Sprawa C-140/20: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 kwietnia 2022 r. - G.D. v. The Commissioner of An Garda Síochána, Minister for Communications, Energy and Natural Resources, Attorney General

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 kwietnia 2022 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court - Irlandia) - G.D./The Commissioner of An Garda Siochana, Minister for Communications, Energy and Natural Resources, Attorney General

(Sprawa C-140/20) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Przetwarzanie danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej - Poufność komunikacji - Dostawcy usług łączności elektronicznej - Uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji - Dostęp do zatrzymanych danych - Następcza kontrola sądowa - Dyrektywa 2002/58/WE - Artykuł 15 ust. 1 - Karta praw podstawowych Unii Europejskiej - Artykuły 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 - Możliwość ograniczenia przez sąd krajowy skutków w czasie stwierdzenia nieważności dotyczącego uregulowania krajowego niezgodnego z prawem Unii - Wyłączenie]

Język postępowania: angielski

(2022/C 213/03)

(Dz.U.UE C z dnia 30 maja 2022 r.)

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: G.D.

Strona pozwana: The Commissioner of An Garda Siochana, Minister for Communications, Energy and Natural Resources, Attorney General

Sentencja

1) Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącej przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywy o prywatności i łączności elektronicznej), zmienionej dyrektywą 2009/136/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r., w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie środkom ustawodawczym przewidującym, do celów zwalczania poważnej przestępczości i zapobiegania poważnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego, prewencyjne uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji. Natomiast wspomniany art. 15 ust. 1 w związku z art. 7, 8 i 11 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych nie stoi na przeszkodzie środkom ustawodawczym przewidującym, do celów zwalczania poważnej przestępczości i zapobiegania poważnym zagrożeniom dla bezpieczeństwa publicznego:

- ukierunkowane zatrzymywanie danych o ruchu i danych o lokalizacji, którego granice zostają wyznaczone na podstawie obiektywnych i niedyskryminacyjnych przesłanek w zależności od kategorii osób, których dane dotyczą, lub za pomocą kryterium geograficznego, przez okres ograniczony do tego, co ściśle niezbędne, ale odnawialny;

- uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie adresów IP przydzielonych źródłu połączenia, przez okres ograniczony do tego, co ściśle niezbędne;

- uogólnione i niezróżnicowane zatrzymywanie danych dotyczących tożsamości cywilnej użytkowników środków łączności elektronicznej; oraz

- posłużenie się skierowanym do dostawców usług łączności elektronicznej, w drodze decyzji właściwego organu poddanej skutecznej kontroli sądowej, nakazem szybkiego zatrzymania przez określony czas danych o ruchu i danych o lokalizacji, którymi dysponują ci dostawcy usług,

o ile środki te, za pomocą jasnych i precyzyjnych przepisów, zapewniają, że odnośne zatrzymywanie danych jest uzależnione od spełnienia związanych z nim materialnych i proceduralnych przesłanek oraz że osoby, których dane dotyczą, dysponują skutecznymi gwarancjami chroniącymi przed ryzykiem nadużyć.

2) Artykuł 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z art. 7, 8, 11 oraz art. 52 ust. 1 Karty praw podstawowych należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, na podstawie którego scentralizowane rozpatrywanie pochodzących od policji wniosków o udzielenie dostępu do danych zatrzymanych przez dostawców usług łączności elektronicznej, w ramach wykrywania i ścigania poważnych przestępstw, należy do funkcjonariusza policji, wspieranego przez jednostkę ustanowioną w obrębie policji, której przysługuje pewien stopień autonomii w wykonywaniu powierzonego jej zadania i której decyzje mogą być następnie przedmiotem kontroli sądowej.

3) Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że stoi ono na przeszkodzie temu, by sąd krajowy ograniczył w czasie skutki stwierdzenia nieważności, którego ma on dokonać na podstawie prawa krajowego w odniesieniu do uregulowania krajowego nakładającego na dostawców usług łączności elektronicznej obowiązek uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania danych o ruchu i danych o lokalizacji, a to ze względu na niezgodność tego uregulowania z art. 15 ust. 1 dyrektywy 2002/58, zmienionej dyrektywą 2009/136, w związku z Kartą praw podstawowych. Kwestia dopuszczalności dowodów uzyskanych za pomocą takiego uogólnionego i niezróżnicowanego zatrzymywania należy, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich, do prawa krajowego, z zastrzeżeniem poszanowania w szczególności zasad równoważności i skuteczności.

1 JO C 247 z 27.07.2020.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2022.213.3
• Rodzaj: Wyrok
• Tytuł: Sprawa C-140/20: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 5 kwietnia 2022 r. - G.D. v. The Commissioner of An Garda Síochána, Minister for Communications, Energy and Natural Resources, Attorney General
• Data aktu: 05/04/2022
• Data ogłoszenia: 30/05/2022