Określenie przypadków, w których rencistom zaliczonym do III grupy inwalidów przysługują górnicze renty inwalidzkie w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów, oraz górnicza inwalidzka renta wyrównawcza.

ROZPORZĄDZENIE

RADY MINISTRÓW

z dnia 11 lipca 1968 r.

w sprawie określenia przypadków, w których rencistom zaliczonym do III grupy inwalidów przysługują górnicze renty inwalidzkie w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów, oraz w sprawie górniczej inwalidzkiej renty wyrównawczej.

Na podstawie art. 15 ust. 4 i art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 28 maja 1957 r. o zaopatrzeniu emerytalnym górników i ich rodzin (Dz. U. z 1968 r. Nr 3, poz. 19) oraz art. 62 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6) zarządza się, co następuje:

§  1.

1. Rencistom zaliczonym do III grupy inwalidów, uprawnionym do górniczych rent inwalidzkich, którzy nie mogą uzyskać pracy odpowiedniej do ich stanu zdrowia i kwalifikacji, przysługuje prawo do górniczej renty inwalidzkiej w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów, jeżeli rencista:

1) ukończył 45 lat oraz

2) nie posiada poza rentą dochodów z innych źródeł powodujących zawieszenie prawa do renty w całości lub w części.

2. Za rencistę nie mogącego uzyskać pracy odpowiedniej do stanu zdrowia i kwalifikacji (ust. 1) uważa się rencistę, który nie może być skierowany przez zakład pracy oraz właściwy do spraw zdrowia i opieki społecznej organ prezydium powiatowej rady narodowej do pracy, odpowiadającej wskazaniom dotyczącym zatrudnienia, ustalonym dla niego w orzeczeniu komisji lekarskiej do spraw inwalidztwa i zatrudnienia, a którą może on wykonywać przy wykorzystaniu kwalifikacji ogólnych oraz przygotowania zawodowego.

3. Za rencistę nie mogącego uzyskać pracy odpowiedniej do stanu zdrowia i kwalifikacji uważa się również rencistę, który ukończył 50 lat i ma co najmniej 25 lat pracy górniczej, pracy równorzędnej z pracą górniczą i okresów zaliczalnych do pracy górniczej, jeżeli nie został on zatrudniony przez zakład pracy, w którym był zatrudniony przed uzyskaniem prawa do górniczej renty inwalidzkiej.

§  2.

1. Poza przypadkami określonymi w § 1 renciście zaliczonemu do III grupy inwalidów przysługuje górnicza renta inwalidzka w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów również w przypadku, gdy rencista nie może podjąć pracy z powodu przebywania w ośrodkach (oddziałach) rehabilitacji zakładów opieki zdrowotnej zamkniętej w celu usprawnienia leczniczego lub w zakładach rehabilitacji zawodowej w celu usprawnienia zawodowego.

2. W okresie przebywania w ośrodkach i zakładach w celach wymienionych w ust. 1 górnicza renta inwalidzka w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów przysługuje bez względu na wiek rencisty, jednak przez okres nie dłuższy niż 4 lata, pod warunkiem nieposiadania przez rencistę poza rentą dochodów z innych źródeł, powodujących zawieszenie prawa do renty w całości lub w części.

§  3.

1. Ustalenie prawa do górniczej renty inwalidzkiej w wysokości i na warunkach określonych w § 1 lub 2 następuje po przedłożeniu organowi rentowemu zaświadczenia wydanego przez:

1) właściwy do spraw zdrowia i opieki społecznej organ prezydium powiatowej rady narodowej, stwierdzającego niemożność skierowania rencisty do pracy odpowiedniej do jego stanu zdrowia i kwalifikacji w zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed uzyskaniem prawa do górniczej renty inwalidzkiej, lub w innym zakładzie pracy - w przypadkach określonych w § 1 ust. 1 i 2,

2) zakład pracy, stwierdzającego fakt niezatrudnienia rencisty - w przypadkach określonych w § 1 ust. 3,

3) ośrodek lub zakład rehabilitacyjny, stwierdzającego fakt przebywania w tym zakładzie (ośrodku) - w przypadkach określonych w § 2.

2. W stosunku do rencistów, którzy nie ukończyli 55 lat, zaświadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, zachowują ważność przez okres 6 miesięcy od daty ich wydania. W razie upływu terminu ważności zaświadczenia i nieprzedłożenia przez rencistę nowego zaświadczenia, organ rentowy zmienia wymiar górniczej renty inwalidzkiej od najbliższego terminu płatności renty, przypadającego po upływie terminu ważności zaświadczenia.

3. Prawo do górniczej renty inwalidzkiej, o której mowa w ust. 1, powstaje od dnia pobytu rencisty w ośrodku lub zakładzie określonych w § 2 ust. 1, a w razie niemożności uzyskania przez rencistę odpowiedniej pracy, prawo to powstaje od daty wystawienia zaświadczenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lub 2.

4. Wypłata renty następuje od dnia powstania prawa do renty, jednak za okres nie dłuższy niż 3 miesiące wstecz od przedłożenia organowi odpowiedniego zaświadczenia (ust. 1).

§  4.

1. Zakład pracy, zatrudniający pracownika przed uzyskaniem prawa do górniczej renty inwalidzkiej, obowiązany jest na wniosek rencisty w ciągu 7 dni przydzielić mu pracę odpowiednią do stanu zdrowia i kwalifikacji (§ 1 ust. 2), a w razie braku możliwości przydzielenia takiej pracy - wydać zaświadczenie stwierdzające ten fakt.

2. Jeżeli rencista nie wyrazi zgody na podjęcie oferowanej mu pracy, zakład pracy - na żądanie rencisty - obowiązany jest wydać mu zaświadczenie stwierdzające rodzaj i warunki pracy, która była mu oferowana.

3. Właściwy do spraw zdrowia i opieki społecznej organ prezydium powiatowej rady narodowej, na wniosek rencisty lub z urzędu, bada w razie wątpliwości zasadność nieprzydzielenia renciście pracy przez zakład pracy, w którym rencista był zatrudniony przed uzyskaniem prawa do górniczej renty inwalidzkiej, lub zasadność odmowy przyjęcia przez rencistę pracy oferowanej mu przez ten zakład.

§  5.

1. W razie stwierdzenia, że zakład pracy, o którym mowa w § 4, nie ma możliwości przydzielenia renciście pracy, lub w razie uznania, że oferowana renciście praca nie jest odpowiednia do jego stanu zdrowia i kwalifikacji (§ 1 ust. 2), organ określony w § 4 ust. 3 obowiązany jest skierować w miarę możliwości rencistę do pracy w innym zakładzie pracy.

2. Jeżeli organ określony w § 4 ust. 3 nie może zapewnić renciście pracy odpowiedniej do jego stanu zdrowia i kwalifikacji (§ 1 ust. 2) w innym zakładzie pracy, obowiązany jest najpóźniej w ciągu 30 dni od zgłoszenia się rencisty wydać mu zaświadczenie stwierdzające niemożność skierowania go do pracy (§ 3 ust. 1 pkt 1).

§  6.

1. Wysokość górniczej inwalidzkiej renty wyrównawczej nie może przekroczyć 75% przysługującej renciście górniczej renty inwalidzkiej łącznie z kwotami wzrostu i dodatkami, z wyjątkiem dodatków rodzinnych.

2. W zakresie szczegółowych zasad obliczania i wypłacania górniczej inwalidzkiej renty wyrównawczej mają zastosowanie przepisy dotyczące inwalidzkich rent wyrównawczych, wydane na podstawie art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 23 stycznia 1968 r. o powszechnym zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 3, poz. 6).

§ 7. Przepisy niniejszego rozporządzenia, w których jest mowa o powiatowych radach narodowych, stosuje się również do rad narodowych miast stanowiących powiaty oraz do dzielnicowych rad narodowych w miastach wyłączonych z województw.

§ 8. Wykonanie rozporządzenia porucza się Przewodniczącemu Komitetu Pracy i Płac oraz Ministrowi Zdrowia i Opieki Społecznej.

§ 9. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą od dnia 1 stycznia 1968 r.

• Identyfikator: Dz.U.1968.26.171
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Określenie przypadków, w których rencistom zaliczonym do III grupy inwalidów przysługują górnicze renty inwalidzkie w wysokości przewidzianej dla II grupy inwalidów, oraz górnicza inwalidzka renta wyrównawcza.
• Data aktu: 11/07/1968
• Data ogłoszenia: 25/07/1968
• Data wejścia w życie: 01/01/1968, 25/07/1968