Wykonanie ustawy z dn. 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym.

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA SKARBU

z dnia 8 sierpnia 1925 r.

w celu wykonania ustawy z dn. 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R P. № 79 poz. 550).

Na mocy art. 125 ustawy z dn. 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R. P. Nr. 79 poz. 550) zarządza się co następuje:

Do art. 2, punkt 3 i 4.

§ 1. O ile wymienione w punktach 3 i 4 art. 2 ustawy przedsiębiorstwa, poza zaspokojeniem potrzeb własnego gospodarstwa, dokonywują sprzedaży wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów, względnie wykonywują zamówienia na przerób - podlegają podatkowi przemysłowemu na ogólnych zasadach, przyczem za obrót (art. 5) tych przedsiębiorstw uważa się sumę przychodu brutto osiągniętego ze sprzedaży, wzgl. przerobu.

Do art. 3, punkt 2.

§ 2. Od podatku zwalnia ustawa tylko państwowe koleje żelazne wraz z urządzeniami i przedsiębiorstwami, związanemi z eksploatacją lub budową tych kolei.

Natomiast podlegają podatkowi utrzymywane przez towarzystwa prywatne koleje żelazne z trakcją parową, elektryczną lub konną, a w tej liczbie kolejki miejskie i podmiejskie oraz tramwaje.

Do art. 3, punkt 3.

§ 3. Do przedsiębiorstw użyteczności publicznej zalicza się: wodociągi i kanalizacje, szpitale, laboratorja do badania produktów, zakłady dezynfekcyjne, łaźnie, kąpieliska, rzeźnie, elektrownie, gazownie, telefony, koleje żelazne z trakcją parową, elektryczną lub konną, a w tej liczbie kolejki miejskie i podmiejskie oraz tramwaje.

Do art. 3. punkt 3, 8 i 9.

§ 4. Przedsiębiorstwa należące do związków samorządowych, a niewymienione w punktach 3, 8 i 9 art. 3 ustawy, jak np. sklepy hurtowe i detaliczne, apteki, piekarnie i t. p. podlegają podatkowi na zasadach ogólnych.

Do art. 3, punkt 6.

§ 5. Internaty przy zakładach naukowych, z wyjątkiem utrzymywanych na koszt Państwa, i związków samorządowych, o ile nie podpadają pod ulgę przewidzianą w punkcie. 13 art. 3 ustawy, podlegają podatkowi przemysłowemu.

Do art. 3, punkt 7.

§ 6. Przedsiębiorstwa handlowe i przemysłowe utrzymywane przez instytucje społeczne, oświatowe i dobroczynne, a niewymienione w punkcie 7 art. 3 ustawy, podlegają podatkowi przemysłowemu na zasadach ogólnych.

Do art. 3, punkt 11.

§ 7. Prowadzone przez mieszkańców wsi pracownie i zajęcia rzemieślnicze, dorożkarstwo, furmaństwo i rybołówstwo, nie odpowiadające warunkom wymienionym w punkcie 11 art. 3 ustawy, podlegają podatkowi przemysłowemu na ogólnych zasadach, przyczem przedsiębiorstwa prowadzone przez właścicieli przy współudziale najwyżej jednego członka rodziny lub jednej najemnej siły opłacają podatek jedynie w formie świadectw przemysłowych.

Do art. 3, punkt 14.

§ 8. W instytucjach kredytu mieszanego (długoterminowego i krótkoterminowego) obroty osiągnięte, z operacji kredytu długoterminowego nie podlegają opodatkowaniu od obrotu.

Do art. 3, punkt 15.

§ 9. Eksport wszelkiego rodzaju gotowych wyrobów i półfabrykatów oraz tranzakcje z firmami zagranicznemi, wynikające z obrotu uszlachetniającego czynnego, winny być wykazane prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi. Nadto fakt wywozu zagranicę winen być udowodniony deklaracjami celnemi względnie ich odpisami.

Za tranzakcje, wynikające z obrotu uszlachetniającego czynnego, należy uważać przerób na rachunek firm. zagranicznych surowców oraz półfabrykatów sprowadzanych z zagranicy, a przeznaczonych po przeróbce do eksportu.

Osiągnięty z tych tranzakcji zarobek - brutto nie podlega podatkowi przemysłowemu.

Do art. 3, ustąp ostatni,

§ 10. Komisja szacunkowa może wyjątkowo zwalniać od podatku ubogich płatników, których państwowy podatek przemysłowy (od obrotu) nie przenosi kwoty rocznej 50 złotych.

Zwolnienie to może nastąpić jedynie za zgodą przewodniczącego komisji równocześnie z wymiarem podatku przemysłowego od obrotu i nie inaczej jak po uprzedniem zbadaniu stanu majątkowego płatnika.

Do art. 5, punkt 1 i 7.

§ 11. Do sum obrotu, określonego w punktach 1 i 7 art. 5 ustawy, zalicza się przychód brutto uzyskany zarówno ze sprzedaży bezpośredniej jako też ze sprzedaży za pośrednictwem komisantów.

Do art. 5, punkt 2.

§ 12. Obrót w instytucjach kredytu krótkoterminowego jako też w domach bankowych i kantorach wymiany składa się z dwóch głównych części: pierwszą stanowi suma pobranych procentów, prowizji, komisowego, tudzież innych tym podobnych wynagrodzeń za świadczenia, drugą zaś częścią składową jest zysk brutto, osiągnięty z operacji obcemi walutami, dewizami, czekami zagranicznemi oraz wszelkiego rodzaju papierami wartościowemi.

Ewentualne straty poniesione na operacjach, stanowiących drugą część obrotu, podlegają potrąceniu od pierwszej części składowej obrotu, a to celem ustalenia podstawy opodatkowania.

Do art. 5, punkt 4.

§ 13. Za obrót przy wykonaniu robót względnie dostaw uważa się sumy faktycznie otrzymane w danym okresie wymiarowym.

Do art. 5, punkt 5,

§ 14. W trybie określonym w punkcie 5, art. 5 ustawy ustala się również obrót naftowych przedsiębiorstw magazynowo-tłoczniowych.

§ 15. Podlegający opodatkowaniu obrót przedsiębiorstw handlowych osiągnięty ze sprzedaży wyrobów państwowego Monopolu tytoniowego i spirytusowego ustala się w myśl punktu 5 art. 5 ustawy, przyjmując jako zarobek brutto sumę stanowiącą różnicę między ceną pobieraną przez państwowy monopol a wyznaczoną przez tenże monopol ceną sprzedażną.

§ 16. Za komisowe uważa się tylko takie przedsiębiorstwa, które udowodnią stosunek komisu. Dowód stosunku komisowego stanowi umowa zawarta między komisantem i komitentem, wyraźnie określająca cenę sprzedażną towaru oraz wysokość wynagrodzenia komisowego.

Suma prowizji oraz innych wynagrodzeń otrzymanych przez komisanta winna być wykazana prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi.

Stosunek komisu nie zachodzi, jeżeli sprzedawca, występując w charakterze działającego na rachunek osoby trzeciej, otrzymuje niezależnie od umówionego wynagrodzenia komisowego lub zamiast tego wynagrodzenia, różnicę lub część różnicy między ceną istotnie osiągniętą, a ceną zastrzeżoną w drodze umowy na rzecz komitenta, jako właściciela towaru.

Stosunek "del credere" nie stanowi przeszkody do uznania komisu.

Obrót ze sprzedaży towarów na rachunek firm zagranicznych ustala się w myśl punktu 1 art. 5 ustawy, t. j. podstawę opodatkowania stanowi całkowity przychód - brutto za sprzedane towary.

Pośrednicy handlowi reprezentujący firmy zagraniczne, o ile nie utrzymują zakładów handlowych ani też składów dla przechowania towarów i nie fakturują towarów w swojem imieniu lub w charakterze przedstawicieli reprezentowanych firm oraz nie inkasują należności za towar - opłacają podatek w myśl punktu 5 art. 5 ustawy.

Do art. 5, punkt 7.

§ 17. W kopalniach ropy naftowej wyłącza się z przychodu brutto, stanowiącego obrót przedsiębiorstwa, wartość ropy i gazów, przypadającą na udziały brutowców, obciążoną już podatkiem od kapitałów i rent.

Do art. 5, ustęp drugi.

§ 18. Za obroty wewnętrzne wolne od podatku przemysłowego uważać należy wartość towarów przekazanych z jednego zakładu przemysłowego, wzgl. handlowego do innych zakładów handlowych wzgl. przemysłowych, należących do tegoż samego właściciela.

W przedsiębiorstwach przemysłowych wydanie jakiegokolwiek artykułu z jednego oddziału do drugiego, stanowiących kolejne stopnie obróbki (art. 12 ustawy, ustęp pierwszy) nawet, o ile z tych działów pomocniczych dokonywana jest sprzedaż ich wytworów, uważa się za obrót wewnętrzny i nie może stanowić podstawy opodatkowania.

Przykłady:

1. Płatnik posiada przedsiębiorstwo przemysłowe oraz prowadzi zakład handlowy celem sprzedaży w nim wyrobów własnej produkcji, dla którego w myśl ustępu pierwszego art. 14 ustawy wymagane jest osobne świadectwo przemysłowe. Przekazania wytworów z zakładu przemysłowego do zakładu handlowego nie dolicza się do obrotu zakładu przemysłowego, albowiem osiągnięty ze sprzedaży tych wytworów przychód - brutto stanowi obrót zakładu handlowego, podlegający opodatkowaniu w miejscu wykonywania sprzedaży.

2. Płatnik posiada przedsiębiorstwo przemysłowe oraz prowadzi zakład hurtowej sprzedaży wyrobów własnej produkcji względnie detalicznej i drobnej, nie stanowiący w myśl ustępu drugiego i ostatniego art. 14 ustawy oddzielnego przedsiębiorstwa. Obrót osiągnięty ze sprzedaży wytworów przekazanych do zakładu hurtowej sprzedaży względnie detalicznej i drobnej uważa się w tym wypadku za obrót przedsiębiorstwa przemysłowego i winien być doliczony do obrotu osiągniętego ze sprzedaży dokonanej bezpośrednio z samego przedsiębiorstwa przemysłowego.

Do art. 5, ustęp przedostatni.

§ 19. Podatki konsumcyjne państwowe i komunalne, o ile nie są przez przedsiębiorstwa przemysłowe bezpośrednio inkasowane, a mieszczą się już w cenie towaru, nie mogą być wyłączone z podstaw opodatkowania.

Przepis przedostatniego ustępu art. 5 ustawy dotyczy jedynie przedsiębiorstw przemysłowych i nie odnosi się do przedsiębiorstw handlowych, chociażby takowe w zastępstwie przedsiębiorstw przemysłowych opłacały akcyzę.

Do art. 5, ustęp ostatni.

§ 20. Wyłączenie z podstaw opodatkowania kosztów przewozu i ubezpieczenia towarów wyłożonych za nabywcę, zwrotów towarów, bonifikacji i skont może nastąpić po wykazaniu tychże prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi.

Wynikłe na dłużnikach straty w żadnym wypadku nie mogą być wyłączone z podstaw opodatkowania.

Do art. 5 i art. 7.

§ 21. Jeżeli w jednym zakładzie są prowadzone różnorodne operacje, nie stanowiące jednak odrębnych przedsiębiorstw (art. 11 - 18), a do określenia obrotu tych operacyj stosują się różne punkty art. 5 ustawy, jak również do wymiaru podatku odmienne stawki podatkowe (art. 7 ustawy), to obrót osiągnięty z każdego rodzaju operacji, a względnie podlegający różnym stawkom podatkowym określa się odrębnie.

Przykłady:

A. Przedsiębiorstwo przemysłowe prowadzi następujące operacje:

a) produkuje wyroby z własnych materjałów;

b) przyjmuje do przeróbki cudze materjały. Dla operacji pod a)-obrót ustala się w myśl

punktu 7 art. 5 ustawy, dla operacji zaś pod b) - zgodnie z punktem 8 tegoż artykułu.

B. Przedsiębiorstwo handlu detalicznego sprzedaje między innemi towarami również artykuły, wymienione w wykazie artykułów spożywczych pierwszej potrzeby.

Obrót osiągnięty ze sprzedaży artykułów spożywczych pierwszej potrzeby ustala się odrębnie od innych obrotów, a podatek od sumy tego obrotu wynosi 1% w myśl lit, c) art. 7 ustawy, od reszty zaś osiągniętego obrotu pobiera się 2%.

Do art. 7 lit. a).

§ 22. Sprzedaż wydobytych surowców lub wyprodukowanych towarów przedsiębiorstwom przemysłowym przerabiającym je względnie zużywającym w prowadzonym przemyśle winna być należycie udowodniona bądźto księgami handlowemi, bądź kopjałami rachunków i t. p.

Obrót osiągnięty przez przedsiębiorstwa przemysłowe ze sprzedaży swych wytworów względnie wydobytych surowców przedsiębiorstwom komunikacyjnym (część II lit. B załącznika do art. 23 ustawy) podlega opodatkowaniu z zastosowaniem normalnej (2%) stawki podatkowej.

Do art. 7, lit. b i c oraz ustęp drugi.

§ 23. Zniżone stawki podatkowe, wymienione pod lit. b i c oraz w ustępie drugim art. 7 ustawy, mogą być stosowane jedynie do obrotów samoistnych przedsiębiorstw handlowych. Przedsiębiorstwa przemysłowe opłacają podatek od obrotu zawsze w wysokości 2% (art. 7 ustawy, ustęp pierwszy) z wyjątkiem obrotów wymienionych pod lit. a. art. 7, a to niezależnie od tego, czy obroty te zostały osiągnięte ze sprzedaży dokonanej bezpośrednio z samego zakładu przemysłowego, czy też zakładów handlowych należących do właściciela przedsiębiorstwa przemysłowego i obsługujących zakład przemysłowy.

Obrót osiągnięty przez zakłady hurtowej sprzedaży oraz przez zakłady detalicznej i drobnej sprzedaży, o ile są wolne od podatku w formie świadectw przemysłowych (ustęp 2 i 3 art. 14), uważa się za obrót zakładu przemysłowego.

Obrót zaś osiągnięty przez zakłady handlowe, zaopatrzone w świadectwa przemysłowe (art. 14, ustęp pierwszy), winien być opodatkowany w miejscu wykonywania sprzedaży (przykłady w § 18).

Do art. 7, ustęp trzeci.

§ 24. Za sprzedaż hurtową uważa się zbyt wszelkiego rodzaju towarów wyłącznie kupcom i przemysłowcom oraz przedsiębiorstwom państwowym i komunalnym w celu odsprzedaży, dalszej produkcji lub eksploatacji - w dowolnej ilości, zaś producentom rolnym - w pełnych ładunkach wagonowych, względnie partjami odpowiadającemi pełnemu ładunkowi 10-tonnowego wozu towarowego.

Sprzedaż sklepom kółek rolniczych winna być traktowana jednakowo ze sprzedażą innym kupcom.

Natomiast sprzedaż kółkom rolniczym, nie utrzymującym stałych zakładów handlowych, uważa się za hurtową, o ile dokonaną została w pełnych ładunkach wagonowych.

Niniejsze określenie sprzedaży hurtowej ma jedynie zastosowanie do wymiaru podatku od obrotu i w niczem nie narusza postanowień części II załącznika do art. 23 ustawy, (Lit. A rozdział I kat. pierwsza), dotyczących klasyfikacji przedsiębiorstw.

Do art. 7, ustęp czwarty.

§ 25. Sprzedaż hurtowa winna być wykazana prawidłowo prowadzonemi księgami handlowemi. Przedsiębiorstwa nie prowadzące prawidłowych ksiąg handlowych nic mogą korzystać z ulgowych stawek podatkowych, wymienionych pod lit. b oraz w ustępie drugim art. 7 ustawy.

Do art. 7, ustęp ostatni.

§ 26. Wykaz artykułów pierwszej potrzeby podaje tabela, załączona do niniejszego paragrafu.

Do art. 8, punkt 3.

§ 27. Pomocnicy podróżujący (komiwojażerowie) winni wykazać się dowodami opłacenia przez firmy, w imieniu lub na rachunek których działają, świadectwa przemysłowego oraz pełnomocnictwem firmy przez nich reprezentowanej.

Komiwojażerowie firm zagranicznych winni być uważani jako działający na rachunek własny, o ile umowy zawarte z obcemi państwami nie traktują tej sprawy odmiennie.

Do art. 8, punkt 5.

§ 28. Pracownie i zajęcia rzemieślnicze, rękodzielnicze, dorożkarstwo, furmaństwo, rybołówstwo nie podlegają podatkowi obrotowemu, o ile są prowadzone przez właścicieli przy współudziale tylko jednego pracownika - bądźto jednego członka rodziny, bądźto jednej najemnej osoby.

Do art. 11.

§ 29. Za oddzielne przedsiębiorstwo handlowe, wymagające nabycia osobnego świadectwa przemysłowego, uważa się każde przedsiębiorstwo, wymienione odrębnie w rozdziałach I do XXI części II litera A) taryfy załączonej do art. 23 ustawy.

Przykłady:

Hotel (rozdział X) i restauracja (rozdział VII), chociażby się mieściły w lokalach ze sobą połączonych, stanowią dwa odrębne przedsiębiorstwa, wymagające nabycia dwóch świadectw przemysłowych.

Sklep kolonjalny (rozdział I) i zakład restauracyjny (rozdział VII) w żadnym wypadku nie mogą stanowić jednego przedsiębiorstwa, a wymagają nabycia dwóch odrębnych świadectw przemysłowych.

Do art. 12.

§ 30. W wypadkach, o których mowa w ustępie drugim art. 12 ustawy, decyzje Ministra Skarbu zapadają tylko na prośby płatników, składane za pośrednictwem właściwych izb skarbowych, które, przedstawiając te prośby, winny do nich dołączyć wnioski, należycie umotywowane pod względem faktycznym i prawnym.

Do art. 13.

§ 31. Za oddzielne przedsiębiorstwo górnicze uważa się:

a) w kopalniach nafty - zespół szybów, wież wiertniczych i tym podobnych urządzeń, należących do jednego przedsiębiorstwa, a znajdujących się w obrębie jednego pola naftowego lub nawet kilku pól naftowych, pozostających jednak w bezpośredniej ze sobą styczności;

b) w innych przedsiębiorstwach górniczych - zespół urządzeń kopalnianych, służących do wydobywania produktów górniczych wraz z odpowiedniemi terenami górniczemi, zarejestrowany przez władze górnicze jako oddzielna kopalnia.

Do art. 14, ustęp drugi.

§ 32. W wypadkach, gdy przedsiębiorstwo przemysłowe posiada w miejscowościach poza jego siedzibą dwa lub kilka zakładów hurtowej sprzedaży wyrobów własnej produkcji - wszystkie te zakłady winny być uważane za oddzielne w myśl art. 11 ustawy.

Do art. 14, ustęp ostatni,

§ 33. Detaliczna i drobna sprzedaż produktów własnego wyrobu dokonywana w tym samym lokalu, gdzie się mieści zakład przemysłowy, nie stanowi oddzielnego przedsiębiorstwa, i nie podlega osobnemu opodatkowaniu nawet w razie przeznaczenia specjalnego pomieszczenia dla zakładu handlowego, pod warunkiem jednak, aby to pomieszczenie znajdowało się w granicach lokalu przedsiębiorstwa przemysłowego.

W razie sprzedaży oprócz własnych wyrobów także i innych towarów winno być wykupione właściwe świadectwo przemysłowe.

Również wymagane jest osobne świadectwo przemysłowe w wypadkach sprzedaży w danym lokalu własnych wyrobów, wyprodukowanych po za obrębem przedsiębiorstwa przemysłowego.

Przykład:

Właściciel pracowni krawieckiej sprzedaje w lokalu swej pracowni gotowe ubranie, wykonane na jego zamówienie przez chałupników. W tym wypadku na sprzedaż gotowego ubrania winno być wykupione osobne świadectwo przemysłowe.

Do art. 15.

§ 34. Za graniczące ze sobą parcele uważa się sekcje leśne, położone w jednym kompleksie lasów, nawet niestykające się ze sobą bezpośrednio, lecz znajdujące się w bliskiem sąsiedztwie,

O ile wyrąb lasu na mocy jednej umowy dokonywa się w obrębie parcel leśnych, chociażby graniczących ze sobą lecz położonych w dwóch lub kilku gminach administracyjnych - wyrąb, prowadzony w każdej poszczególnej gminie, uważa się za oddzielne przedsiębiorstwo.

Do art. 19.

§ 35. Za handel wędrowny (domokrążny) nie uważa się sprzedaży towarów ze straganu, ławy wieszadeł i t. p. wykonywanej stale lub perjodycznie w pewnych określonych dniach w tem samem miejscu lub na tym samym placu.

Do art. 20.

§ 36. Za jarmarki w rozumieniu art. 20 ustawy uważa się targi, trwające dłużej niż trzy dni, jak np. targi lwowskie, poznańskie i t. p.

Do art. 25.

§ 37. Przykłady:

a) skup zawodowy produktów rolnych prowadzi się w dwóch sąsiednich powiatach, z których jeden jest zaliczony (załącznik do art. 23 ustawy, część I) do trzeciej, drugi zaś do czwartej klasy miejscowości; świadectwo przemysłowe winno być nabyte według ceny odpowiadającej wyższej, t. j. trzeciej klasie miejscowości;

b) przedsiębiorstwo budowlane, wzgl. biuro techniczne, znajdujące się w mieście zaliczonem do drugiej klasy miejscowości, prowadzi roboty, wchodzące w zakres jego działalności, w stolicy; świadectwo przemysłowe winno być nabyte według ceny odpowiadającej dla m. st. Warszawy.

Do art. 26.

§ 38. Zarówno wnioski władz, jak i prośby grup płatników o przeniesienie poszczególnych miejscowości z jednej klasy do drugiej winny być złożone Ministrowi Skarbu najpóźniej do dnia 1 sierpnia roku, poprzedzającego ten rok podatkowy, od którego ma obowiązywać przeniesienie.

Do art. 27.

§ 39. Karty rejestracyjne na oddzielne składy wydaje się w trybie określonym w ostatnim ustępie art. 34 ustawy i to tylko tym przedsiębiorcom, którzy udowodnią, że nabyli świadectwa przemysłowe na prowadzenie przedsiębiorstwa, do którego należą te składy.

Postanowienie powyższe dotyczy również kart rejestracyjnych na zakłady hurtowej sprzedaży, nie stanowiące w myśl art. 14 ustawy oddzielnych zakładów handlowych.

§ 40. Władza podatkowa I instancji, w której okręgu nabyto kartę rejestracyjną na oddzielny zakład hurtowej sprzedaży (§ 39, ustęp drugi nin. rozporządzenia), należący do przedsiębiorstwa położonego w okręgu innej władzy podatkowej, winna ją o tem zawiadomić, przesyłając odpis deklaracji złożonej w myśl art. 34, ustęp ostatni.

§ 41. Władza podatkowa I instancji, w której okręgu nabyto świadectwo przemysłowe na zakłady należące do przedsiębiorstw, o których mowa w ustępie drugim art. 54 ustawy, winna o tem zawiadomić właściwą władzę podatkową I instancji, względnie, o ile chodzi o spółki akcyjne, izbę skarbową.

Do art. 29.

§ 42. Płatnikom należy ułatwić nabywanie świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych.

W szczególności:

a) nie należy żądać od nich okazywania dowodów osobistych;

b) świadectwa przemysłowe i karty rejestracyjne mogą być wydawane bądź bezpośrednio płatnikom, bądź osobom, które się wykażą ogólnem lub szczególnem pełnomocnictwem płatnika.

Pełnomocnictwo umieszczone przez płatnika na deklaracji jest wystarczające.

Do art. 33.

§ 43. Jeżeli umowa o wykonywanie robót względnie dostaw obejmuje okres dłuższy niż jeden rok, to należy corocznie nabywać świadectwa przemysłowe odpowiednio do sumy, przypadającej za roboty względnie dostawy, które mają być wykonane w każdym roku.

W tych wypadkach, gdy ogólna suma należna za wykonanie robót względnie dostaw nie została cyfrowo ustalona w umowie i nie może być zgóry ściśle określona, nabywa się świadectwo przemysłowe odpowiednio do tej sumy, która się w przybliżeniu da ustalić.

W razie niemożności ustalenia daty faktycznego rozpoczęcia wykonywania umowy o roboty względnie dostawy, za datę rozpoczęcia należy uważać dzień zawarcia umowy.

Do art. 34.

§ 44. Złożone przez płatników deklaracje (wzór Nr. 1), po uwidocznieniu w nich kategorji i ceny wydanych świadectw przemysłowych, przesyła kasa skarbowa właściwej władzy podatkowej I instancji po upływie każdego tygodnia.

Kasy skarbowe prowadzą według przepisanego wzoru księgę wydanych świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych, do której wpisują każde wydane świadectwo i kartę.

Numer bieżący księgi i datę wydania oznacza się na wydanych świadectwach przemysłowych względnie na kartach rejestracyjnych tudzież na odnośnych deklaracjach płatników.

Nadto kasy skarbowe prowadzą według przepisanego wzoru pamiętnik blankietów świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych. Pamiętnik winien być zamknięty z końcem każdego miesiąca.

Blankiety świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych zamawiają kasy skarbowe w niezbędnych ilościach zapomocą kart zamówień we dług przepisanego wzoru.

Do art. 35.

§ 45. Przy uiszczeniu dopłaty w myśl przepisów art. 35 ustawy wydaje się nowe świadectwo przemysłowe roczne względnie półroczne, z zaliczeniem rocznej, względnie półrocznej ceny poprzednio nabytego świadectwa.

Przy dopłacie należy zażądać złożenia nowej deklaracji w myśl art. 34 ustawy z dołączeniem poprzednio nabytego świadectwa przemysłowego, które kasa skarbowa winna unieważnić.

W razie przeniesienia przedsiębiorstwa z niższej klasy miejscowości do wyższej, dopłatę w myśl ustępu pierwszego niniejszego paragrafu uskutecznia się w kasie skarbowej tego okręgu, do którego przedsiębiorstwo się przenosi.

Do art. 36.

§ 46. Jeżeli przedsiębiorstwo przed upływem ważności świadectwa zostanie przeniesione do innej miejscowości, to płatnik winien najpóźniej w ciągu miesiąca zawiadomić o tem władzę podatkową I instancji zarówno dotychczasowego jak i nowego miejsca wykonywania przedsiębiorstwa.

Pierwsza z wyżej wymienionych władz po uczynieniu adnotacji w myśl art. 36 ustawy przesyła drugiej deklarację, złożoną w swoim czasie zgodnie z art. 34 ustawy i udziela jej wszelkich danych, odnoszących się do przeniesionego przedsiębiorstwa.

Niezależnie od tego władza podatkowa I instancji winna o każdej zaszłej co do osoby przedsiębiorcy lub co do miejsca wykonywania przedsiębiorstwa zmianie odnotować w prowadzonej przez się zgodnie z § 48 nin. rozp. księdze rewizji przedsiębiorstw.

Do art. 27 - 39.

§ 47. Świadectwo przemysłowe stanowi tylko dowód częściowego względnie całkowitego uiszczenia podatku przemysłowego, samo przez się jednak nie uprawnia do wykonywania przedsiębiorstwa, względnie zajęcia, o ile prawo to w myśl obowiązujących przepisów podlega ograniczeniom lub o ile wykonywanie przedsiębiorstwa względnie zajęcia wymaga specjalnego pozwolenia albo koncesji.

Do art. 40

§ 48. Przy dokonywaniu dorocznej lustracji należy zwrócić szczególną uwagę na następujące okoliczności:

a) znaczenie pod względem handlowym miejscowości, względnie dzielnicy, w której przedsiębiorstwo się znajduje;

b) pomieszczenie zajmowane przez przedsiębiorstwo (ilość pokojów, rozmiar, urządzenie, umeblowanie, wysokość rocznego komornego, względnie roczna wartość czynszowa i t. p.);

c) ilość pracowników i robotników, zatrudnionych w zakładzie lub w przedsiębiorstwie, sumę wypłaconego im perjodycznego wynagrodzenia w rozumieniu art. 20 ustawy o państwowym podatku dochodowym. (Dz. U. R. P. Nr. 58 z r. 1925 poz. 411);

d) ilość, rodzaj i siłę maszyn i innych narzędzi produkcji;

e) ilość dni pracy w przedsiębiorstwie i zmian roboczych;

f) w przedsiębiorstwach handlowych - ilość i wartość towarów, znajdujących się zarówno w zakładzie, jak i w należących do niego składach oraz przeciętny targ dzienny.

Przed rozpoczęciem lustracji należy porównać deklarację (art. 34 ustawy) z roku ubiegłego z deklaracjami za rok bieżący i sporządzić wykaz przedsiębiorstw, które na rok bieżący świadectw przemysłowych jeszcze nie wykupiły względnie wykupiły świadectwa niższych kategoryj.

W toku lustracji należy poczynić na powyższym wykazie adnotacje o przyczynach niewykupienia świadectw przemysłowych względnie zmiany kategoryj tych świadectw.

Zebrane w myśl niniejszego paragrafu dane winne być wpisane do księgi rewizji przedsiębiorstw według załączonego wzoru Nr. 2.

Do art. 41, ustęp drugi.

§ 49. Sprawdzanie, o którem mowa w ustępie drugim art. 41 ustawy, ma na celu stałe zbieranie jak najbardziej szczegółowych danych i materjałów, dotyczących obrotów przedsiębiorstw i zajęć (art. 5 ustawy).

Delegowani do sprawdzania urzędnicy mają prawo:

a) przeprowadzać oględziny wszystkich zakładów i należących do nich oddzielnych składów (art. 42 ustawy), zwracając przytem uwagę na okoliczności, wyszczególnione w § 48 niniejszego rozporządzenia;

b) przeglądać i badać szczegółowo prowadzone w przedsiębiorstwach księgi handlowe i wszelkie inne zapiski, dotyczące obrotu, z wszelkiemi dokumentami odnoszącemi się do tych ksiąg lub zapisków (art. 50 ustawy);

c) żądać potrzebnych wiadomości i danych od urzędów, instytucyj, przedsiębiorstw i osób wykonywujących zajęcia przemysłowe (art. art. 46 i 47 ustawy);

d) przeglądać we wszystkich instytucjach, przedsiębiorstwach i u osób, wymienionych w art. 47 ustawy, księgi, dokumenty i inne zapiski oraz sporządzać z tych ksiąg i zapisków wyciągi potrzebne dla ustalenia obrotów przedsiębiorstw znajdujących się z wyżej wymienionemi instytucjami, przedsiębiorstwami i osobami w stosunkach handlowych.

Zasadniczo nie należy obarczać urzędów, instytucyj, przedsiębiorstw i osób wymienionych w art. 47 ustawy żądaniem dostarczania wyciągów wymagających większego nakładu pracy, lecz należy zbierać potrzebne dane na miejscu przez delegowanych urzędników.

Sprawdzania przedsiębiorstw należy dokonywać perjodycznie możliwie najczęściej.

Zebrane w myśl niniejszego paragrafu dane dotyczące przedsiębiorstw znajdujących się w okręgu innej władzy podatkowej należy przesyłać niezwłocznie tej władzy.

§ 50. W przedsiębiorstwach obowiązanych w myśl ustępu pierwszego art. 56 ustawy do miesięcznych wpłat zaliczek, sprawdzanie winno być dokonywane co miesiąc; w przedsiębiorstwach tych należy zwrócić baczną uwagę na sposób i prawidłowość prowadzenia ksiąg handlowych, oraz na tę okoliczność, czy miesięczne wpłaty zaliczek są uskuteczniane w terminie i w kwotach, odpowiadających tak obrotowi wykazanemu w księgach, jak i stawkom podatkowym.

W razie ujawnienia nieprawidłowości w prowadzeniu ksiąg (art. 106 ustawy) należy sporządzić odpowiedni protokół, stwierdzający istotę czynu.

O nieuiszczaniu miesięcznych zaliczek, donosi delegowany do sprawdzania urzędnik władzy podatkowej I instancji, która niezwłocznie zarządza przymusowe ściągnięcie zaliczki wraz z przypadającemi karami za zwłokę i kosztami egzekucyjnemi.

Do art. art. 40, 41, 42 i 44.

§ 51. Urzędnicy delegowani do przeprowadzania lustracji i sprawdzania, winni być zaopatrzeni w odpowiednie legitymacje służbowe przez władzę podatkową I instancji, względnie przez dyrektora izby skarbowej lub przez Ministerstwo Skarbu.

Legitymacje należy okazywać płatnikowi na jego żądanie.

Do art. art. 51 i 111.

§ 52. Protokół sporządza się niezwłocznie po stwierdzeniu przekroczenia na miejscu wykrycia.

Jeżeli protokół spisano poza obrębem tego miejsca, gdzie zostało stwierdzone przekroczenie, to okoliczność ta winna być zaznaczona w protokóle z podaniem przyczyn.

Protokół winien zawierać:

1) datę i miejsce sporządzenia,

2) imiona i nazwiska urzędników, którzy ujawnili przekroczenie,

3) imię i nazwisko i miejsce zamieszkania oskarżonego,

4) imiona i nazwiska świadków obecnych przy ujawnianiu przekroczenia,

5) bliższe oznaczenie i kwalifikację przekroczenia,

6) wyjaśnienie oraz ewentualnie podniesione przez oskarżonego zarzuty,

7) ewentualne zeznania świadków,

8) objaśnienia sporządzającego protokół,

9) okoliczności mogące mieć wpływ na wymiar kary,

10) podpisy osób obecnych przy sporządzaniu protokółu.

Jeżeli oskarżony odmówi podpisania protokółu, okoliczność tę należy zaznaczyć.

Przy sporządzaniu protokółów o prowadzeniu zakładów handlowych lub przemysłowych, na które wcale nie nabyto świadectw przemysłowych, należy zwrócić uwagę oskarżonego na przepisy art. 112 ustawy i okoliczność tę zaznaczyć w protokóle.

Do art. art. 51 i 118.

§ 53. Przy sporządzaniu protokółów o prowadzeniu skupu zawodowego, handlu z pomieszczeń ruchomych, handlu jarmarcznego, wędrownego (rozwoźnego, obnośnego), tudzież o wykonywaniu zajęcia przemysłowego przez ajentów podróżujących (komiwojażerów) - bez świadectwa przemysłowego - należy zażądać od oskarżonego odpowiedniej kaucji celem zabezpieczenia należności za świadectwo przemysłowe oraz z tytułu kary pieniężnej.

W razie niezłożenia kaucji nakłada się sekwestr na towary do wysokości sumy podlegającej zabezpieczeniu.

W tym ostatnim wypadku należy oprócz protokółu sporządzić spis zajętych towarów z dokładnem podaniem ich rodzaju, ilości i oceny.

Zajęte towary należy oddać na przechowanie za potwierdzeniem odbioru na spisie urzędowi skarbowemu względnie urzędowi gminnemu (magistratowi).

Jeżeli w ciągu 30 dni po dokonaniu zajęcia nie zostanie nabyte świadectwo przemysłowe względnie nie zostanie złożona kaucja, zajęte towary będą sprzedane w drodze licytacji. Towary, ulegające zepsuciu, mogą być sprzedane w terminie wcześniejszym.

Do art. art. 52-54.

§ 54. Zeznania winny być składane według wzoru Nr. 3, załączonego do niniejszego rozporządzenia.

Władza podatkowa winna prowadzić osobny zapisek (rejestr) składanych zeznań w porządku chronologicznym i zaopatrywać zeznania liczbą kolejną.

Do art. 53.

§ 55. Przedsiębiorstwa, które osiągają obroty podlegające w myśl art. 7 ustawy różnym stawkom podatkowym, winny te obroty wykazać w zeznaniu oddzielnie.

W zeznaniu o obrocie zakładu przemysłowego należy wykazać w łącznej sumie obrót osiągnięty bezpośrednio z tego zakładu i z obsługujących zakład przemysłowy składów i zakładów handlowych wolnych od świadectw przemysłowych (art. 14 ustawy, ustęp drugi i ostatni).

Natomiast, o ile przedsiębiorstwo przemysłowe prowadzi we własnym zarządzie i na własny rachunek zakłady handlowe, opłacające osobne świadectwa przemysłowe, obowiązane jest złożyć o obrocie każdego z nich osobne zeznania, podając jednocześnie w zeznaniu o obrocie zakładu przemysłowego ilości wytworów przekazanych do tych podlegających odrębne nut opodatkowaniu zakładów handlowych.

Do art. 56, ustęp pierwszy.

§ 56. Za przedsiębiorstwa prowadzące prawidłowe księgi handlowe w rozumieniu art. 56 ustawy należy uważać te przedsiębiorstwa, których księgi przy ostatnim wymiarze zostały przyjęte za podstawę do opodatkowania.

W wypadkach stwierdzenia, że przedsiębiorstwo, którego księgi handlowe przy ostatnim wymiarze: były uznane za wadliwe (art. 76 ustawy, ustęp czwarty), prowadzi takowe w roku bieżącym prawidłowo, naczelnik władzy podatkowej I instancji winien udzielić zezwolenia na uiszczanie zaliczek w trybie wskazanym w ustępie pierwszym art. 56 ustawy.

Do art. 56, ustęp drugi.

§ 57. Płatnicy, wymienieni w ustępie drugim art. 56 ustawy, którym podatek wymierzono za niepełny ubiegły rok kalendarzowy, winni są wpłacać zaliczkę kwartalną względnie miesięczną w wysokości jednej piątej względnie jednej piętnastej części kwoty odpowiadającej wymiarowi w stosunku do całego roku.

Przykłady:

1. Przedsiębiorstwo rozpoczęło swą działalność z dniem 1 października roku ubiegłego. Podatek wymierzono za trzymiesięczny okres działalności w kwocie 150 zł. Zaliczki w roku bieżącym kwartalne względnie miesięczne winny wynosić jedną piątą względnie jedną piętnastą część kwoty czyli przy kwartalnych wypłatach - 120 zł., przy miesięcznych - 40 zł.

2. Przedsiębiorstwo w roku ubiegłym było unieruchomione w ciągu pięciu miesięcy. Podatek wymierzono za siedmiomiesięczny okres działalności w kwocie 2.100 zł. Zaliczki w roku bieżącym kwartalne względnie miesięczne winny wynosić jedną piątą względnie jedną piętnasta część kwoty

czyli przy kwartalnych wpłatach - 720 zł., przy miesięcznych - 240 zł.

Do art. 56, ustęp czwarty.

§ 58. Nowopowstałe w roku bieżącym przedsiębiorstwa uskuteczniają wpłaty zaliczek na podstawie rzeczywistego obrotu, przyczem przedsiębiorstwa nie prowadzące prawidłowych ksiąg handlowych (art. 56 ustawy, ustęp drugi) winny są wpłacać zaliczki według własnego obliczenia.

Powyższy przepis rozciąga się również na przedsiębiorstwa sezonowe (art. 32 ustawy) oraz samoistne przedsiębiorstwa wykonywania robót i dostaw (art. 33 ustawy).

Do art. 56, ustęp ostatni.

§ 59. W wypadkach nieuiszczenia w terminie przez płatników, wymienionych w ustępie drugim art. 56 ustawy, przypadających kwot zaliczek, władza podatkowa I instancji niezwłocznie zarządza przymusowe ściągnięcie tych kwot wraz z przypadającemi karami za zwlokę i kosztami egzekucyjnemi.

§ 60. Na rok podatkowy 1926 zaliczka, o której mowa w ustępie drugim art. 56 ustawy, winna odpowiadać dwóm piątym kwoty podatku, wymierzonego za II półrocze 1925 r.

W wypadkach uiszczania zaliczek w terminach miesięcznych, takowa winna odpowiadać dwóm piętnastym kwoty podatku wymierzonego za II półrocze 1925 r.

Do art. art. 56 i 119.

§ 61. Równocześnie z zaliczką na państwowy podatek od obrotu, należy wpłacać dodatek na rzecz związków samorządowych (art. 119 ustawy, lit. a).

Do art. 57.

§ 62. Dla przedsiębiorstw, wymienionych w ustępie drugim art. 54 ustawy, z wyjątkiem spółek akcyjnych, sprawdzanie i ustalanie obrotów oraz obliczanie podatku dokonywa na podstawie ksiąg handlowych tych przedsiębiorstw właściwy urząd skarbowy podatków i opłat skarbowych bez udziału komisji szacunkowej.

W wypadkach stwierdzenia nieprawidłowości lub nierzetelności prowadzonych przez spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ksiąg handlowych, urząd skarbowy władny jest, po zasiągnięciu opinji właściwej komisji szacunkowej, ustalić obrót na podstawie materjałów, jakiemi rozporządza.

Powyższy przepis może mieć również zastosowanie w wypadkach niezłożenia przez spółki z ograniczoną odpowiedzialnością zeznań o obrocie (art. 52 ustawy).

Do art. 58.

§ 63. Ilość komisyj szacunkowych i odwoławczych, miejsce ich urzędowania, okręgi terytorjalne oraz liczbę członków każdej komisji podaje załączona do niniejszego tabela.

§ 64. W miastach Białymstoku, Bielsku, Bydgoszczy, Częstochowie, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Łodzi, Poznaniu, Sosnowcu, Warszawie i Wilnie rozgraniczenie terytorjalne komisyj miejskich ustalą dyrektorowie izb skarbowych.

Do art. art. 59 i 60.

§ 65. Do przedstawienia list, o których mowa w ustępie drugim art. 59 i w ustępie drugim art. 60 ustawy, uprawnione są izby handlowe i przemysłowe i izby rękodzielnicze względnie organizacje spełniające funkcje tych izb.

W b. dzielnicy rosyjskiej do przedstawienia list powołuje się następujące zawodowe organizacje gospodarcze:

1. Związek Centralny Polskiego Przemysłu, Górnictwa i Finansów,

2. Stowarzyszenie Kupców Polskich,

3. Centralę Związku Kupców,

4. Centralę Drobnych Kupców i Handlarzy w Polsce,

5. Centralny Związek Drobnych kupców żydów,

6. Związek Rzemieślników Chrześcijan w Królestwie Polskiem.

7. Centralny Związek Rzemieślników Żydów w Polsce.

8. Związek Polskich Stowarzyszeń Spożywców,

9. Rady Adwokackie,

10. Izby Lekarskie,

11. Zrzeszenie Notarjuszów i Pisarzy Hipotecznych.

§ 66. Instytucje względnie zawodowe organizacje gospodarcze, wymienione w § 65 niniejszego rozporządzenia, winny do dnia 1 października 1925 r. złożyć dyrektorom właściwych izb listy kandydatów na członków komisji i ich zastępców, o których mowa w ustępie trzecim art. 59 i w ustępie trzecim art. 60 ustawy.

§ 67. W terminie do dnia 1 listopada 1925 r. naczelnicy władzy podatkowej I instancji wydadzą swą opinję o kandydatach, o których mowa w § 66 niniejszego rozporządzenia.

§ 68. Po otrzymaniu list (§ 66) i opinji naczelników urzędów (§ 67) dyrektor izby skarbowej uskutecznia mianowania i powiadamia o tem naczelników; władz podatkowych I instancji w terminie do 15 listopada 1925 r.

Gdy ilość list złożonych przez zawodowe organizacje gospodarcze (§ 66) przekracza połowę ilości członków odnośnej komisji szacunkowej, dyrektor izby skarbowej winien uwzględnić przedewszystkiem te organizacje zawodowe, które w danym okręgu odgrywają dominującą rolę.

§ 69. Naczelnicy władzy podatkowej I instancji przedłożą swe wnioski na zamianowanie połowy: członków i ich zastępców w terminie do dnia 15 grudnia 1925 r., przyczem winni baczyć, aby w liczbie proponowanych przez nich kandydatów zostali w miarę możności uwzględnieni przedstawiciele tych liczniejszych grup płatników, które pominięto przy mianowniu z list oraz aby wolne zawody były reprezentowane przynajmniej przez jednego członka i jednego zastępcę.

§ 70. Dyrektor izby skarbowej winien zakończyć mianowanie członków komisyj szacunkowych na wnioski naczelników władz podatkowych I instancji oraz wyznaczyć przedstawicieli urzędów podatków pośrednich w terminie do dnia 31 grudnia 1925 r.

Wnioski do Ministerstwa Skarbu o zamianowanie członków komisji odwoławczej i ich zastępców winny być postawione w terminie do dnia 1 grudnia 1925 r.

Do art. art. 61, 63 i 65.

§ 71. Instytucje względnie zawodowe organizacje gospodarcze (§ 65) przy układaniu list kandydatów oraz naczelnicy władzy podatkowej I instancji przy przedstawianiu kandydatów, a dyrektorowie izb skarbowych przy mianowaniu względnie przedstawianiu kandydatów na członków komisji i ich zastępców winni ściśle przestrzegać zachowania przepisów art. 59, ustęp ostatni i artykułów 61, 63 i 65 ustawy.

Dyrektorowie izb skarbowych mają wybierać z list kandydatów osoby, zdaniem ich najbardziej godne zaufania i baczyć na to, aby skład komisji odpowiadał ustosunkowaniu poszczególnych grup płatników (art. 61 ustawy) w danym okręgu, a tem samem nie był jednostronny i aby żadna poszczególna lista z przedstawionych przez zawodowe organizacje gospodarcze nie mogła uzyskać większości w składzie zdolnym do powzięcia uchwał (art. 68 ustawy, ustęp drugi).

Do art. 62.

§ 72. Po upływie każdego dwuletniego okresu, poczynając od roku 1926 (art. 62 ustawy, ustęp drugi) winny być dokonane uzupełniające mianowania.

Uzupełniające mianowania członków komisji i ich zastępców dokonywa się w trybie i terminach przepisanych w §§ 66-71 niniejszego rozporządzenia w roku poprzedzjącym rok rozpoczęcia nowej kadencji.

Do art. 66.

§ 73. Jeżeli instytucje względnie zawodowe organizacje gospodarcze, oznaczone w § 65 niniejszego rozporządzenia, nie przedstawią list kandydatów w oznaczonym terminie (§ 66), to dyrektorowie izb skarbowych zamianują członków komisji i ich zastępców, oraz podadzą kandydatów w przedstawianych Ministrowi Skarbu wnioskach według własnego wyboru, z zachowaniem przepisów art. 59, ustęp ostatni i artykułów 61, 63 i 65 ustawy.

Do art. 73.

§ 74. Członkom i zastępcom członków komisyj szacunkowych i odwoławczych, zamieszkałym poza miejscem urzędowania komisji, przyznaje się zwrot kosztów podróży koleją, statkiem lub podwojami, według norm, obowiązujących dla urzędników państwowych VIII stopnia służbowego.

Do art. 74.

§ 75. Dla każdego oddzielnego przedsiębiorstwa względnie zajęcia, podlegającego podatkowi przemysłowemu od obrotu (art. 6 lit. b. i art. 9 ustawy) zakłada władza podatkowa arkusz wymiarowy, według przepisanego wzoru.

§ 76. Przy sprawdzaniu zeznań i sporządzania, wniosków posiłkuje się władza podatkowa przedewszystkiem materjałami, zebranemi w myśl przepisów paragrafów 48-50 niniejszego rozporządzenia.

Do art. 75.

§ 77. O ile materjały, o których mowa w paragrafie 76 będą niedostateczne, należy je uzupełnić w sposób wskazany w art. 75 ustawy.

Do art. 76, ustęp drugi, trzeci i czwarty.

§ 78. Miarodajnemi do poparcia wykazanego w zeznaniu obrotu są księgi handlowe, prowadzone w myśl przepisów kodeksu handlowego, obowiązującego w danej dzielnicy.

Przy badaniu i ocenie przedłożonych ksiąg handlowych należy zwracać główną uwagę na istotną ich wartość i rzetelność, pomijając nie mające zasadniczego znaczenia formalne usterki i braki.

Przy opodatkowaniu mniej znacznych przedsiębiorstw, nie prowadzących prawidłowych ksiąg handlowych, mogą mieć znaczenie dowodowe wszelkiego rodzaju księgi podręczne i zapiski, o ile wykazany w nich obrót odpowiada rozmiarowi przedsiębiorstwa i rzeczywistym stosunkom.

O ile w księgach handlowych nie są prowadzone oddzielne konta towarów, podlegających zróżniczkowanym stawkom podatkowym, odnośne przedsiębiorstwa obowiązane są po upływie każdego roku kalendarzowego i nie później niż do dnia 15 lutego roku następnego sporządzić szczegółowe wykazy; osiągniętych obrotów wymienionych w art. 7 lit. a, b, c i w ustępie drugim tegoż artykułu, jak również wykazy wytworów względnie towarów przekazanych do innych zakładów przemysłowych względnie handlowych, należących do tegoż właściciela.

W wypadkach stwierdzenia przy sprzedaży, hurtowej nieprawidłowego kontowania towarów; względnie nieprawidłowego sporządzania wykazów towarów, podlegających niższym stawkom podatkowym, przedsiębiorstwo traci prawo do korzystania z ulg, a podatek winien być obliczony z zastosowaniem normalnej stawki podatkowej w wysokości 2% (art. 7 ustawy, ustęp pierwszy) do całego osiągniętego ze sprzedaży hurtowej obrotu.

Obroty przedsiębiorstw, osiągnięte ze sprzedaży wymienionej pod lit. a i b oraz w ustępie drugim art. 7 ustawy, winny być ustalane oddzielnie i nie inaczej jak po uprzedniem ich udowodnieniu w sposób oznaczony w §§ 22 i 25 niniejszego rozporządzenia.

W wypadkach, gdy detaliczna i drobna sprzedaż artykułów spożywczych pierwszej potrzeby nie została należycie udowodniona względnie nawet wykazana w zeznaniu (§ 55), komisja szacunkowa ustala obrót osiągnięty ze sprzedaży tych artykułów oddzielnie na podstawie materjałów, jakiemi rozporządza.

Również na podstawie posiadanych materjałów ustala się oddzielnie obroty osiągnięte ze sprzedaży artykułów spożywczych pierwszej potrzeby przez przedsiębiorstwa handlowe nieobowiązane do składania zeznań.

Do art. 76, ustęp przedostatni i ostatni.

§ 79. Do dnia 1 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy Ministerstwo Skarbu wyda zarządzenie od jakiej kategorii przedsiębiorstw (część II załącznika do art. 23) ma być pobrany podatek na podstawie przeciętnych norm obrotu.

Naczelnicy urzędów skarbowych w terminie do dniu 31 grudnia roku poprzedzającego rok podatkowy obowiązani są przedkładać dyrektorowi izby skarbowej wnioski w sprawie ryczałtów dla drobnych przedsiębiorstw.

Kwoty ryczałtowe winny być zaprojektowane dla każdego rodzaju drobnych przedsiębiorstw (dla sprzedaży chleba, dla handlu nabiałem, dla handlu galanteryjnego, dla sprzedaży drobiu i t. p.) oraz określone w drodze pomnożenia przeciętnej normy obrotu, ustalonej dla każdej gałęzi przedsiębiorstw i (np. dla handlu galanteryjnego), przez ilość przedsiębiorstw tego rodzaju w okręgu wymiarowym.

Przeciętne normy obrotu dla poszczególnych gałęzi drobnych przedsiębiorstw ustalają komisje szacunkowe po wysłuchaniu opinji rzeczoznawców powołanych z listy kandydatów, przedstawionych przez właściwe zawodowe organizacje gospodarcze.

Ze względu na odrębne lokalne warunki ekonomiczne komisje szacunkowe przy ustalaniu przeciętnych norm obrotu mogą takowe różniczkować dla poszczególnych miejscowości danego okręgu.

Dyrektorowie izb skarbowych obowiązani są przedłożone wnioski zatwierdzić w terminie do dnia 15 lutego roku podatkowego.

Podział ryczałtowych kwot między poszczególne przedsiębiorstwa uskuteczniają komisje szacunkowe w takim czasie, aby nakazy płatnicze były rozesłane najpóźniej do 15 kwietnia roku podatkowego.

Wymierzony podatek jest płatny w czterech różnych ratach: 15 maja, 15 lipca, 15 października i 15 grudnia roku podatkowego (kalendarzowego).

Do art. 77.

§ 80. Od kwot ustalonego podatku należy potrącić zaliczki uiszczone przez płatnika za okres miarodajny w myśl art. 56 ustawy.

Do art. 81 i 83.

§ 81. Terminy wyznaczone w artykułach 81 i 83 ustawy w niczem nie zmieniają ciążącego na płatnikach w mysi art. 56 ustawy obowiązku uiszczenia zaliczek w terminach miesięcznych względnie kwartalnych i nie znoszą obowiązku opłacania odsetek za zwłokę w razie niedotrzymania tych terminów.

Do art. 84.

§ 82. Za konkretne okoliczności, upoważniające do dodatkowego wymiaru, należy uważać faktyczne dane zebrane w myśl artykułu 40-42 i 44- 47 ustawy, które nie były wzięte pod uwagę przy pierwotnym wymiarze.

Do art. 85.

§ 83. Odwołania wnosi się na ręce tej władzy, która podatek wymierzyła.

Do art. 86.

§ 84. Komisja odwoławcza względnie władza skarbowa, stanowiąca drugą instancję (art. 57 ustawy, ustęp drugi), jest właściwa do rozstrzygania słuszności przedstawionego przez płatnika udowodnienia ważnej a nieuchronnej przyczyny niezadośćuczynienia przepisom artykułów 52, 54 i 55 ustawy.

Do art. 87.

§ 85. Sprzeciw winien być zgłoszony w tych wypadkach, gdy przyjęty przez komisję szacunkową-obrót nie odpowiada danym zawartym w materiałach, zebranych w myśl art. 40-42 i 44-47 ustawy, lub gdy uchwały komisji naruszają przepisy ustawy.

Przewodniczący zgłasza sprzeciw na tern posiedzeniu komisji, na którem zapadła uchwała, przyczem zgłoszenie winno być zapisane w protokóle obrad. Wywód pisemny sprzeciwu sporządza się najpóźniej w terminie 7-dniowym, oznaczonym w ustępie pierwszym art. 87 ustawy.

W wypadku wniesienia odwołania od wymiaru zaczepionego sprzeciwem przewodniczącego, odwołanie takie winno być do dni 3-ch przesłane do komisji odwoławczej z podaniem liczby i daty pisma, którem przedłożono sprzeciw w myśl ustępu trzeciego art. 87 ustawy.

Do art. 89.

§ 86. Jeżeli przeciw temu samemu wymiarowi wpłynął zarówno sprzeciw przewodniczącego, jak i odwołanie płatnika (§ 85, ustęp ostatni), to komisja odwoławcza rozpatruje je równocześnie

Różnica podwyższonego wskutek uwzględnienia sprzeciwu podatku płatną jest w terminie przewidzianym w art. 83 ustawy.

Po otrzymaniu zawiadomienia o podwyższeniu podatku wskutek uwzględnienia sprzeciwu przewodniczącego, przysługuje płatnikowi prawo wniesienia odwołania w trybie przewidzianym w punkcie 1 ustępu pierwszego art. 85 ustawy.

Do art. 93.

§ 87. Nie podlegają zwrotowi uiszczone dobrowolnie przez płatnika kwoty z tytułu świadectw przemysłowych i kart rejestracyjnych, z wyjątkiem wypadków podwójnego opodatkowania.

Do art. 95.

§ 88. Za spółdzielnię mieszkaniową uważać należy taką tylko spółdzielnię dla budowy nowych domów mieszkalnych, której majątek pozostaje wyłącznie jej własnością, członkowie zaś korzystają jedynie z mieszkań w charakterze wyłącznych lokatorów. Natomiast spółdzielnię, która buduje domy mieszkalne dla swych członków z przepisaniem na nich tytułu własności, zaliczyć należy do spółdzielni budowlanych (przemysłowych lub handlowych).

§ 89. 1 Za spółdzielcze instytucje drobnego kredytu uważa się spółdzielnie kredytowe, określone w rozporządzeniu Ministra Skarbu z dnia 30 września 1927 r. w sprawie zmiany przepisów, dotyczących ulg podatkowych dla instytucyj drobnego kredytu w dziedzinie niektórych danin publicznych (Dz. U. R. P. № 92, poz. 827).

§ 90. Za związek rewizyjny uważać należy taki związek lub taką spółdzielnię, które na podstawie art. 68 względnie 70 ustawy o spółdzielniach otrzymały od Rady spółdzielczej prawo dokonywania rewizji.

Spółdzielnie, które do związku rewizyjnego przystąpią po dniu ogłoszenia ustawy z dnia 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym, korzystają z ulg podatkowych od 1 dnia najbliższego miesiąca, następującego po zapadnięciu decyzji związku o przyjęciu ich w poczet członków związku, a tracą ulgę od 1 dnia najbliższego miesiąca po ich wykreśleniu ze związku.

Stwierdzenie przynależności spółdzielni do związku rewizyjnego należy do związku, który przysyła izbom skarbowym wykazy należących doń spółdzielni w miesiącu styczniu każdego roku, z oznaczeniem daty przyjęcia każdej z nich do związku.

Zaliczenie spółdzielni do jednego z typów wymienionych pod lit. a i b punktu 1 ustępu pierwszego art. 95 ustawy, uskutecznia się na podstawie głównego jej zadania, stanowiącego faktycznie przeważającą część obrotów spółdzielni.

§ 91. Obroty spółdzielni, wychodzące poza ramy jej właściwej działalności, z ulg przewidzianych w art. 95 ustawy, nie korzystają.

Przykłady:

Niewłaściwą działalnością będzie dostawa butów dla armji przez spółdzielnię spożywców lub rolników, właściwą natomiast będzie ta sama czynność, dokonywana przez spółdzielnię szewców.

Niewłaściwą działalnością będzie skup bydła i eksport jego zagranicę dokonywany przez spółdzielnię spożywców, natomiast czynność ta będzie właściwą dla spółdzielni rolników względnie hodowców bydła.

§ 92. Za inne spółdzielnie (art. 95 ustawy, punkt 2 ustępu pierwszego), uważa się te, które należą do związków rewizyjnych, ale nie odpowiadają warunkom wyszczególnionym w punkcie 1 ustępu pierwszego art. 95 ustawy.

Do art. 98.

§ 93. Karze pieniężnej od 3-20-krotnej kwoty nieuiszczonej za świadectwo podlegają tylko płatnicy, którzy nie nabyli żadnego świadectwa przemysłowego. Nabycie świadectwa przemysłowego niższej ceny podlega karze do wysokości 3-krotnej kwoty, stanowiącej różnicę między ceną właściwego, a posiadanego świadectwa przemysłowego.

Jeżeli nabyte niewłaściwie świadectwo przemysłowe przewyższa wartość należytego świadectwa, kary pieniężnej wymierzać nie należy.

Przykład:

Dla sklepu spożywczego, kwalifikującego się do III kategorji przedsiębiorstw handlowych, wykupiono przemysłowe świadectwo dla VI kategorji przedsiębiorstw; przemysłowych.

Ze względu na wyższą cenę nabytego świadectwa, kara pieniężna nie może być wymierzona.

Do art. 112.

§ 94. Zamknięcie zakładu jest dopuszczalne tylko w tych wypadkach, gdy nie nabyto wcale świadectwa przemysłowego.

O ile zakład posiada jakiekolwiek, chociażby nawet i niewłaściwe świadectwo, nie podlega zamknięciu.

Zaniknięcie uskutecznia się przez nałożenie pieczęci urzędowych na wejście do zakładu lub w inny sposób, jaki podług miejscowych warunków uznany będzie za najodpowiedniejszy dla wstrzymania w zakładzie prowadzenia handlu lub przemysłu.

Ponowne otwarcie zamkniętego zakładu winno być dokonane niezwłocznie po okazaniu świadectwa przemysłowego.

Fakt zamknięcia oraz ponownego otwarcia zakładu należy stwierdzić protokolarnie.

Do części II lit. A, rozdział I kat. trzecia i czwarta załącznika do art. 23.

§ 95. Za dorosłego członka rodziny względnie dorosłego subjekta handlowego uważa się pracowników w wieku od 17 do 55 lat.

Pracowników młodszych od 17 lat i starszych ponad 55 lat liczy się dwóch za jednego.

Do części II lit A, rozdział I, kat. piąta załącznika do art. 23.

§ 96. Handel przenośny nie odpowiadający warunkom, uprawniającym do nabycia świadectwa przemysłowego na handel wędrowny, winien być zaliczony do kat. drugiej, trzeciej, wzgl. czwartej przedsiębiorstw prowadzących handel towarowy, a wymienionych w części II, lit. A, rozdział I załącznika do art. 23 ustawy.

Do części II lit. A, rozdział VI, kat. druga, punkt 2 załącznika do art. 23.

§ 97. Wynajem automobili oraz utrzymywanie autobusów i dorożek samochodowych zalicza się do przedsiębiorstw przewozowych.

Do rozdziałów VII i XIV, część II, lit. A załącznika do art. 23.

§ 98. Za osoby pracujące należy uważać wszystkich bez wyjątku pracowników, zatrudnionych w zakładach, wymienionych w rozdziałach VII i XIV części II, lit. A załącznika do art. 23 ustawy.

Do rozdziałów XIV, XV, XVIII i XIX części II lit. C załącznika do art. 23.

§ 99. Do robotników zalicza się wszystkich bez wyjątku najemników płci obojga zarówno zajętych w zakładzie przemysłowym, jako też pracujących dla tegoż zakładu poza jego obrębem, nadto majstrów i niższych oficjalistów, wykonywających bezpośrednio dozór nad robotami. Pracowników do lat 17 i starszych ponad 55 lat, liczy się dwóch za jednego.

Do robotników w przedsiębiorstwach stałych nie zalicza się robotników czasowych, zajętych przyspasabianiem lub dostawą do zakładu przemysłowego paliwa, surowców i t. p.

W przedsiębiorstwach sezonowych np. na wyrębach leśnych - ze względu na ich krótkotrwały i czasowy charakter - zalicza się do robotników wszystkich bez wyjątku pracujących.

Do rozdziału XVI, części II, lit. C załącznika do art. 23.

§ 100. Elektrownie, obsługujące nieznaczną ilość konsumentów, urządzone prymitywnie lub prowadzone ubocznie przy innych zakładach przemysłowych, jak np. przy tartakach, młynach i t. p., mogą być zaliczone do tej kategorji przedsiębiorstw przemysłowych, jaka odpowiada ilości zatrudnionych w elektrowni robotników.

Do części III lit D kateg. I załącznika do art. 23.

§ 101. Pod względem podziału linij kolejowych na główne i boczne pozostają w mocy przepisy, zawarte w rozporządzeniu Ministra Skarbu z dnia 31 stycznia 1922 r., wydanem w porozumieniu z Ministrem Kolei Żelaznych (Dz. U. R. P. Nr. 18, poz. 151).

Do części III. lit. D. kateg. III załącznika do art. 23.

§ 102. Nie podlegają podatkowi ajenci przedsiębiorstw ubezpieczeniowych, którzy, mając inne stałe zajęcie (nauczyciele, urzędnicy), od czasu do czasu pośredniczą przy ubezpieczeniach i osiągają z tych operacyj zarobek, nie przekraczający dwukrotnej ceny świadectwa przemysłowego wraz z wszelkiemi dodatkami.

Do części III lit. D. kateg. IV załącznika do art. 23.

§ 103. Za pomocników podróżujących (komiwojażerów) uważa się osoby, zastępujące zakłady handlowe lub przemysłowe i zbierające dla nich zamówienia na podstawie próbek, cenników i t. p.

Pomocnikom podróżującym (komiwojażerom) mogą być wydane świadectwa przemysłowe jedynie po okazaniu w oryginałach lub uwierzytelnionych odpisach świadectw przemysłowych, nabytych przez przedsiębiorstwa przez nich zastępowane, oraz po przedstawieniu odnośnego pełnomocnictwa.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK 

do art. 7 ustawy, ustęp ostatni i § 26 rozporządzenia wykonawczego.

WYKAZ

artykułów, do których mają zastosowanie stawki podatku wymienione pod lit. b i c art. 7 ustawy.

A. Artykuły spożywcze pierwszej potrzeby (art. 7 ustawy, lit. c):

1. Zboże, ziemiopłody oraz jadalne produkty spożywcze pochodzenia krajowego (mąka, pieczywo, kasza, sól, cukier, nabiał, mięso, tłuszcze jadalne, roślinne i zwierzęce, wyroby masarskie, kawa zbożowa i t. p.) z wyjątkiem ryb, drobiu, dziczyzny, wszelkiego rodzaju konserw, pasztetów i majonezów oraz wyrobów cukierniczych i trunków z zawartością alkoholu.

Śledzie solone, wędzone i opiekane, tak krajowe, jak i zagraniczne, wymienione pod lit. b. i c, punkt 4. pozycja 37 taryfy celnej z dn. 26 czerwca 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr. 54, poz. 540).

B. Artykuły pierwszej potrzeby oraz surowce niezbędne dla rozwoju rolnictwa i przemysłu krajowego (art. 7 ustawy, lit. b):

1. Artykuły spożywcze wymienione pod A. oraz bydło i nierogacizna.

2. Pasza wszelka: siano, słoma, otręby i makuchy.

3. Artykuły opałowe, a mianowicie: drzewo opałowe i odpadki drewna (szczapy, wióry i opiłki), węgiel kamienny, brykiety, koks, torf, nafta, gaz ziemny, węgiel drzewny i torfowy.

4. Mydło wyrobu krajowego z wyjątkiem toaletowego i leczniczego.

5. Surowce:

a) mineralne, a mianowicie: wszelkie rudy i piryty, wapień, dolomit, gliny, piasek, żwir, kamienic nieobrobione, wosk ziemny, żużle wszelkie, wypałki pirytowe, grafit, ropa naftowa i jej odpadki oraz wszelkie inne ciała kopalne;

b) roślinne, a mianowicie: drewno wszelkie nieobrobione, kora drzewna, bawełna, odpadki i wyczoski bawełniane, juta i wyczoski jutowe, len i konopie, wyczoski lniane i konopne, żywice naturalne, kauczuk, trzcina, wiklina, trawa morska, łyko lipowe, nasiona wszelkie;

c) zwierzęce, a mianowicie; skóry surowe, futra surowe, wełna, wyczoski i odpadki wełniane, włosie, szczecina, sierść, puch, pierze, kości surowe, rogi i kopyta, żołądki i jelita, krew i inne zwierzęce surowe organy i produkty odpadkowe.

6. Artykuły zastępujące surowce i odpadki: szmelc (wszelkiego rodzaju złom żelazny), stłuczki szklane, guma używana i odpadki gumowe, szmaty i makulatura, melasa.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  ²

grafika

1 § 89 zmieniony przez § 2 rozporządzenia z dnia 30 września 1927 r. w sprawie zmiany przepisów, dotyczących ulg podatkowych dla instytucyj drobnego kredytu w dziedzinie niektórych danin publicznych (Dz.U.27.92.827) z dniem 25 października 1927 r.

2 Załącznik zmieniony przez § 1 rozporządzenia z dnia 1 lutego 1926 r. (Dz.U.26.16.93) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 13 lutego 1926 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

• Identyfikator: Dz.U.1925.82.560
• Rodzaj: Rozporządzenie
• Tytuł: Wykonanie ustawy z dn. 15 lipca 1925 r. o państwowym podatku przemysłowym.
• Data aktu: 08/08/1925
• Data ogłoszenia: 14/08/1925
• Data wejścia w życie: 29/08/1925