Rzesza Niemiecka-Polska. Umowa gospodarcza wraz z protokołem końcowym, protokołem posiedzenia, układem w sprawie płatności za obroty towarowe (rozrachunkowym) oraz protokołem końcowym do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego. Berlin.1938.07.01.

ROZPORZĄDZENIE

PREZYDENTA RZECZYPOSPOLITEJ

z dnia 5 sierpnia 1938 r.

o tymczasowym wprowadzeniu w życie niektórych postanowień umowy gospodarczej z dnia 1 lipca 1938 r. między Rzeczypospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką wraz z protokołem końcowym, protokołem posiedzenia, układem w sprawie płatności za obroty towarowe (rozrachunkowym) oraz protokołem końcowym do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego.

Na podstawie art. 52 ust. (2) ustawy konstytucyjnej postanawiam co następuje:

Art.  1.

(1) Wprowadza się tymczasowo w życie postanowienia umowy gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką, podpisanej w Berlinie dnia 1 lipca 1938 r. wraz z protokołem końcowym do umowy gospodarczej, protokołem posiedzenia do umowy gospodarczej, układem w sprawie płatności za obroty towarowe (polsko-niemiecki układ rozrachunkowy) oraz protokołem końcowym do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego, z wyjątkiem postanowień pozycji "z 20" niemieckiej taryfy celnej załącznika A do umowy gospodarczej oraz art. 17 układu rozrachunkowego.

(2) Teksty: umowy gospodarczej, protokołu końcowego, protokołu posiedzenia, układu w sprawie płatności za obroty towarowe oraz protokołu końcowego do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego, zawarte są w załączniku do rozporządzenia niniejszego.

Art.  2.

Wykonanie rozporządzenia niniejszego porucza się Ministrom: Spraw Zagranicznych, Skarbu, Przemysłu i Handlu oraz Rolnictwa i Reform Rolnych.

Art.  3.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie piątego dnia po dniu ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIK 

UMOWA GOSPODARCZA

między Rzecząpospolitą Pilską a Rzeczą Niemiecką.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

NIEMIECKI KANCLERZ RZESZY

ożywieni pragnieniem stworzenia podstawy umownej dla stosunków gospodarczych między obydwoma krajami, postanowili zawrzeć umowę gospodarczą.

W tym celu mianowali oni swoich Pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Pana Józefa LIPSKIEGO Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego,

Pana Tadeusza GEPPERTA, "Dyrektora Departamentu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu,

Niemiecki Kanclerz Rzeszy:

Pana Barona Ernsta von WEIZSÄCKER, Sekretarza Stanu Urzędu Spraw Zagranicznych,

Pana Dr Karla SCHNURRE, Radcę Tajnego w Urzędzie Spraw Zagranicznych,

którzy, po wzajemnym zakomunikowaniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1

Wytwory gleby i przemysłu każdej z Umawiających się Stron będą przy przywozie do obszaru drugiej Strony, jak również przy wywozie do obszaru drugiej Strony, traktowane według zasady największego uprzywilejowania pod względem wysokości, pobierania i zabezpieczania ceł oraz opłat łącznie z wszelkimi należnościami, dodatkami, mnożnikami lub wszelkimi innymi podwyżkami, jak również pod względem wielkich formalności celnych.

Artykuł  2.

Niemieckie wytwory gleby i przemysłu, przywożone do polskiego obszaru celnego przez obszar innych krajów i polskie wytwory gleby i przemysłu, przywożone do Niemiec przez obszar innych krajów, jako też wytwory gleby i przemysłu krajów trzecich przywożone przez obszar jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, nie mogą w przywozie podlegać, żadnym innym lub wyższym cłom albo opłatom aniżeli gdyby był/ przywożone bezpośrednio z kraju pochodzenia lub przez jakikolwiek inny kraj.

Powyższe postanowienie dotyczy zarówno towarów bezpośrednio przewożonych, jak i towarów, które podczas przewozu zostały przeładowane, przepakowane lub złożone na skład.

Artykuł  3.

Załącznik A.

Wytwory polskiego obszaru celnego wymienione w załączniku A nie będą podlegały, przy ich przywozie do obszaru celnego Niemiec, wyższym etom od tych, które ustalone są w tym załączniku.

Załącznik B.

Wytwory niemieckie, wymienione w załączniku B, nie będą podlegały, przy ich przywozie do polskiego obszaru celnego, cłom wyższym od tych, które ustalone są w tym załączniku.

Artykuł  4.

Opłaty wewnętrzne, które na obszarze jednej z Umawiających się Stron, czy to na rachunek państwa lub gminy, czy też innego związku prawa publicznego, obciążają lub obciążać będą wytwarzanie, przyrządzanie lub spożycie pewnego towaru, nie mogą wytworów drugiej Strony pod żadnym pozorem dotknąć silniej lub w sposób bardziej uciążliwy, aniżeli tego samego rodzaju wytwory własnego kraju lub kraju najbardziej uprzywilejowanego.

Pojazdy motorowe, wyrabiane na obszarze jednej z Umawiających się Stron, będą korzystały na obszarze drugiej z Umawiających się Stron w zakresie opłat licencyjnych, udogodnień rejestracyjnych i tym podobnych spraw z traktowania nie mniej przychylnego, jak pojazdy motorowe tej ostatniej Strony.

Artykuł  5.

W sprawie nacjonalizacji towarów przywożonych przez jedną z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, ta Strona przyznawać będzie największe uprzywilejowanie, biorąc za podstawę swe własne ustawodawstwo.

Przy stosowaniu przepisów o nacjonalizacji, towary, wyrabiane w uprzywilejowanym obrocie celnym, będą tak samo traktowane, jak towary wyrabiane w wolnym obrocie.

Artykuł  6.

Na wypadek, gdyby jedna z Umawiających się Stron była zmuszona zakazać lub ograniczyć przywóz lub wywóz towarów, zobowiązuje się ona, o ile to możliwe, uwzględniać ingresy drugiej Strony.

Artykuł  7.

Załącznik C i D.

Dla przywozu do Niemiec i przewozu przez Niemcy polskich zwierząt, części zwierząt i produktów zwierzęcych, jak również siana i słomy, obowiązują postanowienia zawarte w załączniku C i D.

Niemieckie przepisy weterynaryjne pozostają poza tym nienaruszone.

Artykuł  8.

Kupcy, fabrykanci i inni przemysłowcy jednej z Umawiających się Stron, którzy dowiodą za pomocą karty legitymacyjnej, wystawionej przez władze swego kraju, że są uprawnieni do wykonywania swego handlu lub swego przemysłu w Państwie, w którym posiadają swoją siedzibę oraz, że uiszczają tam ustawowe podatki i opłaty, winni mieć prawo, bądź osobiście, bądź przez komiwojażerów, pozostających w ich służbie, czynić zakupy towarów na obszarze drugiej Strony u kupców lub w otwartych miejscach sprzedaży albo u osób, które towary te wytwarzają sposobem przemysłowym, przestrzegając przepisane formalności. Mogą oni również poszukiwać zamówień u kupców lub u innych osób, przy wykonywaniu przemysłu których to osób towary zaofiarowanego rodzaju znajdują zastosowanie, oraz mają prawo mieć ze sobą próbki towarowe i wzory, jednakowoż nie towary. Z powodu działalności określonej w niniejszym ustępie nie będą oni zobowiązani do uiszczania żadnej specjalnej opłaty.

Karty legitymacyjne odpowiadać muszą wzorowi, ustalonemu w konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych, podpisanych w Genewie dnia 3 listopada 1923. Dla tych kart legitymacyjnych nie będzie wymagana wiza konsularna ani inna.

Postanowienia niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wykonywania przemysłu okrężnego, handlu domokrążnego, tudzież do poszukiwania zamówień u osób, które nie trudnią się ani handlem ani przemysłem. Umawiające się Strony zastrzegają sobie w tym względzie zupełną swobodę swego ustawodawstwa.

Artykuł  9.

Poniżej wymienione przedmioty będą przez każdą z Umawiających się Stron zwolnione od wszelkiej opłaty przywozowej i wywozowej pod warunkiem powrotnego ich wywozu lub powrotnego przywozu, jak również zabezpieczenia przypadających ewentualnie opłat, i z zastrzeżeniem zastosowania potrzebnych zarządzeń kontrolnych:

a) narzędzia, instrumenty i mechaniczne przyrządy, które przywozi przedsiębiorca jednej ze Stron do obszaru drugiej Strony, ażeby tam umożliwić dokonanie przez swój personel robót montażowych, doświadczalnych, reparacyjnych lub innych tym podobnych, bez względu na to, czy wspomniane przedmioty przywiezione zostały przez nadesłanie, czy też przez sam ten personel;

b) przedmioty do naprawy;

c) używane, odpowiadające zwyczajom handlowym, opakowania wszelkiego rodzaju, jako też opony ochronne i inne środki opakowania, a także drewniane wkładki do tkanin, krążki drewniane i tekturowe, które z obszaru jednej z Umawiających się Stron przywozi się do obszaru drugiej Strony w celu wywozu towarów lub też wywozi się z obszaru drugiej Strony z powrotem po stwierdzeniu, że one służyły do tego celu;

d) części maszyn do wypróbowania;

e) towary (z wyjątkiem artykułów spożywczych), które sprowadza się na wystawy, targi lub jarmarki;

f) wozy i skrzynie meblowe, które przeprowadza się przez granicę w tym celu, aby pewne przedmioty przewieźć z obszaru jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, nawet gdyby miały one zawierać nowy ładunek w drodze powrotnej, bez względu na to, na jakim miejscu ten nowy ładunek został przyjęty, nie zaś w razie, gdyby one w międzyczasie zostały użyte do transportów wyłącznie wewnątrz kraju; obydwa te środki przewozowe wraz z przynależnościami służącymi do zwykłego użytku w czasie transportu i z wyznaczeniem sześciomiesięcznego terminu do powrotnego wywozu;

g) próbki towarów i wzory według podpisanej dnia 3 listopada 1923 r. w Genewie Międzynarodowej Konwencji o uproszczeniu formalności celnych, z wyznaczeniem 12-miesięcznego terminu do powrotnego wywozu.

Towary ze szlachetnych metali, przywożone przez komiwojażerów, jako wzory z zastosowaniem odprawy warunkowej, należy na żądanie zwolnić od powinności probierczej, o ile złożone zostanie odpowiednie zabezpieczenie, które przy towarach srebrnych nie może przekraczać podwójnej kwoty cła, zaś przy towarach złotych i platynowych czterokrotnej wysokości cła. O ile wzory nie zostaną na czas z powrotem wywiezione, złożone zabezpieczenie przepada, niezależnie od kar przewidzianych w ustawodawstwie.

Artykuł  10.

Każda z Umawiających się Stron oznaczy władze, które są upoważnione i obowiązane do udzielania na żądanie obowiązujących informacyj o stawkach taryfy celnej i taryfowaniu ściśle określonych towarów.

Artykuł  11.

O ile przy przywozie wytworów jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony wymagane jest przedkładanie świadectw pochodzenia, Umawiające się Strony zobowiązują się dołożyć starań, aby handel nie był krępowany zbędnymi formalnościami albo nadmiernymi opłatami przy wystawianiu świadectw pochodzenia.

Świadectwa pochodzenia mogą być wystawiane przez władzę celną miejsca wysyłki wewnątrz kraju lub na granicy, albo przez właściwą izbę przemysłowo-handlową, w Niemczech także przez Hauptabteilung II der Landesbauernschaften, urzędy handlu zagranicznego albo izby rzemieślnicze, w Polsce także przez urzędy wojewódzkie. Obydwa Rządy mogą wzajemnie porozumieć się co do udzielenia także innym aniżeli wyżej wymienionym instytucjom lub też organizacjom gospodarczym jednego z obydwu krajów, upoważnienia do wystawiania świadectw pochodzenia, które władze celne drugiego kraju przyjmować winny. W razie, gdy świadectwa te nie są wystawiane przez upoważnioną do tego władzę państwową, może Rząd kraju przeznaczenia żądać, aby były one zaświadczone przez jego placówkę dyplomatyczną lub konsularną właściwą dla miejsca wysyłki towarów.

Świadectwa pochodzenia mogą być zredagowane zarówno w języku kraju przeznaczenia, jak i w języku kraju eksportującego; w tym ostatnim wypadku urzędy celne kraju przeznaczenia mogą żądać przekładu.

Jeżeli towary krajów trzecich przywożone są tranzytem przez obszar jednej z Umawiających się Stron do obszaru drugiej Strony, wówczas władze celne tejże Strony przyjmować będą także świadectwa pochodzenia wystawione na obszarze poprzednio wspomnianej Strony według postanowień niniejszego artykułu.

Jeżeli z powodu nierzetelnych danych w świadectwie pochodzenia lub z powodu uchybień przy wystawianiu świadectw pochodzenia Rząd jednej z Umawiających się Stron przedstawi sprawę Rządowi drugiej Strony, ten ostatni zbada niezwłocznie stan rzeczy, oznajmi o wyniku drugiej Stronie oraz, w razie potrzeby, wyda wszelkie potrzebne zarządzenia w celu usunięcia niedomagań.

Artykuł  12.

Jeżeli jedna z Umawiających się Stron uzależnia traktowanie towaru w przywozie od szczególnych warunków dotyczących składu, stopnia czystości, dobroci, stanu zdrowotnego, obszaru wytworzenia lub innych podobnych warunków, wówczas obydwa Rządy zbadają wspólnie, czy nie możnaby formalności kontrolnych, za pomocą których winno być stwierdzone, czy towar odpowiada w dostatecznej mierze przepisanym warunkom, uprościć za pomocą świadectw, wystawianych w należytej formie przez właściwe władze kraju wywożącego.

O ile obydwa Rządy są zgodne co do tego, ustalą one wspólnie postępowanie dla przeprowadzenia dowodu co do wymaganych warunków. Następnie oznaczą one władze, upoważnione do wystawiania świadectw, treść tych świadectw, zasady, które winny być przestrzegane przy ich wystawianiu, formalności, za pomocą których zabezpiecza się tożsamość towarów, a w danym razie także postępowanie przybraniu próbek.

Istnieje zgoda co do tego, że kraj przeznaczenia także w razie przedłożenia świadectw na podstawie postanowień uzgodnionych w niniejszym artykule, ma prawo do ponownego zbadania ścisłości świadectw i upewnienia się co do tożsamości towarów.

Artykuł  13.

Zarząd celny każdej z obydwóch Umawiających się Stron, będzie, poza wypadkiem podejrzenia o nadużycie i niezależnie od praw, które wywodzi z ustawodawstwa swego kraju, uznawać i pozostawiać nienaruszonymi plomby i pieczęcie, które zarząd celny drugiej Strony nałożył na przesyłki pozostające pod nadzorem celnym; zarządowi temu pozostaje jednak zastrzeżone prawo uzupełnienia plomb lub pieczęci przez nałożenie nowych znaków celnych.

W taki sam, sposób zarząd celny każdej Strony przy dopuszczeniu przedmiotów do przywozu z warunkową odprawą celną, uznawać będzie i pozostawiać nienaruszonymi te znaki, które zarząd celny drugiej Strony nałożył na te przedmioty dla utrwalenia ich tożsamości.

Artykuł  14.

O ile zdaniem jednej z Umawiających się Stron obustronny obrót wymagać będzie rozszerzenia uprawnień granicznych urzędów celnych drugiej Umawiającej się Strony w zakresie odprawy, zobowiązuje się ta Strona, na propozycję drugiej Strony, podjąć w przeciągu trzech miesięcy rokowania w tym przedmiocie.

Artykuł  15.

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się, w ramach swego ustawodawstwa, uczynić wszystko co potrzeba, aby chronić wytwory gleby i przemysłu drugiej Umawiającej się Strony od wszelkiego rodzaju nierzetelnej konkurencji w obrocie handlowym.

Artykuł  16.

O ile postanowienia niniejszej umowy dotyczą wzajemnego przyznania sobie największego uprzywilejowania, nie mają one zastosowania:

a) do szczególnych ulg przyznanych obecnie lub które mogłyby być w przyszłości przyznane przez jedną z Umawiających się Stron sąsiednim państwom dla ułatwienia ruchu granicznego w pasie nie przekraczającym zasadniczo 15 km po obu stronach granicy;

b) do zobowiązań przyjętych obecnie, względnie mających być przyjętymi w przyszłości przez jedną z Umawiających się Stron na podstawie unii celnej.

Artykuł  17.

Każdy z obu Rządów ustanowi Komisję Rządową. Zadaniem tych Komisyj jest rozpatrywanie w stałym bezpośrednim kontakcie wszystkich spraw, związanych z wykonywaniem niniejszej Umowy. Obydwa Rządy zakomunikują sobie możliwie szybko skład Komisyj Rządowych.

Komisje Rządowe zbierają się na wniosek jednego z obydwóch przewodniczących.

Komisjom Rządowym pozostawia się swobodę co do powoływania rzeczoznawców oraz ustanawiania mieszanych podkomisyj.

Komisje ustalą dla swej działalności wspólny regulamin.

Artykuł  18.

Przy przywozie polskich wytworów gleby i przemysłu Rząd Niemiecki uwzględniać będzie w należyty sposób interesy polskie.

Przy przywozie niemieckich wytworów gleby i przemysłu Rząd Polski uwzględniać będzie w należyty sposób interesy niemieckie.

Artykuł  19.

O ileby założenia, z których obydwie Umawiające się Strony wychodziły w chwili podpisywania niniejszej Umowy, nie ziściły się, lub o ileby jedna ze Stron uważała się za pokrzywdzoną wskutek niekorzystnego rozwoju, jaki nastąpił, lub wskutek zarządzeń w dziedzinie gospodarczej powziętych przez drugą Stronę, każda z Umawiających się Stron może wystąpić z wnioskiem o bezzwłoczne rokowania w celu zaradzenia temu stanowi rzeczy.

Gdyby rokowania te w przeciągu miesiąca, licząc od dnia zgłoszenia wniosku, nie doprowadziły do zadawalającego rezultatu, wówczas Strona, która uważa się za pokrzywdzoną, ma prawo wypowiedzieć Umowę niniejszą z terminem sześciotygodniowym od daty notyfikacji tego wypowiedzenia.

Artykuł  20.

Rząd Polski, któremu zostało powierzone prowadzenie spraw zagranicznych Wolnego Miasta Gdańska zgodnie z art. 104 Traktatu Wersalskiego i artykułów 2 i 6 Konwencji Paryskiej między Polską a Wolnym Miastem Gdańskiem z dnia 9 listopada 1920 r., zastrzega sobie prawo oświadczenia, że Wolne Miasto jest Stroną Układającą się w niniejszej Umowie i że przyjmuje obowiązki oraz nabywa prawa w niej ustalone.

Zastrzeżenie to nie dotyczy tych postanowień niniejszej Umowy, które Rzeczpospolita Polska już zawarła odnośnie do Wolnego Miasta Gdańska, na zasadzie praw przysługujących Polsce traktatowo.

Artykuł  21.

Umowa niniejsza będzie ratyfikowana. Wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi możliwie najrychlej w Warszawie. Umowa wchodzi w życie trzydziestego dnia po dacie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych.

Umowa niniejsza pozostanie w mocy do dnia 28 lutego 1941 r. Będzie ona uważana za przedłużoną na każdy dalszy rok o ile obydwie Strony porozumieją się co do tego najpóźniej do dnia 1 lutego każdego roku.

O ile Umowa będzie obowiązywała po 28 lutym 1941 r. będzie ona wówczas mogła być wypowiedziana do ostatniego dnia każdego kwartału kalendarzowego i przestanie obowiązywać z upływem trzymiesięcznego okresu od daty wypowiedzenia.

Z chwilą wejścia w życie niniejszej Umowy tracą moc obowiązującą następujące umowy zawarte pomiędzy Polską a Niemcami, oraz pomiędzy Polską i dawnym Państwem Związkowym Austrią:

1. Umowa Gospodarcza z dnia 4.11. 1935 między Polską a Rzeszą Niemiecką.

2. Porozumienie z dnia 18 lipca 1936 dotyczące uzupełnienia Umowy Gospodarczej między Polską a Niemcami z dnia 4.11. 1935.

3. Umowa z dnia 20.2. 1937 w sprawie przedłużenia Umowy Gospodarczej między Polską a Niemcami.

4. Porozumienie dodatkowe z dnia 29.11. 1937 do Umowy o przedłużeniu Umowy Gospodarczej z dnia 4.11. 1935 między Polską a Niemcami.

5. Konwencja handlowa z dnia 11.10. 1933 między Polską a Austrią.

6. Układ dodatkowy do Konwencji handlowej z 11.10. 1933 między Polską a Austrią z dnia 29.7. 1936.

Umowa niniejsza sporządzona została w dwóch oryginałach, każdy w języku polskim i niemieckim.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Umowę i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Berlinie dnia 1 lipca 1938 r.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

Załącznik  A

grafika

Załącznik  B ¹

 

grafika

Załącznik  C

Do przywozu do Niemiec dopuszczone są:

I.  Jednokopytowe (konie, osły, muły, muło-osły),

a) wałachy zwierząt jednokopytowych,

b) ogiery i klacze zwierząt jednokopytowych (te ostatnie będą jednakże dopuszczone do przywozu dopiero po upływie czterech lat od urzędowego oświadczenia o wygaśnięciu zarazy stadniczej w Polsce),

c) konie rzeźne bezpośrednio do rzeźni w Wiedniu.

Dla przywozu zwierząt jednokopytowych obowiązują następujące warunki:

Wzór a.

1. Zwierzęta jednokopytowe winny być zaopatrzone przy przywozie w urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa pochodzenia i zdrowia, wystawione w dwóch językach według brzmienia załączonego wzoru a.

Zwierzęta jednokopytowe winny być oznakowane numerami, wypalonymi na kopytach lub wyciśniętymi na plombach, umieszczonych na grzywach. Numery wypalone na kopytach lub wyciśnięte na plombach winny być wymienione w świadectwach.

2. Zwierzęta jednokopytowe podlegają przy przywozie badaniu weterynaryjno-policyjnemu.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wymienionym wyżej warunkom, będą odesłane z powrotem.

3. Co do gęstości ładowania zwierząt jednokopytowych do wagonów kolejowych obowiązują przepisy o ochronie zwierząt tego kraju, w którym zwierzęta są przewożone.

4. Przeprowadzanie badań krwi przy przywozie koni rzeźnych nie będzie stosowane.

5. Przewidziany pod b) zakaz przywozu ogierów i klaczy nie będzie stosowany przy przywozie koni rzeźnych.

II. Świnie żywe drogą morską do granicznych rzeźni w portach morskich.

Nie naruszając postanowień ustawy Rzeszy o zaraźliwych chorobach zwierzęcych z dnia 26 czerwca 1909 r. (Reichsgesetzblatt str. 519) odnośnie do przywozu żywych świń z Polski do niemieckich granicznych rzeźni w portach morskich obowiązuje co następuje:

1. Na przywóz wymagane jest osobne zezwolenie weterynaryjno-policyjne, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

Wzór b.

2. Na świnie przywożone należy dostarczyć urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa pochodzenia i zdrowia, wystawione w dwóch językach, według brzmienia załączonego wzoru b.

Świadectwa muszą uwidaczniać ilość sztuk zwierząt oraz ewentualne znaki szczególne, np. znaczek uszny, wypalone piętno, znak barwny.

Dla świń załadowanych na tym samym statku mogą być wystawione zbiorowe świadectwa.

Świadectwa mają ważność pięciodniową.

Jeśli ten termin upłynie w czasie przewozu, to świnie, w celu utrzymania ważności świadectw przez dalsze pięć dni, muszą być ponownie badane przez państwowego lub przez Państwo do tego upoważnionego lekarza weterynaryjnego i wynik badania musi być przezeń zaznaczony na świadectwach.

3. Podczas przewozu koleją do portu załadowczego, przeładowanie, wyładowanie lub doładowanie nie są dozwolone, z wyjątkiem wypadków siły wyższej.

O ile w drodze okaże się konieczność wyładowania chorych lub padłych zwierząt, to właściwy urzędowy lekarz weterynaryjny winien zaznaczyć na urzędowym lekarsko-weterynaryjnym świadectwie przyczynę zachorowania lub padnięcia.

4. Przy wyładowaniu ze statku świnie podlegają urzędowemu badaniu lekarsko-weterynaryjnemu.

Urzędowe stwierdzenie, czy zachodzi wypadek zarazy lub podejrzenia o zarazę, będzie odbywać się z uwzględnieniem wszelkich używanych metod rozpoznawczych.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wyżej wymienionym warunkom, nie będą dopuszczone do przywozu.

Z powodu stwierdzenia pojedynczych wypadków różycy świń i w razie stwierdzenia gruźlicy nie nastąpi odesłanie z powrotem, całych transportów.

Poza tym także, przy odesłaniu z powrotem całych transportów, postępować się będzie z największą oględnością dla uniknięcia strat gospodarczych.

O odesłaniu z powrotem transportów niemiecka władza weterynaryjno-policyjna zawiadomi telegraficznie właściwą władzę polskiego portu załadowczego. Rząd Polski poda Rządowi Niemieckiemu do wiadomości nazwy właściwych władz portowych.

5. Co do traktowania zwierząt w granicznych rzeźniach w portach morskich obowiązują wydane dla tych zakładów ogólne postanowienia.

III. Żywe ptactwo domowe, przeznaczone do tuczenia i do uboju (gęsi, kaczki, kury, perlice, indyki i gołębie) pod następującymi warunkami:

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

Wzór c.

2. Na ptactwo należy dostarczyć świadectw wystawionych w dwóch językach według brzmienia załączonego wzoru c.

3. Ptactwo może być przywożone przez wszystkie do tego dopuszczone graniczne miejsca przejściowe. Graniczne miejsce przejściowe winne być wymienione we wniosku o udzielenie zezwolenia,

Przywóz ptactwa za pomocą przepędu nie jest dozwolony.

Rząd Niemiecki poda Rządowi Polskiemu wykaz granicznych miejsc przejściowych.

4. Ptactwo podlega przy przywozie badaniu przez granicznego lekarza weterynaryjnego; w tym celu ptactwo winno być przedstawione z krótko obciętymi piórami ogona.

Transporty dotknięte zarazą, podejrzane o zarazę, podejrzane o zarażenie się i takie, które nie odpowiadają wyżej wymienionym warunkom, będą odesłane z powrotem. O odesłaniu z powrotem powinno być powiadomione właściwe miejscowe starostwo.

5. Odstawienie przesyłki z granicznego miejsca przejściowego do stacji przeznaczenia ma się dokonywać w wagonach kolejowych zaplombowanych i zaopatrzonych w nalepki z napisem "zagraniczne ptactwo podlegające odosobnieniu".

Wagony kolejowe winny być tak urządzone, aby wydzieliny zwierzęce, pasza, podściółka i tym podobne nie mogły wypadać; w szczególności podłogi wagonów winny być nieuszkodzony a ściany boczne dotykające podłogi winny być do wysokości najmniej 15 cm uszczelnione deskami.

6. Przywóz jest dozwolony tylko do tuczarni lub rzeźni drobiu, które są do tego specjalnie przez Rząd Niemiecki dopuszczone.

Rząd Niemiecki poda do wiadomości Rządowi Polskiemu spis dopuszczonych zakładów, a później corocznie podawać będzie zmiany zaszłe w spisie.

7. W wypadku, o ile wyniknie potrzeba przywozu drobiu do tuczenia i do uboju z Polski drogą morską do Niemiec, Rząd Niemiecki wyraża na to zasadniczą zgodę. Odnośne postanowienia ustalone zostaną przez obydwa Rządy.

IV. Bite świnie do fabryk wyrobów mięsnych, specjalnie dopuszczonych przez Rząd Niemiecki dla sprowadzenia mięsa wieprzowego z Polski, aa warunkach następujących:

1. Dla przywozu obowiązują postanowienia niemieckiej ustawy Rzeszy o badaniu mięsa z 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

2. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

3. Świnie muszą być bite w publicznych lub eksportowych rzeźniach do ego dopuszczonych przez Rząd Polski i pozostających pod stałym nadzorem lekarsko-weterynaryjnym. Wykaz dopuszczonych rzeźni publicznych i eksportowych zostanie podany przez Rząd Polski do wiadomości Rządowi Niemieckiemu przed wejściem w życie niniejszej umowy. Ewentualne późniejsze zmiany w wykazie będą komunikowane przez Rząd Polski Rządowi Niemieckiemu.

Wzór d.

4. Na przywożone świnie należy dostarczyć urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa pochodzenia i zdrowia, wystawione w dwóch językach według brzmienia wzoru d.

Świadectwo to należy wystawiać na podstawie świadectw miejsca pochodzenia, przedstawionych przy uboju.

5. Podłogi wagonów kolejowych, w których świnie bite są przewożone, muszą być tak uszczelnione, by sok mięsny nie mógł przez nie przeciekać.

Va. Świeże wątroby wieprzowe do fabryk wyrobów mięsnych specjalnie dopuszczonych przez Rząd Niemiecki dla sprowadzania wątrób wieprzowych z Polski na warunkach następujących:

1. Dla przywozu obowiązują postanowienia niemieckiej ustawy o badaniu mięsa z 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547, 1935 I str. 1447). Przywóz może zatem odbywać się tylko w takim zakresie i do takiego czasu, jak to jest ogólnie dopuszczalne w myśl niemieckich postanowień o badaniu mięsa.

2. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu 3 miesięcy.

3. Świeże wątroby muszą pochodzić ze świń, które zostały poddane ubojowi w pozostających pod stałym nadzorem lekarsko-weterynaryjnym rzeźniach publicznych lub eksportowych, dopuszczonych przez Rząd Polski dla wywozu bitych świń do Niemiec stosownie do IV. 3 załącznika C.

Wzór e.

4. Na przywożone świeże wątroby wieprzowe należy dostarczyć urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwo zdrowia, wystawione w dwóch językach, według brzmienia załączonego wzoru e.

Świadectwa te winny być wystawiane na podstawie świadectw miejsca pochodzenia, przedstawionych przy uboju.

5. Podłogi wagonów kolejowych, które będą w Niemczech używane do transportu świeżych wątrób, muszą być tak uszczelnione, by sok mięsny nie mógł przez nie z wagonu wyciekać.

b) Na tych samych warunkach mogą być przywożone także świeże serca świń, nerki świń albo ośrodki świń (język, przełyk, tchawica, płuca, serce i wątroba w naturalnym połączeniu).

VI. Narządy zwierzęce o wewnętrznym wydzielaniu, pochodzące ze zwierząt rzeźnych, przeznaczone do wytwarzania preparatów organoterapeutycznych.

1. Do przywozu będą dopuszczone pod niżej przytoczonymi warunkami następujące narządy wewnętrzne: tarczyce-glandulae thyreoideae, gruczoły przytarczowe (Epithel-Körperchen) - glandulae parathyreoideae, gruczoły nadnerkowe - glandulae suprarenales, jądra - testes, jajniki - ovaria, przysadka mózgowa - hypophysis cerebri, szyszynka - epiphysis cerebri, trzustka - pancreas, grasica - thymus, śledziona - lien, wątroba świni - hepar suis.

2. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno - policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu 3 miesięcy.

3. Narządy muszą pochodzić ze zwierząt w pełni sił, poddanych ubojowi w rzeźniach publicznych lub eksportowych, specjalnie do tego dopuszczonych przez Rząd Polski, pozostających pod stałym nadzorem lekarsko - weterynaryjnym. Spis dopuszczonych zakładów rzeźniczych i rzeźni eksportowych Rząd Polski zakomunikuje Rządowi Niemieckiemu; również ewentualne późniejsze zmiany spisu będą każdorazowo komunikowane.

Wzór f.

4. Na narządy należy dostarczyć urzędowe lekarsko - weterynaryjne świadectwa zdrowia, wystawione w dwóch językach, według brzmienia załączonego wzoru f.

5. Dla przywozu obowiązują przepisy § 29 postanowień wykonawczych D do niemieckiej ustawy o badaniu mięsa, dotyczące uniemożliwienia spożycia przez ludzi. Przywóz może jednak odbywać się tylko przez punkty wejściowe, w których znajdują się stacje badania mięsa zagranicznego. Tym stacjom należy przedstawić narządy wraz z urzędowymi lekarsko - weterynaryjnymi świadectwami zdrowia.

6. Narządy nie mogą być wprowadzone w stanie suchym sproszkowanym.

7. Przywóz narządów ma się odbywać w nieprzepuszczalnym i pewnym opakowaniu bezpośrednio do zakładów przetwórczych.

VII. Mięso wieprzowe przyrządzone, o ile wskutek odpowiednich zabiegów utraciło właściwości świeżego mięsa, również w wewnętrznych warstwach, a przez zastosowanie odpowiednich zabiegów nie może ich odzyskać, zgodnie z postanowieniami ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z dnia 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

Wzór g.

Dla przyrządzonego mięsa należy dostarczyć urzędowe lekarsko - weterynaryjne świadectwa zdrowia, wystawione w dwóch językach według brzmienia wzoru g.

VIII. Smalec wieprzowy, uzyskany przez wytopienie i łój wołowy, otrzymany w taki sam sposób, zgodnie z postanowieniami ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z dnia 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

IX. Jelita w stanie zupełnego wyschnięcia na powietrzu i skóry surowe, odpadki skór w stanie zupełnego wyschnięcia na powietrzu, jak również pozbawione miękkich części kopyta, racice i rogi, w stanie zupełnego wyschnięcia na powietrzu.

1. Zastrzega się możność żądania świadectw pochodzenia i zdrowia, o ileby z powodu przywozu wyżej wspomnianych części zwierzęcych powstać miały niedomagania natury weterynaryjno - policyjnej.

2. Dla przywozu do Niemiec kości obowiązują wydane w tym zakresie osobne postanowienia niemieckie.

X. Całkowicie przesolone jelita i skóry jak również całkowicie przesolone odpadki skór na podstawie osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

Wzór h i i.

Dla przywozu należy dostarczyć urzędowe lekarsko - weterynaryjne świadectwa zdrowia według brzmienia wzoru h względnie i.

Postanowienia ustawy Rzeszy Niemieckiej o (badaniu mięsa z dnia 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547) pozostają nienaruszone.

XI. Ptactwo domowe w stanie bitym.

Ptactwo domowe może być przywożone tylko oskubane; poza tym wole winno być opróżnione, u chudego ptactwa winny być także wyjęte jelita.

XII. Wełna, włosie, szczecina i pierze w stanie zupełnie suchym i mocno opakowane w workach dla bezpośredniego przywozu do zakładów przeróbki.

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno - policyjnego, które wygasa, jeżeli nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

2. Zastrzega się możność żądania świadectw pochodzenia i zdrowia na wełnę, jeżeli w Polsce pojawi się ospa owcza.

3. Wełna przerobiona lub fabrycznie wyprana, jak również takie samo włosie zwierząt przeżuwających i taka sama szczecina świńska, dalej przerobione pierze, mogą być przywożone bez zezwolenia weterynaryjno-policyjnego.

XIII. Zwierzyna upolowana.

1. Przywóz zwierzyny racicowej wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w przeciągu trzech miesięcy.

Wzór k.

Dla przywozu należy dostarczyć urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa zdrowia według brzmienia załącznika wzoru k.

Przywóz dzików podlega poza tym postanowieniom ustawy Rzeszy Niemieckiej o badaniu mięsa z 3 czerwca 1900 r. (Reichsgesetzblatt str. 547).

2. Przywóz drobnej zwierzyny upolowanej oraz ptactwa dzikiego upolowanego nie podlega ograniczeniom weterynaryjno-policyjnym.

XIV. Siano i słoma.

1. Przywóz wymaga osobnego zezwolenia weterynaryjno-policyjnego, które wygasa, o ile nie zrobiono zeń użytku w ciągu trzech miesięcy.

Wzór l.

2. Dla przywozu należy dostarczyć urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa według brzmienia wzoru l.

XV. Masło, jaja, ryby, raki.

Przywóz nie podlega żadnym ograniczeniom weterynaryjno-policyjnym.

Postanowienia końcowe.

1. Jako podejrzane o zarażenie się uważane są przesyłki zwierząt, które:

a) stykały się z zarażonymi lub podejrzanymi o zarazę przesyłkami zwierząt,

b) znajdowały się na zakażonych okrętach, wagonach kolejowych, rampach, stajniach, placach itp. przed ich odkażeniem,

c) w inny dowiedziony sposób stykały się z materiałem zakaźnym.

We wszystkich wymienionych pod a), b) i c) wypadkach przesyłki zwierząt muszą być wrażliwe na odnośną zarazę.

2. Wymienione pod IV do XIII części zwierząt i surowce zwierzęce, które pochodzą z dotkniętych zarazą lub podejrzanych o zarazę zwierząt, albo które nie odpowiadają wymienionym powyżej warunkom, zostaną odesłane z powrotem.

To samo analogicznie dotyczy siana i słomy.

3. Dla przewozu zwierząt, części zwierząt ł surowców zwierzęcych przez Kanał Cesarza Wilhelma (Kiloński) obowiązują odnośne postanowienia porozumienia polsko-niemieckiego, dotyczące przewozu przez ten kanał, według załącznika do protokołu między Rządem Polskim i Rządem Rzeszy z dnia 7 marca 1934 r.

Przewóz siana i słomy przez Kanał Cesarza Wilhelma (Kiloński) jest dozwolony bez ograniczenia weterynaryjno-policyjnego.

4. Rząd Rzeszy komunikować będzie bezzwłocznie Rządowi Polskiemu o wszelkich uchybieniach przeciwko postanowieniom przywozowym, które zostaną urzędowo stwierdzone ze strony niemieckiej, jak też o wszelkich wypadkach odesłania z powrotem transportów żywych zwierząt, części zwierząt oraz surowców zwierzęcych, siana i słomy.

5. Rząd Rzeszy komunikować będzie również Rządowi Polskiemu o wypadkach zawleczenia zarazy zwierzęcej z Niemiec do Polski lub o wypadkach, gdy zachodzi podejrzenie takiego zawleczenia.

6. Przy przywozie zwierząt rzeźnych z Polski przez Czechosłowację do Austrii będą przyjmowane także transporty przychodzące w stanie zarażenia. Takie przesyłki będą oddane do natychmiastowego uboju według wskazań policji weterynaryjnej na koszt uprawnionego do dysponowania nimi.

7. Jeżeli przy przywozie żywych zwierząt z Polski do kraju Austrii upłynie termin ważności towarzyszących świadectw zdrowia w czasie przewozu przez Czechosłowację, ważność tych świadectw winna być uważana za przedłużoną.

8. Jeżeli na obszarze jednej z Układających się Stron zostanie stwierdzony księgosusz, zaraza płucna bydła rogatego, zaraza stadnicza lub pryszczyca, ta ostatnia w postaci złośliwej ze zwiększoną śmiertelnością, Rząd drugiej Strony zostanie bezpośrednio zawiadomiony w drodze telegraficznego wybuchu i rozszerzeniu się zarazy.

Wzór a

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA DLA ZWIERZĄT JEDNOKOPYTOWYCH

grafika

Wzór b

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA DLA ŻYWYCH ŚWIŃ

grafika

Wzór c

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA DLA DROBIU

grafika

Wzór d

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA DLA BITYCH ŚWIŃ.

grafika

Wzór e

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO ZDROWIA

DLA ŚWIEŻYCH WĄTRÓB WIEPRZOWYCH

grafika

Wzór f

URZĘDOWE LEKARSKO - WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO ZDROWIA DLA NARZĄDÓW ZWIERZĘCYCH O WEWNĘTRZNYM WYDZIELANIU ZE ZWIERZĄT RZEŹNYCH, PRZEZNACZONYCH DO WYTWARZANIA PREPARATÓW ORGANOTERAPEUTYCZNYCH

grafika

Wzór g

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO DLA PRZYRZĄDZONEGO MIĘSA WIEPRZOWEGO

grafika

Wzór h

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO DLA ZUPEŁNIE PRZESOLONYCH JELIT

grafika

Wzór i

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO DLA ZUPEŁNIE PRZESOLONYCH SKÓR

grafika

Wzór k

URZĘDOWE LEKARSKO - WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO DLA UPOLOWANEJ ZWIERZYNY RACICOWEJ

grafika

Wzór 1

URZĘDOWE LEKARSKO - WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO DLA SIANA I SŁOMY

grafika

Załącznik  D

Porozumienie pomiędzy Rzecząpospolitą Polską i Rzeszą Niemiecką o przewozie zwierząt, części zwierząt i przetworów zwierzęcych z 7.3.1934 (Dziennik Ustaw Rzeszy II str. 99) otrzymuje następujące uzupełnienia i dodatki:

Wzór a, c, d, e

Przy przewozie żywych zwierząt jednokopytowych, bydła rogatego, owiec i świń należy odtąd zamiast dotychczasowych świadectw, przedstawiać urzędowe lekarsko-weterynaryjne świadectwa pochodzenia i zdrowia według załączonych wzorów a), c), d) i e).

Po słowach: "masło, ser i jaja" wstawia się jako tytuł:

III.

Postanowienia końcowe.

W postanowieniach końcowych po słowach "w tym celu" stawia się następujące nowe ustępy:

"Przy przewozie zwierząt rzeźnych i użytkowych z Polski przez Czechosłowację, przez obszar kraju Austrii, będą przyjmowane także zarażone transporty. Przy zarażeniu pryszczycą, pomorem świń, ospą owczą, nosacizną, zaraźliwymi chorobami drobiu (cholerą drobiu i pomorem kur) przesyłki będą oddane do natychmiastowego uboju według wskazań policji weterynaryjnej na koszt uprawnionego do dysponowania nimi, o ile uprawniony do dysponowania nie spowoduje cofnięcia transportu.

Jeżeli przy przewozie żywych zwierząt z Polski przez obszar kraju Austrii do innego trzeciego kraju w czasie przewozu przez Czechosłowację upłynie termin ważności towarzyszących świadectw zdrowia, ważność tych świadectw winna być uważana za przedłużoną".

Wzór a

URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA NA PRZEWÓZ ZWIERZĄT JEDNOKOPYTOWYCH

grafika

Wzór c

I. URZĘDOWE LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA NA PRZEWÓZ BYDŁA ROGATEGO

grafika

Wzór d

LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA NA PRZEWÓZ OWIEC

grafika

Wzór e

LEKARSKO-WETERYNARYJNE ŚWIADECTWO POCHODZENIA I ZDROWIA NA PRZEWÓZ ŚWIŃ.

grafika

PROTOKÓŁ KOŃCOWY ²

do Umowy Gospodarczej.

I.

Do artykułu 1.

Umawiające się Strony są zgodne co do tego, że zasada największego uprzywilejowania zobowiązuje także do przyznawania dla towarów drugiej Strony autonomicznych zniżek celnych, obowiązujących każdocześnie na obszarze celnym jednej z Układających się Stron. O ile zniżki takie uzależnione są od pozwolenia w każdym poszczególnym wypadku, postępowanie względem towarów drugiej Strony nie będzie stosowane w sposób bardziej uciążliwy, aniżeli względem takiego samego rodzaju towarów jakiegokolwiek kraju. Pochodzenie towarów z obszaru celnego drugiej Strony nie może zatem w żadnym wypadku służyć za powód do jakiegokolwiek dyskryminowania tych towarów.

Nie wyrabiane na polskim obszarze celnym maszyny i aparaty, korzystające ze zniżek celnych na podstawie autonomicznych rozporządzeń o zniżkach celnych i zwolnieniach od cła, przy przywozie z Niemiec do polskiego obszaru celnego, przy zachowaniu warunków obowiązujących przy stosowaniu zniżek celnych autonomicznych, - podlegać będą cłu w wysokości 20% cła autonomicznego, przewidzianego w drugiej kolumnie polskiej taryfy celnej, z wyjątkiem maszyn i aparatów włókienniczych, które podlegać będą cłu w wysokości 10% cła autonomicznego, v. przewidzianego w drugiej kolumnie polskiej taryfy celnej.

Do artykułu 2.

Istnieje zgoda co do tego, że w odniesieniu do towarów, które w kraju tranzytowym są, bez kontroli celnej, przeładowywane, przepakowywane, lub składowane na skład, obydwie Strony zastrzegają sobie specjalnie badanie ich pochodzenia zgodnie ze swymi przepisami autonomicznymi, z uwzględnieniem obowiązków wypływających z największego uprzywilejowania.

Do artykułu 4.

Do opłat wewnętrznych należą również wszelkie te opłaty, które dotyczą obrotu. Istnieje zgoda co do tego, że polski podatek przemysłowy według ustawy z 15 lipca 1925 r. nie jest podatkiem obrotowym w sensie niniejszego postanowienia umownego, nawet wówczas gdy jest pobierany w postaci scalonej od towarów przywiezionych, i że nie podlega on postanowieniom artykułu 4.

W stosunku do towarów niemieckich obowiązuje jednak zasada największego uprzywilejowania pod względem scalonego podatku przemysłowego.

Oba Rządy zastrzegają sobie prawo odpowiedniego porozumienia się po wygaśnięciu polskiej ustawy o podatku przemysłowym.

Do artykułu 6.

Artykuł 6 nie ma zastosowania do zakazów lub ograniczeń przywozu i wywozu, które wydane będą:

a) ze względu na bezpieczeństwo publiczne;

b) ze względu na zdrowie publiczne lub dla ochrony zwierząt albo roślin przed chorobami i szkodnikami, jak również roślin przed zwyrodnieniem i wymarciem, z zastrzeżeniem jednakowoż postanowień załącznika C do niniejszej Umowy;

c) w odniesieniu do broni, amunicji i sprzętu wojennego, oraz w nadzwyczajnych okolicznościach do innych potrzeb wojskowych;

d) w zastosowaniu do towarów, które na obszarze jednej z Umawiających się Stron stanowią lub stanowić będą przedmiot monopolu państwowego, a także w tym celu, aby przeprowadzić w stosunku do obcych towarów wszelkie inne zakazy i ograniczenia, które przez wewnętrzne ustawodawstwo są lub będą ustanowione dla wytwarzania, zbytu, przewozu lub spożycia takich samych towarów krajowych wewnątrz kraju;

e) dla ochrony artystycznego, historycznego i archeologicznego mienia narodowego.

Przywóz używanych w handlu próbek i wzorów towarów, podlegających gospodarczym zakazom przywozu, nie wymaga pozwoleń przywozu, o ile stosują się do nich warunki artykułu 10 ustęp 3 Konwencji międzynarodowej o uproszczeniu formalności celnych z 3 listopada 1923. O ile nie chodzi o próbki i wzory artykułów spożywczych albo o takie, które nadają się tylko do użytku jako próbki i wzory, muszą one być wywiezione z powrotem w terminie 12 miesięcy.

O ile próbki i wzory muszą być wywiezione z powrotem, należy przy wejściowej odprawie celnej złożyć, obok zabezpieczenia ewentualnie przypaść mających opłat, dalsze zabezpieczenie w wysokości zadeklarowanej i przez urząd celny wejściowy uznanej wartości towaru.

Do artykułu 9.

1. Zabezpieczenie opłat przywozowych i wywozowych może być dokonane przez złożenie gotówki lub takich papierów wartościowych, które mogą być przyjęte jako kaucja celna; to samo dotyczy należności za cechowanie,

2. Umowa co do zwolnienia od opłat przywozowych i wywozowych nie rozciąga się na należności manipulacyjne i statystyczne.

3. Do lit. b. Umowa co do zwolnienia od opłat przywozowych nie rozciąga się na dodatki, które zostały do przedmiotów dodane przy reparacji za granicą.

Do lit. a do f. Obowiązujące w każdym z obu krajów zakazy przywozu i wywozu pozostają nienaruszone.

Do lit. g. Postanowienie Protokołu Końcowego do artykułu 6 ma zastosowanie także do przewidzianych tutaj próbek i Wzorów towarowych.

Do artykułu 11 ust. 4.

Istnieje zgoda co do tego, że do wystawiania świadectw pochodzenia dla wytworów krajów trzecich, które przywożone są przez obszar jednej ze Stron do obszaru drugiej Strony upoważnione są jedynie właściwe izby przemysłowo-handlowe.

Do artykułu 13.

Oba Rządy zastrzegają sobie jeszcze zawarcie bliższych porozumień celem wykonania tych postanowień.

Do załącznika A.

Do poz. t. c. z 20.

Istnieje zgoda co do tego, że w roku 1937 z polskiego obszaru celnego do obszaru celnego kraju Austrii dowieziono na podstawie układów zawartych przed 13 marca 1938 z plantatorami w Austrii, 3.400 q nasion buraków pastewnych i 7.901 q nasion buraków cukrowych.

Do pozycji t. c. z 103.

1. Pod nazwą bydła nizinnego czarno-srokatego rozumie się bydło czarno-białe, fasy mlecznej, czystej hodowli nadbrzeżnych okolic mórz Północnego i Bałtyckiego.

2. Istnieje zgoda co do tego, że przeciętna ilość bydła zarodowego sprowadzonego z polskiego obszaru celnego do niemieckiego obszaru celnego w latach 1931, 1932 i 1933 wynosi 2.353 sztuk.

3. Zastosowanie konwencyjnej zniżki celnej jest uzależnione od przedstawienia przy odprawie do wolnego obrotu przez nadawcę bydła zarodowego, świadectwa, w którym zostanie stwierdzone, że chodzi o czarno-srokate bydło nizinne oraz, że bydło to nadaje się do celów hodowlanych. Władze niemieckie są uprawnione do sprawdzenia ścisłości danych wymienionych w świadectwie.

Obydwa Rządy porozumieją się co do tego, jakie władze upoważnione zostaną do wystawiania świadectw oraz co do formy tych świadectw.

Do załącznika B.

Do poz. 272 p. 1.

Z ustalonej konwencyjnej stawki celnej korzystać będzie piwo eksportowe monachijskie, norymberskie, koburskie, kulmbachskie, würzburskie, dortmundzkie, wuppertalskie (elberfeldzkie), berlińskie i elblądzkie pod warunkiem, że będzie zaopatrzone w zaświadczenie, wystawione przez Związek niemieckich browarów eksportowych i wizowane przez właściwy polski Konsulat, stwierdzające, że piwo jest piwem eksportowym, wyprodukowanym w München, Nürnberg, Koburg, Kulmbach, Würzburg, Dortmund, Wuppertal, Berlin lub Elbing.

Do poz. 280.

Geograficzne nazwy win i oznaczenia ich jakości będą korzystały w Polsce z odpowiedniej ochrony prawnej pod warunkiem dostosowania się do obowiązujących każdorazowo w Polsce przepisów prawnych i o ile będzie udowodnione, że te geograficzne nazwy win i oznaczenia ich jakości są w Niemczech prawnie zastrzeżone.

Do poz. 382.

Sole lecznicze mineralne naturalne ze źródeł Karlsbad i Marienbad w oryginalnym opakowaniu, niedawkowane lub dawkowane, nie będą traktowane pod względem celnym mniej korzystnie, aniżeli podobne sole lecznicze, pochodzące z jakiegokolwiek trzeciego państwa.

Do poz. 356.

Dla zastosowania cła konwencyjnego do estrów, obowiązującego na podstawie konwencji, polsko-angielskiej z dnia 27.II.1935 r., należy złożyć w Urzędzie Celnym szczegółową fakturę, z wyszczególnieniem dokładnych nazw chemicznych tych estrów. Faktura powinna być zaświadczona przez Wirtschaftsgruppe Chemische Industrie w Berlinie. Estry korzystające ze zniżek konwencyjnych mogą być sprowadzane jedynie przez Urzędy Celne: Warszawa, Bielsk, Łódź, Katowice, Kraków, Poznań, Gdynia i na terenie W. M. Gdańska: Leegetor, Post i Weichselbahnhof.

Do poz. 417.

Dla zastosowania ceł konwencyjnych, przewidzianych dla poz. 417 pp. 1 12 w umowie polsko-szwajcarskiej z dnia 3.ii.1934 r., dla farb nierozpuszczalnych, używanych do barwienia skór, należy złożyć w Urzędzie Celnym deklarację wytwórcy, stwierdzającą, że chodzi o produkty, przeznaczone do barwienia skór, wraz z odpowiednią deklaracją odbiorcy, Przy farbach z p. 2 w deklaracji wytwórcy powinno być podane, iż zawartość barwnika organicznego wynosi 30% i mniej.

Deklaracja wytwórcy powinna być poświadczona przez właściwą niemiecką Izbę Przemysłowo-Handlową, deklaracja odbiorcy powinna być poświadczona przez przemysłowo - administracyjne władze właściwego Województwa.

Do poz. 821 uwaga 7.

Przewidziana w taryfie opłata dodatkowa za znaki wodne nie będzie pobierana, jeżeli znaki te stanowić będą marki fabryczne lub handlowe, które nie wpływają na podwyższenie jakości.

Do poz. 837 p. 1.

Ilustracje do żurnali mód z tekstem objaśniającym w języku polskim, sprowadzane do kompletowania żurnali mód, będą odprawiane bez cła w myśl uwagi 1 na skutek każdorazowego podania do Polskiego Ministerstwa Skarbu. Polskie Ministerstwo Skarbu będzie udzielało pozwoleń na podstawie każdorazowo przedkładanych wzorów.

Do poz. 985 uwaga 1.

Stawka 80.- Zł od 100 kg, której zastosowanie uzależnione jest od osobnego pozwolenia Ministra Skarbu będzie na każdorazowe podanie fabryk papieru stosowana do tkanin drucianych, wymienionych w tej uwadze i przeznaczonych dla przemysłu papierniczego.

Do poz. 1100.

Silniki elektryczne dla elektrycznych pomp głębinowych, przywożone oddzielnie, będą cione według poz. 1099 taryfy celnej.

Do poz. 1197 p. 1 b.

Według stawki konwencyjnej Zł 250.- podlegają cłu wymienione w załączniku B przy poz. 1197 p. 1 b laski i kije do parasoli, również jeżeli są lakierowane lub polerowane.

Do poz. 1258.

Stawki konwencyjne zł 500.00 będą stosowane do biżuterii nieprawdziwej, jeżeli będzie załączone świadectwo, wystawione przez Izbę Przemysłowo-Handlową w Frankfurt (Main), Hagen i W. Hanau, Heilbronn, Idar-Oberstein, Pforzheim, Reichenberg, Schwäbisch-Gmünd, Wien, Zittau i wizowane przez właściwy Konsulat Polski, stwierdzające, że ta biżuteria została wyprodukowana na terenie działania danej Izby Przemysłowo-Handlowej.

II.

W sprawie uniknięcia podwójnego opodatkowania oraz zabezpieczenia opieki i pomocy prawnej w sprawach podatkowych zawarty zostanie możliwie jak najrychlej specjalny układ. Umawiające się Strony wymienią w przeciągu trzech miesięcy od wejścia w życie niniejszej Umowy odnośne projekty.

Berlin, 1 lipca 1938.

PROTOKÓŁ POSIEDZENIA

do Umowy Gospodarczej.

Do pozycji taryfy celnej z 20.

Załącznik a.

1. Zaświadczenia czystości wydawane będą według załączonego wzoru (Załącznik a) przez Sekcję Centralną dla Spraw Nasiennictwa w Warszawie. Rząd Polski prześle Ministerstwu Finansów Rzeszy odbitki podpisów osób upoważnionych do podpisywania zaświadczeń czystości, oraz odbitki pieczęci Sekcji Centr. dla Spraw Nasiennictwa, w ilości po 5 sztuk.

Każda przesyłka mająca być wysłana za zaświadczeniem czystości, będzie po pobraniu z niej próby zaplombowana przez Sekcję Centr. dla Spraw Nasiennictwa w Warszawie, albo przez osobę do tego przez nią upoważnioną. Przesyłka zostanie dopuszczona do wywozu dopiero wtedy, gdy badanie potwierdzi, że nie ma żadnej wątpliwości co do gatunkowej czystości nasion.

Eksporter, który żąda wystawienia zaświadczenia czystości winien złożyć oświadczenie, że przesyłka jest gatunkowo czysta. Rząd Polski dołoży starań, by eksporterzy, którzy złożyli fałszywe oświadczenia nie otrzymywali więcej zaświadczeń czystości.

W wypadkach wątpliwych, posiadają niemieckie władze celne prawo dodatkowego zbadania, czy w rachubę wchodzą nasiona określone w zaświadczeniach czystości.

2. Odprawa nasion buraków pastewnych i cukrowych dozwolona jest jedynie ze stacji celnej w Lundenburg.

Do pozycji taryfy celnej z 103.

Załącznik b.

Świadectwa będą wystawiane według załączonego wzoru przez "Danziger Bauernkammer" w Gdańsku; winny one być zaopatrzone w pieczęcie. Rząd Polski prześle Ministerstwu Finansów w Berlinie 5 egzemplarzy podpisów osób uprawnionych do podpisywania świadectw oraz wzory pieczęci.

Obydwa Rządy są zgodne co do tego, że odprawa celna bydła na podstawie konwencyjnej stawki celnej dopuszczalna jest tylko w urzędach celnych Marienburg i Grossboschpol.

Berlin, dnia 1 lipca 1938.

Załącznik a

grafika

Załącznik b

grafika

UKŁAD

między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką w sprawie płatności za obroty towarowe (Polsko-Niemiecki Układ Rozrachunkowy).

W celu uregulowania płatności za wzajemny obrót towarowy Rządy Polski i Niemiecki postanowiły co następuje:

Artykuł  1.

Płatności między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką podlegające temu układowi, regulowane będą w Polsce wyłącznie za pośrednictwem Polskiego Instytutu Rozrachunkowego, w Niemczech wyłącznie za pośrednictwem Niemieckiej Kasy Rozrachunkowej (Deutsche Verrechnungskasse).

Artykuł  2.

Postanowieniom niniejszego układu podlegają z zastrzeżeniem dalszych porozumień, następujące zobowiązania dłużników niemieckich wobec polskich wierzycieli oraz polskich dłużników wobec niemieckich wierzycieli:

1. Płatności wynikające z przywozu niemieckich towarów do Polski i z przywozu polskich towarów do Niemiec,

2. Prowizje i podróże handlowe,

3. Opłaty patentowe i licencje,

4. Koszty robocizny w obrocie uszlachetniającym i reparacyjnym,

5. Rabaty, bonifikaty i odszkodowania; mogą one być rozrachowywane bezpośrednio z należnościami towarowymi.

Artykuł  3.

Obustronny ruch tranzytowy nie podlega postanowieniom niniejszego układu.

Artykuł  4.

Płatności za obustronny transport morski nie podlegają postanowieniom niniejszego układu.

Artykuł  5.

Obrotem towarowym w myśl niniejszego układu jest:

a) przywóz polskich towarów do obszaru gospodarczego Niemiec; za towary polskie uważane będą takie towary, które są w Polsce wytworzone lub które według ustawodawstwa niemieckiego są uważane lub traktowane jako towary polskie;

b) przywóz niemieckich towarów do obszaru Rzeczypospolitej Polskiej; za towary niemieckie uważane będą takie towary, które są w Niemczech wytworzone lub które według ustawodawstwa polskiego są uważane lub traktowane jako towary niemieckie.

Artykuł  6.

Dłużnicy, którzy stosownie do postanowień niniejszego układu uskuteczniają do Polski płatności w markach niemieckich, winni wpłacać kwoty dłużne w dniu ich płatności na specjalne konto Polskiego Instytutu Rozrachunkowego w Niemieckiej Kasie Rozrachunkowej. Jeżeli zobowiązanie nie opiewa na marki niemieckie, to równowartość winna być obliczona w markach niemieckich po ostatnio znanym w chwili płatności średnim kursie urzędowym danej waluty, notowanym w Berlinie. Niemiecka Kasa Rozrachunkowa będzie stale komunikowała Polskiemu Instytutowi Rozrachunkowemu o kwotach wpłacanych w markach niemieckich.

Artykuł  7.

Dłużnicy, którzy stosownie do postanowień niniejszego układu uskuteczniają do Niemiec płatności w złotych, winni wpłacać kwoty dłużne w dniu ich płatności na specjalne konto Niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w Polskim Instytucie Rozrachunkowym. Jeżeli zobowiązanie nie opiewa na złote, to równowartość winna być obliczona w złotych po ostatnio znanym w chwili płatności średnim kursie urzędowym danej waluty, notowanym w Warszawie, oraz wpłacona w złotych. Polski Instytut Rozrachunkowy będzie stale komunikować Niemieckiej Kasie Rozrachunkowej o kwotach wpłacanych w złotych.

Artykuł  8.

Polski Instytut Rozrachunkowy i Niemiecka Kasa Rozrachunkowa dokonywają wypłat wierzycielom po wpływie kwot na konta specjalne powyższych instytucyj.

Artykuł  9.

Straty kursowe i na procentach, które powstają przy wpłatach dokonywanych w ustalony sposób, mogą być zapłacone według postanowień niniejszego układu jedynie wtedy, o ile istnieje co do tego porozumienie między odnośnymi prywatnymi stronami, przeprowadzającymi transakcje.

Artykuł  10.

Polskiemu Instytutowi Rozrachunkowemu i Niemieckiej Kasie Rozrachunkowej pozostawia się ustalenie, w drodze obustronnego porozumienia, tych norm techniki płatności, jakie wydadzą im się konieczne.

Artykuł  11.

Wpłaty na konto specjalne Polskiego Instytutu Rozrachunkowego w Niemieckiej Kasie Rozrachunkowej mogą być dokonywane tylko na podstawie zezwoleń wymaganych przez niemieckie przepisy.

Urzędy nadzoru (Überwachungsstellen) wystawiają zaświadczenia dewizowe, które uprawniają do wpłaty w oznaczonych miesiącach, w ramach specjalnie ustalonego planu importowego, a mianowicie w wysokości, która odpowiada rozwojowi zarachowań na dobro na koncie specjalnym Niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w Polskim Instytucie Rozrachunkowym.

Wpłaty na specjalne konto Niemieckiej Kasy Rozrachunkowej w Polskim Instytucie Rozrachunkowym mogą być dokonywane tylko na podstawie zezwoleń, wymaganych przez polskie przepisy.

Artykuł  12.

Niniejszy układ ma zastosowanie również do płatności z obszaru byłego Państwa Związkowego Austrii do Polski i odwrotnie, które będą dokonane po dniu 31 sierpnia 1938.

Artykuł  13.

Zobowiązania dłużników austriackich w szylingach austriackich płatne są według kursu 101,01 szylingów austriackich = 100 Zł. Zobowiązania dłużników polskich w szylingach austriackich płatne są według kursu Zł 99 = 100 szylingom austriackim.

Artykuł  14.

Stosowanie niniejszego układu nadzorują Komisje Rządowe wymienione w artykule 17 polsko-niemieckiej Umowy Gospodarczej z dnia dzisiejszego.

Artykuł  15.

Obydwie Układające się Strony zobowiązują się do nadzorowania w ramach ich ustawodawstw, aby importerzy i eksporterzy ich krajów dokonywali względnie przyjmowali płatności zgodnie z postanowieniami niniejszego układu i aby, w celu ominięcia rozrachunku, sprzedaż towarów z jednego kraju do drugiego nie następowała przez kraj trzeci.

Artykuł  16.

Prywatne transakcje kompensacyjne mogą być dopuszczone jedynie za zgodą obydwóch Komisyj Rządowych.

O ile po obustronnym porozumieniu okaże się, że jest korzystnym dokonywać w dalszym ciągu płatności wynikających z istniejących już stosunków gospodarczych między Polską a Niemcami przez specjalne konta cudzoziemców (istniejące lub nowe) Rząd Niemiecki zastrzega sobie prawo ograniczenia tych płatności wyłącznie do obrotu towarowego.

Artykuł  17.

Obydwa Rządy są zgodne co do tego, że odprawa celna towarów polskich w myśl artykułu I drugiego rozporządzenia wykonawczego do niemieckiej ustawy o reglamentacji dewizowej z dnia 24 lipca 1935 r. następować będzie tylko w wypadku, gdy importer niemiecki przedstawi zezwolenie na zapłatę towarów (zaświadczenia dewizowe) wydane przez jeden z urzędów nadzoru (Überwachungsstelle) albo dokument zastępczy dopuszczony przez niemieckie przepisy dewizowe.

Artykuł  18.

Układ niniejszy stanowi część składową podpisanej dnia dzisiejszego Umowy Gospodarczej między Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką w brzmieniu z dzisiejszego dnia. W żadnym wypadku nie może układ niniejszy obowiązywać dłużej od wspomnianej wyżej Umowy.

Artykuł 19 wymienionej Umowy ma do niniejszego układu odpowiednie zastosowanie.

Artykuł  19

O ile układ niniejszy przestanie obowiązywać to zobowiązania powstałe przed dniem jego wygaśnięcia i podlegające rozrachunkowi będą jeszcze uregulowane w drodze płatności według postanowień niniejszego układu. Konta specjalne obu stron muszą być rozwikłane zgodnie z zasadami niniejszego układu. Obydwie Komisje Rządowe porozumieją się co do szczegółów, chroniąc interesy importerów i eksporterów obydwóch Stron.

Berlin, dnia 1 lipca 1938.

PROTOKÓŁ

końcowy do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego.

I.

Obie Umawiające się Strony zgodne są co do tego, że we wzajemnym obrocie towarowym polsko-niemieckim dopuszczone będą transakcje wywozowe i przywozowe z terminami dostawy lub płatności, wykraczającymi poza okres trwania polsko-niemieckiej Umowy Gospodarczej z 1938 r.

II.

Przy dostawach towarów niemieckich do polskiego obszaru celnego i towarów z polskiego obszaru celnego do Niemiec celem wykonania transakcyj, co do których będzie dowiedzione, że zostały zawarte w okresie trwania polsko-niemieckiej Umowy Gospodarczej i w jej ramach, a których terminy dostaw wykraczają poza ten okres względnie, które z innych dostatecznie usprawiedliwionych przyczyn mają być dokonane dopiero po ekspirowaniu Umowy - jak również przy zapłacie za te dostawy - obowiązują te same warunki i udogodnienia, co podczas trwania wspomnianej Umowy.

To samo obowiązuje przy dostawach towarowych, które wymagane są dla wyrównania obu rachunków specjalnych po ekspirowaniu Umowy Gospodarczej z dnia dzisiejszego jak również przy zapłacie za nie.

III.

Do wykonania niniejszego Porozumienia właściwe będą nadal Komisje Rządowe, utworzone w myśl art. 17 polsko-niemieckiej Umowy Gospodarczej i posiadające uprawnienia w niej przewidziane. Rzeczą tych Komisyj będzie porozumieć się co do tego, na jaki okres rozciągać się mają terminy dostaw lub płatności przy transakcjach, wymienionych pod I. oraz jakie dostawy towarów będą dopuszczone dla wyrównania obu rachunków specjalnych po ekspirowaniu tejże Umowy.

IV.

Niniejsze Porozumienie pozostaje w mocy jeszcze przez 12 miesięcy po wygaśnięciu Umowy Gospodarczej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Rzeszą Niemiecką z dnia dzisiejszego.

Berlin, dnia 1 lipca 1938.

1 Załącznik B zmieniony przez art. 1 umowy dodatkowej z dnia 2 marca 1939 r. (Dz.U.39.24.155) zmieniającej nin. umowę z dniem 1 kwietnia 1939 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

2 Protokół końcowy zmieniony przez art. 2 umowy dodatkowej z dnia 2 marca 1939 r. (Dz.U.39.24.155) zmieniającej nin. umowę z dniem 1 kwietnia 1939 r.

• Identyfikator: Dz.U.1938.62.478
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rzesza Niemiecka-Polska. Umowa gospodarcza wraz z protokołem końcowym, protokołem posiedzenia, układem w sprawie płatności za obroty towarowe (rozrachunkowym) oraz protokołem końcowym do umowy gospodarczej i układu rozrachunkowego. Berlin.1938.07.01.
• Data aktu: 01/07/1938
• Data ogłoszenia: 26/08/1938
• Data wejścia w życie: 01/10/1938, 31/08/1938