Konwencja (nr 91) dotycząca płatnych urlopów marynarzy (zrewidowana w 1949 r.). Genewa.1949.06.18.

KONWENCJA

MIĘDZYNARODOWEJ ORGANIZACJI PRACY (Nr 91) DOTYCZĄCA PŁATNYCH URLOPÓW MARYNARZY (ZREWIDOWANA W 1949 R.), ^*

przyjęta w Genewie dnia 18 czerwca 1949 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 18 czerwca 1949 r. przyjęta została w Genewie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy Konwencja (nr 91) dotycząca płatnych urlopów marynarzy (zrewidowana w 1949 r.).

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że wymieniona Konwencja jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 4.VIII.1956 r.

(Tekst konwencji zamieszczony jest w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA DOTYCZĄCA PŁATNYCH URLOPÓW MARYNARZY (ZREWIDOWANA W 1949 R.)

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy, zwołana przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy do Genewy i zebrana tam dnia 8 czerwca 1949 r. na swej trzydziestej drugiej sesji,

postanowiwszy przyjąć niektóre wnioski dotyczące częściowej rewizji Konwencji o płatnych urlopach marynarzy, 1946 r., przyjętej przez Konferencję na jej dwudziestej ósmej sesji, która to sprawa stanowi dwunasty punkt porządku dziennego sesji,

zważywszy, że propozycje te powinny być ujęte w formę konwencji międzynarodowej,

przyjmuje dnia osiemnastego czerwca tysiąc dziewiećset czterdziestego dziewiątego roku poniższą Konwencję, która otrzyma nazwę Konwencji o płatnych urlopach marynarzy (zrewidowanej), 1949 r.:

Artykuł  1

1. Niniejsza Konwencja stosuje się do każdego statku morskiego o napędzie mechanicznym, stanowiącego własność publiczną lub prywatną, używanego w celach handlowych do przewozu towarów lub pasażerów i zarejestrowanego na terytorium, dla którego niniejsza Konwencja jest w mocy.

2. Ustawodawstwo krajowe określi, kiedy statek ma być uważany za statek morski.

3. Niniejsza Konwencja nie stosuje się do:

a) statków drewnianych o budowie prymitywnej, takich jak "dhows" lub "dżonki";

b) statków używanych do rybołówstwa lub czynności bezpośrednio z tym związanych albo używanych do polowania na foki lub do czynności podobnych;

c) jednostek pływających w ujściu rzek.

4. Ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe mogą przewidywać wyłączenie spod stosowania postanowień niniejszej Konwencji statków o pojemności poniżej 200 ton rejestrowych brutto.

Artykuł  2

1. Niniejsza Konwencja stosuje się do wszystkich osób zatrudnionych na statku w jakimkolwiek charakterze, z wyjątkiem:

a) pilota, który nie jest członkiem załogi;

b) lekarza, który nie jest członkiem załogi;

c) personelu pielęgniarskiego lub szpitalnego, zatrudnionego wyłącznie przy pracach pielęgniarskich, który nie stanowi części załogi;

d) osób pracujących wyłącznie na własny rachunek lub wynagradzanych wyłącznie udziałem w zyskach lub zarobkach;

e) osób nie wynagradzanych za swe usługi lub wynagradzanych nominalną płacą lub uposażeniem;

f) osób zatrudnionych na statku przez innego pracodawcę niż armator, z wyjątkiem radiooficerów lub radiooperatorów w służbie towarzystwa radiotelegraficznego;

g) podróżujących robotników portowych, którzy nie są członkami załogi;

h) osób zatrudnionych na statkach poławiających wieloryby, na pływających fabrykach lub w inny sposób w celach związanych z połowem wielorybów lub podobnymi czynnościami na warunkach regulowanych postanowieniami specjalnej umowy zbiorowej dla łowców wielorybów lub innej podobnej umowy, zawartej przez organizację marynarzy i ustalającej stawki płac, czas pracy oraz inne warunki służby;

i) osób zatrudnionych w porcie, które zazwyczaj nie są zatrudnione na morzu.

2. Właściwa władza może, po zasięgnięciu opinii zainteresowanych organizacji armatorów i marynarzy, wyłączyć spod stosowania niniejszej Konwencji kapitanów, starszych oficerów i starszych mechaników, którym ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe zapewniają warunki służbowe w sprawie dorocznych płatnych urlopów co najmniej równie korzystne jak te, które przewiduje niniejsza Konwencja.

Artykuł  3

1. Każda osoba, do której stosuje się niniejsza Konwencja, ma prawo, po dwunastu miesiącach nieprzerwanej służby, do dorocznego płatnego urlopu trwającego:

a) dla kapitanów i oficerów oraz dla radiooficeróww lub radiooperatorów co najmniej osiemnaście dni roboczych za każdy rok służby;

b) dla innych członków załogi co najmniej dwanaście dni roboczych za każdy rok służby.

2. Każda osoba, mająca co najmniej sześć miesięcy nieprzerwanej służby, ma prawo przy opuszczaniu służby do urlopu w wymiarze półtora dnia roboczego za każdy pełny miesiąc służby, jeżeli chodzi o kapitana lub oficera oraz radiooficera lub radiooperatora, a do urlopu w wymiarze jednego dnia roboczego, jeżeli chodzi o każdego innego członka załogi.

3. Każda osoba zwolniona ze służby bez własnej winy przed upływem sześciu miesięcy nieprzerwanej służby ma prawo przy opuszczaniu służby do urlopu w wymiarze półtora dnia roboczego za każdy pełny miesiąc służby, jeżeli chodzi o kapitana lub oficera oraz radiooficera lub radiooperatora, a do urlopu w wymiarze jednego dnia roboczego, jeżeli chodzi o każdego innego członka załogi.

4. W celu ustalenia okresu, za który urlop się należy:

a) służbę wykonywaną poza umową o pracę na morzu uwzględnia się przy obliczaniu okresu nieprzerwanej służby;

b) krótkotrwałe przerwy w służbie, nie wynikające z czynu lub winy pracownika i nie przekraczające ogółem sześciu tygodni w każdym okresie dwunastu miesięcy, nie będą uważane za przerywające ciągłość okresu służby, który je poprzedza lub po nich następuje;

c) ciągłość służby nie będzie uważana za przerwaną przez jakąkolwiek zmianę w zarządzie lub własności statku lub statków, na których zainteresowana osoba służyła.

5. Do dorocznego płatnego urlopu nie są wliczane:

a) święta ustawowe lub zwyczajowe;

b) przerwy w służbie spowodowane chorobą lub wypadkiem.

6. Ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe mogą przewidywać dzielenie na części dorocznego urlopu, należnego zgodnie z niniejszą Konwencją, lub skumulowanie urlopu należnego w ciągu danego roku z późniejszym urlopem.

7. Ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe mogą przewidywać, że w wypadkach zupełnie wyjątkowych, gdy konieczność służby będzie tego wymagać, urlop doroczny należny zgodnie z niniejszą Konwencją będzie mógł być zastąpiony ekwiwalentem pieniężnym równającym się co najmniej wynagrodzeniu przewidzianemu w artykule 5.

Artykuł  4

1. Należny doroczny urlop powinien być udzielony za wzajemną zgodą przy pierwszej okazji, gdy warunki służby na to pozwolą.

2. Nikt nie może być zobowiązany bez swej zgody do wzięcia należnego dorocznego urlopu w porcie innym niż port kraju, w którym został przyjęty do pracy, lub port kraju, w którym zamieszkuje. Z zastrzeżeniem tego postanowienia urlop powinien być udzielony w porcie przewidzianym przez ustawodawstwo krajowe lub układy zbiorowe.

Artykuł  5

1. Każda osoba, która korzysta z urlopu zgodnie z artykułem 3 niniejszej Konwencji, powinna otrzymać za cały okres urlopu swe zwykłe wynagrodzenie.

2. Zwykłe wynagrodzenie płatne zgodnie z poprzednim ustępem, które może zawierać odpowiednią równowartość za utrzymanie, będzie obliczane w sposób przewidziany przez ustawodawstwo krajowe lub układ zbiorowy.

Artykuł  6

Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 3 ustęp 7 jakiekolwiek porozumienie w sprawie zniesienia prawa do dorocznego płatnego urlopu lub zrzeczenia się tego urlopu będzie uważane za nieważne.

Artykuł  7

Każda osoba, która opuszcza służbę lub zostaje z niej zwolniona przed wzięciem przysługujacego jej urlopu, powinna otrzymać za każdy dzień urlopu, przysługującego jej zgodnie z niniejszą Konwencją, wynagrodzenie przewidziane w artykule 5.

Artykuł  8

Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, powinien zapewnić skuteczne wykonywanie jej postanowień.

Artykuł  9

Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie narusza jakiejkolwiek ustawy, orzeczenia, zwyczaju lub porozumienia między armatorami a marynarzami, które zapewniają warunki korzystniejsze od przewidzianych przez niniejszą Konwencję.

Artykuł  10

1. Niniejsza Konwencja może być wprowadzona w życie przez: a) ustawodawstwo, b) układy zbiorowe zawierane między armatorami a marynarzami, c) połączenie ustawodawstwa z układami zbiorowymi zawartymi między armatorami a marynarzami. Z zastrzeżeniem odmiennych postanowień, postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie do każdego statku, zarejestrowanego na terytorium Członka, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, i do każdej osoby, zatrudnionej na takim statku.

2. Jeżeli jakiekolwiek postanowienie niniejszej Konwencji zostanie wprowadzone w życie w drodze układu zbiorowego zgodnie z ustępem 1 niniejszego artykułu, Członek, na którego terytorium obowiązuje układ zbiorowy, nie będzie obowiązany pomimo postanowień artykułu 8 niniejszej Konwencji do powzięcia środków przewidzianych w artykule 8 w odniesieniu do postanowień Konwencji, wprowadzonych w życie w drodze układu zbiorowego.

3. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, dostarczy Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy informacji co do środków, za pomocą których Konwencja jest stosowana, z podaniem szczegółów wszelkich układów zbiorowych, które zapewniają stosowanie poszczególnych jej postanowień i które obowiązują w dniu ratyfikacji Konwencji przez Członka.

4. Każdy Członek, który ratyfikuje niniejszą Konwencję, zobowiązuje się uczestniczyć, za pośrednictwem trójgrupowej delegacji, w każdym komitecie reprezentującym rządy oraz organizacje armatorów i marynarzy, przy współudziale w charakterze doradczym przedstawicieli Mieszanej Komisji Morskiej Międzynarodowego Biura Pracy, który może być powołany dla zbadania środków przedsięwziętych w celu wprowadzenia Konwencji w życie.

5. Dyrektor Generalny złoży Komitetowi streszczenie informacji, które otrzymał zgodnie z ustępem 3 niniejszego artykułu.

6. Komitet zbada, czy przedstawione mu układy zbiorowe zapewniają pełne wykonanie postanowień niniejszej Konwencji. Każdy Członek, który ratyfikuje Konwencję, zobowiązuje się wziąć pod uwagę wszelkie poczynione przez Komitet uwagi lub sugestie dotyczące stosowania Konwencji, a ponadto - podawać do wiadomości organizacji armatorów i marynarzy, które są stronami układu zbiorowego wspomnianego w ustępie 1, wszelkie uwagi lub sugestie wyżej wymienionego Komitetu co do stopnia, w jakim te układy zapewniają stosowanie postanowień Konwencji.

Artykuł  11

Dla celów artykułu 17 Konwencji w sprawie płatnych urlopów dla marynarzy, 1936 r., niniejsza Konwencja będzie uważana jako Konwencja wprowadzająca rewizję wymienionej Konwencji.

Artykuł  12

O formalnych aktach ratyfikacji niniejszej Konwencji Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zostanie poinformowany w celu ich rejestracji.

Artykuł  13

1. Niniejsza Konwencja będzie obowiązywać tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostaną zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2. Wejdzie ona w życie po upływie sześciu miesięcy od daty zarejestrowania ratyfikacji dziewięciu spośród następujących krajów: Stany Zjednoczone Ameryki, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Dania, Finlandia, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Grecja, India, Irlandia, Włochy, Norwegia, Holandia, Polska, Portugalia, Szwecja, Turcja i Jugosławia, przy czym w tej liczbie powinno znajdować się przynajmniej pięć krajów, z których każdy posiada marynarkę handlową o tonażu co najmniej 1 miliona rejestrowych ton brutto. Postanowienie to ma na celu ułatwienie i zachęcenie do szybkiej ratyfikacji Konwencji przez państwa członkowskie.

3. Następnie Konwencja ta wejdzie w życie dla każdego Członka po upływie sześciu miesięcy od daty zarejestrowania jego ratyfikacji.

Artykuł  14

1. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję, może ją wypowiedzieć po upływie dziesięciu lat od daty, w której Konwencja wejdzie w życie, aktem przesłanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy i przez niego zarejestrowanym. Wypowiedzenie to nabiera mocy po upływie roku od daty jego zarejestrowania.

2. Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą Konwencję i który nie skorzysta w ciągu roku po upływie dziesięcioletniego okresu, wymienionego w poprzednim ustępie, z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na nowy okres dziesięciu lat i następnie będzie mógł wypowiedzieć niniejszą Konwencję po upływie każdego dziesięcioletniego okresu z zachowaniem warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  15

1. Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń, o których poinformują go Członkowie Organizacji.

2. Zawiadamiając Członków Organizacji o zarejestrowaniu ostatniej ratyfikacji, wymaganej do wejścia w życie Konwencji, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę, od której niniejsza Konwencja wejdzie w życie.

Artykuł  16

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy udzieli Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, w celu zarejestrowania zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych, wyczerpujących informacji o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia, jakie zarejestrował zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  17

Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy, po upływie każdego okresu dziesięciu lat od wejścia w życie niniejszej Konwencji, przedstawi Konferencji Ogólnej sprawozdania o stosowaniu niniejszej Konwencji i rozpatrzy, czy należy wpisać na porządek dzienny Konferencji sprawę całkowitej lub częściowej jej rewizji.

Artykuł  18

1. W razie przyjęcia przez Konferencję nowej konwencji wprowadzającej całkowitą lub częściową rewizję niniejszej Konwencji i o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej konwencji wprowadzającej rewizję pociągnie za sobą z mocy samego prawa, bez względu na postanowienia artykułu 14, natychmiastowe wypowiedzenie niniejszej Konwencji z zastrzeżeniem, że wejdzie w życie nowa konwencja wprowadzająca rewizję;

b) począwszy od daty wejścia w życie nowej konwencji wprowadzającej rewizję niniejsza Konwencja przestanie być otwarta do ratyfikacji przez Członków.

2. Niniejsza Konwencja pozostanie w mocy w swej aktualnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji wprowadzającej rewizję.

Artykuł  19

Teksty angielski i francuski niniejszej Konwencji są jednakowo autentyczne.

Powyższy tekst jest autentycznym tekstem Konwencji przyjętej należycie przez Konferencję Ogólną Międzynarodowej Organizacji Pracy na jej trzydziestej drugiej sesji, która odbyła się w Genewie i została ogłoszona za zamkniętą w dniu 2 lipca 1949 r.

Na dowód czego w dniu osiemnastym sierpnia 1949 r. złożyli swe podpisy:

* Z dniem 20 sierpnia 2013 r. nin. konwencja zostaje rewidowana przez Konwencję o pracy na morzu (Dz.U.13.845), zgodnie z art. 10 powołanej konwencji.

• Identyfikator: Dz.U.1968.39.277
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (nr 91) dotycząca płatnych urlopów marynarzy (zrewidowana w 1949 r.). Genewa.1949.06.18.
• Data aktu: 18/06/1949
• Data ogłoszenia: 18/10/1968
• Data wejścia w życie: 14/09/1967