Konwencja celna dotycząca międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (konwencja TIR) wraz z Protokołem podpisania. Genewa.1959.01.15.

KONWENCJA CELNA DOTYCZĄCA MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU TOWARÓW Z ZASTOSOWANIEM KARNETÓW TIR (KONWENCJA TIR) WRAZ Z PROTOKOŁEM PODPISANIA

sporządzona w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r.

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Zmiany art. 5 Załącznika 3 wynikające z oświadczenia rządowego z dnia 8 grudnia 1964 r. w sprawie wejścia w życie zmian tekstu artykułu 5 Załącznika 3 do Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR, sporządzonej wraz z Protokołem podpisania w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r. (Dz.U.65.5.21) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 19 listopada 1963 r. nie zostały naniesiona na tekst. Powyższe zmiany są dostępne za pośrednictwem powołanego oświadczenia.

..................................................

Przekład.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 15 stycznia 1959 r. sporządzona została w Genewie Konwencja celna dotycząca międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (Konwencja TIR) wraz z Protokołem podpisania.

Po zaznajomieniu się z powyższymi: Konwencją i Protokołem Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne z zastrzeżeniem, że nie uważa się związaną paragrafami 2 i 3 artykułu 44 Konwencji. Rada Państwa oświadcza, że wymienione Konwencja i Protokół są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 19 lipca 1961 r.

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA CELNA DOTYCZĄCA MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU TOWARÓW Z ZASTOSOWANIEM KARNETÓW TIR (KONWENCJA TIR) WRAZ Z PROTOKOŁEM PODPISANIA

sporządzona w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r.

Przekład.

KONWENCJA CELNA DOTYCZĄCA MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU TOWARÓW Z ZASTOSOWANIEM KARNETÓW TIR

(KONWENCJA TIR)

Umawiające się Strony,

Ożywione pragnieniem ułatwienia międzynarodowego przewozu towarów pojazdami drogowymi,

Zgodziły się na następujące postanowienia:

Rozdział  I

OKREŚLENIE

Artykuł  1

Dla celów niniejszej Konwencji:

a) określenie "opłaty i należności przywozowe lub wywozowe" oznacza nie tylko opłaty celne, lecz również wszelkie inne opłaty i należności przypadające z tytułu przywozu lub wywozu;

b) określenie "pojazd drogowy" oznacza nie tylko każdy silnikowy pojazd drogowy, lecz także każdą przyczepę lub naczepę przeznaczoną do doczepiania do takiego pojazdu;

c) określenie "pojemnik" oznacza sprzęt przewozowy (skrzynia, zdejmowana cysterna lub inne podobne urządzenie):

i) trwały i wskutek tego dostatecznie wytrzymały, aby nadawać się do wielokrotnego użytku;

ii) specjalnie przeznaczony do ułatwienia przewozu towarów jednym lub kilkoma środkami transportu bez rozładunku;

iii) wyposażony w urządzenia ułatwiające manipulowanie nim, zwłaszcza przy przeładunku z jednego środka przewozowego na drugi;

iv) urządzony tak, aby można go było łatwo napełnić i opróżnić, oraz

v) o pojemności jednego metra sześciennego lub więcej; określenie "pojemnik" nie obejmuje ani pojazdów, ani zwykłych opakowań;

d) określenie "wyjściowy urząd celny" oznacza każdy wewnętrzny lub graniczny urząd celny Umawiającej się Strony, w którym zaczyna się, dla całości lub części ładunku, międzynarodowy przewóz pojazdem drogowym, na podstawie warunków przewidzianych w niniejszej Konwencji;

e) określenie "docelowy urząd celny" oznacza każdy wewnętrzny lub graniczny urząd celny Umawiającej się Strony, w którym kończy się, dla całości lub części ładunku, międzynarodowy przewóz pojazdem drogowym, na podstawie warunków przewidzianych w niniejszej Konwencji;

f) określenie "przejściowy urząd celny" oznacza każdy graniczny urząd celny Umawiającej się Strony, przez który pojazd drogowy jedynie przejeżdża podczas przewozu międzynarodowego na podstawie warunków przewidzianych w niniejszej Konwencji;

g) określenie "osoba" oznacza zarówno osoby fizyczne, jak i prawne;

h) określenie "towary ciężkie lub przestrzenne" oznacza każdy przedmiot, który zdaniem władz celnych urzędu celnego wyjściowego nie może być, w celu przewiezienia go, łatwo rozebrany, i

i) którego ciężar przekracza 7.000 kg lub

ii) którego jeden z wymiarów przekracza 5 m, lub

iii) którego dwa wymiary przekraczają 2 m, lub

iv) którego wysokość po załadowaniu przekracza 2 m.

Rozdział  II

ZAKRES STOSOWANIA

Artykuł  2

Niniejszą Konwencję stosuje się do przewozu towarów bez przeładunku, przez jedną lub kilka granic, od urzędu celnego wyjściowego jednej Umawiającej się Strony do urzędu celnego docelowego innej Umawiającej się Strony lub do tej samej Umawiającej się Strony, w pojazdach drogowych lub w pojemnikach załadowanych na takie pojazdy, nawet wówczas, gdy te pojazdy są przewożone na części drogi między wyjściowym i docelowym urzędem celnym za pomocą innego rodzaju transportu.

Artykuł  3

W celu korzystania z postanowień niniejszej Konwencji:

a) przewóz powinien być wykonywany na warunkach wymienionych w rozdziale III uprzednio uznanymi pojazdami drogowymi lub pojemnikami; jednakże na terytorium Umawiających się Stron, które nie uczyniły zastrzeżeń stosownie do ust. 1 art. 45 niniejszej Konwencji, mogą one być również wykonywane, z zastrzeżeniem przypadków przewidzianych w ust. 2 tego artykułu, innymi pojazdami drogowymi, na warunkach wymienionych w rozdziale IV;

b) przewóz powinien się odbywać pod gwarancją stowarzyszeń uznanych zgodnie z postanowieniami artykułu 5 na podstawie dokumentu zwanego karnetem TIR.

Rozdział  III

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU TOWARÓW W POJAZDACH DROGOWYCH LUB POJEMNIKACH POD ZAMKNIĘCIEM CELNYM

Artykuł  4

Z zastrzeżeniem przestrzegania przepisów niniejszego rozdziału i rozdziału V od towarów przewożonych pod zamknięciem celnym w pojazdach drogowych lub w pojemnikach załadowanych na pojazdy drogowe:

a) nie będą uiszczane lub składane do depozytu opłaty i należności przywozowe lub wywozowe w przejściowych urzędach celnych i

b) nie będą one podlegały w zasadzie rewizji celnej w tych urzędach.

Jednak w celu uniknięcia nadużyć władze celne będą mogły w wyjątkowych przypadkach, a zwłaszcza w razie podejrzenia o nieprawidłowość, przeprowadzać w tych urzędach pobieżne lub szczegółowe rewizje towarów.

Artykuł  5

1. Każda Umawiająca się Strona może, z zastrzeżeniem określonych przez siebie warunków i gwarancji, upoważnić stowarzyszenia do wydawania karnetów TIR bezpośrednio bądź za pośrednictwem współpracujących stowarzyszeń oraz do występowania w charakterze poręczycieli.

2. Stowarzyszenie może być uznane w danym kraju tylko wówczas, gdy jego gwarancja obejmuje odpowiedzialność, jaka może zaistnieć w tym kraju w związku z użyciem karnetów TIR, wydanych przez zagraniczne stowarzyszenia, będące członkami międzynarodowej organizacji, do której ono samo należy.

Artykuł  6

1. Stowarzyszenie poręczające zobowiąże się do uiszczenia żądanych opłat i należności przywozowych lub wywozowych, zwiększonych ewentualnie o odsetki za zwłokę i o inne należności, jak również o kary pieniężne, którym mógłby podlegać posiadacz karnetu TIR lub osoby uczestniczące w wykonaniu przewozu, na mocy ustaw i przepisów celnych kraju, w którym przekroczenie zostało popełnione. Stowarzyszenie będzie zobowiązane do zapłacenia tych kwot na zasadzie odpowiedzialności wspólnej i solidarnej z osobami, od których należne są te kwoty.

2. Fakt, że władze celne zezwalają na rewizje towarów poza miejscami normalnej działalności wyjściowego lub docelowego urzędu celnego, nie zmniejsza w niczym odpowiedzialności stowarzyszenia poręczającego.

3. Stowarzyszenie poręczające odpowiada wobec władz danego kraju począwszy od chwili, gdy karnet TIR został przyjęty przez władze celne tego kraju.

4. Odpowiedzialność stowarzyszenia poręczającego powinna obejmować nie tylko towary wyszczególnione w karnecie TIR, lecz także towary, które, jakkolwiek nie wyszczególnione w tym karnecie, znajdowały się pod zamknięciem celnym w części pojazdu drogowego lub w pojemniku, pod zamknięciem celnym; nie będzie ona obejmować żadnych innych towarów.

5. Dla ustalenia opłat i należności, jak również ewentualnie kar pieniężnych, wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, dane dotyczące towarów, zawarte w karnecie TIR, uważane będą za ważne do czasu dowodu przeciwnego.

6. Jeżeli władze celne danego kraju zwolnią bez zastrzeżenia karnet TIR, nie będą one mogły żądać od stowarzyszenia poręczającego uiszczenia kwot wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, chyba że poświadczenie zwolnienia zostało uzyskane przez podstęp lub nadużycie.

7. W razie gdy karnet TIR nie został zwolniony lub gdy zwolnienie karnetu TIR zawiera zastrzeżenia, właściwe władze nie będą miały prawa żądać od stowarzyszenia poręczającego uiszczenia kwot wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu, jeżeli w ciągu roku, licząc od dnia przyjęcia karnetu TIR, władze te nie zawiadomiły stowarzyszenia o niezwolnieniu lub zwolnieniu z zastrzeżeniem. Postanowienie to będzie miało zastosowanie również w razie zwolnienia uzyskanego przez podstęp lub nadużycie, lecz wówczas termin będzie dwuletni.

8. Żądanie uiszczenia kwot wymienionych w ustępie 1 niniejszego artykułu powinno być skierowane do stowarzyszenia w terminie trzech lat, licząc od dnia, w którym stowarzyszenie to zostało powiadomione o niezwolnieniu, zwolnieniu z zastrzeżeniem lub zwolnieniu, uzyskanym przez podstęp lub nadużycie. Jednakże w przypadkach, które w ciągu wyżej wymienionego okresu trzech lat będą przedmiotem postępowania sądowego, żądanie to powinno być skierowane w ciągu roku licząc od dnia, w którym wyrok sądowy stał się prawomocny.

9. Dla uiszczenia żądanych kwot stowarzyszenie poręczające będzie rozporządzać trzymiesięcznym terminem, licząc od dnia skierowania doń żądania. Stowarzyszenie otrzyma zwrot uiszczonych kwot, jeżeli w terminie dwunastu miesięcy od dnia skierowania żądania zapłaty ustali ono w sposób zadowalający władze celne, że w odniesieniu do danego przewozu nie została popełniona żadna nieprawidłowość.

Artykuł  7

1. Karnet TIR powinien odpowiadać wzorowi podanemu w załączniku 1 do niniejszej Konwencji.

2. Karnet TIR powinien być wystawiony na jeden pojazd drogowy lub pojemnik. Będzie on ważny na jedną podróż i będzie zawierał taką ilość odrywanych odcinków dla przyjęcia i zwolnienia, jaka jest potrzebna do danego przewozu.

Artykuł  8

Przewóz na podstawie karnetu TIR będzie mógł obejmować kilka urzędów celnych wyjściowych i docelowych jednakże, w braku zezwolenia Umawiającej się Strony lub zainteresowanych Umawiających się Stron:

a) urzędy celne wyjściowe muszą znajdować się w tym samym kraju,

b) urzędy celne docelowe nie mogą się znajdować w więcej niż dwóch krajach,

c) ogólna ilość urzędów celnych wyjściowych i docelowych nie może przekroczyć czterech.

Artykuł  9

W urzędzie celnym wyjściowym towary, pojazdy drogowe i ewentualnie pojemniki będą przedstawione władzom celnym równocześnie z karnetem TIR w celu sprawdzenia i nałożenia zamknięć celnych.

Artykuł  10

Władze celne będą mogły wyznaczyć termin przejazdu przez terytorium ich kraju i wymagać, aby pojazd drogowy trzymał się wyznaczonej drogi.

Artykuł  11

W każdym przejściowym urzędzie celnym, jak również w docelowych urzędach celnych pojazd drogowy lub pojemnik będzie przedstawiony władzom celnym wraz ze swym ładunkiem i odnoszącym się do niego karnetem TIR.

Artykuł  12

Z wyjątkiem przypadków przeprowadzenia rewizji towarów stosownie do ostatniego zdania artykułu 4 władze celne przejściowych urzędów celnych każdej z Umawiających się Stron będą respektowały zamknięcia nałożone przez władze celne innych Umawiających się Stron.

Artykuł  13

W celu zapobieżenia nadużyciom władze celne mogą, jeżeli uznają to za konieczne:

a) w specjalnych wypadkach nakazać konwojowanie pojazdów drogowych przez terytorium ich kraju na koszt przewoźnika;

b) przeprowadzać w czasie drogi rewizje pojazdów drogowych lub pojemników i rewizje ich ładunku.

Rewizje ładunku będą przeprowadzane tylko w wyjątkowych wypadkach.

Artykuł  14

Jeżeli władze celne przeprowadzają rewizje ładunku pojazdu drogowego lub pojemnika w przejściowym urzędzie celnym lub w czasie jazdy, powinny uczynić wzmiankę na odcinkach karnetu TIR użytych w ich kraju, a także na odpowiadających im grzbietach, o nałożonych nowych zamknięciach.

Artykuł  15

Po przybyciu do docelowego urzędu celnego karnet TIR powinien być niezwłocznie zwolniony. Jednakże, jeżeli towary nie zostały poddane natychmiast innemu postępowaniu celnemu, władze celne mogą zastrzec sobie prawo uwarunkowania zwolnienia karnetu tym, aby odpowiedzialność stowarzyszenia poręczającego ten karnet została zastąpiona inną odpowiedziałnością.

Artykuł  16

Jeżeli ustalono w sposób zadowalający władze celne, że towary objęte karnetem TIR zaginęły wskutek siły wyższej, nie będzie się żądać zapłacenia normalnie wymaganych opłat i należności.

Artykuł  17

1. Dla korzystania z postanowień niniejszego rozdziału pojazdy drogowe lub pojemniki muszą odpowiadać warunkom budowy i wyposażenia, przewidzianym w załączniku 3 do niniejszej Konwencji, jeśli chodzi o pojazdy drogowe, oraz w załączniku 6, jeśli chodzi o pojemniki.

2. Pojazdy drogowe i pojemniki powinny być uznane W drodze postępowania przewidzianego w załącznikach 4 i 7 do niniejszej Konwencji; świadectwa uznania powinny być zgodne z wzorami podanymi w załącznikach 5 i 8.

Artykuł  18

1. Nie będzie wymagany osobny dokument na pojemnik użyty do przewozu na podstawie karnetu TIR, pod warunkiem że jego cechy charakterystyczne i wartość zostaną podane w "Manifeście towarów" karnetu TIR.

2. Postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu nie stanowią przeszkody dla Umawiającej się Strony w żądaniu wypełnienia w docelowym urzędzie celnym formalności przewidzianych przez przepisy krajowe lub w podjęciu kroków dla uniknięcia użycia pojemnika do ponownej wysyłki towarów przeznaczonych do wyładowania na jej terytorium.

Rozdział  IV

POSTANOWIENIA DOTYCZĄCE PRZEWOZU TOWARÓW CIĘŻKICH LUB PRZESTRZENNYCH

Artykuł  19

1. Postanowienia niniejszego rozdziału stosuje się wyłącznie do przewozu towarów ciężkich lub przestrzennych, określonych pod lit. h) artykułu 1 niniejszej Konwencji.

2. Korzystanie z postanowień niniejszego rozdziału będzie możliwe tylko wówczas, gdy zdaniem władz celnych wyjściowego urzędu celnego:

a) możliwe jest zidentyfikowanie bez trudności, dzięki dostarczonemu opisowi, przewożonych towarów ciężkich lub przestrzennych, jak również w razie potrzeby przewożonych jednocześnie akcesorii, lub zaopatrzenie ich w cechy pozwalające na stwierdzenie tożsamości albo nałożenie zamknięć celnych w sposób uniemożliwiający całkowitą lub częściową zamianę towarów i akcesorii lub odłączenie od nich jakichkolwiek części;

b) pojazd drogowy nie posiada schowków, w których można by ukryć towary.

Artykuł  20

Z zastrzeżeniem przestrzegania przepisów niniejszego rozdziału i rozdziału V towary ciężkie lub przestrzenne, przewożone na podstawie karnetu TIR, nie będą podlegały uiszczeniu lub złożeniu do depozytu opłat i należności celnych przywozowych lub wywozowych w przejściowych urzędach celnych.

Artykuł  21

1. Postanowienia artykułu 5, artykułu 6 (z wyjątkiem ustępu 4) i artykułów 9, 10, 11, 15 i 16 niniejszej Konwencji stosuje się do przewozu towarów ciężkich lub przestrzennych na podstawie karnetu TIR.

2. Postanowienia artykułu 7 mają również zastosowanie, lecz w takich przypadkach karnet TIR powinien mieć na okładce i na wszystkich odcinkach napis "towary ciężkie lub przestrzenne", wykonany czerwonym kolorem, w sposób zupełnie czytelny i w języku, w którym wydrukowano karnet.

Artykuł  22

Odpowiedzialność stowarzyszenia obejmuje nie tylko towary wyszczególnione w karnecie TIR, lecz także towary, które jakkolwiek nie wyszczególnione w karnecie, znajdowałyby się na powierzchni ładunkowej lub wśród towarów wyszczególnionych w karnecie TIR.

Artykuł  23

Władze celne wyjściowego urzędu celnego będą mogły żądać dołączenia do karnetu TIR wykazów opakowań, zdjęć, fotokopii itp. przewożonych towarów. W tych przypadkach przyłożą one pieczęć na tych dokumentach, jeden egzemplarz zaś wymienionych dokumentów zostanie przyczepiony do odwrotu okładki karnetu TIR; wszystkie manifesty karnetu zawierać będą wzmiankę o tych dokumentach.

Artykuł  24

Przewóz towarów ciężkich lub przestrzennych na podstawie karnetu TIR będzie mógł obejmować tylko jeden wyjściowy i jeden docelowy urząd celny.

Artykuł  25

Jeżeli władze celne przejściowych urzędów celnych przy wjeździe tego wymagają, osoba przedstawiająca ładunek w tych urzędach będzie obowiązana uzupełnić określenie towarów w manifestach karnetu TIR i podpisać się pod tymi uzupełnieniami.

Artykuł  26

Władze celne mogą, jeżeli uważają to za potrzebne:

a) przeprowadzić rewizję pojazdów oraz ich ładunku, zarówno w przejściowych urzędach celnych, jak i w drodze;

b) nakazać konwojowanie na terytorium ich kraju pojazdów drogowych na koszt przewoźników.

Artykuł  27

Władze celne przejściowych urzędów celnych każdej Umawiającej się Strony będą respektowały tak dalece, jak tylko to jest możliwe, cechy tożsamości i zamknięcia nałożone przez władze celne innych Umawiających się Stron. Będą one mogły jednak dodać inne cechy tożsamości lub własne zamknięcia.

Artykuł  28

Jeżeli w czasie drogi lub w przejściowym urzędzie celnym władze celne przeprowadzające rewizję ładunku są zmuszone zdjąć cechy tożsamości lub zamknięcia, uczynią wzmiankę na odcinkach karnetu TIR używanych w ich kraju, a także na odpowiadających im grzbietach o nowych cechach tożsamości lub o nałożonych nowych zamknięciach.

Rozdział  V

POSTANOWIENIA RÓŻNE

Artykuł  29

1. Każda z Umawiających się Stron będzie miała prawo pozbawić czasowo lub na stałe prawa korzystania z postanowień niniejszej Konwencji każdą osobę winną poważnego naruszenia ustaw lub przepisów celnych, mających zastosowanie do międzynarodowych przewozów towarów pojazdami drogowymi.

2. Takie pozbawienie prawa będzie niezwłocznie podane do wiadomości władz celnych Umawiającej się Strony, na której terytorium dana osoba stale zamieszkuje lub przebywa, jak również do wiadomości stowarzyszenia poręczającego kraju, w którym naruszenie nastąpiło.

Artykuł  30

Formularze karnetów TIR wysyłane do stowarzyszeń poręczających przez odpowiednie stowarzyszenia zagraniczne lub przez organizacje międzynarodowe zwolnione będą od opłat i należności celnych przywozowych i nie będą podlegać żadnym zakazom lub ograniczeniom przywozowym.

Artykuł  31

Podczas wykonywania międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetu TIR pojedynczym pojazdem drogowym lub zespołem złączonych pojazdów umieszczona zostanie z przodu i z tyłu pojazdu lub zespołu pojazdów prostokątna tablica z napisem "TIR" o cechach charakterystycznych wymienionych w załączniku 9 do niniejszej Konwencji. Tablice te powinny być umieszczone tak, aby były wyraźnie widoczne; powinny one nadawać się do zdejmowania i nakładania zamknięć celnych. Zamknięcia te będą zakładane przez władze celne pierwszego wyjściowego urzędu celnego, a zdejmowane przez władze celne ostatniego docelowego urzędu celnego.

Artykuł  32

Jeżeli w czasie drogi zamknięcie nałożone przez władze celne zostało zerwane w przypadkach innych niż przewidziane w artykułach 14 i 28 lub jeżeli towary uległy zniszczeniu lub uszkodzeniu bez zerwania zamknięć celnych, zostanie zastosowane postępowanie w sprawie używania karnetu TIR, przewidziane w załączniku 1 do niniejszej Konwencji, niezależnie od ewentualnego zastosowania postanowień ustawodawstwa krajowego, oraz sporządzony zostanie protokół zajścia, którego wzór podany jest w załączniku 2 do niniejszej Konwencji.

Artykuł  33

Umawiające się Strony podadzą sobie wzajemnie do wiadomości wzory zamknięć, których używają.

Artykuł  34

Każda Umawiająca się Strona poda do wiadomości innym Umawiającym się Stronom wykaz urzędów celnych wyjściowych, przejściowych i docelowych, które wyznaczyła do przewozów na podstawie karnetu TIR, wskazując, gdzie to będzie konieczne, te urzędy, które będą otwarte wyłącznie do przewozów podlegających postanowieniom rozdziału III. Umawiające się Strony, których terytoria graniczą ze sobą powinny porozumieć się w celu ustalenia urzędów granicznych, które należałoby umieścić na tych wykazach.

Artykuł  35

Nie będą pobierane opłaty z tytułu wykonywania przez personel urzędów celnych czynności celnych, wymienionych w niniejszej Konwencji, z wyjątkiem przypadków, gdy czynności te będą wykonywane poza normalnie przewidzianymi dla nich dniami, godzinami lub miejscami.

Artykuł  36

Każde naruszenie postanowień niniejszej Konwencji może narazić naruszającego w kraju naruszenia na sankcje przewidziane przez ustawodawstwo kraju, w którym naruszenie zostało popełnione.

Artykuł  37

Postanowienia niniejszej Konwencji nie stanowią przeszkody ani do stosowania ograniczeń i kontroli wynikających z przepisów krajowych z racji moralności publicznej, bezpieczeństwa publicznego, higieny lub zdrowia publicznego albo ze względów weterynaryjnych lub fito-patologicznych, ani do pobierania opłat wymaganych przez takie przepisy.

Artykuł  38

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie narusza prawa Umawiających się Stron, które tworzą unię celną lub gospodarczą, do przyjęcia osobnych zasad dotyczących wyjazdu, przyjazdu lub przejazdu tranzytem przez ich terytoria, o ile te zasady nie ograniczają ułatwień przewidzianych przez niniejszą Konwencję.

Rozdział  VI

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł  39

1. Kraje będące członkami Europejskiej Komisji Gospodarczej oraz kraje przyjęte do Komisji w charakterze doradczym, zgodnie z paragrafem 8 regulaminu tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się Stronami niniejszej Konwencji:

a) przez jej podpisanie,

b) przez jej ratyfikowanie po podpisaniu z zastrzeżeniem ratyfikowania lub

c) przez przystąpienie do niej.

2. Kraje, które mogą uczestniczyć w niektórych pracach Europejskiej Komisji Gospodarczej, stosownie do paragrafu 11 regulaminu tej Komisji, mogą stać się Umawiającymi się stronami niniejszej Konwencji przez przystąpienie do niej po jej wejściu w życie.

3. Konwencja pozostanie otwarta do podpisania do dnia 15 kwietnia 1959 r. włącznie. Po tej dacie pozostanie ona otwarta do przystąpienia.

4. Ratyfikowanie lub przystąpienie będzie dokonane przez złożenie dokumentu Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  40

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po podpisaniu jej przez pięć krajów wspomnianych w ustępie 1 artykułu 39 bez zastrzeżenia ratyfikacji albo po złożeniu przez nie dokumentów ratyfikacji lub przystąpienia.

2. Dla każdego kraju, który Konwencję ratyfikuje lub do niej przystąpi po podpisaniu jej bez zastrzeżenia ratyfikacji albo po złożeniu dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia do niej przez pięć krajów, niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po złożeniu dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia przez wymieniony kraj.

Artykuł  41

1. Każda Umawiająca się Strona może wypowiedzieć niniejszą Konwencję przez notyfikację, skierowaną do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania notyfikacji wypowiedzenia przez Sekretarza Generalnego.

3. Ważność karnetów TIR, wydanych przed datą uprawomocnienia się wypowiedzenia, nie będzie naruszona przez to wypowiedzenie, a poręczenie stowarzyszeń pozostanie w mocy.

Artykuł  42

Niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać, jeżeli po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Stron będzie mniejsza od pięciu w jakimkolwiek okresie dwunastu kolejnych miesięcy.

Artykuł  43

1. Każdy kraj może w chwili podpisania niniejszej Konwencji bez zastrzeżenia ratyfikacji albo złożenia dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia, albo w każdej chwili później oświadczyć w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych. Konwencja będzie miała zastosowanie do terytorium lub terytoriów wymienionych w notyfikacji, poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego albo - jeżeli Konwencja nie weszła jeszcze w życie - od daty jej wejścia w życie.

2. Każdy kraj, który złożył zgodnie z poprzednim ustępem oświadczenie mające rozszerzyć zastosowanie niniejszej Konwencji do terytorium, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych, może zgodnie z artykułem 41 wypowiedzieć Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.

Artykuł  44

1. Każdy spór między dwiema lub wieloma Umawiającymi się Stronami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, będzie w miarę możności rozstrzygany w drodze rokowań między Stronami w sporze.

2. Każdy spór nie rozstrzygnięty w drodze rokowań będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którakolwiek z Umawiających się Stron w sporze i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów, wybranych w drodze porozumienia Stron w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty żądania arbitrażu Strony w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każda z tych Stron będzie mogła zwrócić się do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór będzie przedstawiony do rozstrzygnięcia.

3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim ustępem, będzie obowiązujące dla Umawiających się Stron w sporze.

Artykuł  45

1. Każdy kraj będzie mógł oświadczyć w chwili podpisywania, ratyfikowania lub przystępowania do niniejszej Konwencji lub notyfikować Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych po staniu się członkiem Konwencji, że nie uważa się za związany postanowieniami rozdziału IV Konwencji; notyfikacja skierowana do Sekretarza Generalnego nabierze mocy dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu jej przez Sekretarza Generalnego.

2. Inne Umawiające się Strony nie będą obowiązane zezwalać na korzystanie z postanowień rozdziału IV niniejszej Konwencji osobom stale zamieszkałym lub mającym siedzibę na terytorium jakiejkolwiek Umawiającej się Strony, która sformułowała zastrzeżenie, stosownie do ustępu 1 niniejszego artykułu.

3. Każdy kraj będzie mógł w chwili podpisywania lub ratyfikowania niniejszej Konwencji albo przystępowania do niej oświadczyć, że nie uważa się za związane ustępami 2 i 3 artykułu 44 Konwencji. Inne Umawiające się Strony nie będą związane tymi przepisami wobec Umawiającej się Strony, która sformułuje takie zastrzeżenie.

4. Każda z Umawiających się Stron, która wniosła zastrzeżenie stosownie do ustępu 1 lub 3 niniejszego artykułu, może w każdej chwili cofnąć zastrzeżenie kierując notyfikację do Sekretarza Generalnego.

5. Z wyjątkiem zastrzeżeń przewidzianych w ustępach 1 i 3 niniejszego artykułu żadne zastrzeżenie do niniejszej Konwencji nie będzie dozwolone.

Artykuł  46

1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej Konwencji każda Umawiająca się Strona będzie mogła w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji w celu dokonania rewizji. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Strony i zwoła dla tej rewizji konferencję, jeżeli w terminie czterech miesięcy od daty notyfikacji, skierowanej przez niego, przynajmniej jedna trzecia Umawiających się Stron powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.

2. Jeżeli konferencja zwoływana jest zgodnie z poprzednim ustępem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Strony i zaprosi je do przedstawienia w terminie trzech miesięcy propozycji, których rozpatrzenia przez konferencję one by sobie życzyły. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Stronom tymczasowy porządek dzienny konferencji, łącznie z tekstem takich propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na tę konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie kraje wskazane w ustępie 1 artykułu 39, jak również kraje, które stały się Umawiającymi się Stronami na podstawie ustępu 2 artykułu 39.

Artykuł  47

1. Każda Umawiająca się Strona może zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej Konwencji. Tekst każdej zaproponowanej poprawki będzie przesłany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle go wszystkim Umawiającym się Stronom i poda do wiadomości innych krajów wskazanych w ustępie 1 artykułu 39.

2. Każda zaproponowana poprawka, podana obiegiem do wiadomości zgodnie z poprzednim ustępem, będzie uważana za przyjętą, jeżeli żadna z Umawiających się Stron nie wysunie zastrzeżeń w terminie trzech miesięcy po dacie obiegiem zaproponowanej poprawki przez Sekretarza Generalnego.

3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie najwcześniej wszystkie Umawiające się Strony o tym, czy wysunięto zastrzeżenia do zaproponowanej poprawki. Jeżeli wysunięto zastrzeżenie co do zaproponowanej poprawki, poprawka będzie uważana za nie przyjętą i nie będzie miała żadnego skutku. W razie braku zastrzeżeń poprawka wejdzie w życie w stosunku do wszystkich Umawiających się Stron w dziewięć miesięcy po upływie trzymiesięcznego terminu, wskazanego w poprzednim ustępie.

4. Niezależnie od postępowania dotyczącego wprowadzenia poprawek, przewidzianego w ustępach 1, 2 i 3 niniejszego artykułu, załączniki do niniejszej Konwencji mogą być zmienione w drodze porozumienia między właściwymi administracjami wszystkich Umawiających się Stron; porozumienie to może przewidywać, że w okresie przejściowym stare załączniki pozostaną w mocy w całości lub w części jednocześnie z nowymi załącznikami. Sekretarz Generalny ustali datę wejścia w życie nowych tekstów, wynikających z takich zmian.

Artykuł  48

Oprócz notyfikacji, przewidzianych w artykułach 46 i 47, Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał kraje, wskazane w ustępie 1 artykułu 39, jak również kraje, które stały się Umawiającymi się Stronami stosownie do ustępu 2 artykułu 39, o:

a) podpisaniach, ratyfikacjach i przystąpieniach na mocy artykułu 39;

b) datach, w których niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 40,

c) wypowiedzeniach na podstawie artykułu 41,

d) wygaśnięciu niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 42,

e) notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 43,

f) oświadczeniach i notyfikacjach otrzymanych zgodnie z ustępami 1, 3 i 4 artykułu 45,

g) wejściu w życie każdej poprawki, zgodnie z artykułem 47.

Artykuł  49

Z chwilą gdy kraj będący Umawiającą się Stroną Porozumienia dotyczącego tymczasowego stosowania projektów międzynarodowych konwencji celnych w sprawie turystyki, w sprawie handlowych pojazdów drogowych i w sprawie międzynarodowego przewozu drogowego towarów, podpisanego w Genewie dnia 16 czerwca 1949 r., stanie się Umawiającą się Stroną niniejszej Konwencji, podejmie kroki przewidziane w artykule IV tego Porozumienia, w celu wypowiedzenia go odnośnie do Projektu międzynarodowej konwencji celnej w sprawie międzynarodowego przewozu drogowego towarów.

Artykuł  50

Protokół podpisania niniejszej Konwencji będzie posiadał taką samą moc obowiązującą i taki sam okres ważność jak sama Konwencja, i będzie uważany za jej część integralną.

Artykuł  51

Po dniu 15 kwietnia 1959 r. oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej należycie uwierzytelnione odpisy każdemu z krajów wskazanych w ustępach 1 i 2 artykułu 39.

Na dowód czego, niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Genewie piętnastego stycznia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego dziewiątego roku w jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym oby dwa teksty są jednakowo autentyczne.

Załącznik Nr 1.

WZÓR KARNETU TIR

grafika

Strona 3 okładki

REGULAMIN KARNETU TIR

1. Karnet TIR wystawia się w kraju wyjazdu lub w kraju, w którym właściciel stale zamieszkuje lub ma swoje miejsce pobytu.

2. Karnet TIR jest drukowany w języku francuskim, jednakże mogą być dołączone dodatkowe strony z tłumaczeniem drukowanego tekstu na język kraju wystawienia karnetu.

3. Manifest wypełnia się w języku kraju wyjazdu. Władze celne innych krajów, przez które następuje przejazd, zastrzegają sobie prawo żądania przetłumaczenia manifestu na ich język. W celu uniknięcia zwłoki mogącej wyniknąć wskutek takiego żądania zaleca się przewoźnikom zaopatrywać kierowców pojazdów w niezbędne tłumaczenie.

4. a) W szczególności zaleca się, ażeby manifest był pisany na maszynie lub powielany w ten sposób, aby wszystkie kartki były łatwo czytelne.

b) W braku dostatecznego miejsca w manifeście towarów do spisania wszystkich partii przewożonych towarów, do manifestu mogą być dołączone dodatkowe kartki tego samego wzoru co manifest, jednakże wszystkie egzemplarze manifestu powinny wówczas posiadać następujące dane:

i) powołanie się na dodatkowe kartki,

ii) ilość i rodzaj sztuk przesyłek oraz partii towarów przewożonych luzem, wyszczególnionych na tych kartkach,

iii) ogólną wartość i ogólną wagę brutto towarów wymienionych na tych kartkach.

c) Jeżeli władze celne zażądają, w celu dokładnego określenia towarów, dołączenia do karnetu TIR wykazów opakowań, zdjęć, fotokopii itp., dokumenty te powinny być poświadczone przez te władze i dołączone w jednym egzemplarzu do strony 2 okładki karnetu TIR, wszystkie egzemplarze manifestu powinny zawierać wzmiankę o tych dokumentach.

5. Wagi, objętość i inne miary należy podawać w jednostkach systemu metrycznego, wartość zaś w walucie kraju wyjazdu lub w walucie określonej przez właściwe władze tego kraju.

6. Karnet TIR nie może zawierać żadnych wycierań ani dopisków. Każda poprawka powinna być dokonywana przez przekreślenie błędnych danych i wpisanie w razie potrzeby danych właściwych. Każda poprawka, uzupełnienie lub inna zmiana powinna być potwierdzona przez dokonującego ją i poświadczona przez władze celne.

7. Strona druga okładki karnetu TIR i każdy egzemplarz manifestu powinny być datowane i podpisane przez właściciela karnetu lub przez jego przedstawiciela. Osoba przedstawiająca ładunek w urzędzie celnym powinna na żądanie władz celnych podpisać zobowiązanie, znajdujące się na odwrocie nieparzystych odcinków.

8. Przewóz towarów ciężkich lub przestrzennych na podstawie karnetu TIR może obejmować tylko jeden urząd celny wyjściowy i jeden urząd celny docelowy. Inne przewozy wykonywane na podstawie karnetu TIR mogą obejmować kilka urzędów celnych wyjściowych i docelowych, jednakże w braku specjalnego zezwolenia:

a) urzędy celne wyjściowe muszą znajdować się w tym samym kraju;

b) urzędy celne docelowe nie mogą się znajdować w więcej niż dwóch krajach;

c) ogólna ilość urzędów celnych wyjściowych i docelowych nie może przekroczyć czterech.

Jeżeli przewóz obejmuje tylko jeden urząd celny wyjściowy i jeden urząd celny docelowy, karnet powinien zawierać co najmniej 2 kartki dla kraju wyjazdu, 2 kartki dla kraju przeznaczenia, następnie po dwie kartki dla każdego innego kraju, przez którego terytorium odbywa się przewóz. Dla każdego dodatkowego miejsca załadunku lub wyładunku potrzebne są kartki dodatkowe; ponadto 2 dalsze odcinki są potrzebne, jeżeli miejsca wyładunku są położone w dwóch różnych krajach.

9. W przypadku kilku urzędów celnych wyjściowych lub docelowych dane dotyczące towarów przyjętych do przewozu lub przeznaczonych do każdego urzędu celnego powinny być wyraźnie oddzielone w manifeście.

10. Kierowcy pojazdu zaleca się dopilnować, aby w każdym urzędzie celnym wyjściowym, przejściowym lub docelowym został oderwany jeden odcinek karnetu TIR. Odcinki nieparzyste służą dla czynności przyjęcia, odcinki parzyste zaś - dla czynności zwolnienia karnetów.

11. Jeżeli podczas drogi zamknięcie nałożone przez władze celne zostało przypadkowo zerwane lub towary uległy zniszczeniu albo zostały uszkodzone, przewoźnik powinien dołożyć starań, aby został sporządzony jak najszybciej protokół zajścia przez władze kraju, w którym znajduje się pojazd. Przewoźnik powinien zwrócić się do władz celnych, w razie gdy znajdują się one w pobliżu lub ich braku, do innych właściwych władz. Przewoźnicy powinni się zaopatrywać w tym celu w formularze protokołu zajścia według wzoru przewidzianego w załączniku 2 Konwencji TIR; dla każdego kraju, przez który odbywa się przewóz, formularze powinny być drukowane w języku francuskim i w języku danego kraju.

12. W razie wypadku powodującego konieczność przeładowania towarów na inny pojazd lub do innego pojemnika, przeładunek ten może być dokonany tylko w obecności jednej z władz wymienionych w poprzednim punkcie. Władza ta sporządzi protokół zajścia i stwierdzi w tym protokole prawidłowość czynności. Z wyjątkiem przypadku, gdy karnet TIR zawiera wzmiankę "towary ciężkie lub przestrzenne", pojazd lub pojemnik, do którego towary zostały przeładowane, powinien być uznany i zamknięty, a nałożone zaniknięcia celne opisane w protokole zajścia. Jednakże w braku pojazdu lub pojemnika uznanego można zezwolić na przeładowanie towarów do pojazdu lub do pojemnika nie uznanego, jeżeli daje on wystarczającą gwarancję; w tym ostatnim przypadku władze celne następnych krajów ustalą, czy także i one mogą zezwolić na dalszy przewóz tym pojazdem lub pojemnikiem na podstawie karnetu TIR.

13. W razie bezpośrednio grożącego niebezpieczeństwa, powodującego konieczność natychmiastowego wyładunku towarów w całości lub w części, kierowca może według własnego uznania podjąć kroki bez wzywania lub bez oczekiwania interwencji władz wymienionych w punkcie 11. Powinien on wówczas w należyty sposób udowodnić, że był zmuszony tak postąpić dla uratowania pojazdu, pojemnika lub ładunku i niezwłocznie po zastosowaniu najpilniejszych środków zabezpieczających uczynić o tym wzmiankę na stronie 4 okładki karnetu TIR oraz zawiadomić władze wymienione w punkcie 11 w celu stwierdzenia tych faktów, sprawdzenia ładunku, nałożenia zamknięcia celnego na pojazd lub pojemnik i sporządzenia protokołu zajścia.

14. W przypadkach przewidzianych w punktach 11, 12 i 13 władza interweniująca uczyni wzmiankę o protokole zajścia na stronie 4 okładki karnetu TIR. Protokół zajścia zostanie dołączony do karnetu TIR i będzie towarzyszył ładunkowi do urzędu celnego docelowego.

Załącznik Nr 2.

PROTOKÓŁ ZAJŚCIA

grafika

Załącznik Nr 3. ¹

REGULAMIN DOTYCZĄCY WARUNKÓW TECHNICZNYCH DLA POJAZDÓW DROGOWYCH, KTÓRE MOGĄ BYĆ DOPUSZCZONE DO MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU TOWARÓW POD ZAMKNIĘCIEM CELNYM

Artykuł  1.

Postanowienia ogólne.

1. Można uznać za nadające się do międzynarodowego przewozu towarów pod zamknięciem celnym tylko takie pojazdy, które są zbudowane i urządzone w taki sposób:

a) aby zamknięcie celne mogło być nałożone w sposób prosty i skuteczny,

b) aby żaden towar nie mógł być wyjęty z zamkniętej części pojazdu lub do niej włożony bez pozostawienia widocznego uszkodzenia lub bez zerwania zamknięcia,

c) nie zawierały żadnych ukrytych przestrzeni, w których można by ukryć towary.

2. Pojazdy powinny być zbudowane w taki sposób, aby ich cała przestrzeń ładowna, jak przedziały, zbiorniki lub inne pomieszczenia mogące pomieścić towary, były łatwo dostępne dla kontroli celnej.

3. W razie gdyby istniały próżne przestrzenie między poszczególnymi przegrodami tworzącymi ściany, podłogę i dach pojazdu, ich pokrycie wewnętrzne powinno być trwałe, zupełne i jednolite oraz takie, aby nie mogło być odjęte bez pozostawienia widocznych śladów.

Artykuł  2.

Konstrukcja przedziału przeznaczonego na ładunek.

1. Ściany, podłoga i dach przedziału przeznaczonego na ładunek powinny być sporządzone z płyt, desek lub listw dostatecznie wytrzymałych, o odpowiedniej grubości i spawanych, znitowanych, sfugowanych lub złączonych w sposób nie pozostawiający żadnej szczeliny umożliwiającej dostęp do zawartości. Poszczególne części składowe powinny być ściśle do siebie dopasowane i przymocowane w taki sposób, aby było niemożliwe przemieszczenie lub usunięcie którejkolwiek z nich bez pozostawienia widocznych śladów włamania albo bez uszkodzenia zamknięcia celnego.

2. Jeżeli łączenie wykonuje się za pomocą nitów, mogą one być umieszczone od wewnątrz lub z zewnątrz; nity, które łączą podstawowe części ścian, podłogi i dachu, powinny przechodzić przez części łączone. Jeżeli łączenie nie jest wykonane przy pomocy nitów, śruby lub inne elementy łączące podstawowe części ścian, podłogi i dachu powinny być umieszczone z zewnątrz, przechodzić do wewnątrz i być zaopatrzone w nakrętkę, zanitowaną lub spawaną w należyty sposób, podczas gdy inne śruby i elementy łączące mogą być umieszczone od wewnątrz pod warunkiem, że nakrętka będzie należycie spawana na zewnątrz i nie będzie pokryta nieprzezroczystą masą. Łączenie listew lub płyt metalowych może być również wykonane przez zagięcie lub założenie ich krawędzi w kierunku do wewnątrz pojazdu i połączenie tych krawędzi

- bądź nitami, śrubami lub innymi elementami łączącymi przechodzącymi przez zagięte lub założone w ten sposób krawędzie, jak również w razie potrzeby przez urządzenie łączące;

- bądź też przy pomocy metalowych taśm zagiętych pod ciśnieniem na wzór klamry jednocześnie z krawędziami elementów łączących i zabezpieczających trwałość ucisku w ten sposób wykonanych łączeń (patrz szkic stanowiący załącznik do niniejszego dokumentu).

3. Otwory wentylacyjne będą dozwolone, pod warunkiem że ich największy wymiar nie przekracza 400 mm. Jeżeli pozwalają one na bezpośredni dostęp do wnętrza przedziału przeznaczonego na ładunek, powinny być zaopatrzone w siatkę metalową lub w dziurkowaną płytkę metalową (w obydwu przypadkach największa średnica dziurek: 3 mm) oraz zabezpieczone spawaną kratą metalową (największa średnica oczek: 10 mm). Jeżeli nie pozwalają one na bezpośredni dostęp do wnętrza przedziału przeznaczonego na ładunek (np. przez zastosowanie systemu kolanek lub zastawek powinny być zaopatrzone w takie same urządzenia, jednak wymiary dziurek i oczek będą mogły wynosić odpowiednio 10 mm i 20 mm (zamiast 3 mm i 10 mm). Usunięcie tych urządzeń z zewnątrz bez pozostawienia widocznych śladów powinno być niemożliwe. Siatki metalowe powinny być sporządzone z drutu o średnicy co najmniej 1 mm i wykonane tak, aby druty nie mogły być do siebie zbliżone ani dziurki w siatce rozszerzane bez pozostawienia widocznych śladów.

4. Okienka będą dozwolone pod warunkiem, że będą zaopatrzone na stałe w szybę i kratę metalową, które nie mogą być zdjęte z zewnątrz. Największa średnica oczek kraty nie powinna przekraczać 10 mm.

5. Otwory w podłodze, urządzone dla celów technicznych, jak smarowanie, konserwacja, napełnianie piaskownicy, będą dozwolone tylko pod warunkiem, że będą zaopatrzone w pokrywę, która powinna dać się umocować w taki sposób, aby dostęp z zewnątrz do przedziału przeznaczonego na ładunek był niemożliwy.

Artykuł  3.

Sposoby zamknięcia.

1. Drzwiczki oraz wszelkie inne środki zamknięcia pojazdów powinny być zaopatrzone w urządzenie pozwalające na proste i skuteczne nałożenie zamknięcia celnego. Urządzenie to powinno być albo spawane ze ściankami drzwiczek, jeśli te są metalowe, albo przymocowane przynajmniej dwiema śrubami, które wewnątrz powinny być zanitowane lub spawane na nakrętkach.

2. Zawiasy powinny być zrobione i urządzone tak, aby po zamknięciu nie można było zdjąć drzwiczek i innych środków zamknięcia ze sworzni zawiasów; śruby, zasuwy, czopy i inne przymocowania powinny być spawane z zewnętrznymi częściami zawiasów. Jednakże warunki te nie będą wymagane, jeżeli drzwiczki i inne środki zamknięcia będą zaopatrzone w niedostępne z zewnątrz urządzenie regulujące, które po zamknięciu uniemożliwi zdjęcie drzwiczek ze sworzni zawiasów.

3. Drzwiczki powinny być zrobione tak, aby nie pozostawiały żadnej szczeliny i zapewniały zupełne i skuteczne zamknięcie.

4. Pojazd powinien być zaopatrzony w odpowiednie urządzenie dla ochrony zamknięcia celnego lub zbudowany tak, aby zamknięcie celne było dostatecznie chronione.

Artykuł  4.

Pojazdy o specjalnym przeznaczeniu.

1. Powyższe przepisy mają zastosowanie do pojazdów izotermicznych, do pojazdów lodowni i chłodni, do pojazdów-cystern oraz do pojazdów przeznaczonych do przeprowadzki, w takiej mierze, w jakiej dadzą się one pogodzić z technicznymi wymaganiami wynikającymi z przeznaczenia tych pojazdów.

2. Pokrywy (klapy zamykające), krany przewodowe włazy samochodów ciężarowych-cystern powinny być urządzone w sposób pozwalający na proste i skuteczne zamknięcie celne.

Artykuł  5.

Pojazdy kryte opończą.

1. Pojazdy kryte opończą powinny odpowiadać warunkom przewidzianym w artykułach 2 do 4 w takiej mierze, w jakiej dadzą się one zastosować do tych pojazdów. Pojazdy te powinny ponadto odpowiadać przepisom niniejszego artykułu.

2. Opończa powinna być sporządzona albo z mocnego płótna, albo z tkaniny pokrytej materiałem plastycznym lub nagumowanej, nie rozciągającej się i o dostatecznej wytrzymałości, z zastrzeżeniem, że tkanina ta nie będzie koloru ciemnego. Opończa powinna być sporządzona z jednej sztuki albo z pasów - każdy z jednej sztuki. Powinna znajdować się w dobrym stanie i być sporządzona w taki sposób, aby po założeniu urządzenia zamykającego nie można było dostać się do ładunku bez pozostawienia widocznych śladów.

3. Jeżeli opończa sporządzona jest z kilku pasów, ich brzegi powinny być założone jeden na drugi i połączone dwoma szwami odległymi od siebie co najmniej o 15 mm. Szwy te powinny być wykonane zgodnie z rysunkiem nr 1 załączonym do niniejszego regulaminu; jeżeli jednak dla niektórych części opończy (takich jak tylne klapy i wzmocnione rogi) nie byłoby możliwe połączyć brzegi w ten sposób, wystarczy założyć tylko brzeg części wierzchniej i przyszyć ją zgodnie z rysunkiem nr 2 załączonym do niniejszego regulaminu. Nici używane do każdego z dwóch szwów powinny mieć wyraźnie inne kolory; jeden ze szwów powinien być widoczny tylko od wewnątrz, a kolor nici użytej do tego szwu powinien być wyraźnie inny niż kolor opończy. Naprawy powinny być dokonywane w sposób opisany na rysunku nr 3 załączonym do niniejszego regulaminu; dla dokonania naprawy należy założyć brzegi jeden na drugi i połączyć je dwoma widocznymi szwami odległymi od siebie co najmniej o 15 mm; kolor nici widocznej od wewnątrz powinien być inny niż kolor nici widocznej z zewnątrz oraz inny niż kolor opończy. Wszystkie szwy powinny być wykonane maszynowo.

4. Zaczepy do przymocowania powinny być umieszczone w taki sposób, aby nie mogły być usunięte z zewnątrz.

Oczka opończy powinny być wzmocnione metalem lub skórą. Odstęp między oczkami lub zaczepami nie powinien przekraczać 200 mm.

5. Opończa powinna być przymocowana do ścian w sposób uniemożliwiający dostęp do ładunku. Powinna być podtrzymywana pałąkami w liczbie najmniej trzech, jeżeli długość platformy wynosi ponad 4 m, oraz trzema podłużnymi prętami lub listwami. Pałąki te powinny być umocowane tak, aby nie można było zmieniać ich pozycji z zewnątrz.

6. Do umocowania opończy należy używać:

a) linek stalowych o średnicy co najmniej 3 mm lub

b) sznurów konopnych lub sizalowych o średnicy co najmniej 8 mm, pokrytych przezroczystą, nierozciągliwą okładką z masy plastycznej, lub

c) prętów-zasuw żelaznych o średnicy co najmniej 8 mm. Linki stalowe nie mogą być pokrywane, z wyjątkiem przezroczystej, nierozciągliwej okładki z masy plastycznej. Pręty żelazne nie mogą być pokrywane nieprzezroczystą substancją.

7. Każda linka lub sznur powinny być sporządzone z jednej sztuki i być zaopatrzone na obu końcach w metalowe skuwki. Urządzenie do przymocowania każdej metalowej skuwki powinno zawierać wydrążony nit pozwalający na przewlekanie sznurka zamknięcia celnego. Linka lub sznur powinny być widoczne z jednej i z drugiej strony wydrążonego nitu tak, aby można było się upewnić, że linka lub sznur składa się rzeczywiście z jednej sztuki (patrz rys. nr 4 załączony do niniejszego regulaminu).

8. Każdy żelazny pręt-zasuwa powinien być sporządzony z jednej sztuki. Powinien on mieć na jednym końcu otwór na urządzenie zamykające, a w drugim końcu przykutą główkę na pręt sporządzoną w ten sposób, aby pręt-zasuwa nie mógł się obracać na swej osi.

9. Jeżeli używa się linek stalowych lub sznurów, ściany pojazdów powinny mieć wysokość co najmniej 350 mm, a opończa powinna zakrywać te ściany co najmniej na 300 mm.

10. Przy otworach służących do załadunku i wyładunku pojazdu obydwa brzegi opończy powinny w należyty sposób zachodzić na siebie. Oprócz tego otwór powinien być zakryty za pomocą klapy, umocowanej na zewnątrz i przyszytej zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu. Oprócz środków zamknięcia, przewidzianych w ustępie 6, można używać pasków skórzanych, pod warunkiem że szerokość ich wynosić będzie co najmniej 20 mm, a grubość co najmniej 3 mm. Paski te powinny być przymocowane do wewnętrznej strony opończy i mieć oczka dla przeciągnięcia! linki (sznura) lub pręta zasuwy, przewidzianych w ustępie 6.

12. Wiązania środków zamknięcia powinny być bądź takie, jakie są przewidziane w ustępie 8, bądź też z pasów ze skóry albo z tkaniny nagumowanej i nierozciągliwej pod warunkiem, że będą one posiadały minimum 20 mm szerokości i 3 mm grubości.

grafika

Załącznik Nr 4.

POSTĘPOWANIE W SPRAWIE UZNANIA POJAZDÓW DROGOWYCH, KTÓRE ODPOWIADAJĄ WARUNKOM TECHNICZNYM PRZEWIDZIANYM W REGULAMINIE ZAWARTYM W ZAŁĄCZNIKU 3

Postępowanie w sprawie uznania będzie następujące:

a) Pojazdy będą uznawane przez właściwe władze kraju, w którym właściciel lub przewoźnik stale zamieszkuje lub ma swoją siedzibą.

b) Decyzja o uznaniu powinna zawierać obowiązkowo datę i numer porządkowy.

c) Uznanie daje podstawę do wydania świadectwa uznania, którego tekst powinien być zgodny z wzorem podanym w załączniku 5. Świadectwo to powinno być wydrukowane w języku kraju wydania i w języku francuskim; poszczególne pozycje powinny być ponumerowane w celu ułatwienia zrozumienia tekstu w innych językach.

d) Świadectwo powinno być przechowywane w pojeździe; w razie potrzeby do świadectwa powinny być dołączone zdjęcia lub rysunki sporządzone zgodnie ze wskazówkami instytucji wystawiającej świadectwo oraz przez tę instytucję poświadczone.

e) Pojazdy powinny być przedstawione co dwa lata właściwym władzom dla przeglądu i ewentualnego przedłużenia uznania.

f) Uznanie traci ważność, jeżeli ulegną zmianie istotne cechy pojazdu lub w razie zmiany właściciela lub przewoźnika.

Załącznik Nr 5.

ŚWIADECTWO UZNANIA POJAZDU DROGOWEGO

grafika

Załącznik Nr 6. ²

REGULAMIN DOTYCZĄCY WARUNKÓW TECHNICZNYCH DLA POJEMNIKÓW, KTÓRE MOGĄ BYĆ DOPUSZCZONE DO MIĘDZYNARODOWEGO PRZEWOZU TOWARÓW POJAZDAMI DROGOWYMI POD ZAMKNIĘCIEM CELNYM

Artykuł  1.

Postanowienia ogólne.

1. Można uznać za nadające się do międzynarodowego przewozu towarów pojazdami drogowymi pod zamknięciem celnym jedynie takie pojemniki, na których w sposób trwały oznaczono nazwiska i adres właściciela, jak również ciężar własny i cechy oraz numery tożsamości i które są zbudowane i urządzone w taki sposób:

a) aby zamknięcie celne mogło być nałożone w sposób prosty i skuteczny,

b) aby żaden towar nie mógł być wyjęty z zamkniętej i części pojemnika lub do niej włożony bez włamania pozostawiającego widoczne ślady lub bez zerwania zamknięcia,

c) aby w żadnej jego części nie można było ukryć towarów.

2. Pojemnik powinien być zbudowany w taki sposób, aby wszystkie jego części, jak przedziały, zbiorniki lub inne pomieszczenia, mogące pomieścić towary były łatwo dostępne dla kontroli celnej.

3. W razie gdyby istniały próżne przestrzenie między poszczególnymi przegrodami, tworzącymi ściany, podłogi i dach pojemnika, ich pokrycie wewnętrzne powinno być trwałe, zupełne i jednolite oraz takie, aby nie mogło być zdjęte bez pozostawienia widocznych śladów.

4. Pojemnik mający być uznany według reguł postępowania wymienionych w załączniku 7 powinien być zaopatrzony na jednej ze ścian zewnętrznych w ramkę przeznaczoną do umieszczenia w niej świadectwa uznania; świadectwo to powinno być obłożone z obydwu stron przezroczystymi okładkami z masy plastycznej spojonymi ze sobą szczelnie. Ramka powinna być wykonana w taki sposób, aby chroniła świadectwo uznania i uniemożliwiała wyjęcie go z niej bez zerwania zamknięcia, które powinno być nałożone w celu przeszkodzenia usunięcia tego świadectwa; ramka powinna również chronić to zamknięcie.

Artykuł  2.

Konstrukcja pojemnika.

1. Ściany, podłoga i dach pojemnika powinny być sporządzone z płyt, desek lub listw dostatecznie wytrzymałych, o odpowiedniej grubości i spawanych, znitowanych, sfugowanych lub złączonych w sposób nie pozostawiający żadnej szczeliny umożliwiającej dostęp do zawartości. Wymienione części składowe powinny być ściśle do siebie dopasowane i przymocowane w taki sposób, aby było niemożliwe przemieszczenie lub usunięcie którejkolwiek z nich bez pozostawienia widocznych śladów włamania albo bez uszkodzenia zamknięcia celnego.

2. Główne elementy łączące konstrukcję pojemnika, jak (...), nity itp., powinny być założone z zewnątrz, przechodzić do wewnątrz i być zaopatrzone w nakrętkę, zanitowane lub spawane w należyty sposób. O ile śruby spajające główne części ścian, podłogi i dachu są założone z zewnątrz inne śruby mogą być założone od wewnątrz, pod warunkiem że nakrętka będzie należycie spawana na zewnątrz i nie będzie pokryta nieprzezroczystą farbą.

3. Otwory wentylacyjne będą dozwolone, pod warunkiem że ich największy wymiar nie przekracza około 400 mm. Jeżeli pozwalają one na bezpośredni dostęp do wnętrza pojemnika, powinny być zaopatrzone w siatkę metalową lub dziurkowaną płytkę metalową (w obydwu przypadkach największa średnica dziurek: 3 mm) oraz zabezpieczone spawaną kratą metalową (największa średnica oczek: 10 mm). Jeżeli nie pozwalają one na bezpośredni dostęp do wnętrza pojemnika (np. przez zastosowanie systemu kolanek lub zastawek), powinny być zaopatrzone w takie same urządzenia, jednak wymiary dziurek i oczek będą mogły wynosić odpowiednio: 10 mm i 20 mm (zamiast: 3 mm i 10 mm). Usunięcie tych urządzeń z zewnątrz bez pozostawienia widocznych śladów powinno być niemożliwe. Siatki metalowe powinny być sporządzone z drutu o średnicy co najmniej 1 mm i wykonane tak, aby druty nie mogły być do siebie zbliżane ani dziurki w siatce rozszerzane bez pozostawienia widocznych śladów.

4. Otwory ściekowe będą dozwolone, pod warunkiem że ich największy wymiar nie przekracza około 35 mm. Powinny być one zaopatrzone w siatkę metalową lub w dziurkowaną płytkę metalową (największa średnica dziurek: 3 mm w obydwu przypadkach) i zabezpieczone spawaną kratką metalową (największa średnica oczek: 10 mm). Usunięcie tych urządzeń z zewnątrz powinno być niemożliwe bez po: zostawienia widocznych śladów.

Artykuł  3.

Sposoby zamknięcia.

1. Drzwiczki oraz wszelkie inne środki zamknięcia pojemnika powinny być zaopatrzone w urządzenie pozwalając na proste i skuteczne nałożenie zamknięcia celnego. Urządzenie to powinno być albo spawane ze ściankami drzwiczek, jeśli te są metalowe, albo przymocowane przynajmniej dwiema śrubami, które od wewnątrz powinny być zanitowane lub spawane na nakrętkach.

2. Zawiasy powinny być zrobione i urządzone tak, aby po zamknięciu nie można było zdjąć drzwiczek i innych środków zamknięcia, ze sworzni zawiasów, śruby, zasuwy, czopy i inne przymocowania powinny być spawane z zewnętrznymi częściami zawiasów. Jednakże warunki te nie będą wymagane, jeżeli drzwiczki i inne środki zamknięcia będą wyposażone w niedostępne z zewnątrz urządzenie regulujące, które po zamknięciu uniemożliwi zdjęcie drzwiczek ze sworzni zawiasów.

3. Drzwiczki powinny być zrobione tak, aby nie pozostawiały żadnej szczeliny i zapewniały zupełne i skuteczne zamknięcie.

4. Pojemnik powinien być zaopatrzony w odpowiednie urządzenie do ochrony zamknięcia celnego lub zbudowany tak, aby zamknięcie celne było dostatecznie chronione.

Artykuł  4.

Pojemniki o specjalnym przeznaczeniu.

1. Powyższe przepisy mają zastosowanie do pojemników izotermicznych, do pojemników i lodowni chłodni, do pojemników-cystern, do pojemników przeznaczonych do przeprowadzki oraz do pojemników specjalnie zbudowanych do przewozu lotniczego, w takiej mierze, w jakiej dadzą się one pogodzić z technicznymi wymaganiami wynikającymi z przeznaczenia tych pojemników.

2. Pokrywy (klapy zamykające), krany przewodowe i włazy pojemników-cystern powinny być urządzone w sposób pozwalający na proste i skuteczne zamknięcie celne.

Artykuł  5.

Pojemniki składane lub rozbierane.

Pojemniki składane lub rozbierane podlegają tym samym warunkom, co pojemniki nie składane i nie rozbierane, z zastrzeżeniem, aby urządzenia ryglujące, pozwalające na ich składanie lub rozbieranie, mogły być przez urząd celny zamknięte i aby żadnej części tych pojemników nie można było usunąć bez zerwania tych zamknięć.

Artykuł  5.bis

Pojemniki kryte przeznaczone na pomieszczenia ładunkowe pojazdów drogowych.

Gdy pojemnik przeznaczony na pomieszczenie ładunkowe pojazdu drogowego jest otwarty i kryty, a nie zamknięty jak inne pojemniki określone w niniejszym załączniku, to może być on dopuszczony do międzynarodowego przewozu towarów pod zamknięciem celnym z zastrzeżeniem, że będzie on odpowiadał postanowieniom artykułu 5 załącznika 3, jak również w zakresie, w jakim to możliwe, postanowieniom niniejszego załącznika oraz że znaki i świadectwo uznania określone w artykule 1 ustęp 1 i 4 niniejszego załącznika będą widoczne, gdy pojemnik jest kryty i znajduje się na pojeździe drogowym.

grafika

ZAŁĄCZNIK - PRZEKRÓJ POZIOMY

a = drążek drewniany

b = pręt metalowy zagięty w klamrę

c = pokrycie wewnętrzne ze sfugowanych płyt

d = śruba

e = pokrycie zewnętrzne z arkuszy metalowych.

Artykuł  6.

Postanowienia przejściowe.

Postanowienia ustępu 4 artykułu 1 i ustępu 4 artykułu niniejszego regulaminu, jak również postanowienia ustępów 3 i 4 artykułu 2, dotyczące zabezpieczenia spawaną kratą metalową otworów wentylacyjnych innych niż te, które posiadają system kolanek (zgięć) lub zastawek (przegród) oraz otworów ściekowych, nie będą obowiązujące do dnia 1 stycznia 1961 r., jednakże świadectwa uznania wydane przed tą datą dla pojemników, które nie są zgodne z po wyższymi postanowieniami, nie będą ważne po 31 grudnia 1960 r.

Załącznik Nr 7.

POSTĘPOWANIE W SPRAWIE UZNANIA ORAZ ROZPOZNANIA POJEMNIKÓW, KTÓRE ODPOWIADAJĄ WARUNKOM TECHNICZNYM, PRZEWIDZIANYM W REGULAMINIE, ZAWARTYM W ZAŁĄCZNIKU 6

Postępowanie w sprawie uznania będzie następujące:

a) Pojemniki będą uznawane przez właściwe władze kraju, w którym właściciel stale zamieszkuje lub ma swoją siedzibę, albo przez władze kraju, w którym pojemnik został po raz pierwszy użyty do przewozu pod zamknięciem celnym.

b) Decyzja o uznaniu powinna zawierać obowiązkowo datę i numer porządkowy.

c) Uznanie daje podstawę do wydania świadectwa uznania, którego tekst powinien być zgodny z wzorem podanym w załączniku 8. Świadectwo to powinno być wydrukowane w języku kraju wydania i w języku francuskim; poszczególne pozycje powinny być ponumerowane w celu ułatwienia zrozumienia tekstu w innych językach. Świadectwo powinno być z obu stron obłożone przezroczystymi okładkami z masy plastycznej spojone ze sobą szczelnie.

d) Świadectwo powinno towarzyszyć pojemnikowi; powinno ono znajdować się w ramce wspomnianej w artykule 1 załącznika 6 i być zamknięte w sposób uniemożliwiający wyjęcie go z ramki ochronnej bez zerwania zamknięcia.

e) Pojemniki powinny być przedstawiane co dwa lata właściwym władzom dla przeglądu i ewentualnego przedłużenia uznania.

f) Uznanie traci ważność, jeżeli ulegną zmianie istotne cechy pojemnika lub w razie zmiany właściciela.

Załącznik Nr 8.

ŚWIADECTWO UZNANIA POJEMNIKA

grafika

Załącznik Nr 9.

TABLICE TIR

1. Tablice powinny mieć wymiary:

250 mm na 400 mm

2. Napis TIR powinien być wykonany dużymi literami łacińskimi o wysokości 200 mm. i o grubości kresek co najmniej 20 mm.

Litery powinny być koloru białego na niebieskim tle.

^Przekład.

PROTOKÓŁ PODPISANIA

Przystępując do podpisania Konwencji noszącej dzisiejszą datą, niżej podpisani, należycie upoważnieni, składają następujące oświadczenie:

1. Postanowienia niniejszej Konwencji ustalają minimalne ułatwienia. Nie jest zamiarem Umawiających się Stron ograniczanie dalej idących ułatwień, jakie są lub mogą być udzielane przez niektóre spośród nich w przedmiocie międzynarodowego przewozu drogowego towarów. Umawiające się Strony mogą w szczególności zgodzić się na dopuszczenie do systemu przewidzianego w rozdziale IV Konwencji towarów nie odpowiadających określeniu przewidzianemu pod lit. h) artykułu 1 Konwencji.

2. Postanowienia tej Konwencji nie stanowią przeszkody do stosowania innych przepisów krajowych lub konwencyjnych, regulujących przewozy.

3. W miarę możliwości Umawiające się Strony ułatwią:

- w urzędach celnych wypełnienia formalności w odniesieniu do produktów ulatniających się i

- w przejściowych urzędach celnych - wypełnianie formalności poza normalnymi godzinami i dniami w pracy tych urzędów.

4. Umawiające się Strony uznają, że należyte wykonywanie postanowień niniejszej Konwencji wymaga przyznania ułatwień upoważnionym stowarzyszeniom w zakresie:

a) przekazywania dewiz koniecznych do uregulowania opłat i należności przywozowych oraz kar pieniężnych żądanych przez władze celne Umawiających się Stron na podstawie postanowień przewidzianych w niniejszej Konwencji, i

b) przekazywanie dewiz koniecznych dla zapłacenia za formularze książki TIR, wysyłane upoważnionym stowarzyszeniom przez odpowiednie stowarzyszenia zagraniczne lub przez organizacje międzynarodowe.

5. Do artykułu 1) a), 4 i 20

Postanowienia artykułów 4 i 20 nie zabraniają pobierania umiarkowanych kwot w charakterze opłat statystycznych.

6. Do artykułu 37

Każda Umawiająca się Strona rozpatrzy możliwość całkowitego lub częściowego zniesienia w przejściowych urzędach celnych niektórych ograniczeń lub kontroli, dotyczących przewozów wymienionych w rozdziale III niniejszej Konwencji, biorąc pod uwagę gwarancję, jaką przedstawia dla władz celnych system przewidziany w Konwencji dla takich przewozów.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy Protokół.

Sporządzono w Genewie piętnastego stycznia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego dziewiątego roku w jednym egzemplarzu w językach angielskim i francuskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc.

1 Załącznik 3:

- zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 8 grudnia 1964 r. w sprawie wejścia w życie zmian tekstu art.ykułu 5 Załącznika 3 do Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR, sporządzonej wraz z Protokołem podpisania w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r. (Dz.U.65.5.21) zmieniające nin. Konwencję z dniem 19 listopada 1963 r. Powyższe zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 16 listopada 1966 r. w sprawie wejścia w życie zmian tekstu art.ykułu 2 i art.ykułu 5 załącznika 3 oraz art.ykułu 5 bis załącznika 6 do Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (Konwencji TIR) wraz z Protokołem podpisania, sporządzonej w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r. (Dz.U.67.1.3) zmieniające nin. Konwencję z dniem 1 lipca 1966 r. Powyższe zmiany nie zostały naniesione na tekst.

2 Załącznik 6 zmieniony przez oświadczenie rządowe z dnia 16 listopada 1966 r. w sprawie wejścia w życie zmian tekstu art.ykułu 2 i art.ykułu 5 załącznika 3 oraz art.ykułu 5 bis załącznika 6 do Konwencji celnej dotyczącej międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (Konwencji TIR) wraz z Protokołem podpisania, sporządzonej w Genewie dnia 15 stycznia 1959 r. (Dz.U.67.1.3) zmieniające nin. Konwencję z dniem 1 lipca 1966 r. Powyższe zmiany nie zostały naniesione na tekst.

• Identyfikator: Dz.U.1962.22.96
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja celna dotycząca międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR (konwencja TIR) wraz z Protokołem podpisania. Genewa.1959.01.15.
• Data aktu: 15/01/1959
• Data ogłoszenia: 16/04/1962
• Data wejścia w życie: 03/10/1961