Wykonanie ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku...

§ 1.

Artykuły powołane w niniejszem rozporządzeniu bez bliższego określenia oznaczają postanowienia ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 17, poz. 110).

Do art. 1 p. a.

§ 2.

Obowiązkowi podatkowemu podlegają wszystkie przedsiębiorstwa przemysłowe i handlowe oraz wszystkie inne przedsiębiorstwa, obliczone na zysk, z wyjątkiem przedsiębiorstw, wymienionych w art. 2 i 3 ustawy.

Do art. 2 p. 1.

§ 3.

Hodowla inwentarza, mleczarstwo, sadownictwo, ogrodownictwo, pszczelarstwo i gospodarstwo rybne nie podlegają państwowemu podatkowi przemysłowemu w myśl art. 2 p. 1 ustawy tylko wówczas, gdy są związane z gospodarstwami rolnemi lub leśnemi.

Hodowla inwentarza, mleczarstwo, sadownictwo, ogrodownictwo, pszczelarstwo i gospodarstwo rybne, o ile są prowadzone samoistnie, podlegają opodatkowaniu. Tego rodzaju przedsiębiorstwa winny być zaopatrzone w świadectwa przemysłowe według rozdziału XIX cz. II lit. C taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy. Obrót tego rodzaju przedsiębiorstw ustala się w myśl art. 5 p. 7 ustawy.

Do art. 2 p. 1 lit. b.

§ 4.

Mleczarstwo, ogrodownictwo, sadownictwo i rybołówstwo, związane z gospodarstwem rolnem lub leśnem, podlegają państwowemu podatkowi przemysłowemu, o ile są prowadzone zawodowo i zarobkowo, jako wyłączny lub przeważający rodzaj gospodarstwa rolnego lub leśnego.

Który rodzaj gospodarstwa jest przeważający ustala się na podstawie porównania przychodu brutto z gospodarstwa rolnego lub leśnego z przychodem brutto z mleczarstwa, ogrodownictwa, sadownictwa lub rybołówstwa, prowadzonego w sposób wyżej określony, a związanego z danem gospodarstwem rolnem lub leśnem.

Tego rodzaju przedsiębiorstwa podlegające opodatkowaniu winny być zaopatrzone w świadectwa przemysłowe według rozdziału XIX cz. II lit. C taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy. Obrót tego rodzaju przedsiębiorstw ustala się w myśl art. 5 p. 7 ustawy.

Do art. 2 p. 1 lit. c.

§ 5.

Sprzedaż drzewa na pniu przez właściciela obszaru leśnego nie podlega opodatkowaniu, chociażby właścicielem obszaru leśnego była spółka o charakterze przemysłowym lub handlowym, względnie osoba uznana przez kodeks handlowy za handlującą.

Wyręby leśne, dokonywane przez właścicieli obszarów leśnych na cudzy rachunek, podlegają zawsze opodatkowaniu, przyczem za obrót podlegający podatkowi przemysłowemu u właściciela obszaru leśnego uważa się wynagrodzenie za wykonane roboty.

Do art. 2 p. 2.

§ 6.

Pojęcie osobnego zakładu handlowego, względnie oddzielnego składu w rozumieniu art. 2 p. 2 ustawy, określają postanowienia art. 11 i 22 ustawy.

Plac, utrzymywany nawet czasowo przez właściciela, względnie dzierżawcę gospodarstwa rolnego lub właściciela gospodarstwa leśnego poza obrębem własnych lub dzierżawionych gruntów, wchodzących w skład powyższych gospodarstw jedynie dla celów przeładowania produktów gospodarstwa rolnego lub leśnego, jest oddzielnym składem w rozumieniu art. 2 p. 2 ustawy.

W wypadku utrzymywania oddzielnego składu przez właściciela lub dzierżawcę gospodarstwa rolnego, względnie właściciela gospodarstwa leśnego, powstaje obowiązek wykupienia właściwego świadectwa przemysłowego na przedsiębiorstwo handlowe oraz opłacania podatku przemysłowego od obrotu, uzyskanego ze sprzedaży produktów gospodarstwa rolnego lub leśnego, które przez dany skład przeszły.

Do art. 2 p. 3 i 4.

§ 7.

O ile przedsiębiorstwa, wymienione w punktach 3 i 4 art. 2 ustawy, poza zaspokojeniem potrzeb własnego gospodarstwa, dokonywują sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów, względnie wykonywują zamówienia na przerób - to w tym wypadku podlegają one opodatkowaniu, przyczem za obrót (art. 5) tych przedsiębiorstw uważa się sumę przychodu brutto osiągniętego ze sprzedaży, względnie przerobu.

Do art. 3 p. 1.

§ 8.

Przedsiębiorstwa państwowe, wydzielone z ogólnej administracji państwowej i posiadające odrębną osobowość prawną, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych nawet w wypadku, gdy służą wyłącznie potrzebom administracji państwowej.

Przedsiębiorstwa państwowe, niewydzielone z ogólnej administracji państwowej, o ile nie działają wyłącznie na potrzeby administracji państwowej, podlegają podatkowi przemysłowemu, przyczem za podlegający opodatkowaniu obrót (art. 5) uważa się sumę przychodu brutto, uzyskaną z tranzakcyj dokonanych nie na potrzeby administracji państwowej.

Przy określaniu kategorji świadectw przemysłowych dla przedsiębiorstw, o których mowa w ustępie drugim niniejszego paragrafu, uwzględnia się tylko część obrotu (art. 5), podlegającą opodatkowaniu iw stosunku do tej części obrotu ustala się znamiona miarodajne dla ustalenia kategorji świadectwa przemysłowego (wysokość obrotu, produkcji, ilość pracowników i t. p.)

Przykład:

Państwowe przedsiębiorstwo przemysłowe, podlegające zaliczeniu do świadectwa przemysłowego w myśl rozdziału XIX cz. II. lit. C taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, które sprzedaje nie na potrzeby administracji państwowej 50% ogólnej produkcji, winno wykupić świadectwo przemysłowe odpowiadające 50% ogólnej ilości zatrudnionych robotników.

Do art. 3 p. 2.

§ 9.

Państwowe koleje żelazne oraz kolej-prywatne, będące w zarządzie przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe", łącznie ze wszystkiemi urządzeniami, służącemi do zaspakajania własnych potrzeb kolei, nie podlegają opodatkowaniu.

Przedsiębiorstwa służące nietylko do zaspakajania własnych potrzeb przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe", lecz prowadzone w całości lub w części dla innych celów, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, przyczem mają zastosowanie przepisy § 8 ustępy drugi i trzeci niniejszego rozporządzenia.

Podlegają podatkowi prywatne koleje żelazne z dowolną trakcją, a w tej liczbie kolejki w miastach i kolejki podmiejskie oraz tramwaje - o ile nie są w zarządzie przedsiębiorstwa "Polskie Koleje Państwowe".

Do art. 3 p. 3.

§ 10.

Do przedsiębiorstw użyteczności publicznej zalicza się: wodociągi i kanalizacje, szpitale, laboratorja do badania produktów, zakłady dezynfekcyjne, łaźnie, kąpieliska, rzeźnie, elektrownie, gazownie, telefony, koleje żelazne z trakcją parową, elektryczną lub konną, a w tej liczbie kolejki w miastach i kolejki podmiejskie oraz tramwaje i autobusy.

Również korzystają ze zwolnienia od podatku przemysłowego wszystkie zakłady handlowe i przemysłowe, należące do przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, o ile zakłady te z uwagi na rodzaj swej działalności są gospodarczo związane z działalnością przedsiębiorstwa użyteczności publicznej.

§ 11.

Przedsiębiorstwa należące do związków samorządowych, a niewymienione w punktach 3, 8 i 9 art. 3 ustawy, jak np. sklepy, apteki, piekarnie i t. p. podlegają opodatkowaniu.

Do art. 3 p. 6.

§ 12.

Zakłady naukowe (szkoły) prywatne, chociażby były obliczone na zysk, są całkowicie zwolnione od podatku przemysłowego.

Powyższe zwolnienie dotyczy zarówno szkół ogólnokształcących (szkoły powszechne, średnie, licea i t. p.), jako też wszelkiego rodzaju szkół i kursów zawodowych (akuszeryjnych, kroju i t. p.). Natomiast nie korzystają ze zwolnienia od podatku przemysłowego przedsiębiorstwa, będące tylko z nazwy szkołami, lecz nie mające charakteru zakładu naukowego, naprz. kursy szoferskie, tańca, fechtunku i t. p.

Internaty przy zakładach naukowych, z wyjątkiem utrzymywanych na koszt Państwa i związków samorządowych, o ile nie podpadają pod ulgę przewidzianą w punkcie 12 art. 3 ustawy, podlegają podatkowi przemysłowemu.

Do art. 3 p. 7.

§ 13.

Przedsiębiorstwa handlowe i przemysłowe, utrzymywane przez instytucje społeczne, oświatowe i dobroczynne, a niewymienione w punkcie 7 art. 3 ustawy, podlegają opodatkowaniu.

Do art. 3 p. 11.

§ 14.

Przemysł ludowy i rzemiosła nie podlegają opodatkowaniu w myśl art. 3 p. 11 ustawy, o ile są wykonywane:

§ 15.

Za kredyt długoterminowy uważa się kredyt hipoteczny, spłacalny w ratach według zgóry ustalonego planu amortyzacyjnego.

Wszystkie inne formy kredytu, chociażby nawet zabezpieczonego hipotecznie, np. na weksle, obligi, rewersy i t. p, zobowiązania, należy uważać za kredyt krótkoterminowy w rozumieniu art. 3 p. 13 ustawy.

W instytucjach kredytu mieszanego (długoterminowego i krótkoterminowego) obroty osiągnięte z operacyj kredytu długoterminowego nie podlegają podatkowi.

Do art. 3 p. 15.

§ 16.

Za eksport uważa się wywóz towarów poza granice celne Rzeczypospolitej Polskiej. Wywóz na obszar W. M. Gdańska nie korzysta z ulg z art. 3 p. 15 ustawy.

Za tranzakcje, wynikające z obrotu uszlachetniającego czynnego w rozumieniu art. 3 p. 15 ustawy, należy uważać przerób na rachunek firm zagranicznych surowców oraz półfabrykatów, sprowadzanych z zagranicy, a przeznaczonych po przeróbce do eksportu.

Osiągnięty z tych tranzakcyj zarobek - brutto nie podlega podatkowi przemysłowemu od obrotu.

Obroty, osiągnięte z eksportu węgla oraz wszelkiego rodzaju półfabrykatów i gotowych wyrobów, jak również tranzakcje z firmami zagranicznemi, wynikające z obrotu uszlachetniającego czynnego, winny być udowodnione prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi eksportera.

Eksport dokonany za pośrednictwem wspólnych biur sprzedaży winien być udowodniony prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi zarówno wspólnego biura sprzedaży, jak również przedsiębiorstwa, eksportującego towary za pośrednictwem tego biura.

Nadto fakt eksportu winien być udowodniony deklaracjami wywozowemi, przewidzianemi w § 50 (wzory Nr. Nr. 13 i 12), względnie w § 51 (wzór Nr. 14) rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 14 marca 1930 r. o postępowaniu celnem (Dz. U. R. P. Nr. 33, poz. 276).

W razie niemożności przedstawienia przez płatnika deklaracyj wywozowych - fakt eksportu może być udowodniony innemi wiarogodnemi dowodami, naprz. zaświadczeniami urzędów celnych, zaświadczeniami eksportowemi związków eksportowych, listami przewozowemi i t. p. Ocena tych dowodów należy do władz wymiarowych.

W wypadku zwolnienia tranzakcyj eksportowych od podatku na podstawie przedstawionego przez płatnika jednego z wyżej wspomnianych dowodów, winna władza wymiarowa na dowodzie tym zaznaczyć, że został on wykorzystany przy wymiarze podatku przemysłowego od obrotu.

W razie wątpliwości, czy dany artykuł należy zaliczyć do surowców lub półfabrykatów albo gotowych wyrobów, mają władze wymiarowe zwracać się za pośrednictwem izb skarbowych o rozstrzygnięcie do Ministerstwa Skarbu.

Ulga z art. 3 p. 15 ustawy dotyczy wyłącznie podatku przemysłowego od obrotu, wobec czego przedsiębiorstwa eksportujące winny być zaopatrzone we właściwe świadectwa przemysłowe.

Obroty osiągnięte z tranzakcyj eksportowych, nieudowodnionych w sposób przepisany (brak prawidłowych ksiąg handlowych, brak dowodów wywozowych i t. p.), nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku i podlegają opodatkowaniu według stawek podatkowych, przewidzianych w art. 7 ustawy.

Obroty osiągnięte z wywozu na obszar W. M. Gdańska podlegają opodatkowaniu według stawek podatkowych, przewidzianych w art. 7 ustawy.

Wynagrodzenia, uzyskane przez przedsiębiorstwa komisowe, pośrednictwa handlowego, ekspedycyjne, transportowe i t. p. z tytułu tranzakcyj eksportowych nie korzystają ze zwolnienia od podatku z art. 3 p. 15 ustawy.

Do art. 3 ustęp ostatni.

§ 17.

Komisja szacunkowa może wyjątkowo zwalniać od podatku przemysłowego od obrotu ubogich płatników, których podatek na rzecz Skarbu Państwa nie przekracza kwoty rocznej 100 złotych.

Zwolnienie to może nastąpić jedynie za zgodą przewodniczącego komisji równocześnie z wymiarem podatku przemysłowego od obrotu.

O ile jeden i ten sam płatnik posiada kilka przedsiębiorstw, to może on być zwolniony od podatku przemysłowego od obrotu na zasadzie art. 3 ust. ostatni ustawy tylko w tym wypadku, gdy łączna suma podatku na rzecz Skarbu Państwa, przypadającego od wszystkich przedsiębiorstw danego płatnika, nie przekracza kwoty rocznej 100 złotych.

Do art. 5.

§ 18.

Za przychód brutto uważa się pełną należność sprzedawcy z tytułu zawartej tranzakcji.

Wszelkiego rodzaju prowizje i inne wynagrodzenia, wypłacane przez przedsiębiorstwo komisantom i pośrednikom, nie są potrącalne z obrotu tegoż przedsiębiorstwa, jako jego koszty handlowe.

Odsetki za dyskonto weksla, pobrane przez sprzedawcę przy sprzedaży towaru na weksle, nie są potrącalne od przychodu brutto i stanowią w całości obrót, podlegający opodatkowaniu.

Tak samo nie są potrącalne od przychodu brutto odsetki pobrane przez sprzedawcę przy sprzedaży towaru na kredyt bez przyjmowania weksli.

Odsetki prolongacyjne i odsetki zwłoki, pobrane od nabywców towarów z powodu niezapłacenia w umówionym terminie pokredytowanej ceny kupna, nie stanowią części obrotu, podlegającego opodatkowaniu.

Kwoty, uzyskane ze sprzedaży części majątku nie stanowiącego przedmiotu ani obrotu, ani też produkcji przedsiębiorstwa, nie są obrotami podlegającemi opodatkowaniu.

Doręczenie towaru przez przedsiębiorstwo wierzycielowi w celu pokrycia zobowiązania stanowi tranzakcję podlegającą opodatkowaniu.

Również sumy uzyskane ze sprzedaży egzekucyjnych na pokrycie ciążących na przedsiębiorstwie zobowiązań stanowią część podlegającego opodatkowaniu obrotu.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 2.

§ 19.

Obrót w instytucjach kredytu krótkoterminowego, jako też w domach bankowych i kantorach wymiany składa się z dwóch części: pierwszą stanowi suma pobranych i należnych procentów, prowizji, komisowego, tudzież innych tym podobnych wynagrodzeń za świadczenia, drugą zaś częścią jest zysk brutto, osiągnięty z operacyj obcemi walutami, dewizami, czekami zagranicznemi oraz wszelkiego rodzaju papierami wartościowemi.

Straty, poniesione na operacjach, stanowiących drugą część obrotu nie podlegają potrąceniu od pierwszej części składowej obrotu.

Za zysk brutto, osiągnięty z operacyj obcemi walutami, dewizami, czekami zagranicznemi oraz wszelkiego rodzaju papierami wartościowemi, uważa się różnicę pomiędzy ceną uzyskaną przy sprzedaży wymienionych wyżej walorów, a ceną nabycia tychże walorów, względnie, gdy nabycie nastąpiło w ubiegłych okresach operacyjnych, wartością danych walorów, wykazaną w bilansie otwarcia danego okresu operacyjnego.

Z obrotu, określonego w art. 5 ustęp pierwszy p. 2 ustawy, nie są potrącalne wszelkie koszty, związane z osiągnięciem obrotu, a w szczególności koszty redyskonta weksli.

Nie wlicza się do podlegającego opodatkowaniu obrotu kwot pobranych od klientów na pokrycie wydatków na książeczki czekowe, koszty protestu, kurtaż, asekurację, porto, depesze i t. p. po należy tem udowodnieniu, że kwoty te stanowią tylko zwrot faktycznie poniesionych wydatków w zastępstwie klientów. W wypadku, gdy pobrane kwoty przekraczają wydatki faktycznie poniesione, kwoty pobrane z powyższego tytułu od klientów podlegają opodatkowaniu w całości.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 3.

§ 20.

Składki dodatkowe (należności manipulacyjne, na fundusz rezerwowy i t. p.), jako wynikające z umowy o ubezpieczenie, stanowią część obrotu podlegającego opodatkowaniu.

Opłaty stemplowe, pobrane przez instytucje ubezpieczeniowe od ubezpieczonych, jako nie wynikające z umowy o ubezpieczenie, nie podlegają włączeniu do podstaw opodatkowania.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 1, 4 i 7.

§ 21.

Za obrót przy wykonaniu robót, względnie dostaw uważa się sumy zarówno otrzymane, jak i należne z tytułu robót i dostaw, wykonanych w danym okresie wymiarowym.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 5.

§ 22.

W trybie określonym w art. 5 ustęp pierwszy p. 5 ustawy ustala się również obrót naftowych przedsiębiorstw magazynowo-tłoczniowych.

§ 23.

Podlegający opodatkowaniu obrót przedsiębiorstw handlowych, osiągnięty ze sprzedaży wyrobów państwowego monopolu tytoniowego i spirytusowego, ustala się w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 5 Ustawy, przyjmując jako obrót sumę, stanowiącą różnicę między ceną pobieraną przez państwowy monopol, a wyznaczoną przez tenże monopol ceną sprzedażną.

Przepis powyższy ma również zastosowanie przy sprzedaży wyrobów państwowego monopolu Spirytusowego w naczyniach zamkniętych przez zakłady gastronomiczne, posiadające uprawnienia na detaliczną sprzedaż napojów alkoholowych z wyszynkiem (restauracje II rzędu, karczmy i domy zajezdne).

Sprzedaż znaczków stemplowych, pocztowych oraz weksli, dokonywana przez przedsiębiorstwa handlowe na podstawie udzielonych przez właściwe władze koncesyj, podlega opodatkowaniu podatkiem przemysłowym od obrotu jedynie od otrzymanego z tego tytułu wynagrodzenia komisowego.

§ 24.

Nie uważa się za komisowe przedsiębiorstw, dokonywujących zakupu towarów w imieniu własnem na rachunek osób trzecich. Przedsiębiorstwa komisowego zakupu należy traktować bądź jako przedsiębiorstwa skupu zawodowego, bądź jako przedsiębiorstwa handlu towarowego w zależności od ich charakteru.

Stosunek "del credere" nie stanowi przeszkody do uznania komisu.

Przedsiębiorstwa komisowe, działające na rachunek: a) firm zagranicznych oraz innych osób zamieszkałych, względnie mających siedzibę poza granicami politycznemi Rzeczypospolitej Polskiej, b) przedsiębiorstw, gospodarstw i osób niepodlegających państwowemu podatkowi przemysłowemu w myśl art. 1 ustawy, względnie zwolnionych od tego podatku w myśl art. 2 i 3 ustawy - opłacają podatek od pełnego obrotu towarowego według stawek w zależności od charakteru sprzedaży.

Przepis ustępu poprzedniego, nie ma zastosowania do komisowej sprzedaży zboża, dokonywanej na. rachunek producentów rolnych. Za zboże uważa się: pszenicę, żyto, owies, jęczmień, grykę, proso, kukurydzę i koński ząb.

Przedsiębiorstwa względnie zajęcia przemysłowe pośrednictwa handlowego, posiadające towary osób trzecich w konsygnacji i działające w imieniu i na rachunek osób, wymienionych w ustępie trzecim niniejszego, paragrafu, nieopłacających państwowego podatku przemysłowego od sprzedaży powyższych towarów, - opłacają podatek od pełnego obrotu towarowego, według stawek w zależności od charakteru sprzedaży.

Przedsiębiorstwa i zajęcia, wymienione w ustępach trzecim i piątym niniejszego paragrafu, winny być zaopatrzone w świadectwa przemysłowe według rozdziału I oz. II lit. A. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Obowiązek prowadzenia prawidłowych ksiąg handlowych nie ciąży na przedsiębiorstwach, względnie zajęciach przemysłowych pośrednictwa handlowego.

Wyklucza stosunek pośrednictwa handlowego:

§ 25.

Podlegający opodatkowaniu obrót przedsiębiorstw ekspedycyjnych, przewozowych i komunikacyjnych stanowią wszelkie wynagrodzenia (prowizje, komisowe i t. p.) za świadczenia i usługi, uskutecznione w granicach zawartych z klientami umów.

Do art. 5 ustąp pierwszy p. 6.

§ 26.

W przedsiębiorstwach gastronomicznych, hotelowych i t. p. uważa się za podlegający opodatkowaniu obrót również doliczane do rachunków dodatki na służbę zajętą w przedsiębiorstwie.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 7.

§ 27.

Obrót przedsiębiorstwa przemysłowego, uzyskany ze sprzedaży nabytych surowców i półfabrykatów, względnie materjałów pomocniczych, tudzież artykułów, nie wchodzących w zakres jego działalności, nie stanowi obrotu przedsiębiorstwa przemysłowego w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 7 ustawy, lecz jest obrotem przedsiębiorstwa handlu towarowego w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 1 ustawy.

Na powyższe przedsiębiorstwo handlu towarowego winno być nabyte odrębne świadectwo przemysłowe dla przedsiębiorstw handlowych.

§ 28.

W kopalniach ropy naftowej wyłącza się z przychodu brutto, stanowiącego obrót przedsiębiorstwa, wartość ropy i gazów, przypadającą na udziały brutto, obciążoną już podatkiem od kapitałów i rent.

Do art. 5 ustąp pierwszy p. 8.

§ 29.

W wypadku przerobu wyrobów firmy zagranicznej przez krajowe przedsiębiorstwo przemysłowe, przedsiębiorstwo, to opłaca podatek w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 8 ustawy, zaś od sprzedaży wyrobów, wytworzonych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, winien być opłacony podatek w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 1 ustawy przez daną firmę zagraniczną, względnie jej krajowy oddział handlowy, komisanta lub przedstawiciela.

O ile krajowe przedsiębiorstwo przemysłowe, przerabiające wyroby firmy zagranicznej, dostarcza krajowym odbiorcom wytworzone wyroby bezpośrednio na skutek zleceń firmy zagranicznej, wówczas przedsiębiorstwo to winno opłacać podatek również i od tranzakcyj sprzedaży (art. 5 ustęp pierwszy p. 1 ustawy).

§ 30.

W młynach gospodarczych, t. j. młynach dokonywujących wyłącznie przemiału przywiezionego cudzego zboża, za wynagrodzeniem w ten sposób, iż właściciel otrzymuje przetwory z własnego zboża, płacąc wynagrodzenie za przemiał, czy to w pieniądzach, czy też w naturze, podlegający opodatkowaniu obrót stanowi wynagrodzenie za przemiał. Nie stoi na przeszkodzie do ustalenia obrotu młynów gospodarczych w myśl art. 5-ustęp pierwszy p. 8 ustawy fakt wydania odrazu z posiadanych zapasów produktu gotowego, o ile zapasy te pochodzą z wynagrodzenia za przemiał dokonany poprzednio dla innych osób.

W młynach handlowych, które obok tranzakcyj sprzedaży produktów mącznych, uzyskanych z zakupionego na własny rachunek zboża, sprzedają również produkty mączne w drodze wymiany za zboże, kalkulując przytem, o ile chodzi o ceny zboża i produktów mącznych - według cen, istniejących na rynku zbożowym, całkowity obrót ustala się w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 7 ustawy.

W młynach handlowo-gospodarczych (o charakterze mieszanym) należy obrót, uzyskany ze sprzedaży (wymiany) produktów przemiałowych z zakupionego na własny rachunek zboża, ustalać w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 7 ustawy. Obrót zaś uzyskany z tranzakcyj, dokonanych na zasadach, o których mowa w ustępie 1-ym niniejszego paragrafu, t. j. o ile za zboże, przywiezione celem przemielenia młyn wydaje gotowe produkty mączne a zapasów posiadanych, jednak tylko uzyskanych ze zboża przywiezionego do przemiału, nie zaś ze zboża w tym celu zakupionego, ustala się w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 8 ustawy.

Do art. 5 ustęp pierwszy p. 10.

§ 31.

Wydatki wyłożone w zastępstwie i na rachunek klienta, naprz. opłaty stemplowe od podań i pism, opłaty sądowe i t. p., wyłącza się z podstaw opodatkowania, o ile płatnik z tych wydatków wyrachowuje się wobec swych klientów i udowodni zarówno fakt ich poniesienia, jak i wyrachowania.

Wydatki kancelaryjne nie podlegają wyłączeniu z podstaw opodatkowania.

Do art. 5 ustąp trzeci.

§ 32.

Podatki konsumcyjne państwowe i komunalne, o ile nie są przez przedsiębiorstwa przemysłowe inkasowane, a mieszczą się już w cenie towaru, nie mogą być wyłączone z podstaw opodatkowania.

Przepis ustępu 3 art. 5 ustawy dotyczy jedynie przedsiębiorstw przemysłowych i nie odnosi się do przedsiębiorstw handlowych, chociażby takowe w zastępstwie przedsiębiorstw przemysłowych opłacały podatki konsumcyjne.

Nie dolicza się do podlegającego opodatkowaniu obrotu:

§ 33.

Bonifikacje, t. j. obniżki ceny sprzedażnej, podlegają wyłączeniu z podstaw opodatkowania pod warunkiem udzielenia ich w tym samym okresie podatkowym, w którym dokonano odnośnych tranzakcyj sprzedaży.

Wynikłe na dłużnikach straty w żadnym wypadku nie mogą być wyłączone z podstaw opodatkowania.

Do art. 7.

§ 34.

Stawka podatku przemysłowego od obrotu wynosi:

	Rodzaj obrotów		Stawka podatkowa
Artykuł	Wyszczególnienie		w 1932 r.	w 1933 r.	w 1934 r.	w 1935 r.	w 1936 r.	w 1937 r. i latach następnych
	A. Przedsiębiorstwa handlu towarowego (cz. II lit. A. rozdziały I i XII taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
5. ustęp pierwszy	I. Prowadzące prawidłowe księgi handlowe:
p. 1.	a) od obrotów, osiągniętych ze sprzedaży hurtowej (w rozumieniu art. 7		0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
	b) od obrotów, osiągniętych z wszelkiego rodzaju sprzedaży z wyjątkiem obrotów ze sprzedaży hurtowej (w rozumieniu art. 7 ustawy)
	oraz z wyjątkiem obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów spożywczych pierwszej potrzeby		1,5%) ) } )	0,75%	0,75%	0,75%	0,75%	0,75%
	c) od obrotów, osiągniętych za sprzedaży artykułów spożywczych pierwszej potrzeby, z. wyjątkiem obrotów ze sprzedaży hurtowej w rozumieniu art. 7 ustawy		1%)
	d) od obrotów, osiągniętych z dostaw dla instytucyj państwowych i samorządowych		0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
	II. Nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych:
	a) od obrotów, osiągniętych z wszelkiego rodzaju sprzedaży, a w tej liczbie i z dostaw dla instytucyj państwowych i samorządowych, z wyjątkiem obrotów osiągniętych z detalicznej i drobnej sprzedaży artykułów
	spożywczych pierwszej		2%)
	b) od obrotów, osiągniętych z detalicznej i drobnej sprzedaży artykułów spożywczych pierwszej potrzeby.		) 1%}	1%	1%	1%	1%	1%
	B. Przedsiębiorstwa skupu zawodowego.
	I. Kategorji I, II i III świadectw przemysłowych (Cz. II lit. A. rozdział II taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy):
	a) prowadzące prawidłowe księgi handlowe od obrotów wszelkiego rodzaju towarami		0,5%	0,5%,	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
	b) nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych od obrotów wszelkiego rodzaju towarami		2%	1%	1%	1%	1%	1%
	II. Kategorji IV świadectw przemysłowych (cz. II lit. A. rozdział II taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy) zarówno prowadzące, jak i nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych od obrotów wszelkiego rodzaju towarami		0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
5. ustęp pierwszy p. 2.	Instytucje kredytu krótkoterminowego, domy bankowe i kantory wymiany (cz. II lit. A. rozdział III taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy).
	I. Prowadzące prawidłowe księgi handlowe:
	a) od obrotów, osiągniętych w formie pobranych i należnych procentów, prowizji, komisowego, tudzież innych tym podobnych wynagrodzeń za świadczenia		1%	1%	1%	1%	1%	1%
	b) od obrotów, osiągniętych w formie zysku brutto z operacji obcemi walutami, dewizami, czekami zagranicznemi, tudzież wszelkiego rodzaju papierami wartościowymi		2%	2%	2%	2%	2%	2%
	II. Nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych:
	od wszelkiego rodzaju obrotów.		2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 3.	Instytucje ubezpieczeniowe (cz. II lit. A. rozdział IV taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
5. ustęp pierwszy p. 3.	od wszelkiego rodzaju obrotów		2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 4.	A. Samoistne przedsiębiorstwa dostaw (cz. II lit. A. rozdział V taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	a) prowadzące prawidłowe księgi handlowe od wszelkiego rodzaju obrotów		0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
	b) nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych od wszelkiego rodzaju		2%	1%	1%	1%	1%	1%
	B. Samoistne przedsiębiorstwa robót (cz. II, lit. A. rozdział V taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	I. Prowadzące prawidłowe księgi handlowe:
	a) od obrotów uzyskanych przy budowie domów mieszkalnych		1%	1%	1%	1%	1%	1%
	b) od wszelkiego rodzaju obrotów z wyjątkiem obrotów uzyskanych przy budowie domów mieszkalnych		2%	2%	1,75%	1,50%	1,25%	1%
	II. Nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych:
	od wszelkiego rodzaju obrotów		2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 5.	A. Przedsiębiorstwa komisowe oraz pośrednictwa handlowego (cz. II lit. A. rozdział VI taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)		4%	4%	4%	4%	4%	4%
	B. Przedsiębiorstwa ekspedycyjne i przewozowe (cz. II lit. A rozdział VI taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	od wszelkiego rodzaju obrotów.		1,5%	1,5%	1.5%	1,5%	1,5%	1,5%
	C. Pozostałe przedsiębiorstwa, wymienione w rozdziale VI, cz. II. lit. A. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, oraz przedsiębiorstwa komunikacyjne (cz. II lit. B. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	od wszelkiego rodzaju obrotów		2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 6.		A. Przedsiębiorstwa wydawnictw książek, drukowanych na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (cz. II lit. A. rozdział XXI taryfy, stanowiącej załącznik do aft. 23 ustawy)
		a) prowadzące prawidłowe księgi handlowe	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%	0,5%
		b) nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych	2%	2%	2%	2%	2%	2%
		B. Inne przedsiębiorstwa handlowe (cz. II lit. A. rozdziały: VII, VIII, IX, X, XI, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX, XX i XXI taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
		zarówno prowadzące jak i nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych
		od wszelkiego rodzaju obrotów	2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 7.		A. Przedsiębiorstwa przemysłowe kategorji I - IV świadectw przemysłowych (cz. II lit. C. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
		I. Prowadzące prawidłowe księgi handlowe:
		a) od obrotów ze sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów krajowym przedsiębiorstwom przemysłowym (nie wyłączając przedsiębiorstw budowlanych), zarówno opłacającym podatek przemysłowy, jak i nieopłacającym tego podatku, z wyjątkiem obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty (§ 38 nin. rozp.)	1%	1%	0,875%	0,75%	0,625%	0,50%
		b) od pozostałych obrotów, a w tej liczbie i obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty z wyjątkiem obrotów, osiągniętych przez przedsiębiorstwa budowlane przy budowie domów mieszkalnych oraz przez młyny i olejarnie.	2%	2%	1,75%	1,50%	1,25%	1%
		c) od obrotów, osiągniętych przez przedsiębiorstwa budowlane przy budowie domów mieszkalnych.	1%	1%	1%	1%	1%	1%
		d) od obrotów, osiągniętych przez młyny oraz olejarnie z wyjątkiem obrotów w p. a) wymienionych	1%	1%	1%	1%	1%	1%
		II. Nieprowadzące prawidłowych ksiąg handlowych:
	a) od obrotów ze sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów krajowym przedsiębiorstwom przemysłowym (nie wyłączając przedsiębiorstw budowlanych), zarówno opłacającym podatek przemysłowy, jak i nieopłacającym tego podatku, z wyjątkiem obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty (§ 38 nin. rozp.)		1%	1%	1%	1%	1%	1%
	b) od pozostałych obrotów, a w tej liczbie i obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty.		2%	2%	2%	2%	2%	2%
	B. Przedsiębiorstwa przemysłowe kategorji V - VIII świadectw przemysłowych (cz. II lit. C. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	a) od obrotów ze sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów krajowym przedsiębiorstwom przemysłowym (nie wyłączając przedsiębiorstw budowlanych), zarówno opłacającym podatek przemysłowy, jak i nieopłacającym tego podatku z wyjątkiem obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty (§ 38 nin. rozp.)		1%	1%	0,875%	0,75%	0,625%	0,50%
	b) od pozostałych obrotów, a w tej liczbie i obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty, z wyjątkiem obrotów, osiągniętych przez prowadzące prawidłowe księgi handlowe przedsiębiorstwa budowlane przy budowie domów mieszkalnych oraz prowadzące prawidłowe księgi handlowe młyny i olejarnie		1%	1%	1,75%	1,50%	1,25%	1%
	c) od obrotów, osiągniętych przez prowadzące prawidłowe księgi handlowe przedsiębiorstwa budowlane przy budowie domów mieszkalnych		1%	1%	1%	1%	1%	1%
	d) od obrotów, osiągniętych przez prowadzące prawidłowe księgi handlowe młyny oraz olejarnie, z wyjątkiem obrotów w p. a) wymienionych		1%	1%	1%	1%	i%	1%
		C. Pracownie i zajęcia rzemieślnicze (rękodzielnicze) - cz. II lit. C. rozdział XIX taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy - pod warunkiem posiadania przez właściciela pracowni lub wykonywującego zajęcie karty rzemieślniczej, a na obszarze województwa sławskiego - poświadczenia władzy przemysłowej I instancji:
		a) od obrotów ze sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów krajowym przedsiębiorstwom przemysłowym (nie wyłączając przedsiębiorstw budowlanych), zarówno opłacającym podatek przemysłowy, jak i nieopłacającym tego podatku, z wyjątkiem obrotów, osiągniętych ze sprzedaży artykułów, przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa oraz remonty (§ 38 nin. rozp.)	1%	1%	0,875%	0,75%	0,625%	0,50%
		b) od obrotów, osiągniętych z detalicznej i drobnej sprzedaży artykułów
		spożywczych pierwszej potrzeby	1%) }	1%	1%	1%	1%	1%
		c) od pozostałych obrotów	1,5%)
5. ustęp pierwszy p. 8.		A. Przedsiębiorstwa przemysłowe (cz. II lit. C. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
		od wszelkiego rodzaju obrotów	2%	2%	2%	2%	2%	2%
		B. Pracownie i zajęcia rzemieślnicze (rękodzielnicze) - cz. II lit. C. rozdział XIX taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy - pod warunkiem posiadania przez właściciela pracowni lub wykonywującego zajęcie karty rzemieślniczej, a na obszarze województwa śląskiego - poświadczania władzy przemysłowej I instancji
		od wszelkiego rodzaju obrotów	1,5%	1%	1%	1%	1%	1%
5. ustęp pierwszy p. 9.		Przedsiębiorstwa przemysłowe (poza objętemi art. 5 p. 7 i art. 5 p. 8 ustawy) dorożkarstwo, furmaństwo (cz. II lit. C. - rozdział XIX taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
5. ustęp pierwszy p. 9.		od wszelkiego rodzaju obrotów	2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 10		A. Samodzielne wolne zajęcia zawodowe od wszelkiego rodzaju obrotów	2%	2%	2%	2%	2%	2%
5. ustęp pierwszy p. 10		B. Zajęcia przemysłowe (cz. III lit. D. taryfy, stanowiącej zał. do art. 23 ustawy) - z wyjątkiem zajęć przemysłowych pośrednictwa handlowego
	od wszelkiego rodzaju obrotów		2%	2%	2%	2%	2%	2%
	C. Zajęcia przemysłowe pośrednictwa handlowego (kateg. II-b. cz. III lit.
	D. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy)
	od wszelkiego rodzaju obrotów		4%	4%	4%	4%	4%	4%

Do art. 7.

§ 35.

Jeżeli w jednym zakładzie są prowadzone różnorodne operacje, nie stanowiące jednak odrębnych przedsiębiorstw (art. 11 - 18), a do określenia obrotu z tych operacyj stosują się różne punkty ustępu pierwszego, art. 5 ustawy, jak również do wymiaru podatku odmienne stawki podatkowa (art. 7 Ustawy), to obrót, osiągnięty z każdego rodzaju operacji, względnie podlega jacy różnym stawkom podatkowym, określa się odrębnie.

Przykłady:

A. Przedsiębiorstwo przemysłowe prowadzi następujące operacje:

b)

przyjmuje do. przeróbki cudze materjały. Dla operacji pod a) - obrót ustala się w myśl

punktu 7 ustępu pierwszego art. 5 ustawy, dla operacji zaś pod b) - zgodnie z punktem 8 ustępu pierwszego tego iż artykułu.

B. Przedsiębiorstwo handlu towarowego, prowadzące prawidło wie księgi handlowe, sprzedaje towary częściowo kupcom dla dalszej odprzedaży, częściowo zaś konsumentom (nie w ładunkach lub ilościach wagonowych). Obrót, osiągnięty ze sprzedaży towarów kupcom dla' dalszej odprzedaży, należy ustalić odrębnie, stosując stawkę podatkową, przewidzianą w art. 7 lit. A. p. la. ustawy, do pozostałego zaś obrotu należy zastosować stawkę podatkową, przewidzianą w art. 7 lit. A. p. 3 lub 4 ustawy w r. 1932, względnie w art. 7 lit. B p, 1 ustawy w latach następnych.

Do art. 7 lit. A. p. 3.

§ 36.

Za detaliczną sprzedaż uważa się sprzedaż wszelkiego rodzaju towarów w mniejszych ilościach zarówno drobnym kupcom, jak i spożywcom.

O ile sprzedaż w mniejszych ilościach drobnym kupcom celem dalszej odprzedaży została uskuteczniona przez przedsiębiorstwa handlu towarowego, prowadzące prawidłowe księgi handlowe, wówczas obrót z tego rodzaju sprzedaży uważa się za hurtowy w rozumieniu art. 7 ustęp przedostatni ustawy, wobec czego obrót ten korzysta z ulgowej 0,5% -owej stawki podatkowej, przewidzianej w art. 7 lit. A. p. 1a. ustawy.

Do art. 7 lit. A. p. 9.

§ 37.

Stawka podatkowa z art. 7 lit. A. p. 9 ustawy ma zastosowanie do obrotów wymienionych w art. 5 p. 7 ustawy, a osiągniętych przez, przedsiębiorstwa przemysłowe ze sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów krajowym przedsiębiorstwom przemysłowym, a w tej liczbie również przedsiębiorstwom niepodlegającym podatkowi przemysłowemu (art. 2 i 3 ustawy), względnie zwolnionym od tego podatku na zasadzie art. 94 i 122 ustawy, a w szczególności także przedsiębiorstwom państwowym, względnie komunalnym, nieopłacającym podatku, przemysłowego.

Ulga z art. 7 lit. A. p. 9 ustawy ma, również zastosowanie do obrotów, osiągniętych przez przedsiębiorstwa przemysłowe ze sprzedaży towarów przedsiębiorstwom budowlanym, obowiązanym do wykupienia świadectw przemysłowych w myśl rozdziału XIX - cz. II - lit. C, taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

§ 38.

Sprzedaż towarów przeznaczonych na inwestycje nabywającego przedsiębiorstwa przemysłowego, tudzież remonty nie korzysta ze stawki, przewidzianej w art. 7 lit. A, p, 9 ustawy.

Za towary przeznaczone ma, iniwestycje uważa się artykuły, które stanowić mają w przedsiębiorstwach nabywających część składową majątku lub inwentarza, (budynki, maszyny, (urządzenia fabryczne i biurowe i t. p.), a nie są przeznaczone dla celów produkcji.

Za remonty uważa się tylko takie naprawy, które zwiększają wartość przedmiotów inwestycyjnych.

§ 39.

Dla uzyskania stawki podatkowej z, art. 7 lit. A. p. 9 ustawy nie jest niezbędnie prowadzenie prawidłowych ksiąg handlowych do końca r. 1933. Natomiast warunkiem uzyskania obniżonej do połowy powyższej stawki w myśli art. 7 lit. H. ustawy przez przedsiębiorstwa przemysłowe kategorji I-IV świadectw przemysłowych (cz. II lit. C. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy) jest prowadzenie prawidłowych ksiąg handlowych począwszy od 1 stycznia 1934 r.

Do art. 7 lit. A. p. 3, 10, lit. B. p. 3.

§ 40.

Na obszarze województwa śląskiego poświadczenia władz przemysłowych I instancji zastępują karty rzemieślnicze.

W wypadku nieposiadania karły rzemieślniczej (poświadczenia władzy przemysłowej I instancji) przez właściciela pracowni rzemieślniczej 'lub rękodzielniczej, odnośne pracownie opłacają podatek na zasadach, określonych dla przedsiębiorstw przemysłowych i nie korzystają z ulg, przewidzianych dla rzemieślników.

Do art. 7 ustęp trzeci.

§ 41.

W razie wątpliwości w sprawach dotyczących przerobu towarów przez przedsiębiorstwa handlowe, władze podatkowe winny zwracać się za pośrednictwem izb skarbowych do Ministerstwa Skarbu, które zasięgnie opinji Izb Przemysłowo-Handlowych i na podstawie tej opinji wyda decyzję.

Do art. 7 ustęp piąty.

§ 42.

Za sprzedaż hurtową podlegającą ulgowej stawce podatkowej uważa się:

A) sprzedaż wszelkiego rodzaju towarów w dowolnych ilościach przez przedsiębiorstwa handlowe: 1) kupcom, przemysłowcom, kółkom rolniczym, producentom rolnym, przedsiębiorstwom państwowym i komunalnym (handlowym i przemysłowym, zarówno podlegającym podatkowi przemysłowemu, jak i zwolnionym od tego podatku) tudzież instytucjom ubezpieczeń społecznych, - celem odsprzedaży lub produkcji, 2) przedsiębiorstwom komunikacyjnym (cz. II lit. B. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy), -zarówno podlegającym podatkowi przemysłowemu, jak i zwolnionym od tego podatku - także celem eksploatacji;

B) wszelkie sprzedaże innego rodzaju aniżeli wyszczególnione w punkcie A), a w szczególności sprzedaże konsumentom, kupcom i przemysłowcom nie dla celów odprzedaży lub produkcji i t. p.,- o ile są dokonane w ładunkach wagonowych, względnie partjami odpowiadającemi pełnemu ładunkowi 10-tonnowego wozu towarowego.

Za sprzedaż dla celów produkcji uważa się wszelką sprzedaż towarów przedsiębiorstwom przemysłowym z wyjątkiem sprzedaży towarów dla celów inwestycyjnych oraz dla remontów (§ 38 nin. rozp.), jak również z wyjątkiem sprzedaży dla konsumcji niezwiązanej z produkcją (naprz. - sprzedaż papieru dla celów kancelaryjnych przedsiębiorstwom przemysłowym, nieprzerabiającym papieru i t. p.).

Za sprzedaż przedsiębiorstwom komunikacyjnym celem eksploatacji uważa się sprzedaż towarów, służących do utrzymania przedsiębiorstwa komunikacyjnego w ruchu i zużywających się jednorazowo, jak naprz. węgiel, smary.

Sprzedaż nurtowa winna być udowodniona, prawidłowemi księgami handlowiemi.

Zawarte w art. 7 ustęp piąty ustawy określenie sprzedaży hurtowej ma, jedynie zastosowanie do wymiaru podatku od obrotu i w niczem nie narusza postanowień części II załącznika do art. 23 ustawy, (lit. A. rozdział I. kat. pierwsza), dotyczących klasyfikacji przedsiębiorstw.

Do art. 7 ustęp ostatni.

§ 43.

Wykaz artykułów spożywczych pierwszej potrzeby podaje tabela, załączona do niniejszego paragrafu.

Do art. 8.

§ 44.

Wszystkie przedsiębiorstwa, względnie zajęcia, wymienione w art. 8 ustawy, winny być zaopatrzone we właściwie świadectwa przemysłowe.

Do art. 8 p. 3.

§ 45.

Pomocnicy podróżujący (komiwojażerowie) winni wykazać się dowodami opłacenia przez firmy, w imieniu lub na. rachunek których działają, świadectwa przemysłowego oraz pełnomocnictwem firmy przez nich 'reprezentowanej.

Komiwojażerowie firm zagranicznych winni być uważani jako. działający na rachunek własny, o ile umowy zawarte z odnośnemi obcemi państwami nie traktują tej sprawy odmiennie.

Do art. 8 p. 4.

§ 46.

Za pisma perjodyczne uważa się czasopisma, t. j. druki, nie, mające zamkniętej całości, a ukazujące się periodycznie, pod jednym tytułem w bieżących numerach (zeszytach).

Natomiast pod pojęcie pisma perjodycznego nie podpadają książki wydawane perjodycznie, a stanowiące bądź oddzielnie, bądź przez połączenie kilku tomów (zeszytów) jedną całość.

§ 47.

Obroty drukarni, osiągnięte z druku pism codziennych i pism perjodycznych, należących do właściciela drukarni, nie podlegają podatkowi przemysłowemu od obrotu.

Natomiast w drukarniach, wykonywujących oprócz druku własnych pism perjodycznych i inne druki na zamówienia osób postronnych, opodatkowaniu podlegają jedynie obroty, osiągnięte z wykonania druków dla zamawiających.

Do art. 8 p. 5.

§ 48.

Pracownie ii zajęcia rzemieślnicze, rękodzielnicze, dorożkarstwo, furmaństwo, rybołówstwo nie podlegają podatkowi przemysłowemu od obrotu, o ile są prowadzone przez właścicieli przy współudziale najwyżej jednego członka rodziny.

O ile w wymienionym w poprzednim ustępie przedsiębiorstwie zatrudnioną jest chociaż przejściowo - jedna siła obca, względnie dwaj członkowie rodziny, wówczas ulga z art. 8 p. 5 ustawy nie może być przyznana.

Za członków rodziny uważa się: małżonków, dzieci ślubne, nieślubne i przysposobione, krewnych męża i żony w linji wstępnej i zstępnej.

Właściciele pracowni rzemieślniczych lub rękodzielniczych oraz osoby wykonywujące zajęcia rzemieślnicze, względnie rękodzielnicze celem uzyskania ulgi z, art. 8 p. 5 ustawy winny wykazać się posiadaniem karty rzemieślniczej, względnie na obszarze województwa śląskiego - poświadczeniem władzy przemysłowej I instancji.

W wypadku, nieposiadania karty rzemieślniczej (poświadczenia władzy przemysłowej I instancji) przez właściciela pracowni rzemieślniczej lub rękodzielniczej, względnie przez osobę, wykonywującą zajęcie rzemieślnicze lub rękodzielnicze, odnośne pracownie, względnie zajęcia opłacają podatek na zasadach, określonych dla przedsiębiorstw przemysłowych i nie korzystają z ulg przewidzianych w art. 8 p. 5 ustawy.

Mydlarstwo, rzeźnictwo i wyrąb mięsa nie korzystają wogóle z ulgi z art. 8 p. 5 ustawy.

Do art. 11.

§ 49.

Za oddzielne przedsiębiorstwo handlowe, wymagające nabycia osobnego świadectwa przemysłowego, uważa się każde przedsiębiorstwo, wymienione odrębnie w rozdziałach I do XXI części II lit. A, taryfy, stanowiącej załącznik cło art. 23 ustawy.

Przykłady:

Hotel (rozdział X) i restauracja (rozdział VII), chociażby się mieściły w lokalach ze sobą połączonych, stanowią dwa odrębne przedsiębiorstwa, wymagające nabycia dwóch świadectw przemysłowych.

Sklep kolonialny (rozdział I) i nakład restauracyjny (rozdział VII) w żadnym wypadku nie mogą stanowić jednego przedsiębiorstwa, a wymagają nabycia dwóch odrębnych świadectw przemysłowych.

Do art. 12.

§ 50.

W wypadkach, o których mowa w ustępie drugim art. 12 ustawy, decyzje Ministra Skarbu zapadają tylko na-prośby płatników, składane za pośrednictwem właściwych izb skarbowych, które, przedstawiając te prośby, winny do nich dołączyć wnioski., należycie umotywowane pod względem faktycznym i prawnym.

Do art. 13.

§ 51.

Za oddzielne przedsiębiorstwo górnicze uważa się:

§ 52.

Za zakład hurtowej sprzedaży uważa się jedynie zakład, prowadzący handel hurtowy w rozumieniu cz. II lit. A. rozdział I kat. I-szej taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, t. j. zbyt wszelkiego rodzaju towarów przeważnie w większych ilościach (partjami) głównie kupcom i przemysłowcom.

Wszelkie inne rodzaje zakładów utrzymywanych przez przedsiębiorstwo przemysłowe w celu sprzedaży w nich wyrobów własnej produkcji uważa się za zakłady detalicznej lub drobnej sprzedaży.

Przedsiębiorstwo przemysłowe może utrzymywać bez obowiązku wykupienia odrębnych świadectw przemysłowych, na przedsiębiorstwa handlowe w nieograniczonej ilości zakłady hurtowej sprzedaży wyrobów własnej produkcji, o ile zakłady te mieszczą się przy samym nakładzie przemysłowym lub poza nim, lecz w obrębie miejscowości, będącej siedzibą zakładu przemysłowego.

Natomiast poza siedzibą zakładu przemysłowego przedsiębiorstwo przemysłowe może utrzymywać bez obowiązku wykupienia odrębnego świadectwa przemysłowego dla przedsiębiorstw handlowych tylko jeden zakład hurtowej sprzedaży wyrobów własnej produkcji. W wypadkach, gdy przedsiębiorstwo przemysłowe posiada w miejscowościach poza jego siedzibą dwa lub kilka zakładów hurtowej sprzedaży wyrobów własnej produkcji - wszystkie te zakłady winny być uważane za oddzielne w myśl art. 11 ustawy.

Zakłady handlowe nie uważane za oddzielne w myśl art. 11 ustawy winny być zaopatrzone w karty rejestracyjne.

Do art. 14 ustęp trzeci.

§ 53.

Detaliczna i drobna sprzedaż produktów własnego wyrobu, dokonywana w tym samym lokalu, gdzie się mieści zakład przemysłowy, nie stanowi oddzielnego przedsiębiorstwa nawet w razie przeznaczenia specjalnego pomieszczenia dla prowadzenia detalicznej i drobnej sprzedaży produktów. własnego wyrobu pod warunkiem jednak, aby pomieszczenie to znajdowało się w granicach lokalu zakładu przemysłowego. Oddzielenie pomieszczenia, w którem prowadzona jest detaliczna i drobna sprzedaż od pomieszczeń, w którem mieści się zakład przemysłowy, - ścianą, sienią, schodami i t. p. - nie stanowi przeszkody do uznania, że detaliczna i drobna sprzedaż dokonywana jest w lokalu zakładu przemysłowego.

Do art. 14 ustępy drugi i trzeci.

§ 54.

W razie sprzedaży w zakładach, o których mowa w ustępie drugim, i trzecim art. 14 ustawy, oprócz, własnych wyrobów także i innych towarów, winno być wykupione właściwe świadectwo przemysłowe (ma handel hurtowy, detaliczny lub drobny).

Do art. 15.

§ 55.

Za graniczące ze sobą parcele uważa się sekcje leśne" położone w jednym kompleksie lasów, nawet nie stykające się ze sobą bezpośrednio, lecz znajdujące się w blaskiem sąsiedztwie.

O ile wyrąb lasu na mocy jednej umowy dokonywa się w obrębie parcel leśnych, chociażby graniczących ze sobą, lecz położonych w dwóch lub kilku gminach administracyjnych - wyrąb, prowadzony w każdej poszczególnej gminie, uważa się za oddzielne przedsiębiorstwo.

Do art. 18.

§ 56.

Na każdą robotę lub dostawę, wykonywaną jako. samoistne przedsiębiorstwo., należy wykupić odrębne świadectwo, przemysłowe.

Przedsiębiorstwa handlu towarowego mogą uskuteczniać dostawy towarów, stanowiących przedmiot ich własnego handlu, bez odrębnego, świadectwa przemysłowego na dostawy na ogólną sumę, odpowiadającą normom, przewidzianym w cz. II lit. A. - rozdział V taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, dla świadectwa przemysłowego posiadanego przez dane przedsiębiorstwo.

§ 57.

Za biura techniczne uważa się biura, które na zamówienia sporządzają wszelkiego rodzaju techniczne i budowlane plany oraz projekty, jak również podejmują się wykonywania tych projektów (planów), nie najmując robotników oraz nie dostarczając własnych materiałów.

Tego rodzaju biura techniczne winny być zaopatrzone w świadectwa przemysłowe II kat. przedsiębiorstw handlowych w myśl cz. II lit. A rozdział VI taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, i nie mają obowiązku nabywania, odrębnych świadectw przemysłowych na każdą poszczególną robotę, wchodzącą w zakres ich działalności, określonej w ustępie pierwszym niniejszego paragrafu.

Za przedsiębiorstwa budowlane uważa się stałe przedsiębiorstwa, podejmujące się wykonania robót i utrzymujące w tym celu personel techniczny oraz robotników, bez względu na to, czy dostarczają one, czy też nie dostarczają materjałów, służących do wykonania robót.

Przedsiębiorstwa budowlane winny nabywać świadectwa przemysłowe według ogólnej ilości zatrudnionych robotników w myśl cz. II lit. C rozdział XIX taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Tego rodzaju przedsiębiorstwa budowlane nie mają obowiązku nabywania odrębnych świadectw przemysłowych na każdą poszczególną robotę.

Przedsiębiorstwa budowlane, wykonywujące roboty z własnych materjałów, opłacają podatek przemysłowy od obrotu w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 7 ustawy, zaś wykonywujące roboty z cudzych materjałów w myśl art. 5 ustęp pierwszy p. 8 ustawy.

Biura techniczne, które - oprócz czynności, określonych w ustępie pierwszym niniejszego paragrafu - wykonywują nadto roboty przy pomocy najętych robotników, winny oprócz świadectw przemysłowych na biura techniczne nabywać odpowiednie świadectwa przemysłowe na przedsiębiorstwa budowlane według ilości zatrudnionych robotników.

Do art. 19.

§ 58.

Za handel wędrowny (domokrążny) nie uważa się sprzedaży towarów ze straganu, ławy, wieszadeł i t. p., wykonywanej stale lub perjodycznie w pewnych określonych dniach w tem samem miejscu lub na tym samym placu.

Do art. 20.

§ 59.

Za jarmarki w rozumieniu art. 20 ustawy uważa się targi trwające dłużej niż trzy dni, jak np. targi lwowskie, poznańskie i t. p.

Do art. 21.

§ 60.

Rybołówstwo wykonywane na jednym obszarze wodnym, położonym na terenie dwóch powiatów, stanowi jedno przedsiębiorstwo, przemysłowe i winno wykupić świadectwo przemysłowe w okręgu tego urzędu skarbowego, w którym znajduje się skład na ryby, łodzie, sieci i t. p., przyczem winny być przestrzegane postanowienia art. 25 ustawy.

Do art. 22.

§ 61.

Skład, znajdujący się w pomieszczeniu, bezpośrednio połączonem z zakładem przemysłowym, względnie handlowym (np. skład w piwnicy, połączonej bezpośrednio z zakładem przemysłowym lub handlowym) nie jest oddzielnym składem w rozumieniu art. 22 ustawy.

Jeżeli pomieszczenie składowe zakładu handlowego, nie będące oddzielnym składem, ma charakter pokoju i w pomieszczeniu tem dokonywane są tranzakcje handlowe, wówczas okoliczność tą winna być uwzględniona przy ustalaniu kategorji świadectwa przemysłowego dla zakładu handlowego, o ile kategorja świadectwa w myśl przepisów części II lit. A taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy, uzależniona jest od ilości pokoi.

Do art. 24.

§ 62.

Jeżeli w jednym zakładzie przemysłowym (art. 12 i 13 ustawy) są wykonywane różne związane z sobą gałęzie fabrykacji, to na taki zakład przemysłowy winno być nabyte jedno świadectwo przemysłowe według tego rodzaju fabrykacji, dla której przewidziane jest świadectwo przemysłowe wyższej kategorji w myśl części II lit. A taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

W wypadku, gdy dla wszystkich gałęzi fabrykacji (produkcji), wykonywanych w jednym zakładzie przemysłowym, przewidziane są w części II lit. C taryfy świadectwa przemysłowe według ilości robotników, wówczas na dany zakład przemysłowy winno być nabyte jedno świadectwo przemysłowe bądź według poszczególnych rodzajów fabrykacji, bądź też według ogólnej ilości zatrudnionych, w całym zakładzie przemysłowym robotników, w zależności od tego, które świadectwo przemysłowe jest wyższej kategorji.

Przykłady:

I. Zakład, przemysłowy obejmuje przędzalnię o 200 robotnikach, tkalnię o 400 robotnikach i farbiarnię o 100 robotnikach, ogółem ilość robotników w zakładzie przemysłowym - 700.

Przypadają świadectwa, przemysłowe według poszczególnych rodzajów fabrykacji:

c)

na farbiarnię - 100 robotników - rozdział XVIII części II lit. C. taryfy - kategorji IV.

Na cały zakład przemysłowy przypada świadectwo przemysłowe w myśl rozdziału XIX części II lit. C. taryfy według 700 robotników - kategorji II.

Na dany zakład przemysłowy winno być wykupione świadectwo przemysłowe kategorji II.

II. Zakład przemysłowy obejmuje przędzalnię o 600 robotnikach, tkalnię o 250 robotnikach i farbiarnię o 100 robotnikach, ogólna ilość robotników w zakładzie przemysłowym - 950 robotników.

Przypadają świadectwa przemysłowe według poszczególnych rodzajów fabrykacji:

c)

na farbiarnię - 100 robotników - rozdział XVIII części II lit. C taryfy - kategorji IV.

Na cały zakład przemysłowy przypadałoby świadectwo przemysłowe w myśl rozdziału XIX części II lit. C taryfy według ogólnej ilości zatrudnionych robotników (950) - kategorji II. Jednak z uwagi na to, że według ilości robotników zatrudnionych w przędzalni przypada świadectwo przemysłowe kategorji I - na dany zakład przemysłowy Winno być wykupione świadectwo przemysłowe na przędzalnię kategorji I.

Do art. 25.

§ 63.

Świadectwa przemysłowe na skup zawodowy winny być nabywane w miejscu zamieszkania skupującego i według najwyższej klasy miejscowości, w której tranzakcje skupu są dokonywane (miejsce odprzedaży jest bez znaczenia).

Do art. 26.

§ 64.

Wnioski i prośby grup płatników o przeniesienie poszczególnych miejscowości z jednej klasy do drugiej winny być składane Ministrowi Skarbu najpóźniej do dnia 1 sierpnia roku, poprzedzającego ten rok podatkowy, od którego ma obowiązywać przeniesienie.

Do art. 27.

§ 65.

Karty rejestracyjne na oddzielne składy wydaje się w trybie określonym w ostatnim ustępie art. 34 ustawy i to tylko tym przedsiębiorcom, którzy udowodnią, że nabyli świadectwa przemysłowe na prowadzenie przedsiębiorstwa, do którego należą te składy.

Przepis powyższy dotyczy również kart rejestracyjnych na zakłady hurtowej sprzedaży, nie stanowiące w myśl art. 14 ustawy oddzielnych zakładów handlowych.

Urząd skarbowy, w którego okręgu nabyto kartę rejestracyjną na zakład hurtowej sprzedaży (ustęp drugi niniejszego paragrafu), należący do przedsiębiorstwa, położonego w okręgu innego urzędu skarbowego, winien go o tem zawiadomić, przesyłając odpis deklaracji złożonej w myśl art. 34 ustęp ostatni ustawy.

Urząd skarbowy, w którego okręgu nabyto świadectwo przemysłowe na zakłady należące do przedsiębiorstw, o których mowa w ustępie drugim art. 54 ustawy, winien o tem zawiadomić właściwy urząd skarbowy, względnie, o ile chodzi o spółki akcyjne, właściwą izbę skarbową.

Do art. 29.

§ 66.

Świadectwa przemysłowe i karty rejestracyjne mogą być wydawane bądź bezpośrednio płatnikom, bądź osobom, które się wykażą ogólnem lub szczególnem pełnomocnictwem płatnika.

Pełnomocnictwo umieszczone przez płatnika na deklaracji jest wystarczające.

Do art. 32.

§ 67.

Izby skarbowe udzielają zezwoleń we własnym zakresie działania - na skutek indywidualnych podań płatników - na nabywanie półrocznych świadectw przemysłowych dla przedsiębiorstw, o których mowa w art. 32 ustęp drugi ustawy, z tem, że ważność takich świadectw upływa w sześć miesięcy po ich wydaniu, a w każdym razie z końcem roku podatkowego.

Do art. 33.

§ 68.

Jeżeli umowa o wykonywanie robót, względnie dostaw obejmuje okres dłuższy niż jeden rok, to należy corocznie nabywać świadectwa przemysłowe odpowiednio do sumy, przypadającej za roboty, względnie dostawy, które mają być wykonywane w każdym roku.

W tych wypadkach, gdy ogólna suma należna za wykonanie robót, względnie dostaw nie została cyfrowo ustalona w umowie i nie może być zgóry ściśle określona, nabywa się świadectwo przemysłowe odpowiednio do tej sumy, która się w przybliżeniu da ustalić.

W razie niemożności ustalenia daty faktycznego rozpoczęcia wykonywania umowy o roboty, względnie dostawy, za datę rozpoczęcia należy uważać dzień zawarcia umowy.

Do art. 35.

§ 69.

Przy uiszczeniu dopłaty w myśl przepisów art. 35 ustawy wydaje się nowe świadectwo przemysłowe roczne, względnie półroczne, z zaliczeniem rocznej, względnie półrocznej ceny poprzednio nabytego świadectwa.

Przy dopłacie należy zażądać złożenia nowej deklaracji w myśl art. 34 ustawy, z dołączeniem poprzednio nabytego świadectwa przemysłowego, które winno być unieważnione.

W razie przeniesienia przedsiębiorstwa z niższej klasy miejscowości do wyższej, dopłatę w myśl ustępu pierwszego niniejszego paragrafu uskutecznia się w kasie urzędu skarbowego tego okręgu, do którego przedsiębiorstwo się przenosi.

O ile kategorja świadectwa w przedsiębiorstwie przemysłowem, czynnem już w I półroczu roku kalendarzowego, uzależnioną jest od ilości wyprodukowanych przez nie artykułów, to bez względu na to, w którem półroczu zostanie przekroczona norma dopuszczalnej produkcji na podstawie posiadanego świadectwa przemysłowego, dopłata winna być uskuteczniona w stosunku do rocznej ceny świadectwa. Stosuje się to również do przedsiębiorstw skupu zawodowego.

Przeklasowanie przedsiębiorstwa z kategorji wyższej do niższej wskutek zmian, zaszłych w ciągu roku padatkowego, nie jest dopuszczalne. Również nie jest dopuszczalna zmiana w ciągu roku podatkowego posiadanego świadectwa przemysłowego, wydanego na określony w świadectwie rodzaj przedsiębiorstwa, na świadectwo dla innego rodzaju przedsiębiorstwa, prowadzonego w tymże lokalu i przez tę samą osobę (np. zamiana świadectwa przemysłowego na restaurację na świadectwo na handel artykułami spożywczemi).

Świadectwa przemysłowe mogą być zamieniane za odpowiednią dopłatą jedynie na tego samego rodzaju świadectwa przemysłowe wyższej kategorji, albo wyższej klasy miejscowości.

Zamiana świadectwa przemysłowego na handel obnośny jest dopuszczalna tylko na świadectwo na handel rozwoźny.

Do art. 36.

§ 70.

Jeżeli przedsiębiorstwo przed upływem ważności świadectwa zostanie przeniesione do innej miejscowości, to płatnik winien najpóźniej w ciągu miesiąca zawiadomić o tem urząd skarbowy zarówno dotychczasowego, jak i nowego miejsca wykonywania przedsiębiorstwa.

Pierwsza z wyżej wymienionych władz, po uczynieniu adnotacji w myśl art. 36 ustawy, przesyła drugiej deklarację, złożoną w swoim czasie zgodnie z art. 34 ustawy i udziela jej wszelkich danych, odnoszących się do przeniesionego przedsiębiorstwa.

Przeniesienie przedsiębiorstwa z jednej ulicy na drugą w obrębie miejscowości tejże klasy nie stanowi zmiany miejsca wykonywania przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 36 ustawy.

Przejście przedsiębiorstwa od właściciela jednoosobowego na własność spółki handlowej (nawet spółki firmowej) stanowi zmianę osoby przedsiębiorcy i wymaga odnośnej adnotacji na świadectwie przemysłowem, wobec czego w razie stwierdzenia braku takiej adnotacji należy uznać, że przedsiębiorstwo prowadzone jest bez świadectwa, co stanowi wykroczenie, przewidziane w art. 98 ustawy.

Do art. 27 - 39.

§ 71.

Świadectwo przemysłowe stanowi tylko dowód częściowego, względnie całkowitego uiszczenia podatku przemysłowego, samo przez się jednak nie uprawnia do wykonywania przedsiębiorstwa, względnie zajęcia, o ile prawo to w myśl obowiązujących przepisów podlega ograniczeniom lub o ile wykonywanie przedsiębiorstwa, względnie zajęcia wymaga specjalnego pozwolenia albo koncesji.

Do art. 40 - 50.

§ 72.

Przy dokonywaniu lustracji należy zwrócić szczególną uwagę na następujące okoliczności:

§ 73.

Sprawdzanie, o którem mowa w ustępie drugim art. 41 ustawy, ma na celu stałe zbieranie jak najbardziej szczegółowych danych i materjałów, dotyczących obrotów przedsiębiorstw i zajęć (art. 5 ustawy).

Delegowani do sprawdzania urzędnicy mają prawo:

§ 74.

Urzędnicy przeprowadzający lustrację i sprawdzanie ksiąg winni być zaopatrzeni w odpowiednie legitymacje służbowe, wystawione przez prezesa izby skarbowej lub przez Ministerstwo Skarbu. Legitymację należy okazać płatnikowi na jego żądanie.

Do art. 51.

§ 75.

Protokół winien być sporządzony na miejscu niezwłocznie po stwierdzeniu przekroczenia, o ile nie zachodzą okoliczności, uniemożliwiające spisanie protokółu na miejscu.

Jeżeli protokół spisano poza obrębem tego miejsca, gdzie zostało stwierdzone przekroczenie, to okoliczność ta winna być zaznaczona w protokóle z podaniem przyczyn.

Protokół winien zawierać:

10)

podpisy osób obecnych przy sporządzaniu protokółu.

Jeżeli oskarżony odmówi podpisania protokółu, okoliczność tę należy zaznaczyć.

Przy sporządzaniu protokółów o prowadzeniu zakładów handlowych lub przemysłowych, na które wcale nie nabyto świadectw przemysłowych, należy zwrócić uwagę oskarżonego na przepisy art. 113 ustawy i okoliczność tę zaznaczyć w protokóle.

Protokół udziela się przedsiębiorcy, który ma prawo bądź niezwłocznie, bądź w ciągu najbliższych dni 14-tu złożyć do protokółu swoje wyjaśnienia.

Do art. 51 i 119.

§ 76.

Przy sporządzaniu protokółów o prowadzeniu skupu zawodowego, handlu z pomieszczeń ruchomych, handlu jarmarcznego, wędrownego (rozwoźnego, obnośnego) tudzież o wykonywaniu zajęcia przemysłowego przez pomocników podróżujących (komiwojażerów) bez świadectwa przemysłowego - należy zażądać od oskarżonego odpowiedniej kaucji celem zabezpieczenia należności za świadectwo przemysłowe oraz należności z tytułu kary pieniężnej.

W razie niezłożenia kaucji nakłada się sekwestr na towary do wysokości sumy podlegające) zabezpieczeniu.

W tym ostatnim wypadku należy oprócz protokółu sporządzić spis zajętych towarów z dokładnem podaniem ich rodzaju, ilości i oceny.

Zajęte towary należy oddać na przechowanie za potwierdzeniem odbioru na spisie urzędowi skarbowemu, względnie urzędowi gminnemu (magistratowi).

Jeżeli w ciągu 30 dni po dokonaniu zajęcia nie zostanie nabyte świadectwo przemysłowe, względnie nie zostanie złożona kaucja, zajęte towary będą sprzedane w drodze licytacji. Towary, ulegające zepsuciu, mogą być sprzedane w terminie wcześniejszym.

Do art. 52 - 54.

§ 77.

Zeznania winny być składane według wzoru załączonego do niniejszego rozporządzenia.

Przedsiębiorstwa prowadzone na skutek zezwoleń władz skarbowych na podstawie świadectw przemysłowych niższych kategoryj, a ustawowo zaliczone do świadectw przemysłowych kat. I i II przedsiębiorstw handlowych i kat. I do V przedsiębiorstw przemysłowych, obowiązane są do składania zeznań ó obrocie.

§ 78.

Przedsiębiorstwa, które osiągają obroty, podlegające w myśl art. 7 ustawy różnym stawkom podatkowym, winny te obroty wykazać w zeznaniu oddzielnie.

W zeznaniu o obrocie zakładu przemysłowego należy wykazać w łącznej gumie obrót osiągnięty bezpośrednio z tego zakładu i z obsługujących zakład przemysłowy zakładów handlowych, wolnych od świadectw przemysłowych (art. 14 ustawy).

Natomiast, o ile przedsiębiorstwo przemysłowe prowadzi we własnym zarządzie i na własny rachunek zakłady handlowe, opłacające osobne świadectwa przemysłowe, obowiązane jest złożyć o obrocie każdego z nich osobne zeznania, podając jednocześnie w zeznaniu o obrocie zakładu przemysłowego ilości wytworów przekazanych do zakładów handlowych, podlegających odrębnemu opodatkowaniu.

Do art. 54.

§ 79.

Osoby prawne, wymienione w art. 54 ustęp drugi ustawy, obowiązane są do składania zeznań o obrocie tylko z zakładów, wyszczególnionych w art. 52 ustawy.

Osoby, wykonywujące samodzielne wolne zajęcia zawodowe (art. 9 ustawy) składają zeznania o obrocie urzędowi skarbowemu tego okręgu, w obrębie którego mają stałe miejsce zamieszkania, względnie pobytu.

Do art. 56.

§ 80.

Płatnicy, wymienieni w ustępie drugim art. 56 ustawy, którym podatek wymierzono za niepełny ubiegły rok kalendarzowy, winni są wpłacać zaliczkę kwartalną, względnie miesięczną w wysokości jednej piątej, względnie jednej piętnastej części kwoty, odpowiadającej wymiarowi w stosunku do całego roku.

Przykłady:

2.

Przedsiębiorstwo w roku ubiegłym było unieruchomione w ciągu pięciu miesięcy. Podatek wymierzono za siedmiomiesięczny okres działalności w kwocie 2,100 zł. Zaliczki w roku bieżącym kwartalne, względnie miesięczne winny wynosić jedną piątą, względnie jedną piętnastą część kwoty

, czyli przy kwartalnych wpłatach - 720 zł, przy miesięcznych - 240 zł.

Nowopowstałe w roku bieżącym przedsiębiorstwa uskuteczniają wpłaty zaliczek na podstawie rzeczywistego obrotu, przyczem przedsiębiorstwa nie prowadzące prawidłowych ksiąg handlowych (art. 56 ustęp drugi ustawy), winny wpłacać zaliczki według własnego obliczenia.

Powyższy przepis rozciąga się również na przedsiębiorstwa sezonowe (art. 32 ustawy), oraz samoistne przedsiębiorstwa wykonywania robót i dostaw (art. 33 ustawy).

Za nowopowstałe w rozumieniu art. 56 ustawy uważa się przedsiębiorstwo, które faktycznie przedtem nie istniało, a nie przedsiębiorstwo, istniejące poprzednio pod mną firmą lub prowadzone przez inną osobę.

§ 81.

W wypadkach nieuiszczenia w terminach wymienionych w art. 56 ustawy przypadających kwot zaliczek, władza podatkowa (izba skarbowa, urząd, skarbowy) niezwłocznie zarządza przymusowe ściągnięcie tych kwot wraz z przypadającemi karami za zwłokę i kosztami egzekucyjnemi.

§ 82.

Poczynając od roku podatkowego 1932, zaliczki na podatek przemysłowy od obrotu oblicza się według stawek podatkowych, obowiązujących w danym roku podatkowym (§ 34 nin. rozporządzenia).

Przy obliczaniu zaliczek kwartalnych (art. 56 ustęp drugi ustawy) za podstawę przyjmuje się obrót ustalony przy wymiarze podatku przemysłowego od obrotu za poprzedni rok podatkowy (kalendarzowy) oraz stawki podatkowe, obowiązujące w danym bieżącym roku podatkowym.

§ 83.

Równocześnie z zaliczką na państwowy podatek przemysłowy od obrotu, winni płatnicy wpłacać dodatek na rzecz związków samorządowych (art. 120 lit. a ustawy).

Do art. 58.

§ 84.

Ilość komisyj szacunkowych i odwoławczych, miejsce ich urzędowania, okręgi terytorjalne oraz liczbę członków każdej komisji podaje załączona do niniejszego rozporządzenia tabela.

Do art. 59.

§ 85.

Wchodzący w skład komisji szacunkowej przedstawiciel urzędu podatków pośrednich bierze udział w głosowaniu narówni z innymi członkami komisji.

Do art. 59 i 60.

§ 86.

Do przedstawiania list, o których mowa w ustępie drugim art. 59 i w ustępie drugim art. 60 ustawy, uprawnione są izby przemysłowo-handlowe oraz izby rzemieślnicze.

Izby przemysłowo-handlowe oraz izby rzemieślnicze winny do dnia 1 października roku, poprzedzającego rok, w którym następuje uzupełnienie komisji, złożyć prezesom właściwych izb skarbowych listy kandydatów na członków komisji i ich zastępców, o których mowa w ustępie trzecim art. 59 i w ustępie trzecim art. 60 ustawy.

Kierownicy urzędów skarbowych przedkładają swe wnioski na zamianowanie połowy członków i ich zastępców, przyczem winni baczyć, aby w liczbie proponowanych przez nich kandydatów zostali w miarę możności uwzględnieni przedstawiciele tych liczniejszych grup płatników, które pominięto przy mianowaniu z list oraz, aby wolne zawody oraz spółdzielczość były reprezentowane przynajmniej przez jednego członka i jednego zastępcę.

Do art. 61, 63 i 65.

§ 87.

Izby przemysłowo - handlowe i rzemieślnicze przy układaniu list kandydatów oraz kierownicy urzędów skarbowych przy przedstawianiu kandydatów, a prezesi izb skarbowych przy mianowaniu, względnie przedstawianiu kandydatów na członków komisji i ich zastępców winni ściśle przestrzegać zachowania przepisów art. 59 ustęp ostatni i artykułów 61, 63 i 65 ustawy.

Prezesi izb skarbowych mają wybierać z list kandydatów osoby, zdaniem ich, najbardziej godne zaufania i baczyć na to, aby skład komisji odpowiadał ustosunkowaniu poszczególnych grup płatników (art. 61 ustawy) w danym okręgu.

Do art. 66.

§ 88.

Jeżeli izby przemysłowo - handlowe oraz Izby rzemieślnicze nie przedstawią list kandydatów w oznaczonym terminie (§ 86), to prezesi izb skarbowych zamianują członków komisji i ich zastępców oraz podadzą kandydatów w przedstawianych Ministrowi Skarbu wnioskach według własnego wyboru z zachowaniem przepisów art. 59 ustęp ostatni i artykułów 61, 63 i 65 ustawy.

Do art. 70.

§ 89.

Przewodniczący komisji nie głosuje, a ma jedynie głos rozstrzygający w razie równości głosów członków komisji.

Do art. 73.

§ 90.

Członkom i zastępcom członków komisy) szacunkowych i odwoławczych, zamieszkałym poza miejscem urzędowania komisji, przyznaje się zwrot, kosztów podróży koleją, statkiem lub podwodami według norm, obowiązujących dla urzędników państwowych VIII stopnia służbowego.

Do art. 74.

§ 91.

Dla każdego oddzielnego przedsiębiorstwa, względnie zajęcia, podlegającego podatkowi przemysłowemu od obrotu (art. 6 lit. b. i art. 9 ustawy) zakłada władza podatkowa arkusz wymiarowy według przepisanego wzoru.

Do art. 75.

§ 92.

W razie wątpliwości co do obrotów, względnie stawek podatkowych władza podatkowa ma prawo, lecz nie ma obowiązku, żądania od płatników wyjaśnień.

Opinja biegłych (rzeczoznawców) nie jest wiążąca dla władzy wymiarowej i ma znaczenie jedynie informacyjne.

Do art. 76.

§ 93.

Komisje szacunkowe w razie potrzeby winny powoływać rzeczoznawców z pośród osób, przedstawionych przez izby przemysłowo - handlowe, rzemieślnicze i rolnicze.

§ 94.

Przepisy ustępów trzeciego i czwartego art. 76 ustawy odnoszą się tylko do tych płatników, którzy w zeznaniu, złożonem w terminie przepisanym, wyrazili gotowość przedstawienia ksiąg handlowych wraz z dokumentami i rachunkami, a następnie na żądanie władzy wymiarowej księgi te wraz z dokumentami i rachunkami faktycznie przedstawili.

Księgi handlowe prawidłowe i rzetelne są w myśl ustępów trzeciego i czwartego art. 76 ustawy zupełnym dowodem na wysokość obrotu, wykazanego w zeznaniu. Natomiast przepisy te nie wiążą władzy wymiarowej w kwestji oceny prawnej obrotu podatkowego i to zarówno pod względem zakwalifikowania obrotu do poszczególnych stawek podatkowych (art. 7 ustawy), jak również pod względem zaliczenia tranzakcyj do poszczególnych kategoryj obrotu podatkowego, względnie uznania pewnych przychodów za wchodzące w skład obrotu podatkowego (art. 5 ustawy). Przepisy ustępu trzeciego art. 76 ustawy nie mają zastosowania wtedy, gdy obrót zeznany odbiega od wykazanego w księgach, a różnica nie jest spowodowana odmienną kwalifikacją prawną obrotów, podlegających opodatkowaniu.

O ile księgi handlowe zostały uznane za nieprawidłowe lub nierzetelne, władze wymiarowe ustalają obroty na podstawie posiadanych materjałów i danych.

Obowiązek wykazania obrotów, podlegających zniżonym stawkom podatkowym (art. 7 ustawy) oraz warunków, uzasadniających korzystanie z tych stawek, ciąży na płatnikach.

O ile w księgach handlowych nie są wykazane odrębnie obroty, podlegające zróżniczkowanym stawkom podatkowym, odnośne przedsiębiorstwa obowiązane są po upływie każdego roku kalendarzowego w terminie do dnia 15 lutego roku następnego sporządzić szczegółowe wykazy obrotów, podlegających zniżonym stawkom podatkowym, jak również wykazy wytworów, względnie towarów przekazanych do innych zakładów przemysłowych lub handlowych, należących do tego samego właściciela.

W wypadkach, gdy detaliczna i drobna sprzedaż artykułów spożywczych pierwszej potrzeby nie została należycie udowodniona, komisja szacunkowa ustala obrót osiągnięty ze sprzedaży tych artykułów oddzielnie na podstawie materjałów, jakiemi rozporządza.

Do art. 76 ustępy piąty, szósty, siódmy, ósmy,

§ 95.

Sprawy dotyczące: 1) zryczałtowania podatku przemysłowego od obrotu dla drobnych przedsiębiorstw, 2) scalenia podatku przemysłowego od obrotu oraz 3) prowadzenia, badania i oceny ksiąg handlowych dla' celów podatku przemysłowego - uregulują specjalne rozporządzenia Ministra Skarbu wydane w porozumieniu z Ministrem Przemysłu i Handlu.

Do art. 77.

§ 96.

Od kwot ustalonego podatku należy potrącić zaliczki, uiszczone przez płatników za okres miarodajny w myśl art. 56 ustawy.

Do art. 80.

§ 97.

Ustęp drugi art. 80 ustawy dotyczy udzielania płatnikom lub ich pełnomocnikom ustnych informacyj, dotyczących wymiaru podatku przemysłowego od obrotu.

Do art. 81 i 83.

§ 98.

Terminy wyznaczone w artykułach 81 i 83 ustawy w niczem nie zmieniają ciążącego na płatnikach w myśl art. 56 ustawy obowiązku uiszczenia zaliczek w terminach miesięcznych, względnie kwartalnych i nie znoszą obowiązku opłacania kar, względnie odsetek za zwłokę w razie niedotrzymania tych terminów.

Do art. 84.

§ 99.

Przedsiębiorstwom i zajęciom, podlegającym podatkowi przemysłowemu, a nieopodatkowanym, wymierza się podatek dodatkowy w ciągu lat pięciu, o ile zostanie ustalony ich obowiązek podatkowy.

Wymiar dodatkowy na zasadzie ustępu drugiego art. 84 ustawy uzasadniony być musi nowemi konkretnemi okolicznościami, ujawnionemi po pierwotnym wymiarze.

Pod pojęcie później ujawnionych okoliczności nie podpadają materjały konkretne, które znajdowały się w posiadaniu władzy wymiarowej, względnie były do jej dyspozycji w czasie dokonywania pierwotnego wymiaru, nie zostały jednak wykorzystane. W szczególności nie można uważać za nową okoliczność zakwestionowania obrotu przedsiębiorstwa przy sposobności lustracji, dokonanej po pierwotnym wymiarze podatku.

Również nie stanowi nowych okoliczności opinja rzeczoznawców, o ile opinja ta nie będzie poparta konkretnemi danemi, które nie były znane w postępowaniu wymiarowem.

Nie może być podstawą dodatkowego wymiaru podatku późniejsza zmiana oceny tych okoliczności, które były ocenione, względnie powinny były być ocenione przy pierwotnym wymiarze. W szczególności nie mogą być uważane za nowe okoliczności dane, ujawnione z ksiąg handlowych, zaofiarowanych przez płatnika w zeznaniu o obrocie, a zbadanych po pierwotnym wymiarze, niezależnie od tego, czy księgi handlowe były zbadane poprzednio, czy też nie.

Jedyny wyjątek zachodzi wówczas, gdy przy zbadaniu ksiąg handlowych, uskutecznionem po pierwotnym wymiarze zostało stwierdzone, że księgi są prowadzone niezgodnie z istotnym stanem rzeczy, t. j. że księgi są nierzetelne.

Dodatkowy wymiar może być zawsze uskuteczniony w związku z postępowaniem karnem z art. 105 i 106 ustawy.

Do art. 85.

§ 100.

Odwołanie wnosi się na ręce tej władzy, która podatek wymierzyła.

Powody złożenia odwołania po terminie, a w szczególności uzasadnienie ważnej a nieuchronnej przyczyny opóźnienia, winny być przytoczone w odwołaniu.

Spóźnione odwołania płatników, podlegających kompetencji komisji szacunkowej, należy przedstawić tej komisji, która decyduje, czy zaszła ważna a nieuchronna przyczyna opóźnienia.

Odwołania spóźnione, co do których opóźnienie uznane zostało przez władzę wymiarową za usprawiedliwione, traktuje się narówni z odwołaniami, wniesionemi w terminie przepisanym.

Do art. 87.

§ 101.

Sprzeciw winien być zgłoszony w tych wypadkach, gdy przyjęty przez komisję szacunkową obrót nie odpowiada danym, zawartym w materjałach, zebranych w myśl art. 40 - 42 i 44 - 47 ustawy lub gdy uchwały komisji naruszają przepisy ustawy.

Przewodniczący zgłasza sprzeciw na tem posiedzeniu komisji, na którem zapadła uchwała, przyczem zgłoszenie winno być zapisane w protokóle obrad. Wywód pisemny sprzeciwu sporządza się najpóźniej w terminie 7-dniowym, oznaczonym w ustępie pierwszym art. 87 ustawy.

W wypadku wniesienia odwołania od wymiaru, przeciw któremu zgłoszony został również sprzeciw przewodniczącego, odwołanie takie winno być w ciągu dni 3 przesłane do komisji odwoławczej z podaniem liczby i daty pisma, przy którem przedłożono sprzeciw w myśl ustępu trzeciego art. 87 ustawy.

Do art. 88.

§ 102.

Za konkretne zarzuty odwołania uważa się takie zarzuty, które w swej treści zawierają szczegółowo ujęte dane faktyczne oraz wskazują stosowne środki dowodowe, dające możność stwierdzenia prawdziwości podanych faktów.

Zarzut odwołania skierowany przeciwko obowiązkowi podatkowemu jest zawsze zarzutem konkretnym.

Badanie konkretnych zarzutów odwołania i przeprowadzanie w razie potrzeby uzupełniających dochodzeń winno być uskutecznione przez przewodniczącego komisji szacunkowej, względnie skarbową władzę wymiarową I instancji (urząd skarbowy, izbę skarbową) przed przedstawieniem sprawy instancji odwoławczej.

Do art. 89 ustąp trzeci.

§ 103.

Ustęp trzeci art. 89 ustawy dotyczy jedynie prawidłowych ksiąg handlowych, natomiast zaofiarowane w odwołaniu innego rodzaju księgi (np. akcyzowe i t. p.) oraz zapiski winny być rozpatrywane w postępowaniu odwoławczem narówni z innemi środkami dowodowemi, zaofiarowanemi przez płatnika w odwołaniu.

Do art. 89 i 91.

§ 104.

Jeżeli przeciw temu samemu wymiarowi wpłynął zarówno sprzeciw przewodniczącego komisji szacunkowej, jak i odwołanie płatnika, to komisja odwoławcza rozpatruje je równocześnie.

Różnica podwyższonego wskutek uwzględnienia sprzeciwu podatku jest płatna w 'terminie, przewidzianym w art. 83 ustawy.

Od decyzji komisji odwoławczej, podwyższającej podatek wskutek uwzględnienia sprzeciwu przewodniczącego komisji szacunkowej, przysługuje płatnikowi prawo wniesienia skargi do Najwyższego Trybunału Administracyjnego.

Do art. 91.

§ 105.

Instancja odwoławcza winna w swej decyzji rozprawić się z konkretnemi zarzutami odwołania płatnika.

W wypadku uzupełnienia postępowania wymiarowego w myśl ustępu drugiego art. 91 ustawy, władza wymiarowa I instancji po uzupełnieniu postępowania wymiarowego uskutecznia ponowny wymiar podatku, stosując się do wskazówek instancji odwoławczej. Na ponowny wymiar podatku doręcza się płatnikowi nowy nakaz płatniczy, wypełniony na całą kwotę wymiaru, przyczem do zapłaty przypada różnica pomiędzy kwotą podatku, ustaloną przy pierwotnym wymiarze, a kwotą ustaloną przy ponownym wymiarze.

Od nakazu płatniczego na ponowny wymiar podatku przysługuje płatnikowi prawo złożenia odwołania w terminie dni 14-tu, licząc od dnia następnego po doręczeniu nakazu płatniczego. W odwołaniu może płatnik kwestjonować całkowity wymiar podatku.

O ile komisja szacunkowa nie zastosuje się do wskazówek komisji odwoławczej i nie podwyższy odpowiednio wymiaru, przewodniczący komisji szacunkowej winien zgłosić sprzeciw przeciwko uchwale komisji szacunkowej w myśl art. 87 ustawy.

Do art. 93.

§ 106.

Nie podlegają zwrotowi uiszczone dobrowolnie przez płatnika kwoty z tytułu świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych, z wyjątkiem wypadków podwójnego opodatkowania.

Do art. 95 w brzmieniu obowiązującem do dnia 31 grudnia 1933 r. włącznie.

§ 107.

Za spółdzielnię mieszkaniową uważać należy taką tylko spółdzielnię dla budowy nowych domów mieszkalnych, której majątek pozostaje wyłącznie jej własnością, członkowie zaś korzystają jedynie z mieszkań w charakterze wyłącznych lokatorów. Natomiast spółdzielnię, która buduje domy mieszkalne dla swych członków z przepisaniem na nich tytułu własności, zaliczać należy do spółdzielni budowlanych (przemysłowych lub handlowych).

Za spółdzielcze instytucje drobnego, kredytu uważa się spółdzielnie kredytowe, określone w rozporządzeniu Ministra Skarbu z dnia 30 września 1927 r. w sprawie zmiany przepisów, dotyczących ulg podatkowych dla instytucyj drobnego kredytu w dziedzinie niektórych danin publicznych (Dz. U. R. P. Nr. 92, poz. 827).

Za związek rewizyjny uważać należy taki związek lub taką spółdzielnię, które na podstawie art. 68, względnie 70 ustawy o spółdzielniach otrzymały od rady spółdzielczej prawo dokonywania rewizji.

Spółdzielnie korzystają z ulg od 1 dnia najbliższego miesiąca, na stępującego po zapadnięciu decyzji związku o przyjęciu ich w poczet członków związku, a tracą ulgę od 1 dnia najbliższego miesiąca po ich wykreśleniu ze związku.

Stwierdzenie przynależności spółdzielni do związku rewizyjnego należy do związku, który przesyła izbom skarbowym wykazy należących doń spółdzielni w miesiącu styczniu każdego roku, z oznaczeniem daty przyjęcia każdej z nich do związku.

Zaliczenie spółdzielni do jednego z typów, wymienionych pod lit. a i b punktu 1 ustępu pierwszego art. 95 ustawy, uskutecznia się na podstawie głównego jej zadania, stanowiącego faktycznie przeważającą część obrotów spółdzielni.

Obroty spółdzielni, wychodzące poza ramy jej właściwej działalności z ulg, przewidzianych w art. 95 ustawy, nie korzystają.

Przykłady:

Niewłaściwą działalnością będzie dostawa butów dla armji przez spółdzielnię spożywców lub rolników, właściwą natomiast będzie ta sama czynność, dokonywana przez spółdzielnię szewców.

Niewłaściwą działalnością będzie skup bydła i eksport jego zagranicę dokonywany przez spółdzielnie spożywców, natomiast czynność ta będzie właściwą dla spółdzielni rolników, względnie hodowców bydła.

Za inne spółdzielnie (art. 95 p. 2 ustępu pierwszego ustawy) uważa się te, które należą do związków rewizyjnych, ale nie odpowiadają warunkom, wyszczególnionym w p. 1 ustępu pierwszego art. 95 ustawy.

Do art. 95 w brzmieniu obowiązującem od dnia 1 stycznia 1934 r.

§ 107a.

Z ulg, określonych w art. 95 ustawy, korzystają te spółdzielnie, które należą do związków, posiadających przyznane im przez radę spółdzielczą, prawo rewizji, a które swą działalność podstawową - nietylko według statutu, ale i faktycznie - ograniczają wyłącznie do członków.

Jeżeli spółdzielnia rozciąga swą działalność podstawową również na osoby, nie będące jej członkami, to z ulg korzysta tylko wówczas: a.) gdy członkowie otrzymują jedynie dywidendę od udziałów w granicach, oznaczonych w ustępie 2 art. 57 ustawy o spółdzielniach, b) gdy członkowie otrzymują wprawdzie prócz dywidendy od udziałów dalszy jeszcze udział w zyskach na zasadach, oznaczonych w statucie na podstawie ustępu 3 art. 57 ustawy o spółdzielniach, ale zarazem przelewa spółdzielnia do funduszów, niepodlegających według ustawy lub statutu podziałowi między członków, co najmniej tę część zysku, jaka przypada stosunkowo na obroty z nieczłonkami.

Za spółdzielnię mieszkaniową uważać należy taką tylko spółdzielnię dla budowy nowych domów mieszkalnych, której majątek pozostaje wyłącznie jej własnością, członkowie zaś korzystają jedynie z mieszkań w charakterze wyłącznych lokatorów. Natomiast spółdzielnię, która buduje domy mieszkalne dla swych członków z przepisaniem na nich tytułu własności, zaliczyć należy do spółdzielni budowlanych (przemysłowych lub handlowych).

Nie stanowi przeszkody do korzystania z ulgi, określonej w art. 95 p. 1 ustawy, jeżeli własność spółdzielni pracy lub jej członków stanowią najprostsze i najogólniejsze narzędzia pracy ręcznej, jak młot, piła, łopata, kilof i t. p.

Za spółdzielcze instytucje drobnego kredytu uważa się te spółdzielnie w rozumieniu art. 6 (rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1928 r. o prawie bankowem (Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 321), które odpowiadają następującym warunkom:

d)

czynności bankowe ograniczają do zakresu, przewidzianego w art. 91 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 marca 1928 r. o prawie bankowem (Dz. U. R. P. Nr. 34, poz. 321); warunkowi temu nie uchybia prowadzenie - za osobnem zezwoleniem Ministra Skarbu - kupna i sprzedaży walut obcych, jeżeli czynności te spółdzielnia wykonywa na zlecenie i rachunek związkowej centrali finansowej, Banku Polskiego, Pocztowej Kasy Oszczędności, banków państwowych oraz innych spółdzielni;

e)

osiągają z tytułu pobieranych procentów od pożyczek i od sum, lokowanych w związkowej centrali finansowej dochód stanowiący co najmniej 2/3 ogólnego dochodu, uzyskanego w roku obrachunkowym.

Przez pojęcie procentów od pożyczek, udzielanych członkom, rozumieć należy wszelkie korzyści materjalne, osiągane przez spółdzielnię od udzielanych pożyczek.

W myśl punktu 3 art. 95 ustawy nie podlega opodatkowaniu w spółdzielniach obrót w rozumieniu art. 5 ustawy, dokonany z członkami, natomiast obrót przypadający na członków, o ile członkowie są dostawcami spółdzielni, nie podlega opodatkowaniu:

c)

w spółdzielniach, przerabiających inne płody rolne, o ile sposób przeróbki nie ma charakteru fabrycznego lub o ile spółdzielnie te wykupują świadectwa przemysłowe kategorji VI, VII lub VIII dla przedsiębiorstw przemysłowych.

Zwolniona od opodatkowania - w myśl punktu 3 art. 95 ustawy suma obrotów, dokonanych z członkami lub przypadających na członków, winna być przez spółdzielnie ustalona na podstawie kontroli zakupów, względnie dostaw członkowskich.

Księgi handlowe, druki, podręczniki, czasopisma, plakaty i inne środki propagandy spółdzielczości, dostarczane spółdzielniom przez związek rewizyjny do użytku tychże spółdzielni nie uważa się za obrót związku, podlegający opodatkowaniu.

Spółdzielnie związkowe korzystają z ulg podatkowych od 1 dnia najbliższego miesiąca, następującego po zapadnięciu decyzji związku o przyjęciu ich w poczet członków związku, a tracą ulgę od 1 dnia najbliższego miesiąca po decyzji o ich wykreśleniu ze związku.

Stwierdzenie przynależności spółdzielni do związku rewizyjnego należy do związku, który obowiązany jest w styczniu każdego roku przesłać izbom skarbowym wykazy należących doń spółdzielni z oznaczeniem daty przyjęcia każdej z nich do związku.

Do art. 98.

§ 108.

Karze pieniężnej od 3 da 20-krotnej kwoty nieuiszczonej za świadectwo- podlegają tylko płatnicy, którzy nie nabyli żadnego świadectwa przemysłowego. Nabycie świadectwa przemysłowego niższej ceny podlega karze do wysokości 3-krotnej kwoty, stanowiącej różnicę między ceną właściwego, a posiadanego świadectwa przemysłowego.

Jeżeli wartość nabytego niewłaściwie świadectwa przemysłowego przewyższa wartość właściwego świadectwa, kary pieniężnej wymierzać nie należy.

Przykład:

Dla sklepu spożywczego, kwalifikującego się do III kategorji przedsiębiorstw handlowych wykupiono przemysłowe świadectwo dla VI kategorji przedsiębiorstw przemysłowych.

Ze względu na wyższą cenę nabytego świadectwa kara- pieniężna nie może być wymierzona.

Do art. 113.

§ 109.

Zamknięcie zakładu jest dopuszczalne tylko w tych wypadkach, gdy nie nabyto wcale świadectwa przemysłowego.

O ile zakład posiada jakiekolwiek, chociażby nawet i niewłaściwe świadectwo, nie podlega zamknięciu.

Zamknięcie uskutecznia się przez nałożenie pieczęci urzędowych na wejście do zakładu lub w inny sposób, jaki podług miejscowych warunków uznany będzie za najodpowiedniejszy dla wstrzymania w zakładzie prowadzenia handlu lub przemysłu.

Ponowne otwarcie zamkniętego zakładu winno być dokonane niezwłocznie po okazaniu właściwego Świadectwa przemysłowego.

Fakt zamknięcia oraz ponownego otwarcia zakładu należy stwierdzić protokólarnie.

Do art. 114.

§ 110.

Żądanie rozpatrzenia sprawy przez sąd winno być przez płatnika złożone do władzy skarbowej, która orzeczenie karne wydała, w myśl art. 618 Kodeksu postępowania karnego - rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 19 marca 1928 r. (Dz. U. R. P. Nr. 33, poz. 313) - w terminie siedmiodniowym, licząc od dnia następnego po doręczeniu przeczenia karnego.

W razie wniesienia odwołania (żądania rozpatrzenia sprawy przez sąd) od orzeczenia karnego, wydanego na podstawie art. 98 ustawy, należy wstrzymać egzekucję jedynie kary pieniężnej, natomiast należność za świadectwo przemysłowe winna być uiszczona.

Do części I taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 111.

Włączenie pewnych miejscowości do miasta, wskutek rozszerzenia granic miasta, powoduje automatyczne zaliczenie tych miejscowości, do tej klasy miejscowości, jaką przewiduje dla danego miasta część I taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Do części II lit. A. rozdział I kat, trzecia i czwarta taryfy, stanowiące załącznik do art. 23.

§ 112.

W zakładzie handlu towarowego kategorji trzeciej mogą być zatrudnione dwie osoby: właściciel lub zastępujący go dorosły członek jego rodziny oraz jeden dorosły subjekt handlowy.

W zakładzie handlu towarowego kategorji czwartej może być zatrudniona jedna osoba: właściciel lub zastępujący go dorosły członek jego rodziny.

Zatrudnianie w przedsiębiorstwie większej ilości osób, aniżeli wskazane w ustępie pierwszym, względnie drugim niniejszego paragrafu, powoduje zaliczenie przedsiębiorstwa do wyższej kategorji świadectw przemysłowych.

Za dorosłego członka rodziny, względnie dorosłego subjekta handlowego uważa się pracowników w wieku od 17 do 15 lat.

Pracowników młodszych od 17 lat i starszych ponad 55 lat liczy się dwóch za jednego.

Do części II lit. A. rozdz. 1 kat. trzecia taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 113.

Za oddzielny skład, utrzymywany przy zakładzie handlowym, uważa się oddzielny skład, znajdujący się w tym samym domu, co zakład handlowy.

Do części II lit. A. rozdz. I kat. piąta taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 114.

Handel przenośny nie odpowiadający warunkom, uprawniającym do nabycia i świadectwa przemysłowego na handel wędrowny, winien być zaliczony do. kat. drugiej, trzeciej, względnie czwartej przedsiębiorstw, prowadzących handel towarowy, a. wymienionych w części Ił, lit. A, rozdział I taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Do art. 26 oraz cz. II lit. A, rozdział I taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 115.

Do kategorji III przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

§ 116.

Do kategorji I przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

Przedsiębiorstwa chłodni.

Do kategorji II przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

§ 117.

Za osoby pracujące uważa się wszystkich pracowników, zatrudnionych w zakładach, wymienionych w rozdziale VII i XIV części II lit. A taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Jedyny wyjątek stanowią magistrowie farmacji w pierwszym roku praktyki, których nie należy zaliczać do personelu aptek, służącego za podstawę do określenia kategorji świadectwa przemysłowego dla aptek.

Właściciele aptek, w których wymienieni wyżej praktykanci będą zatrudnieni, winni wykazać się pisemnem poleceniem oddziału farmaceutycznego jednego z krajowych uniwersytetów, upoważniającem odnośnego magistra do odbycia praktyki.

Do art. 26 oraz cz. II. lit. A. rozdział X taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 118.

Do kategorji II przedsiębiorstw handlowych: zalicza się:

§ 119.

Do kategorji III przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

Laboratorja chemiczno-bakterjologiczne.

Do art. 26 oraz cz. II, lit. A, rozdział XIX taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 120.

Do kategorji III przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

§ 121.

Do kategorji III przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

Szkoły i kursy, nie podlegające przepisom art. 3 p. 6 ustawy (§ 12 nin. rozp.), przyczem obrót tych przedsiębiorstw ustala się w myśl art. 5 p. 6 ustawy.

Do art. 26 oraz cz. II lit. B. taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 122.

Do kategorji I przedsiębiorstw handlowych zalicza się:

§ 123.

Przedsiębiorstwa handlowe, niewymienione w części, II lit. A i B taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy oraz w §§ 115, 116, 118, 119, 120, 121 i 122 niniejszego rozporządzenia, zalicza się:

§ 124.

Do robotników zalicza się wszystkich bez wyjątku najemników płci obojga zarówno zajętych w zakładzie przemysłowym, jako też pracujących dla tegoż zakładu poza jego obrębem, nadto majstrów i niższych oficjalistów, wykonywających bezpośredni dozór nad, robotami.

Do robotników w przedsiębiorstwach stałych nie zalicza się robotników, zajętych dostawą do zakładu przemysłowego paliwa i surowców i t. p. oraz, rozwożeniem wytworzonych produktów.

W przedsiębiorstwach sezonowych np. na wyrębach leśnych - ze względu na ich krótkotrwały i czasowy charakter - zalicza się do robotników wszystkich pracujących, z, wyjątkiem pracowników, zajętych przy wywozie produktów poza obręb przedsiębiorstwa.

Do rozdziału XVI części II lit. C taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 125.

Elektrownie, obsługujące nieznaczną ilość konsumentów, urządzone prymitywnie lub prowadzone ubocznie przy innych zakładach przemysłowych, jak np. przy tartakach, młynach i t. p., mogą być zaliczone do tej kategorji przedsiębiorstw przemysłowych, jaka odpowiada ilości zatrudnionych w elektrowni robotników w myśl rozdziału XIX części II lit. C taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23 ustawy.

Do części III lit. D kat. I taryfy, stanowiącej zał. do art. 23.

§ 126.

Za główne linje kolejowe uważa się następujące linje:

§ 127.

Nie podlegają podatkowi ajenci przedsiębiorstw ubezpieczeniowych, którzy, mając inne stałe zajęcie (nauczyciele, urzędnicy), od czasu do czasu pośredniczą przy ubezpieczeniach i osiągają z tych operacyj zarobek, nic przekraczający dwukrotnej ceny świadectwa przemysłowego wraz z wszelkiemi dodatkami.

Do części III lit. D kat. IV taryfy, stanowiącej załącznik do art. 23.

§ 128.

Za pomocników podróżujących (komiwojażerów) uważa się osoby, zastępujące przedsiębiorstwa handlowe lub przemysłowe i zbierające dla tych przedsiębiorstw zamówienia na podstawie próbek, cenników i t. p.

Pomocnikom podróżującym (komiwojażerom) mogą być wydane świadectwa przemysłowe jedynie po okazaniu w oryginałach lub w uwierzytelnionych odpisach świadectw przemysłowych, nabytych przez przedsiębiorstwa przez nich zastępowane oraz po przedstawieniu odnośnego pełnomocnictwa.

Pomocnik podróżujący (komiwojażer) może za je dnem świadectwem przemysłowem zastępować kilka firm.

Pracownik przedsiębiorstwa krajowego, czerpiący swój zarobek głównie ze stałego wynagrodzenia służbowego, może zbierać zamówienia na rzecz tegoż przedsiębiorstwa i poza jego siedzibą bez obowiązku wykupienia oddzielnego świadectwa przemysłowego.

Również zbieranie zamówień nawet poza siedzibą zakładu przez właściciela przedsiębiorstwa, względnie przez zarejestrowanych w rejestrze handlowym współwłaścicieli, nie wymaga nabycia oddzielnego świadectwa przemysłowego.

§ 129.

Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

Równocześnie traci moc obowiązującą rozporządzenie Ministra Skarbu z dnia 8 sierpnia 1925 r. w celu wykonania ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R. P. Nr. 82, poz. 560).

Identyfikator:	Dz.U.1932.40.406
Rodzaj:	Rozporządzenie
Tytuł:	Wykonanie ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.
Data aktu:	29/03/1932
Data ogłoszenia:	14/05/1932
Data wejścia w życie:	14/05/1932

Wykonanie ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 29 marca 1932 r.

w celu wykonania ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.

ZAŁĄCZNIK Nr 1

WYKAZ ARTYKUŁÓW SPOŻYWCZYCH PIERWSZEJ POTRZEBY.

ZAŁĄCZNIK Nr 2

ZEZNANIE O OBROCIE

ZAŁĄCZNIK Nr 3 1

TABELA

Zmiany w prawie

Lepsze prawo. W Sejmie odbyła się konferencja podsumowująca konsultacje społeczne projektów ustaw

Przedsiębiorcy zapłacą niższą składkę zdrowotną – Senat za ustawą

Rząd organizuje monitoring metanu

Rząd zaktualizował wykaz zakazanej kukurydzy

Od 18 kwietnia fotografowanie obiektów obronnych i krytycznych tylko za zezwoleniem

Prezydent podpisał ustawę o rynku pracy i służbach zatrudnienia

Dz.U.1932.40.406

Wykonanie ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA SKARBU z dnia 29 marca 1932 r. w celu wykonania ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.

ZAŁĄCZNIK Nr 1 WYKAZ ARTYKUŁÓW SPOŻYWCZYCH PIERWSZEJ POTRZEBY.

ZAŁĄCZNIK Nr 2 ZEZNANIE O OBROCIE

ZAŁĄCZNIK Nr 3 1 TABELA

Zmiany w prawie

Dz.U.1932.40.406

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 29 marca 1932 r.

w celu wykonania ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, której tekst jednolity ogłoszony został w załączniku do obwieszczenia Ministra Skarbu z dnia 27 stycznia 1932 r.

ZAŁĄCZNIK Nr 1

WYKAZ ARTYKUŁÓW SPOŻYWCZYCH PIERWSZEJ POTRZEBY.

ZAŁĄCZNIK Nr 2

ZEZNANIE O OBROCIE

ZAŁĄCZNIK Nr 3 1

TABELA