Wielka Brytania i Północna Irlandia-Polska. Konwencja konsularna. Londyn.1967.02.23.

KONWENCJA KONSULARNA

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii,

sporządzona w Londynie dnia 23 lutego 1967 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 23 lutego 1967 r. sporządzona została w Londynie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA KONSULARNA

MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A ZJEDNOCZONYM KRÓLESTWEM WIELKIEJ BRYTANII I PÓŁNOCNEJ IRLANDII

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospoliej Ludowej i Jej Królewska Mość Królowa Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Jej innych Królestw i Terytoriów, Głowa Wspólnoty Narodów,

pragnąc dalszego wzmocnienia więzów przyjaźni między ich dwoma krajami,

kierując się dążeniem do uregulowania stosunków konsularnych, określenia praw, przywilejów i immunitetów urzędników konsularnych oraz celem ułatwienia ochrony swych obywateli i interesów narodowych na terytorium drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony,

postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły jako swych Pełnomocników: (pominięto),

którzy po wzajemnym przedstawieniu swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I

ZASTOSOWANIE I DEFINICJE

Artykuł  1

W stosunku do Wysokich Umawiających się Stron niniejszą Konwencję stosuje się do:

1) terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej,

2) Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii oraz do wszystkich terytoriów, za których stosunki międzynarodowe odpowiedzialny jest Rząd Jej Brytyjskiej Królewskiej Mości w Zjednoczonym Królestwie.

Artykuł 2

Dla celów niniejszej Konwencji:

1) wyrażenie "urzędnik konsularny" oznacza każdą osobę włącznie z kierownikiem urzędu konsularnego, powołaną w tym charakterze do wykonywania funkcji konsularnych i która została mianowana lub notyfikowana w tym charakterze zgodnie z artykułem 5 lub artykułem 6. Kierownikiem urzędu konsularnego może być konsul generalny, konsul, wicekonsul lub agent konsularny;

2) wyrażenie "pracownik konsularny" oznacza każdą osobę zatrudnioną przez państwo wysyłające w konsulacie do wykonywania:

a) czynności technicznych lub administracyjnych; albo

b) innych czynności w służbie konsulatu,

i w tym charakterze notyfikowaną zgodnie z artykułem 8;

3) wyrażenie "konsulat" oznacza każdy urząd konsularny, zarówno konsulat generalny, jak i konsulat, wicekonsulat bądź agencję konsularną;

4) wyrażenie "archiwa konsularne" obejmuje całą urzędową korespondencję oraz dokumenty i przedmioty urządzenia biurowego przeznaczone do celów urzędowych wraz z urządzeniami przeznaczonymi do ich przechowywania i ochrony;

5) wyrażenie "statek" oznacza:

a) w odniesieniu do Rady Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, każde urządzenie pływające uprawnione do podnoszenia bandery Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej;

b) w odniesieniu do Jej Brytyjskiej Mości, każde urządzenie pływające zarejestrowane w jakimkolwiek porcie terytorium wymienionego w ustępie 2 artykułu 1;

wyrażenie to nie obejmuje jednakże okrętu wojennego;

6) 1 (uchylony).

CZĘŚĆ  II

USTANOWIENIE KONSULATÓW ORAZ MIANOWANIE URZĘDNIKÓW KONSULARNYCH I WYZNACZENIE PRACOWNIKÓW KONSULARNYCH

Artykuł  3

1. Ustanowienie konsulatu w państwie przyjmującym może nastąpić jedynie za zgodą tego państwa.

2. Siedziba konsulatu oraz okręg konsularny ustalone są w drodze porozumienia między państwem wysyłającym a przyjmującym.

3. Państwo wysyłające może, według swego uznania, oznaczyć konsulat jako konsulat generalny, konsulat, wicekonsulat lub agencję konsularną.

Artykuł  4

1. Państwo wysyłające może, w imieniu własnym bądź w imieniu jednej lub więcej osób fizycznych lub prawnych działających na jego rzecz, pod warunkiem, iż jest to zgodne z prawem i przepisami państwa przyjmującego:

a) nabywać, posiadać lub użytkować, z jakiegokolwiek tytułu przewidzianego przez prawo państwa przyjmującego, teren, budynki lub części budynków, z przeznaczeniem na cele konsulatu, bądź mieszkania dla urzędnika lub pracownika konsularnego bądź też, za zgodą państwa przyjmującego, dla innych celów wynikających z działalności konsulatu;

b) budować lub przystosowywać budynki dla wspomnianych celów;

c) rozporządzać prawami rzeczowymi w stosunku do takich terenów lub budynków.

2. Jeżeli prawo państwa przyjmującego wymaga uzyskania zezwolenia jako wstępnego warunku dla korzystania z praw przyznanych w ustępie 1, takie zezwolenie zostanie udzielone pod warunkiem dostosowania się do niezbędnych formalności.

3. W razie potrzeby państwo przyjmujące udzieli państwu wysyłającemu pomocy w nabyciu prawa własności lub posiadania terenu, budynków lub części budynków w celach określonych w ustępie 1.

4. Postanowienia niniejszego artykułu nie zwalniają państwa wysyłającego od obowiązku przestrzegania wszelkich przepisów dotyczących budownictwa, planu urbanistycznego lub innego ograniczenia mającego zastosowanie do obszaru, na którym teren ten, budynki lub części budynków są położone.

Artykuł  5

1. Kierownik urzędu konsularnego jest uprawniony do działania w tym charakterze po przedstawieniu drogą dyplomatyczną swych listów komisyjnych lub innego dokumentu stwierdzającego mianowanie oraz po udzieleniu mu tą samą drogą exequatur lub innego upoważnienia, które będzie mu udzielone bezpłatnie, w możliwie najkrótszym terminie. Listy komisyjne lub inny dokument mianowania będą zawierać imiona i nazwisko urzędnika konsularnego, jego stopień służbowy, siedzibę urzędu konsularnego oraz okręg konsularny, w którym będzie on wykonywać swoją działalność.

2. Za zgodą państwa przyjmującego kierownik urzędu konsularnego może być uprawniony do działania w tym charakterze do chwili udzielenia mu exequatur lub innego upoważnienia. W takim przypadku, jeżeli zajdzie potrzeba, zostanie mu udzielone tymczasowe upoważnienie.

3. Po mianowaniu kierownika urzędu konsularnego właściwe organy państwa przyjmującego podejmą niezbędne środki dla umożliwienia mu wykonywania jego oficjalnej działalności i korzystania z praw przyznanych mu na podstawie niniejszej Konwencji.

Artykuł  6

W przypadku mianowania urzędnika konsularnego na stanowisko inne aniżeli kierownika urzędu konsularnego, przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego notyfikuje Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego imiona i nazwisko tego urzędnika, jego stopień służbowy oraz konsulat, do którego został on skierowany, przed przystąpieniem przez niego do wykonywania swych funkcji.

Artykuł 7 ²

Urzędnikiem konsularnym może być osoba posiadająca obywatelstwo Państwa wysyłającego, nie uważana przez Państwo Przyjmujące za posiadającą jego obywatelstwo oraz nie będąca stałym mieszkańcem tego państwa

Artykuł  8

Przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego notyfikuje Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego imiona i nazwisko pracownika konsularnego, jego obywatelstwo oraz konsulat, w którym został on zatrudniony, przed przystąpieniem pracownika do wykonywania jego obowiązków.

Artykuł 9

Nie może być mianowany urzędnikiem lub pracownikiem konsularnym obywatel państwa wysyłającego, który już przebywa w państwie przyjmującym lub jest w drodze do tego państwa. Ograniczenia tego nie stosuje się jednak w przypadku, jeżeli obywatel taki jest już urzędnikiem lub pracownikiem konsulatu lub członkiem przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego w państwie przyjmującym.

Artykuł  10

Państwo przyjmujące może w każdej chwili bez potrzeby uzasadnienia swej decyzji zawiadomić drogą dyplomatyczną państwo wysyłające, że urzędnik lub pracownik konsularny jest osobą niepożądaną. W takim przypadku państwo wysyłające odwoła tego urzędnika lub pracownika konsularnego albo spowoduje zakończenie jego funkcji w konsulacie. Jeżeli państwo wysyłające nie spełni tego obowiązku w rozsądnym terminie, państwo przyjmujące może w odniesieniu do kierownika urzędu konsularnego cofnąć exequatur lub inne upoważnienie, a w odniesieniu do urzędnika lub pracownika konsularnego przestać uznawać daną osobę w tym charakterze.

Artykuł 11

1. Przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego będzie powiadamiać Ministerstwo Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego o miejscu zamieszkania urzędnika konsularnego.

2. O miejscu zamieszkania pracownika konsularnego, który nie jest obywatelem państwa przyjmującego, kierownik urzędu konsularnego będzie powiadamiać organ dla tego celu wyznaczony.

Artykuł  12

1. Jeżeli kierownik urzędu konsularnego nie może z jakiejkolwiek przyczyny wykonywać swojej działalności lub jeżeli stanowisko to jest czasowo nie obsadzone, państwo wysyłające może wyznaczyć urzędnika konsularnego, tego samego albo innego konsulatu w państwie przyjmującym lub członka personelu dyplomatycznego swego przedstawicielstwa dyplomatycznego w tym państwie, do tymczasowego pełnienia funkcji kierownika urzędu. Imiona i nazwisko oraz stopień służbowy tej osoby powinny być uprzednio notyfikowane Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego.

2. Urzędnik działający w tym charakterze uprawniony jest do pełnienia funkcji kierownika urzędu konsularnego, którego zastępuje. Podlega on takim samym obowiązkom oraz korzysta z takich samych praw, przywilejów i immunitetów jak kierownik urzędu konsularnego.

Artykuł  13

1. Członek personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego może być wyznaczony za zgodą państwa przyjmującego do wykonywania zarówno funkcji konsularnych, jak i funkcji dyplomatycznych.

2. Osoba wyznaczona w taki sposób będzie podlegać takim samym obowiązkom oraz będą jej przyznane takie same prawa, jakie są przewidziane w niniejszej Konwencji dla urzędnika konsularnego. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 59 osoba ta będzie nadal korzystać z przywilejów i immunitetów, przyznanych z tytułu jej statusu dyplomatycznego.

Artykuł  14

Po zakończeniu swej urzędowej działalności konsularnej lub okresu zatrudnienia w konsulacie urzędnik lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny będzie mógł bez przeszkód opuścić państwo przyjmujące wraz z członkami rodziny wspólnie z nim zamieszkałymi i udać się do państwa wysyłającego bądź też do innego miejsca, wskazanego przez przedstawicielstwo dyplomatyczne państwa wysyłającego. Wyjazd powinien nastąpić w rozsądnym terminie.

Artykuł 15

1. Państwo przyjmujące zapewni urzędnikowi konsularnemu należny szacunek i poważanie oraz podejmie wszelkie właściwe środki dla zapobieżenia jakiemukolwiek zamachowi na jego osobę, wolność lub godność.

2. Państwo przyjmujące podejmie wszelkie właściwe środki dla zapewnienia ochrony konsulatu oraz życia i bezpieczeństwa urzędników i pracowników konsularnych państwa wysyłającego.

3. Postanowienia ustępu 2 stosuje się w ten sam sposób do mieszkań urzędników konsularnych, jak w stosunku do konsulatów, oraz postanowienia te stosuje się do członków rodziny urzędników i pracowników konsularnych wspólnie z nimi zamieszkałych w taki sam sposób, jak do wspomnianych urzędników i pracowników.

CZĘŚĆ  III

UŁATWIENIA, PRZYWILEJE I IMMUNITETY

Artykuł  16

1. Teren, bydynki lub części budynków, użytkowane wyłącznie dla celów konsularnych, są nietykalne. Organy państwa przyjmującego nie będą wkraczały na ten teren, do budynków lub ich części, chyba że wyrazi na to zgodę kierownik urzędu konsularnego lub kierownik przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego bądź osoba przez jednego z nich wyznaczona.

2. 3 Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do rezydencji urzędnika konsularnego.

Artykuł  17 ⁴

Teren, budynki, części budynków i rezydencje wymienione w artykule 16 nie będą wykorzystywane do udzielania azylu.

Artykuł  18

1. Teren, budynki lub części budynków oraz ich umeblowanie i wyposażenie, użytkowane wyłącznie w celach konsularnych, włączając w to mieszkanie urzędnika konsularnego, jak również środki transportu konsulatu lub urzędnika konsularnego, wyłączone są od jakiejkolwiek formy rekwizycji; podlegają one jednak, zgodnie z prawem państwa przyjmującego, wywłaszczeniu lub zajęciu dla celów obrony narodowej bądź użyteczności publicznej. W przypadku podjęcia takich środków właściwe organy państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki dla uniknięcia zakłócenia pracy konsulatu.

2. W związku z przeprowadzeniem takich środków państwo przyjmujące wypłaci państwu wysyłającemu odpowiednie i efektywne odszkodowanie, przed upływem sześciu miesięcy od daty przeprowadzenia tych środków. Na wniosek państwa wysyłającego odszkodowanie będzie wypłacone w walucie wymiennej i będzie mogło być przekazane do tego państwa.

3. Postanowienia ustępu 2 stosuje się także do przypadku rekwizycji, wywłaszczania lub zajęcia mieszkania, mebli i wyposażenia lub środków transportu pracownika konsularnego, pod warunkiem, że nie jest on obywatelem ani też stałym mieszkańcem państwa przyjmującego.

Artykuł  19

1. Godło państwa wysyłającego wraz z odpowiednim napisem oznaczającym konsulat, w języku urzędowym tego państwa i państwa przyjmującego, może być umieszczone na zewnętrznym ogrodzeniu i zewnętrznej ścianie budynku, w którym mieści się konsulat, jak również na lub przy drzwiach wejściowych do konsulatu.

2. Flaga państwa wysyłającego i jego flaga konsularna mogą być wywieszane na konsulacie, a także na rezydencji kierownika urzędu konsularnego.

3. Godło państwa wysyłającego może być umieszczone, a jego flaga państwa i flaga konsularna mogą być wywieszone na środkach transportu (pojazdach mechanicznych i łodziach) używanych przez kierownika urzędu konsularnego w czasie wykonywania swych obowiązków.

4. Na zewnątrz pomieszczeń konsularnych mogą być umieszczane napisy o charakterze informacyjnym, w szczególności dotyczące spraw określonych w artykule 40.

Artykuł  20

Archiwa konsularne są nietykalne w każdym czasie i niezależnie od tego, gdzie się znajdują. Dokumenty i przedmioty nie mające charakteru urzędowego nie będą przechowywane w archiwach.

Artykuł 21

1. Konsulat uprawniony jest do porozumiewania się z rządem państwa wysyłającego, przedstawicielstwem dyplomatycznym i innymi konsulatami tego państwa w państwie przyjmującym. W tym celu konsulat może korzystać ze wszystkich publicznych środków łączności, jak również z kurierów, opieczętowanych worków, waliz i innych pojemników oraz może używać szyfrów.

2. W przypadku korzystania z publicznych środków łączności stosowane są w odniesieniu do konsulatu takie taryfy, jak do przedstawicielstwa dyplomatycznego.

3. Urzędowa korespondencja konsulatu (niezależnie od zastosowanych środków łączności), jak również opieczętowane worki, walizy i inne pojemniki, o których mowa w ustępie 1 (zawierające wyłącznie korespondencję i przedmioty przeznaczone tylko do urzędowego użytku), są nietykalne i organy państwa przyjmującego nie będą ich kontrolować ani zatrzymywać, pod warunkiem że posiadają one widoczne zewnętrzne oznaczenie ich urzędowego charakteru.

4. Osobom, którym powierzono przewożenie worków, waliz i innych pojemników konsularnych, przyznaje się takie same prawa, przywileje i immunitety, jakie przyznane są przez państwo przyjmujące kurierom dyplomatycznym państwa wysyłającego.

Artykuł  22 ⁵

1) Urzędnik konsularny korzysta z immunitetu od jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów Państwa przyjmującego. Korzysta on z nietykalności osobistej.

2) Pracownik konsularny określony w punkcie a) ustępu 2 artykułu 2, pod warunkiem, że nie jest obywatelem lub stałym mieszkańcem Państwa przyjmującego, korzysta z immunitetu od jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów tego państwa w takim samym zakresie jak członek administracyjnego i technicznego personelu przedstawiciela dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.

3) Postanowień ustępów 1 i 2 nie stosuje się jednak do powództwa cywilnego:

a) dotyczącego prywatnego mienia nieruchomego, położonego na terytorium Państwa przyjmującego, chyba że urzędnik konsularny lub pracownik konsularny posiada je w imieniu Państwa wysyłającego dla celów konsulatu:

b) dotyczącego spadku, w sytuacji gdy urzędnik konsularny lub pracownik konsularny występuje jako wykonawca testamentu, administrator, spadkobierca lub zapisobierca w charakterze osoby prywatnej, a nie w imieniu Państwa wysyłającego;

c) dotyczącego jakiejkolwiek zawodowej lub handlowej działalności wykonywanej przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego w Państwie przyjmującym poza jego urzędowymi obowiązkami;

d) wynikłego z umowy zawartej przez urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, w której nie występował on wyraźnie lub w sposób domniemany w imieniu Państwa wysyłającego;

e) wniesionego przez osobę trzecią w związku ze szkodą spowodowaną w Państwie przyjmującym przez pojazd, statek lub samolot;

f) do którego stosują się postanowienia artykułu 59.

4) Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do członków rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, wspólnie z nim zamieszkałych, pod warunkiem, że nie są oni obywatelami lub stałymi mieszkańcami Państwa przyjmującego.

Artykuł  23 ⁶

Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 artykuł 22 pracownik konsularny określony w punkcie b) ustępu 2 artykułu 2 korzysta z immunitetu do jurysdykcji sądowych i administracyjnych organów Państwa przyjmującego, w odniesieniu od wszelkich czynności dokonanych w charakterze urzędowym, pod warunkiem, że nie jest on obywatelem lub stałym mieszkańcem tego państwa.

Artykuł  24 ⁷

1) Państwo wysyłające może zrzec się immunitetu od jurysdykcji przysługującego urzędnikowi konsularnemu lub pracownikowi konsularnemu albo też członkowi jego rodziny. Takie zrzeczenie powinno być zawsze wyraźne i zakomunikowane na piśmie właściwemu organowi Państwa przyjmującego.

2) Wszczęcie postępowania przez osobę, której przysługuje immunitet od jurysdykcji na podstawie artykułu 22 lub 23, pozbawia ją prawa powoływania się na immunitet od jurysdykcji w stosunku do jakiegokolwiek powództwa wzajemnego, bezpośrednio związanego z powództwem głównym.

3) Zrzeczenie się immunitetu od jurysdykcji nie oznacza zrzeczenia się immunitetu od wykonania orzeczenia, co wymaga odrębnego zrzeczenia się.

Artykuł  25 ⁸

Jeżeli pracownik konsularny lub członek rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, nie będący osobą uprawnioną do immunitetu na podstawie postanowień artykułu 22 lub artykułu 23, zostanie zatrzymany, aresztowany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób albo też zostanie przeciwko niemu wszczęte postępowanie karne lub inne postępowanie o charakterze karnym, właściwe organy Państwa przyjmującego niezwłocznie poinformują o tym kierownika urzędu konsularnego.

Artykuł  26

1. a) Urzędnik konsularny może, w interesie sprawiedliwości, dobrowolnie zastosować się do wezwania o złożenie zeznań w charakterze świadka. W takim przypadku może on jednak odmówić złożenia zeznań w sprawach należących do zakresu jego urzędowej działalności bądź w charakterze świadka-rzeczoznawcy w odniesieniu do prawa państwa wysyłającego. W przypadku odmowy złożenia zeznań lub stawienia się przed sądem nie będą stosowane żadne środki przymusu celem zmuszenia urzędnika konsularnego do złożenia zeznań bądź stawienia się przed sądem ani też żadne kary nie będą na niego nakładane;

b) pracownik konsularny może odmówić złożenia zeznań w charakterze świadka w sprawach należących do zakresu jego działalności urzędowej bądź przedstawienia jakiegokolwiek dokumentu lub przedmiotu z archiwum konsularnego.

2. W przypadku składania zeznań przez urzędnika lub pracownika konsularnego w charakterze świadka będą podjęte wszelkie odpowiednie środki dla uniknięcia zakłóceń w pracy konsulatu. Na wniosek kierownika urzędu konsularnego zeznania takie mogą być złożone, jeżeli jest to możliwe i dopuszczalne, ustnie lub na piśmie, w konsulacie bądź w mieszkaniu odnośnego urzędnika lub pracownika konsularnego.

3. Przy składaniu zeznań w charakterze świadka urzędnik konsularny uprawniony jest do złożenia przyrzeczenia w miejsce przysięgi.

4. Postanowienia niniejszego artykułu stosuje się zarówno w postępowaniu przed organami administracyjnymi, jak również w postępowaniu przed sądami.

5. Postanowienia ustępu 1 litery a) oraz ustępów 3 i 4 stosuje się w odpowiednim zakresie do zamieszkałych wspólnie z urzędnikiem konsularnym członków jego rodziny, jeżeli nie są oni obywatelami państwa przyjmującego.

Artykuł  27

1. Urzędnik konsularny nie podlega w państwie przyjmującym obowiązkowi służby wojskowej oraz jakiejkolwiek przymusowej służbie publicznej.

2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do pracowników konsularnych oraz członków rodzin urzędników i pracowników konsularnych wspólnie z nimi zamieszkałych, jeżeli nie są oni obywatelami ani stałymi mieszkańcami państwa przyjmującego.

3. Urzędnik lub pracownik konsularny oraz wspólnie z nimi zamieszkali członkowie ich rodzin zwolnieni są od wszelkich obowiązków przewidzianych w ustawach lub przepisach państwa przyjmującego dotyczących rejestracji cudzoziemców, zezwolenia na zamieszkanie oraz innych podobnych obowiązków.

Artykuł  28

Dziecko urzędnika lub pracownika konsularnego, pod warunkiem, iż tenże jest obywatelem państwa wysyłającego i nie jest stałym mieszkańcem państwa przyjmującego, nie nabywa obywatelstwa państwa przyjmującego przez sam fakt urodzenia się w tym państwie w okresie, gdy urzędnik konsularny lub pracownik konsularny przebywa w charakterze urzędowym w państwie przyjmującym.

Artykuł 29

1. Żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty (państwowe, stanowe, regionalne, komunalne bądź inne) nie będą nakładane ani pobierane w państwie przyjmującym w odniesieniu do:

a) terenu, budynków lub części budynków, użytkowanych wyłącznie dla celów konsularnych, włącznie z mieszkaniem urzędnika lub nie będącego obywatelem państwa przyjmującego, pracownika konsularnego, pod warunkiem że stanowią własność lub są wynajęte w imieniu państwa wysyłającego bądź jakiejkolwiek osoby fizycznej lub prawnej działającej w imieniu tego państwa, z wyjątkiem opłat nakładanych za usługi albo za ulepszania lokalnych urządzeń publicznych, które to opłaty pobierane będą w takim rozmiarze, w jakim dana nieruchomość odnosi z nich korzyści;

b) transakcji lub dokumentów dotyczących nabycia nieruchomości przez państwo wysyłające wyłącznie dla celów konsularnych określonych w literze a) niniejszego ustępu;

c) nabycia, własności, posiadania lub użytkowania ruchomości wyłącznie dla celów konsularnych.

2. Zwolnień przyznanych zgodnie z ustępem 1 nie stosuje się jednak w odniesieniu do podatków lub do jakichkolwiek innych podobnych opłat, za zapłacenie których jest prawnie odpowiedzialna jakakolwiek inna osoba, niezależnie od okoliczności przeniesienia przez nią ciężaru podatku lub podobnej opłaty na państwo wysyłające lub na jedną bądź więcej osób fizycznych albo prawnych działających w jego imieniu.

Artykuł  30

Żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty (państwowe, stanowe, regionalne, miejskie lub inne) nie będą nakładane lub pobierane w państwie przyjmującym od opłat pobieranych w imieniu państwa wysyłającego za czynności konsularne bądź od pokwitowań wydawanych za przyjęcie takich opłat.

Artykuł 31

1. Urzędnik konsularny lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny zwolniony jest od wszelkich podatków lub jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) nakładanych lub pobieranych w państwie przyjmującym od urzędowych wynagrodzeń, poborów, płac lub poświadczeń otrzymywanych z tytułu wykonywania urzędowych obowiązków.

2. Z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 urzędnik lub nie będący obywatelem państwa przyjmującego pracownik konsularny, jeżeli nie wykonuje prywatnego zajęcia zarobkowego w państwie przyjmującym i jest stałym funkcjonariuszem państwa wysyłającego, zwolniony jest od podatków i jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) nakładanych lub pobieranych w państwie przyjmującym, do zapłacenia których byłby w innym przypadku prawnie zobowiązany.

3. Postanowień ustępu 2 nie stosuje się jednak w odniesieniu do podatków lub jakichkolwiek innych podobnych opłat (państwowych, stanowych, regionalnych, komunalnych lub innych) należnych z tytułu:

a) nabycia własności, posiadania bądź rozporządzania prawami rzeczowymi w stosunku do nieruchomości położonych w państwie przyjmującym;

b) dochodu uzyskanego z innych źródeł lub od zwiększania się wartości aktywów w państwie przyjmującym, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1;

c) transakcji lub dokumentów nadających moc prawną transakcjom łącznie z opłatami skarbowymi nakładanymi lub w związku z tym pobieranymi;

d) przeniesienia prawa własności majątku na skutek śmierci, na przykład przez spadkobranie, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 33.

Artykuł  32 ⁹

1) Wszelkie przedmioty, włącznie z pojazdami mechanicznymi, wwożone dla celów urzędowych konsulatu, zwolnione są z opłat celnych i innych podatków lub podobnych należności wszelkiego rodzaju, nakładanych w związku z przywozem, w takim samym zakresie, jak gdyby były wwożone przez przedstawicielstwo dyplomatyczne Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.

2) Urzędnik konsularny lub pracownik konsularny jest zwolniony od opłat celnych i innych podatków lub podobnych należności wszelkiego rodzaju w stosunku do przedmiotów w wożonych do osobistego użytku, włącznie z pojazdami mechanicznymi, w takim samym zakresie jak członek odpowiedniej kategorii personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego - pod warunkiem, że nie wykonuje w Państwie przyjmującym prywatnej działalności zarobkowej, jest stałym funkcjonariuszem Państwa wysyłającego, a w przypadku pracownika konsularnego nie jest ponadto obywatelem Państwa przyjmującego.

3) Postanowienia ustępu 2 mają także zastosowanie do członków rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego, wspólnie zamieszkałych z nim, pod warunkiem, że nie są oni obywatelami Państwa przyjmującego i nie wykonują prywatnej działalności zarobkowej w tym państwie.

4) Osobisty bagaż towarzyszący urzędnikowi konsularnemu lub członkowi jego rodziny, wspólnie z nim zamieszkałemu, zwolniony jest od rewizji celnej w takim samym zakresie jak bagaż osobisty członka personelu dyplomatycznego przedstawicielstwa dyplomatycznego Państwa wysyłającego w Państwie przyjmującym.

5) Postanowień niniejszego artykułu nie należy interpretować w ten sposób, że zezwalają na przywóz do Państwa przyjmującego lub wywóz z tego państwa jakiegokolwiek przedmiotu, którego przywóz lub wywóz jest zabroniony w myśl prawa Państwa przyjmującego.

6) Dla celów ustępu 2 wyrażenie "odpowiednia kategoria personelu przedstawicielstwa dyplomatycznego" oznacza, odnośnie do urzędników konsularnych - członków personelu dyplomatycznego, a odnośnie do pracowników konsularnych - członków personelu administracyjnego i technicznego.

Artykuł  33

Jeżeli urzędnik konsularny, pracownik bądź członek jego rodziny wspólnie z nim zamieszkały umrze i pozostawi ruchomy majątek w państwie przyjmującym, żadne podatki ani jakiekolwiek inne podobne opłaty nie będą nakładane ani pobierane przez państwo przyjmujące w odniesieniu do tego majątku, pod warunkiem że zmarła osoba nie była obywatelem państwa przyjmującego oraz że majątek ten znajdował się w tym państwie jedynie w związku z pobytem tam zmarłego w charakterze urzędnika konsularnego, pracownika lub członka rodziny urzędnika konsularnego lub pracownika konsularnego.

Artykuł 34

1. Urzędnik lub pracownik konsularny korzysta z przywilejów i immunitetów przyznanych na podstawie niniejszej Konwencji od chwili przybycia na terytorium państwa przyjmującego w celu objęcia stanowiska lub w przypadku, gdy znajduje się on już w tym państwie, od chwili objęcia swych obowiązków w konsulacie. Korzysta on z tych przywilejów i immunitetów aż do chwili wyjazdu z państwa przyjmującego po zakończeniu działalności urzędowej lub zatrudnienia.

2. Członkowie rodziny urzędnika lub pracownika konsularnego wspólnie z nim zamieszkali korzystają ze wspomnianych przywilejów i immunitetów od chwili przyznania ich urzędnikowi lub pracownikowi konsularnemu bądź od chwili przybycia członków rodziny do państwa przyjmującego, zależnie od tego, co nastąpiło później, i korzystają z tych przywilejów i immunitetów aż do chwili wyjazdu z państwa przyjmującego urzędnika lub pracownika konsularnego po zakończeniu działalności urzędowej.

Artykuł  35

1. Właściwy organ państwa przyjmującego wyda urzędnikowi konsularnemu odpowiedni dokument określający jego status.

2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się również do pracowników konsularnych oraz do członków rodzin urzędników konsularnych i pracowników konsularnych, wspólnie z nimi zamieszkałych, jeżeli nie są oni obywatelami ani też stałymi mieszkańcami państwa przyjmującego.

Artykuł  36

Urzędnikom konsularnym lub pracownikom konsularnym zezwala się na swobodne podróżowanie po państwie przyjmującym z zastrzeżeniem ustaw i przepisów tego państwa dotyczących stref, do których wstęp jest zabroniony lub ograniczony ze względu na bezpieczeństwo państwa. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają obowiązku uzyskiwania wiz lub innych dokumentów podróży, jakie mogą być wymagane przez państwo przyjmujące.

Artykuł 37

1. Wszystkie osoby, którym przyznane są przywileje i immunitety na podstawie niniejszej Konwencji, obowiązane są, bez uszczerbku dla wspomnianych przywilejów i immunitetów, do przestrzegania ustaw i przepisów państwa przyjmującego.

2. Urzędnik lub pracownik konsularny nie będzie korzystać z praw, zwolnień, przywilejów i ułatwień, przyznanych na podstawie niniejszej Konwencji, dla celów innych aniżeli te, dla których zostały one przyznane.

3. Urzędnik lub pracownik konsularny zatrudniający w państwie przyjmującym osobę, której zarobek lub wynagrodzenie nie jest zwolnione w tym państwie od podatku dochodowego, powinien przestrzegać wszelkich obowiązków związanych z pobieraniem podatku dochodowego, nałożonych na pracodawców przez prawo i przepisy państwa przyjmującego.

4. Środki transportu (pojazdy mechaniczne i łodzie) stanowiące własność państwa wysyłającego i używane dla celów służbowych konsulatu, jak również stanowiące własność urzędnika lub pracownika konsularnego, będą odpowiednio ubezpieczone w państwie przyjmującym od odpowiedzialności cywilnej wobec osób trzecich i następstw nieszczęśliwych wypadków.

CZĘŚĆ  IV

FUNKCJE KONSULARNE

Rozdział  A

- POSTANOWIENIA OGÓLNE

Artykuł  38

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania działalności określonej w niniejszej Konwencji. Może on ponadto wykonywać inne czynności, pod warunkiem, że nie są one sprzeczne z prawem państwa przyjmującego bądź też że odnośnie tych czynności państwo to nie zgłasza sprzeciwu.

2. W każdym przypadku, kiedy na podstawie Konwencji urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania swych czynności, państwu wysyłającemu zastrzeżone jest określenie, w jakim zakresie urzędnik konsularny powinien takie uprawnienia wykonywać.

3. Urzędnik konsularny jest uprawniony do wykonywania działalności konsularnej jedynie w swym okręgu konsularnym. Wykonywanie przez niego działalności konsularnej poza tym okręgiem jest uzależnione od zgody państwa przyjmującego.

4. 10 W związku z wykonywaniem swej działalności urzędnik konsularny jest uprawniony do zwracania się:

a) do właściwych organów miejscowych w swoim okręgu konsularnym,

b) do centralnych organów Państwa przyjmującego w takim zakresie, w jakim zezwalają na to prawo i zwyczaje tego państwa

5. Urzędnik konsularny będzie uprawniony, po dokonaniu notyfikacji państwu przyjmującemu, do wykonywania działalności konsularnej na rzecz państwa trzeciego, pod warunkiem że państwo przyjmujące nie zgłosi sprzeciwu.

6. Za dokonywanie czynności konsularnych urzędnik konsularny jest uprawniony do pobierania opłat określonych przez państwo wysyłające.

Artykuł  39

Po notyfikowaniu państwu przyjmującemu urzędnik konsularny może reprezentować państwo wysyłające wobec każdej międzynarodowej organizacji. Działając w tym charakterze jest on uprawniony do korzystania z wszelkich ułatwień, przywilejów i immunitetów przyznawanych takiemu przedstawicielowi przez międzynarodowe prawo zwyczajowe lub umowy międzynarodowe.

Rozdział  B

- FUNKCJE OGÓLNE

Artykuł  40

Urzędnik konsularny uprawniony jest do popierania interesów państwa wysyłającego w sprawach handlowych, gospodarczych, naukowych, kulturalnych i turystycznych oraz do rozszerzania kontaktów i rozwoju przyjaznych stosunków między obu państwami w tych i innych dziedzinach ich wzajemnych stosunków.

Artykuł 41

Urzędnik konsularny jest uprawniony do ochrony i popierania praw i interesów państwa wysyłającego i jego obywateli, w tym również osób prawnych, jeżeli to z treści wynika.

Artykuł  42

W przypadku, jeśli obywatel państwa wysyłającego nie jest obecny lub nie posiada w państwie przyjmującym swego pełnomocnika, urzędnik konsularny jest uprawniony, zgodnie z prawem państwa przyjmującego, do podjęcia osobiście lub przez uprawnionego przedstawiciela wszelkich niezbędnych środków w celu zabezpieczenia praw i interesów tego obywatela przed organami państwa przyjmującego (sądowymi lub administracyjnymi). Urzędnik konsularny może również zaproponować właściwemu organowi, aby rozpatrzenie sprawy zostało odroczone do chwili poinformowania tego obywatela i stworzenia mu odpowiedniej możliwości stawienia się osobiście lub wyznaczenia innego pełnomocnika.

Artykuł 43

1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do porozumiewania i widywania się z obywatelem państwa wysyłającego oraz do udzielania mu porad, jak również pomocy w jego stosunkach z organami państwa przyjmującego (sądowymi lub administracyjnymi) lub w postępowaniu toczącym się przed tymi organami oraz do zapewnienia mu, w razie potrzeby, pomocy prawnej lub - na życzenie bądź za zgodą wspomnianych organów - do występowania w charakterze tłumacza w sprawie tego obywatela lub też do wyznaczenia dla tego celu tłumacza.

2. Państwo przyjmujące nie będzie stwarzać obywatelowi państwa wysyłającego żadnych ograniczeń w dostępie do konsulatu lub porozumiewania się tego obywatela z konsulatem.

Artykuł  44 ¹¹

1) Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego zostanie zatrzymany, aresztowany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób, właściwe organy Państwa przyjmującego powiadomią o tym właściwego urzędnika konsularnego Państwa wysyłającego. Powiadomienie to będzie dokonane możliwie jak najszybciej i nie później niż w ciągu trzech dni od chwili, kiedy obywatel ten został zatrzymany, aresztowany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób.

2) a) Jeżeli mają zastosowanie postanowienia ustępu 1, urzędnik konsularny ma prawo porozumiewania się z obywatelem, widzenia i prowadzenia z nim rozmowy, a także podejmowania niezbędnych środków dla zapewnienia mu pomocy prawnej i zastępstwa prawnego. Na widzenie takie zezwoli się tak szybko, jak to będzie możliwe, i nie później niż w ciągu czterech dni od chwili, kiedy obywatel ten został zatrzymany, aresztowany lub pozbawiony wolności w jakikolwiek inny sposób. Następne widzenia będą dozwolone w rozsądnych odstępach czasu. Wszelka korespondencja takiego obywatela adresowana do urzędnika konsularnego, a gdy zachodzi potrzeba zatrzymania oryginału - jej kopia, będzie bezzwłocznie przekazana urzędnikowi konsularnemu.

b) Postanowienia niniejszego ustępu będą miały również zastosowanie, jeżeli obywatel, który został skazany, odbywa karę pozbawienia wolności i ma prawo do wniesienia odwołania zgodnie z przepisami określającymi termin, w którym odwołanie to może być wniesione.

3) Jeżeli obywatel Państwa wysyłającego został skazany i odbywa karę pozbawienia wolności i jeżeli postanowienia punktu b) ustępu 2 nie mają zastosowania, urzędnik konsularny ma prawo porozumiewania się, widzenia i rozmów z nim. Urzędnikowi konsularnemu będzie się zezwalać na widzenia z takim obywatelem przynajmniej raz w miesiącu.

4) a) W przypadku postępowania sądowego w Państwie przyjmującym przeciwko obywatelowi Państwa wysyłającego właściwy urzędnik konsularny zostanie, na swoją prośbę, poinformowany o zarzutach wobec takiego obywatela.

b) Urzędnik konsularny jest uprawniony do obecności na rozprawie sądowej w Państwie przyjmującym przeciwko obywatelowi Państwa wysyłającego, o ile ustawy i inne przepisy Państwa przyjmującego na to zezwalają.

5) Porozumiewanie się i rozmowy, przewidziane w niniejszym artykule, mogą odbywać się w języku Państwa wysyłającego urzędnika konsularnego bądź też w innym języku za zgodą właściwych organów Państwa przyjmującego.

6) Obywatel, do którego mają zastosowanie postanowienia niniejszego artykułu, może otrzymywać od urzędnika konsularnego przesyłki zawierające żywność, ubrania, lekarstwa, materiały do czytania i pisania, w zakresie, w jakim na to zezwalają przepisy zakładu, w którym jest on zatrzymany.

7) Prawo do porozumiewania się, widzenia i rozmowy z obywatelem, do którego ma zastosowanie niniejszy artykuł, będzie stosowane zgodnie z ustawami i innymi przepisami Państwa przyjmującego, jednakże zawsze z zastrzeżeniem, że zastosowanie powyższych ustaw i innych przepisów nie będzie naruszać praw do porozumiewania się, widzenia i rozmowy z tym obywatelem.

8) Wyżej wymienione postanowienia niniejszego artykułu, z wyjątkiem ustępu 3, będą miały zastosowanie w takim zakresie, w jakim jest możliwe takie zastosowanie, także wobec jakiejkolwiek osoby zatrudnionej na statku lub samolocie Państwa wysyłającego, znajdującym się w Państwie przyjmującym, pod warunkiem, że osoba ta nie jest obywatelem Państwa przyjmującego ani nie posiada stałego miejsca zamieszkania w tym państwie.

Artykuł  45

Urzędnik jest uprawniony do:

a) prowadzenia rejestru obywateli państwa wysyłającego;

b) wydawania, dokonywania zmian, przedłużania ważności, nadawania mocy i unieważniania paszportów i innych podobnych dokumentów obywatelom państwa wysyłającego oraz innym osobom uprawnionym do ich otrzymywania;

c) wydawania i unieważniania wiz i innych podobnych dokumentów;

d) sporządzania i przyjmowania oświadczeń i dokumentów wymaganych przez prawo państwa wysyłającego, łącznie z tymi, które dotyczą obywatelstwa;

e) doręczania dokumentów sądowych oraz przyjmowania zeznań w imieniu sądów lub innych organów państwa wysyłającego w sposób przewidziany w tych sprawach w specjalnych porozumieniach między Wysokimi Umawiającymi się Stronami bądź w braku takich porozumień w sposób nie pozostający w sprzeczności z prawem państwa przyjmującego;

f) sporządzania, wydawania i doręczania obywatelowi państwa wysyłającego takich zawiadomień i dokumentów, jakie mogą być wymagane zgodnie z prawem tego państwa, łącznie z tymi, które dotyczą przymusowej służby wojskowej.

Artykuł 46

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do:

a) rejestrowania urodzeń i zgonów obywateli państwa wysyłającego;

b) rejestrowania związków małżeńskich zawartych zgodnie z prawem państwa przyjmującego lub rozwodów, orzeczonych według tego prawa, pod warunkiem że co najmniej jedna ze stron takiego związku małżeńskiego lub rozwodu jest obywatelem państwa wysyłającego;

c) przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński, pod warunkiem że obie strony są obywatelami państwa wysyłającego oraz jeżeli przyjmowanie takich oświadczeń nie jest zabronione przez prawo państwa przyjmującego.

2. Postanowienia ustępu 1 nie oznaczają zwolnienia osoby prywatnej od jakichkolwiek obowiązków, przewidzianych przez prawo państwa przyjmującego, odnośnie zgłaszania lub rejestrowania u właściwych organów jakichkolwiek spraw objętych tymi postanowieniami.

Artykuł  47

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony:

a) do sporządzania, potwierdzania, uwierzytelniania, poświadczania bądź dokonywania innej czynności łącznie z legalizacją pieczęci lub podpisów, jaka może być potrzebna dla nadania ważności aktom lub dokumentom o charakterze prawnym albo kopiom takich dokumentów, włączając w to oświadczenia, dokumenty handlowe, rejestry, testamenty i umowy, na wniosek:

- osoby niezależnie od jej obywatelstwa, dla użycia w państwie wysyłającym lub zgodnie z prawem tego państwa;

- obywatela państwa wysyłającego dla użycia poza tym państwem;

b) do tłumaczenia aktów i dokumentów oraz do uwierzytelniania zgodności tłumaczenia.

2. W każdym przypadku jeżeli akt lub dokument, o którym mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, niezależnie od tego, czy ma on taką samą formę, jak odpowiedni akt lub dokument państwa przyjmującego, przeznaczony jest do wykorzystania w państwie przyjmującym bądź zgodnie z prawem tego państwa, organy tego państwa zobowiązane są do uznania jego ważności w takim jedynie zakresie, w jakim to jest zgodne z prawem państwa przyjmującego.

Artykuł  48

1. Akty i dokumenty wydawane przez właściwe organy państwa wysyłającego, włącznie z kopiami i wypisami (świadectwa, akty urodzeń, zgonów, zawarcia małżeństwa itd.), niezależnie od tego, czy mają one taką samą formę, jak odpowiednie akty lub dokumenty państwa przyjmującego, oraz czy potwierdzone, uwierzytelnione, poświadczone lub zalegalizowane w państwie wysyłającym przez właściwy organ tego państwa, pod warunkiem, że są one ważne według prawa tego państwa, będą w tym charakterze uznawane w państwie przyjmującym, jeżeli nie jest to sprzeczne z prawem tego państwa.

2. Akty i dokumenty wymienione w ustępie 1, niezależnie od tego, czy mają one taką samą formę, jak odpowiednie akty lub dokumenty państwa przyjmującego, będą dopuszczone jako dowód przed sądami państwa przyjmującego, w przypadku gdy prawo tego państwa zezwala na dopuszczenie jako dowodu aktu lub dokumentu obcego państwa.

Artykuł  49

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony do zgłaszania sądowi lub innemu właściwemu organowi państwa przyjmującego nazwisk odpowiednich osób mogących działać w charakterze opiekunów lub kuratorów obywateli państwa wysyłającego bądź w odniesieniu do majątku takiego obywatela w przypadku, gdy majątek ten pozostaje bez nadzoru.

2. Jeżeli sąd lub właściwy organ uzna, że zgłoszona osoba nie może być z jakiegokolwiek powodu w tym charakterze przyjęta, urzędnik konsularny może zgłosić nowego kandydata.

Rozdział  C

- FUNKCJE DOTYCZĄCE SPADKÓW

Artykuł  50 ¹²

Jeżeli właściwe organy Państwa przyjmującego uzyskają wiadomość, że w państwie tym zmarł obywatel Państwa wysyłającego, powiadomią o tym niezwłocznie właściwego urzędnika konsularnego i przekażą mu odpis aktu zgonu lub inny dokument stwierdzający zgon.

Artykuł  51

1. Jeżeli właściwe organy państwa przyjmującego uzyskają wiadomość, że w tym państwie znajduje się spadek:

a) po obywatelu państwa wysyłającego, a w państwie przyjmującym nie ma osoby (innej aniżeli urzędnik państwa przyjmującego, występujący w swym urzędowym charakterze), uprawnionej do roszczenia o objęciu zarządu, ani jej pełnomocnika; albo

b) po zmarłej osobie, niezależnie od jej obywatelstwa, co do którego to spadku urzędnik konsularny może być uprawniony do reprezentowania interesów, na mocy postanowień artykułu 53,

wspomniane organy zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego urzędnika konsularnego.

2. Jeżeli urzędnik konsularny uzyska taką wiadomość jakąkolwiek inną drogą, również zawiadomi o tym właściwe organy państwa przyjmującego.

Artykuł  52

Jeżeli zmarły obywatel państwa wysyłającego pozostawił majątek w państwie przyjmującym, urzędnik konsularny jest uprawniony do podjęcia osobiście albo przez upoważnionego przedstawiciela środków, zgodnych z prawem państwa przyjmującego, dla:

a) ochrony i zabezpieczenia spadku;

b) zarządzania spadkiem (łącznie z realizacją i podziałem).

Artykuł 53

1. Jeżeli do majątku, pozostawionego w państwie przyjmującym przez osobę zmarłą, posiada lub rości prawa obywatel państwa wysyłającego, który nie ma w tym państwie miejsca zamieszkania ani nie ustanowił tam swego pełnomocnika, urzędnik konsularny, w którego okręgu sprawowany jest zarząd spadku, bądź jeżeli nie ustanowiono zarządu, w którego okręgu znajduje się majątek, uprawniony jest do zastępowania interesów tego obywatela w takim samym zakresie, jak gdyby obywatel ten udzielił urzędnikowi konsularnemu ważnego pełnomocnictwa. Urzędnik konsularny zastępując interesy obywatela może działać przez upoważnionego przedstawiciela.

2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się niezależnie od obywatelstwa osoby zmarłej i bez względu na miejsce jej zgonu.

Artykuł  54 ¹³

1) Jeżeli przed podjęciem czynności w oparciu o artykuł 53 prawo Państwa przyjmującego wymaga uzyskania zezwolenia na zastępowanie lub postanowienia sądu, takie zezwolenie lub postanowienie sądu zostanie wydane urzędnikowi konsularnemu na jego wniosek, tak jak byłyby one wydane należycie upoważnionemu przedstawicielowi obywatela, którego interesy urzędnik konsularny reprezentuje. W przypadku gdy zgodnie z prawem Państwa przyjmującego zezwolenie lub postanowienie może być udzielone wyłącznie na nazwisko wspomnianego obywatela, będzie ono wydane, a urzędnik konsularny będzie mógł działać na podstawie takiego zezwolenia lub postanowienia, jak to przewiduje artykuł 53.

2) Jeżeli sąd jest przekonany na podstawie prima facie dowodu o konieczności natychmiastowej ochrony i zabezpieczenia spadku oraz dowodu o istnieniu osoby lub osób, których interesy urzędnik konsularny ma prawo zastępować, wyda tymczasowe zezwolenie lub postanowienie ograniczone do ochrony i zabezpieczenia spadku, ważne do czasu, dopóki następne zezwolenie na zastępowanie nie zostanie udzielone.

Artykuł  55

1. Jeżeli obywatel państwa wysyłającego, zastępowany przez urzędnika konsularnego na mocy postanowień artykułu 53, wyznaczy następnie w państwie przyjmującym swego pełnomocnika, urzędnik konsularny przestaje go zastępować od chwili, w której został powiadomiony, że obywatel ten wyznaczył innego pełnomocnika.

2. W przypadku gdy urzędnikowi konsularnemu zostało już wydane zezwolenie na zastępowanie lub postanowienie sądu zgodnie z artykułem 54, będzie on nadal zastępować tego obywatela aż do chwili wydania, na wniosek tego obywatela lub jego pełnomocnika, następnego zezwolenia lub postanowienia sądu.

Artykuł  56

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony, w imieniu nieobecnego i nie mającego miejsca zamieszkania w państwie przyjmującym obywatela państwa wysyłającego, do odbioru pieniędzy lub innego majątku, do którego obywatel ten jest uprawniony wskutek śmierci jakiejkolwiek osoby. Takie pieniądze lub majątek mogą między innymi obejmować udziały spadkowe, zapisy, płatności z tytułu odszkodowań lub na podstawie ustawodawstwa o ubezpieczeniu społecznym, renty oraz należności z tytułu polis ubezpieczeniowych.

2. Urzędnik konsularny może, zgodnie z prawem państwa przyjmującego, przekazać obywatelowi pieniądze lub majątek wymieniony w ustępie 1. Wszelkie należne podatki lub opłaty dotyczące tych pieniędzy lub majątku powinny być uiszczone.

3. Jeżeli sąd, instytucja lub zainteresowana osoba uważałaby za potrzebne ustanowienie warunków dotyczących albo:

a) przedstawienia pełnomocnictwa bądź innego upoważnienia od zainteresowanego obywatela; albo

b) przedstawienia odpowiedniego dowodu otrzymania przez wspomnianego obywatela tych pieniędzy lub majątku albo w przypadku braku takiego dowodu, zwrotu tych pieniędzy lub majątku,

urzędnik konsularny zastosuje się do tych warunków.

Artykuł  57 ¹⁴

1) Urzędnik konsularny jest uprawniony, bez uprzedniego uzyskania zezwolenia lub postanowienia sądu Państwa przyjmującego, do odbioru i podziału spadku o małej wartości po obywatelu Państwa wysyłającego.

2) Spadkami, do których stosuje się postanowienia ustępu 1, są:

a) w sytuacji gdy państwem przyjmującym jest Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii - spadki składające się wyłącznie z mienia, które może być realizowane na mocy postanowień Administration of Estates (Small Payments) Act 1965 lub które może być realizowane na podstawie innych odpowiednich przepisów.

b) w sytuacji gdy Państwem przyjmującym jest Polska Rzeczpospolita Ludowa - spadki analogicznej wartości,

w obu przypadkach pod warunkiem, że uprawniony do spadku posiada obywatelstwo Państwa wysyłającego, nie jest stałym mieszkańcem Państwa przyjmującego lub nie jest w inny sposób w nim reprezentowany oraz że nie ma innych osób w tym państwie, które zgłosiły roszczenia do spadku.

Artykuł  58

1. Jeżeli obywatel państwa wysyłającego, który nie posiada w państwie przyjmującym miejsca zamieszkania, zmarł w okresie czasowego pobytu lub przejazdu przez to państwo, urzędnik konsularny może natychmiast przejąć w posiadanie pieniądze i przedmioty, które były w posiadaniu zmarłego obywatela.

2. Urzędnik konsularny może następnie rozporządzać takimi pieniędzmi i przedmiotami w takim zakresie, w jakim jest to zgodne z właściwym prawem.

Artykuł  59 ¹⁵

W przypadku wykonywania uprawnień przyznanych na podstawie artykułów od 52 do 58 w odniesieniu do spadku urzędnik konsularny podlega w tym zakresie jurysdykcji cywilnej sądów Państwa przyjmującego.

Artykuł  60

W przypadku gdy stosownie do postanowień niniejszego rozdziału urzędnik konsularny otrzyma od sądu, instytucji lub osoby pieniądze lub inny majątek, obowiązany on będzie dostarczyć, na żądanie, urzędowe potwierdzenie odbioru takich pieniędzy lub majątku.

Rozdział  D

- FUNKCJE DOTYCZĄCE ŻEGLUGI

Artykuł  61

1. Jeżeli statek państwa wysyłającego przybędzie do portu lub innego miejsca zakotwiczenia w państwie przyjmującym, właściwy urzędnik konsularny uprawniony jest do udzielenia statkowi, jego załodze i pasażerom wszelkiej pomocy oraz do wykonywania swych funkcji nadzoru w stosunku do żeglugi handlowej zgodnie z prawem państwa wysyłającego.

2. W tym celu urzędnik konsularny może, bez przeszkody ze strony organów państwa przyjmującego:

a) udać się na pokład niezwłocznie po dokonaniu odprawy przy wejściu statku;

b) porozumiewać się z kapitanem i każdym członkiem załogi;

c) przyjmować wizyty kapitana i innych członków załogi, chyba że organy państwa przyjmującego sprzeciwią się temu z powodu, iż kapitan albo inny członek załogi nie miałby praktycznej możliwości powrócić na statek przed jego odejściem. W przypadku wniesienia takiego sprzeciwu organy państwa przyjmującego bezzwłocznie powiadomią o tym urzędnika konsularnego.

3. Urzędnik konsularny może zwracać się o pomoc do właściwych organów państwa przyjmującego w każdej sprawie związanej z wykonywaniem jego czynności w stosunku do statku państwa wysyłającego, jego kapitana i członków załogi. Organy te udzielą żądanej pomocy, chyba że w szczególnym przypadku istnieją poważne przyczyny uzasadniające jej odmowę.

Artykuł  62

1. Urzędnik konsularny uprawniony jest do:

a) przesłuchiwania kapitana i każdego z członków załogi statku państwa wysyłającego, sprawdzania dokumentów statku, przyjmowania oświadczeń dotyczących jego podróży i portu przeznaczenia oraz ogólnie do czynności celem ułatwienia przybycia, postoju i wyjścia statku;

b) rozstrzygania sporów między kapitanem a innym członkiem załogi łącznie ze sporami dotyczącymi uposażeń i umów o pracę, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 63;

c) dokonywania czynności związanych z angażowaniem i zwalnianiem kapitana lub innego członka załogi;

d) przyjmowania, sporządzania lub wystawiania jakiegokolwiek oświadczenia, świadectwa lub innego dokumentu dotyczącego żeglugi handlowej, przewidzianego przez prawo państwa wysyłającego;

e) przyjmowania zeznań od kapitana lub innego członka załogi zgodnie z prawem państwa wysyłającego;

f) dokonywania czynności związanych z zapewnieniem leczenia, pobytu w szpitalu oraz repatriacji kapitana lub innego członka załogi;

g) podejmowania środków zapewniających przestrzeganie prawa państwa wysyłającego w odniesieniu do żeglugi handlowej.

2. Urzędnik konsularny może, w zakresie, w jakim zezwala mu na to prawo państwa przyjmującego, stawać przed sądami i organami tego państwa razem z kapitanem lub innym członkiem załogi statku, udzielać im wszelkiej pomocy (łącznie z ustanowieniem pomocy prawnej) oraz występować jako tłumacz w sprawach między nimi a tymi sądami i organami.

Artykuł  63

1. Organy sądowe państwa przyjmującego nie będą prowadzić jakiegokolwiek postępowania w sprawie sporów pomiędzy kapitanem a członkiem załogi statku państwa wysyłającego dotyczących uposażeń i umów o pracę bez uprzedniego zawiadomienia właściwego urzędnika konsularnego i odmówią prowadzenia postępowania w przypadku sprzeciwu ze strony urzędnika konsularnego.

2. Powyższe organy mogą jednakże w innych sprawach wykonywać jurysdykcję cywilną, którą mogą posiadać zgodnie z prawem państwa przyjmującego.

3. 16 Bez naruszania postanowień poprzednich ustępów niniejszego artykułu sądowe lub inne właściwe organy Państwa przyjmującego nie będą, z wyjątkiem prośby lub za zgodą właściwego urzędnika konsularnego, wykonywały jurysdykcji lub interweniowały w inny sposób odnośnie do jakiejkolwiek sprawy zaistniałej na pokładzie statku Państwa wysyłającego, włącznie z zatrzymaniem na statku jakiejkolwiek osoby, pod warunkiem, że zatrzymanie to jest zgodne z prawem Państwa wysyłającego i nie jest wyraźnie sprzeczne z prawem Państwa przyjmującego. Postanowienia niniejszego ustępu nie będą rozumiane jako uchylające uprawnienia kapitana statku w sprawach dyscyplinarnych, przysługujące mu zgodnie z prawem międzynarodowym.

4. 17 Postanowienia ustępu 3 nie mają zastosowania:

a) odnośnie do jakiegokolwiek przestępstwa popełnionego na pokładzie statku Państwa wysyłającego:

I) jeśli skutki przestępstwa rozciągają się na terytorium Państwa przyjmującego;

II) jeśli przestępstwo jest tego rodzaju, że narusza spokój lub porządek wód terytorialnych lub wewnętrznych Państwa przyjmującego, włączając wszelkie porty;

III) popełnionego przez obywatela lub na obywatelu Państwa przyjmującego albo przez osobę lub na osobie nie będącej kapitanem lub członkiem załogi;

IV) stanowiącego przestępstwo, za którego popełnienie przewidziana jest według prawa Państwa przyjmującego kara pozbawienia wolności na czas nie krótszy niż pięć lat lub kara surowsza;

b) w związku z jakimikolwiek czynnościami podjętymi przez organy Państwa przyjmującego, dotyczącymi spraw celnych, imigracji, zdrowia publicznego, bezpieczeństwa życia na morzu, zanieczyszczeń wód olejami, łączności radiowej lub innej podobnej sprawy.

Artykuł  64

1. Jeżeli sądy lub inne właściwe organy państwa przyjmującego zamierzają wszcząć urzędowe dochodzenie lub podjąć jakąkolwiek przymusową czynność (łącznie z aresztowaniem lub zatrzymaniem osoby bądź zajęciem mienia) na pokładzie statku państwa wysyłającego, zawiadomią o tym właściwego urzędnika konsularnego. Zawiadomienie to powinno być dokonane w terminie umożliwiającym urzędnikowi konsularnemu lub jego przedstawicielowi obecność w czasie wymienionych czynności. Jeżeli zaś okazałoby się to niemożliwe ze względu na pilność sprawy, powinno być dokonane niezwłocznie po czynności. Jeżeli urzędnik konsularny nie był obecny ani nie był reprezentowany, właściwe organy udzielą mu, na jego życzenie, pełnej informacji odnośnie tego co zaszło.

2. Postanowienia ustępu 1 stosuje się także w przypadku, gdy właściwe organy portu zamierzają przesłuchanie na lądzie kapitana lub innego członka załogi.

3. Postanowienia ustępu 1 i 2 nie naruszają postanowień artykułu 44.

4. Postanowienia niniejszego artykułu nie mają zastosowania do zwykłej kontroli przeprowadzanej przez organy właściwe do spraw granicznych, celnych, zdrowia publicznego bądź bezpieczeństwa życia na morzu lub do czynności podjętej na prośbę lub za zgodą kapitana statku.

Artykuł  65

1. Jeżeli statek państwa wysyłającego ulegnie rozbiciu, osiądzie na mieliźnie, zostanie wyrzucony na brzeg lub dozna innej szkody w państwie przyjmującym, bądź jeżeli jakikolwiek przedmiot należący do tego statku lub stanowiący część jego ładunku albo ładunku rozbitego statku państwa trzeciego i który to ładunek stanowi własność obywatela państwa wysyłającego zostanie znaleziony w państwie przyjmującym lub dostarczony do portu tego państwa, właściwe organy państwa przyjmującego niezwłocznie zawiadomią o tym urzędnika konsularnego.

2. Właściwe organy państwa przyjmującego podejmą wszelkie możliwe środki w celu zabezpieczenia i ochrony statku, który uległ awarii, życia osób znajdujących się na pokładzie statku, ładunku i innego mienia znajdującego się na statku, jak i również przedmiotów należących do statku albo stanowiących część jego ładunku, które zostały od statku oddzielone. Powyższe środki będą w miarę możliwości podjęte we współpracy z kapitanem statku i urzędnikiem konsularnym lub jego przedstawicielem.

3. W razie nieobecności jakiejkolwiek innej osoby upoważnionej do takiego działania (na przykład: kapitana, właściciela, jego agenta lub zainteresowanych przedstawicieli instytucji ubezpieczeniowych), urzędnik konsularny uznany jest za upoważnionego do podjęcia w imieniu właściciela takich środków, jakie mógłby zastosować sam właściciel, gdyby był obecny, w odniesieniu do:

a) statku państwa wysyłającego, jego ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu należącego do statku lub stanowiącego część jego ładunku, który został od statku oddzielony, bądź

b) ładunku lub jakiegokolwiek przedmiotu stanowiącego część ładunku statku państwa trzeciego, który uległ awarii, a który to ładunek stanowi własność państwa wysyłającego lub jego obywatela i został znaleziony na lub w pobliżu brzegu państwa przyjmującego lub dostarczony do portu tego państwa.

4. Statek, ładunek, wyposażenie, urządzenia, zaopatrzenie, jak i inne przedmioty z tego statku nie będą podlegały opłatom celnym ani jakimkolwiek innym podatkom nakładanym w związku z importem, pod warunkiem że nie będą one przekazane do użytku albo spożycia w państwie przyjmującym. Przy tymczasowym składowaniu tych towarów na lądzie stosuje się prawa i przepisy państwa przyjmującego.

Artykuł  66

1. Urzędnik konsularny jest uprawniony, za zgodą kapitana, do wejścia na statek jakiejkolwiek bandery, udającego się do portu państwa wysyłającego, w celu uzyskania:

a) informacji niezbędnej dla przygotowania i sporządzenia dokumentów wymaganych przez prawo państwa wysyłającego jako warunek wejścia statku oraz

b) wszelkich szczegółowych informacji wymaganych przez właściwe organy państwa wysyłającego w odniesieniu do spraw sanitarnych i innych.

2. Przy korzystaniu z uprawnień przewidzianych w ustępie 1 urzędnik konsularny będzie działał z możliwym pośpiechem w celu uniknięcia zwłoki wyjścia statku.

Artykuł  67 ¹⁸

Postanowienia artykułów 61 do 66, z wyjątkiem postanowień paragrafów 3 i 4 artykułu 63, stosuje się odpowiednio do cywilnych samolotów i cywilnej żeglugi powietrznej w takim zakresie, w jakim jest to możliwe.

Artykuł  68

1. Jeżeli okręt wojenny państwa wysyłającego przybędzie do portu lub innego miejsca zakotwiczenia w państwie przyjmującym, właściwy urzędnik konsularny będzie uprawniony do udzielania wszelkiej pomocy okrętowi, jego dowódcy i załodze.

2. Urzędnik konsularny może wejść na pokład okrętu; dowódca i członkowie załogi mogą porozumiewać się z urzędnikiem konsularnym.

CZĘŚĆ  V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE.

Artykuł  69

Niniejsza Konwencja nie narusza postanowień Konwencji w przedmiocie postępowania w sprawach cywilnych i handlowych z dnia 26 sierpnia 1931 roku oraz Traktatu o wydawaniu zbiegłych przestępców z dnia 11 stycznia 1932 roku, zawartych między Polską a Zjednoczonym Królestwem.

Artykuł 70

1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i wejdzie w życie trzydziestego dnia po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która nastąpi w Warszawie w możliwie najkrótszym terminie.

2. Niniejsza Konwencja zawarta jest na okres pięciu lat. O ile żadna z Wysokich Umawiających się Stron nie wypowie jej na dwanaście miesięcy przed upływem wspomnianego pięcioletniego okresu, moc jej ulegnie przedłużeniu na czas nieokreślony. Zachowuje ona wówczas moc do upływu dwunastu miesięcy od dnia wypowiedzenia jej w drodze notyfikacji przez jedną z Wysokich Umawiających się Stron.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swoimi pieczęciami.

Sporządzono w Londynie, w dniu 23 lutego 1967 roku, w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i angielskim, przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne.

Po zaznajomieniu się z powyższą konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 22 grudnia 1967 roku.

1 Art. 2 ust. 6 uchylony przez art. I Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

2 Art. 7 zmieniony przez art. II Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

3 Art. 16 ust. 2 zmieniony przez art. III Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

4 Art. 17 zmieniony przez art. IV Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

5 Art. 22 zmieniony przez art. V Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

6 Art. 23 zmieniony przez art. VI Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

7 Art. 24 zmieniony przez art. VII Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

8 Art. 25 zmieniony przez art. VIII Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

9 Art. 32 zmieniony przez art. IX Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

10 Art. 38 ust. 4 zmieniony przez art. X Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

11 Art. 44 zmieniony przez art. XI Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

12 Art. 50 zmieniony przez art. XII Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

13 Art. 54 zmieniony przez art. XIII Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

14 Art. 57 zmieniony przez art. XIV Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

15 Art. 59 zmieniony przez art. XV Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

16 Art. 63 ust. 3 dodany przez art. XVI Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

17 Art. 63 ust. 4 dodany przez art. XVI Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

18 Art. 67 zmieniony przez art. XVII Protokołu z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U.78.21.91) zmieniającego nin. Konwencję z dniem 23 września 1978 r.

• Identyfikator: Dz.U.1971.20.192
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Wielka Brytania i Północna Irlandia-Polska. Konwencja konsularna. Londyn.1967.02.23.
• Data aktu: 23/02/1967
• Data ogłoszenia: 12/08/1971
• Data wejścia w życie: 13/08/1971