgodnie z postanowieniami art. 5 niniejszej umowy i załączonego do niej statutu, korzystały z wszelkich uprawnień nietykalności, ułatwień i swobód, sprzyjających jak najwięcej urządzeniom Unji, ruchowi jej personelu i sprzętu, oraz jej działalności w zakresie niesienia pomocy, zarówno jak i co do ogłaszania jej odezw.

Art.  11. 

Środki finansowe Unji Międzynarodowej niesienia pomocy poza funduszem zakładowym, przewidzianym w art. 9, składają się:

1. z zasiłków dobrowolnych, przyznawanych przez Rządy;

2. z funduszów zbieranych od publiczności,i

3. z darowizn, przewidzianych w art. 12.

Art.  12. 

Unji Międzynarodowej niesienia pomocy przysługuje prawo przyjmowania wszelkiego rodzaju darowizn. Darowizny mogą być udzielone bądź bez jakichkolwiek zastrzeżeń, bądź z przeznaczeniem przez ofiarodawcę, jako obciążenia, zastrzeżenia lub specjalne legaty dla pewnego kraju, dla pewnej grupy klęsk, lub dla klęski specjalnej, którą on wskaże.

Darowizny mogą być przyjęte tylko, o ile są zgodne z celami Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, określonymi w art. 2 i 3 niniejszej konwencji, zarówno jak z ustawodawstwem szczegółowem Państw zainteresowanych.

Art.  13. 

Żadne postanowienie niniejszej umowy nie może być interpretowane tak, ażeby z tego w jakikolwiek sposób wynikała szkoda dla swobody towarzystw, instytucyj lub organów, wymienionych w art.5, o ile chodzi o ich własne sprawy.

Art.  14. 

Wysokie Strony umawiające się zgadzają się, ażeby wszelkie wynikłe między niemi spory co do interpretacji lub zastosowania niniejszej umowy, o ile nie będą mogły być zlikwidowane drogą bezpośredniego porozumienia, lub załatwione jakąkolwiek inną drogą przyjacielską, były kierowane do Stałego Trybunału Sprawiedliwości Międzynarodowej, celem wydania wyroku. W danym razie sprawa może być rozpatrywana przez Trybunał na skutek podania, skierowanego doń przez jedną ze Stron. Jeżeli państwa, między któremi wynikł spór albo jedno z nich, nie uczestniczyły w protokóle z dnia 16 grudnia 1920 r. o Trybunale Stałym Sprawiedliwości Międzynarodowej, spór ten za ich zgodą i stosownie do postanowień konstytucji każdego z nich będzie skierowany albo do Trybunału Stałego Sprawiedliwości Międzynarodowej, albo do Trybunału rozjemczego, ustanowionego w myśl umowy z dnia 18 października 1907 r. o załatwianiu sporów międzynarodowych, albo wreszcie do jakiegokolwiek innego trybunału rozjemczego.

Art.  15. 

Niniejsza konwencja, której tekst francuski i angielski jest jednakowo wiarogodny, będzie nosiła datę dzisiejszą i do dnia 30 kwietnia 1928 r. będzie mogła być podpisana w imieniu każdego członka Ligi Narodów oraz w imieniu każdego Państwa, niebędącego członkiem Ligi Narodów, a reprezentowanego na konferencji w Genewie,albo któremu Rada Ligi Narodów prześle w tym celu egzemplarz konwencji.

Art.  16. 

Niniejsza konwencja podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą przesłane sekretarzowi generalnemu Ligi Narodów, który o ich złożeniu zawiadomi każde Państwo, podpisujące oraz każde państwo przystępujące.

Art.  17. 

Począwszy od 1 maja 1928 r., każdy członek Ligi Narodów oraz każde państwo, wymienione w art. 15, będzie mogło przystąpić do niniejszej konwencji. Przystąpienie to będzie dokonywane przez zawiadomienie, skierowane do sekretarza generalnego Ligi Narodów, który je złoży do archiwów sekretariatu.Sekretarz generalny zawiadomi o tem bezzwłocznie każde państwo podpisujące oraz każde państwo przystępujące.

Art.  18. 

Niniejsza konwencja nie wejdzie w życie, dopóki liczba członków Ligi Narodów, którzy złożyli dokumenty ratyfikacyjne, oraz liczba państw, niebędących członkami Ligi Narodów, które zgłosiły akces do konwencji, nie dosięgnie co najmniej dwunastu i ogólna liczba subskrybcyj nie osiągnie 600 udziałów. Datą wejścia w życie będzie 90-ty dzień, licząc od dnia przyjęcia przez sekretarza generalnego Ligi Narodów ostatniej z tych not ratyfikacyjnych, lub zgłaszających przystąpienie. Następnie niniejsza konwencja w stosunku do każdej poszczególnej zgłaszającej się Strony wejdzie w moc w 90-tym dniu po przyjęciu aktu ratyfikacyjnego lub noty o przystąpieniu.

Celem stosowania tego artykułu sekretarz generalny Ligi Narodów ustanowi tymczasową skalę składek dla Państw umawiających się niebędących członkami Ligi Narodów.

Zgodnie z postanowieniami art. 18 paktu Ligi Narodów sekretarz generalny zarejestruje niniejszą konwencję w dniu jej wejścia w życie.

Art.  19. 

Każdy członek Unji Międzynarodowej niesienia pomocy może się z niej wycofać w rok po wymówieniu, zakomunikowanem sekretarzowi generalnemu Ligi Narodów.

Po upływie roku od dnia otrzymania tego zawiadomienia przez sekretarza generalnego Ligi Narodów ustaje możliwość stosowania postanowień niniejszej konwencji na terytorjum członka, który się w ten sposób wycofał z Unji.

Sekretarz generalny Ligi Narodów zawiadomi członków Unji o otrzymaniu zawiadomienia o wycofaniu się.

Art.  20. 

Wysokie Strony,zawierające umowę, mogą przy składaniu podpisu przy ratyfikacji lub przystąpieniu do umowy oświadczyć,że, przyjmując niniejszą konwencję, nie przyjmują zarazem jakiegokolwiek obowiązku względem całości lub jakiejkolwiek części swoich koloni, protektoratów, lub terytorjów, poddanych ich suwerenności, albo mandatowi; w takim razie konwencja niniejsza nie będzie mogła być stosowana do terytorjów, stanowiących przedmiot tego rodzaju oświadczenia.

Wysokie Strony umawiające się będą mogły później zawiadomić sekretarza generalnego Ligi Narodów, że ich życzeniem jest, ażeby konwencja niniejsza obowiązywała całość lub jakąkolwiek część ich terytorjów, stanowiących przedmiot oświadczenia, wymienionego w ustępie poprzednim. W takim razie konwencja będzie stosowana względem terytorjów, wskazanych w oświadczeniu, po upływie 90 dni, licząc od dnia przyjęcia oświadczenia przez sekretarza generalnego Ligi Narodów.

Wysokie Strony umawiające się tak samo w każdym czasie będą mogły złożyć oświadczenie, że życzą sobie, ażeby konwencja niniejsza przestała obowiązywać w stosunku do całości lub jakiejkolwiek części ich kolonji, protektoratów, lub terytorjów, poddanych ich suzerenności albo mandatowi; w takim razie konwencjanie będzie mogła być stosowana na terytoriach,stanowiących przedmiot tego oświadczenia po upływie roku, licząc od dnia otrzymania oświadczenia przez sekretarza generalnego Ligi Narodów.

Art.  21. 

Rewizja niniejszej konwencji może być zarządana w każdym czasie przez jedną trzecią liczby członków Unji Międzynarodowej niesienia pomocy.

Załączony do niniejszej konwencji statut może być zmieniony przez przez Radę Naczelną. W tym celu Rada Naczelna powinna zebrać z ogólnej liczby członków trzy czwarte zmiana będzie przyjęta, o ile się za nią oświadczą dwie trzecie liczby członków obecnych.

NA DOWÓD CZEGO, wymienieni na wstępie pełnomocnicy podpisali niniejszą konwencją.

Sporządzono w Genewie dnia dwunastego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwach sekretarjatu Ligi Narodów; jeden egzemplarz uwierzytelniony za zgodność zostanie przesłany wszystkim członkom Ligi Narodów i Państwom, niebędącym członkami Ligi Narodów, reprezentowanym na konferencji.

STATUT

Unji Międzynarodowej niesienia pomocy.

Art.  1.

Każdy delegat do Rady Naczelnej może mieć zastępcę, który uczestniczy w posiedzeniach, jednakowoż bez prawa głosu doradczego i udziału w dyskusji, z wyjątkiem nieobecności delegata.

Przedstawiciele międzynarodowych stowarzyszeń niesienia pomocy albo innych organizacyj lub instytucyj kwalifikowanych mogą być zaproszeni do uczestniczenia w charakterze doradców na zebrania Rady Naczelnej.

Sekretarz generalny Ligi Narodów może osobiście lub przez swojego przedstawiciela brać udział we wszystkich zebraniach Rady Naczelnej.

Art.  2.

Rada Naczelna zbiera się raz na dwa lata w siedzibie Unji Międzynarodowej niesienia pomocy na zaproszenie komitetu wykonawczego. W okresie tych dwóch lat może ona być zwołana w jakiemkolwiek miejscu, wyznaczonem przez komitet. Komitet wykonawczy jest obowiązany zwołać Radę Naczelną na żądanie co najmniej czwartej części jej członków.

Na pierwsze zebranie Rada Naczelna będzie zwołana przez Radę Ligi Narodów.

Art.  3.

Zaproszenie Rady Naczelnej powinno być wysłane na trzy miesiące naprzód i zawierać porządek dzienny zebrania.

Narady Rady Naczelnej nie będą ważne, jeżeli liczba delegatów, uczestniczących w zebraniu, nie osiągnie połowy liczby członków Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, z zastrzeżeniem art. 21 konwencji; we wszystkich przypadkach, w których niniejszy statut nie przewiduje większości kwalifikowanej, decyduje zwyczajna większość oddanych głosów.

Art.  4.

Rada Naczelna mianuje członków komitetu wykonawczego i ich zastępców wiekszością dwóch trzecich oddanych głosów. Uchwala ona taką samą większością wszelkie regulaminy administracyjne, potrzebne celem wykonywania niniejszego statutu.

Rada Naczelna uchwala większością głosów swój regulamin wewnętrzny; może ona przepisać w nim większość bezwzględną dla wyboru członków komitetu wykonawczego w przypadkach, w których kilkakrotne głosowania nie dały żadnego rezultatu.

Rada Naczelna decyduje we wszystkich sprawach Międzynarodowej Unji niesienia pomocy.

Art.  5.

Komitet wykonawczy składa się z siedmiu członków. Są oni mianowani na okres dwóch lat, zarówno jak ich zastępcy.

Na przypadek wakansu, powstałego z jakiejkolwiek przyczyny, komitet uzupełnia się przez adoptowanie jednego z zastępców do czasu ukończenia bieżącego okresu.

Dwóch przedstawicieli międzynarodowych organizacyj Czerwonego Krzyża (Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i Liga Towarzystw Czerwonego Krzyża) uczestniczy w komitecie w charakterze doradców. Sekretarz generalny Ligi Narodów może osobiście lub przez swojego przedstawiciela brać udział we wszystkich zebraniach Rady Naczelnej.

Komitet wykonawczy ustala swój regulamin wewnętrzny.

Art.  6.

Komitet wykonawczy zbiera się co najmniej raz do roku w siedzibie Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy na zaproszenie swojego prezesa. Prezes wyznacza datę i miejsce dalszych zebrań.

Art.  7.

Komitet wykonawczy jest mandatarjuszem Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy i może być upoważniony do zarządzania środkami, powstałemi z obciążeń, umów i specjalnych legatów. Komitetowi wykonawczemu przysługują jak najszersze prawa do przeprowadzenia wszelkich aktów, zgodnych z celami Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy i na jej rzecz.

Komitet wykonawczy reprezentuje Unję Międzynarodow niesienia pomocy wobec Ligi Narodów, Rządów, organizacyj, wymienionych w art. 5 konwencji, i wobec wszelkich osób fizycznych i prawnych. Przysługuje mu prawo wszczynania sprawy lub podjęcia się obrony w sądzie imieniem lub na rzecz Unji Międzynarodowej niesienia pomocy. Przysługuje mu również prawo wchodzenia w układy.

Komitet wykonawczy zbiera fundusze, użytkowuje je, inwestuje je , zarządza niemi, jako osoba zaufania, albo jako upoważniony administrator, i wykonywa w imieniu Unji Międzynarodowej niesienia pomocy wszelkie operacje bankowe i ubezpieczeniowe.

Komitet wykonawczy przeprowadza i zatwierdza tranzakcje wszelkiego rodzaju oraz reguluje sprawy zaopatrzenia.

Komitet wykonawczy ustala przepisy co do lokaty funduszów Unji Międzynarodowej niesienia pomocy.

Na wypadek klęski komitet wykonawczy ma prawo wdrożyć akcję Unji Międzynarodowej niesienia pomocy i organizowania dotyczącej działalności, jako też prawo zbierania funduszów.

Art.  8.

Z zastrzeżeniem art. 9 przysługuje komitetowi wykonawczemu prawo przelania wszelkich lub części swych uprawnień na jednego lub kilku swoich członków.

Art.  9.

Wszelkie akty, przeprowadzone przez komitet wykonawczy w charakterze osoby zaufania lub upoważnionego zarządzającego darowizną, obciążoną długami, w charakterze wykonawcy umów lub specjalnych legatów powinny być zaopatrzone co najmniej dwa podpisy.

To samo dotyczy aktów sprzedaży.

Art.  10.

Z uwzględnieniem postanowień art. 18 komitet wykonawczy opracowuje dla członków Unji Międzynarodowej niesienia pomocy roczne sprawozdanie ze swojej działalności i z dokonanych operacyj pieniężnych. Sprawozdanie to jest pozatem przesłane sekretarzowi generalnemu Ligi Narodów celem podania go do wiadomości Rady i Zgromadzenia Ligi Narodów. Jest ono również podane do wiadomości publicznej.

Art.  11.

Do pomocy komitetu wykonawczego są powołani eksperci, którzy mogą być zapytywani indywidualnie lub zbiorowo.

Eksperci są mianowani przez komitet wykonawczy w stosunku jednego lub kilku na dany kraj, albo na strefę geograficzną, obejmującą kilka krajów, a ustaloną przez komitet wykonawczy za zgodą członków zainteresowanych.

Nominacja ekspertów opiewa na trzy lata; siedziba ich powinna znajdować się w obrębie ich strefy. Komitet wykonawczy, o ile tego wymagają okoliczności, ma prawo mianować, oprócz powyżej wymienionych ekspertów, zastępców ekspertów, niepodlegających ograniczeniom co do miejsca zamieszkania.

Dla każdej nominacji ekspertów i ich zastępców obowiązkowe jest uzyskanie zgody członka lub członków zainteresowanych.

Art.  12.

Ilekroć okoliczności tego wymagają, komitet wykonawczy zwołuje ekspertów,których współpraca zdaje mu się potrzebną, lub zasięga ich opinji drogą pisemną.

Art.  13.

Koszty i zwroty wydatków przejazdu i pobytu delegatów do Rady Naczelnej ponosi władza, która ich wyznaczyła.

Koszty i zwroty wydatków przejazdu i pobytu członków komitetu wykonawczego i ekspertów pokrywane są z budżetu Unji Międzynarodowej niesienia pomocy. Członkowie komitetu wykonawczego i eksperci nie otrzymują żadnego wynagrodzenia za ich czynności.

Art.  14.

Międzynarodowe organizacje Czerwonego Krzyża (Komitet Międzynarodowy Czerwonego Krzyża i Ligi Towarzystw Czerwonego Krzyża) będą zaproszone do dostarczenia na ich koszt i w granicach, które uznają za odpowiadające ich środkom, służby wewnętrznej i stałej Unji Międzynarodowej niesienia pomocy. Służba ta poddana jest kierownictwu komitetu wykonawczego.

Art.  15.

Działalność niesienia pomocy wykonywana jest w każdej strefie z ramienia Unji Międzynarodowej niesienia pomocy przez organizacje, wymienione w art. 5 konwencji, znajdujące się w danej strefie.

O ile jedna strefa obejmuje więcej państw, albo o ile w jednej sterfie więcej organizacyj, wymienionych powyżej, uczestniczy w akcji niesienia pomocy, komitet wykonawczy przedsięweźmie wszelkie potrzebne zarządzenia ku zabezpieczeniu koordynacji wysiłków i rozdziału środków pomocy. W szczególności może on w tym celu za zgodą pomienionych organizacyj tworzyć komitety strefowe, biorąc pod uwagę przy powoływaniu ich członków posiadanie wiadomości technicznych, nabyte doświadczenia i stosunki, panujące w administracji.

W razie klęski komitet wykonawczy w zasadzie będzie zawiadamiany staraniem eksperta lub ekspertów, właściwych dla sterfy zainteresowanej.

Art.  16.

Unja Międzynarodowa niesienia pomocy, niezależnie od funduszu zakładowego i wszelkich innych funduszów, które uważa za potrzebne, ustanawia:

1. fundusz obrotowy, tworzony:

a) z dochodów z funduszu zakładowego i z funduszu zapasowego, przewidzianego poniżej;

b) z potrąceń wszelkich sum, któremi rozporządza Unja Międzynarodowa niesienia pomocy, przyczem potrącenie to nie może przekroczyć 1%.

Ten fundusz obrotowy pokrywa koszty służby zwyczajnej i stałej Unji Międzynarodowej niesienia pomocy w przypadkach, w których ich pokrycie nie jest zabezpieczone przez międzynarodowe organizacje Czerwonego Krzyża (Międzynarodowy Komitet Czerwonego Krzyża i Liga Towarzystw Czerwonego Krzyża).

2. fundusz zapasowy, tworzony:

a) z pozostałości wszelkich środków, które nie zostały całkowicie zużytkowane dla swego specjalnego celu;

b) z potrąceń od sumy wszelkich funduszów, znajdujących się w dyspozycji Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, a niemających specjalnego przeznaczenia, które to potrącenia w danym razie, dosumowane do przewidzianych potrąceń z funduszu obrotowego, nie powinny w ogólnej sumie przekroczyć 5%.

Ta rezerwa służy w pierwszym rzędzie do odtworzenia funduszu pierwotnego, przewidzianiego w art. 9 konwencji, zaś pozostałość będzie służyła do udzielania lub uzupełniania funduszów, przeznaczonych do niesienia pomocy celem złagodzenia klęsk, dla których specjalne fundacje nie istnieją.

Art.  17.

Fundusze Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, z wyjątkiem sum, potrzebnych do pokrycia wydatków bieżących, są złożone bądź w tych samych zakładach kredytowych, co fundusze Ligi Narodów, bądź w innych takich zakładach za zgodą Rady Naczelnej.

Art.  18.

Komitet wykonawczy zestawia każdego roku bilans Unji Międzynarodowej niesienia pomocy.

Bilans ten uwidocznia stan aktywów i pasywów Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, jak również rachunki, w których wydatki zgrupowane są według poszczególnych klęsk.

Art.  19.

Liga Narodów jest powołana na warunkach, które ona ustali, do wykonywania kontroli rachunków Unji Międzynarodowej niesienia pomocy, nie przyjmując z tego tytułu żadnej odpowiedzialności.

AKT KOŃCOWY.

Konferencja Międzynarodowa o utworzeniu Unji Międzynarodowej niesienia pomocy zwołana na zasadzie rezolucji Rady Ligi Narodów z dnia 10 grudnia 1926, zebrała się w Genewie dnia 4 lipca 1927 r.

Rada Ligi wyznaczyła p. KUELZ, Członka Reichstagu, byłego Ministra na Przewodniczącego Konferencji.

Sekretarz generalny Ligi wyznaczył p. HAAS, członka Sekretarjatu międzynarodowego, na Sekretarza generalnego Konferencji, mającego do pomocy pp. SMETS i PIETROMARCHI.

AFGANISTAN

NIEMCY

AUSTRJA

BELGJA

BOLIWJA

BRAZYLJA

WIELKA BRYTANJA I IRLANDJA PÓŁNOCNA

BUŁGARIA

CHINY

KOLUMBJA

KUBA

DANJA

WOLNE MIASTO GDAŃSK

EGIPT

EKWADOR

HISZPANJA

ETJOPJA

FINLADNJA

FRANCJA

GRECJA

GWATEMALA

WĘGRY

INDJE

WOLNE PAŃSTWO IRLANDJA

WŁOCHY

JAPONIA

ŁOTWA

MONAKO

NIKARAGUA

NOWA ZELANDJA

PARAGWAJ

HOLANDJA

POLSKA

PORTUGALJA

RUMUNJA

SAN MARINO

KRÓLESTWO SERBÓW, CHORWATÓW I SŁOWEŃCÓW

SZWECJA

SZWAJCARIA

CZECHOCŁOWACJA

TURCJA

URUGWAJ

WENEZUELA

PRZEDSTAWICIELE MIĘDZYNARODOWEGO KOMITETU CZERWONEGO KRZYŻA

PRZEDSTAWICIELE LIGI TOWARZYSTW CZERWONEGO KRZYŻA

CZŁONKOWIE KOMITETU POMOCNICZEGO ZAPROSZENI PRZEZ KOMITET

Był także obecny jako obserwator delegowany przez Zakon Rycerski i Suwerenny Kawalerów Maltańskich

Konferencja obradowała od 4 lipca do 12 lipca na podstawie prac Komisyj studjów. Wyznaczyła ona sama Komisję poprawek, której przewodniczył p. Cavazzoni, i która na skutek raportu Komitetu, redakcyjnego pod przewodnictwem p. Francois zredagowała projekt ostateczny.

Konferencja, w swych posiedzeniach z dnia 11 i 12 lipca przyjęła konwencję, dołączoną do niniejszego aktu końcowego i statut, dołączony do konwencji.

Przyjęła również następujące rezolucje:

"Konferencja oświadcza, iż używając określenia "Czerwony Krzyż" w konwencji i statucie, rozumie przez nie także towarzystwa odpowiednie różnych krajów, jak np. towarzystwa Czerwonego Półksiężyca.

"Konferencja przyjmuje z żywem zadowoleniem do wiadomości deklaracje uczynione na posiedzeniu z dnia 11 lipca, przez przedstawicieli Międzynarodowego Komitetu Czerwonego Krzyża i Ligi Towarzystw Czerwonego Krzyża.

"Konferencja przyjmując artykuł 4 statutu, dotyczący wyboru przez Radę Generalną członków Komitetu Wykonawczego, ufa, że Rada Generalna nie omieszka przy tym wyborze powodować się w jak najszerszej możliwie mierze troską o słuszne przedstawicielstwo interesów wszystkich lądów.

"Konferencja przyjmując zarządzenie artykułu 9 konwencji, dotyczące składek Państw nie będących członkami Ligi, zgadza się by te Państwa podpisały lub ratyfikowały konwencję, lub przystąpiły do niej, z zastrzeżeniem późniejszego przyjęcia przez Rząd decyzji Komitetu Wykonawczego ustalającej ich składkę.

"Konferencja przyjmując artykuły statutu, które regulują działalność komitetu wykonawczego rozumie przez to że działania tego komitetu nie mogą w żadnym razie mieć za skutek narzucenia członkom Unji Międzynarodowej niesienia pomocy żadnego zobowiązania, które zostały przyjęte na podstawie art. 9 konwencji.

"Konferencja rozumie, że organizacja i instytucje, o których mowa w drugim paragrafie artykułu pierwszego statutu oznaczają mianowicie Międzynarodowe Biuro Pracy organizacje techniczne Ligi Narodów, Międzynarodowy Instytut Rolnictwa".

NA DOWÓD CZEGO delegaci na konferencję podpisali niniejszy akt.

Sporządzono w Genewie dwunastego lipca tysiąc dziewięćset dwudziestego siódmego roku w jednym egzemplarzu, który zostanie złożony w archiwum Sekretarjatu Ligi Narodów.

(następują podpisy)

Zaznajomiwszy się z powyższą Konferencją,Statutem i Aktem końcowym uznaliśmy je i uznajemy za słuszne zarówno w całości jak i każde z zawartych w nich postanowień; oświadczamy, że są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone i przyrzekamy, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 13 czerwca 1930.

• Identyfikator: Dz.U.1933.6.35
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja i Statut o utworzeniu Unji Międzynarodowej Niesienia Pomocy, Akt końcowy. Genewa.1927.07.12.
• Data aktu: 12/07/1927
• Data ogłoszenia: 09/02/1933
• Data wejścia w życie: 09/10/1930