Jugosławia-Polska. Konwencja Konsularna. Belgrad.1958.11.17.

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A FEDERACYJNĄ LUDOWĄ REPUBLIKĄ JUGOSŁAWII

podpisana w Belgradzie dnia 17 listopada 1958 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 17 listopada 1958 r. podpisana została w Belgradzie Konwencja Konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Federacyjną Ludową Republiką Jugosławii o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA KONSULARNA

między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Federacyjną Ludową Republiką Jugosławii

Polska Rzeczpospolita Ludowa i Federacyjna Ludowa Republika Jugosławii w dążeniu do uregulowania w duchu przyjaźni i współpracy wzajemnych stosunków konsularnych postanowiły zawrzeć Konwencję Konsularną.

W tym celu Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Prezydent Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii wyznaczyli swych Pełnomocników, a mianowicie:

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Henryka GROCHULSKIEGO, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Federacyjnej Ludowej Republice Jugosławii,

Prezydent Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii Dr Milana BARTOŠA, Ambasadora Federacyjnej Ludowej Republiki Jugosławii w Sekretariacie Państwa do Spraw Zagranicznych.

Po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, Pełnomocnicy zgodzili się na następujące postanowienia:

CZĘŚĆ  I

Definicje

Artykuł  1

W rozumieniu niniejszej Konwencji:

1) określenie "konsul" oznacza kierownika urzędu konsularnego, który otrzymał od państwa przyjmującego exequatur lub tymczasowe zezwolenie na działanie w charakterze konsula generalnego, konsula lub wicekonsula;

2) określenie "agent konsularny" oznacza każdą osobę, która za zgodą państwa przyjmującego została mianowana w tym charakterze przez właściwego konsula;

3) określenie "pracownik konsulatu" oznacza każdą osobę, z wyjątkiem konsula, zatrudnioną w konsulacie, bez względu na jej obywatelstwo, chyba że niniejsza Konwencja stanowi inaczej;

4) określenie "konsulat" oznacza konsulaty generalne, konsulaty i wicekonsulaty;

5) określenie "archiwa konsulatu" obejmuje urzędową korespondencję, dokumenty i akta oraz ruchomości biurowe przeznaczone do ich przechowywania - należące do konsulatów i agentów konsularnych;

6) określenie "statek państwa wysyłającego" lub "statek państwa przyjmującego" oznacza każdy statek uprawniony do podnoszenia bandery danego państwa;

7) określenie "obywatel państwa" oznacza również osoby prawne uważane za takie przez prawo tej Umawiającej się Strony, na terytorium której zostały utworzone.

CZĘŚĆ  II

Tworzenie konsulatów i ustanawianie konsulów

Artykuł  2

Każda z Umawiających się Stron może tworzyć konsulaty na terytorium drugiej Umawiającej się Strony. Państwo przyjmujące zachowuje prawo sprzeciwienia się utworzeniu konsulatu w każdej miejscowości z wyjątkiem takiej, w której istnieje już konsulat państwa trzeciego.

Artykuł  3

1. Listy komisyjne zawierające określenie okręgu konsularnego przedkłada się Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego. Konsul zostanie przyjęty i uznany zgodnie z zasadami i zwyczajami obowiązującymi w państwie przyjmującym.

2. Państwo przyjmujące może udzielić konsulowi tymczasowego zezwolenia na wykonywanie działalności urzędowej do czasu udzielenia mu exequatur.

3. Organa państwa przyjmującego właściwe dla okręgu konsularnego, określonego w exequatur lub tymczasowym zezwoleniu, podejmą niezwłocznie odpowiednie kroki dla umożliwienia konsulowi wykonywania działalności urzędowej i korzystania z przysługujących mu praw, przywilejów i immunitetów.

Artykuł  4

1. Konsul może mianować agentów konsularnych w swoim okręgu, przy czym stosuje się odpowiednio postanowienia art. 2. Agent konsularny może rozpocząć wykonywanie działalności urzędowej dopiero po wyrażeniu na to zgody przez państwo przyjmujące.

2. Agent konsularny wykonuje swą działalność urzędową pod kierownictwem i na odpowiedzialność konsula, który go mianował.

Artykuł  5

W konsulacie może być zatrudniona niezbędna ilość pracowników zarówno obywateli państwa wysyłającego, jak i obywateli państwa przyjmującego. Konsul poda do wiadomości na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego personalia i charakter służbowy tych pracowników.

Artykuł  6

W razie powstania przeszkody w wykonywaniu przez konsula działalności urzędowej wskutek jego śmierci, choroby, przejściowej nieobecności, odwołania lub z innych przyczyn, pracownik jednego z konsulatów lub przedstawicielstwa dyplomatycznego w państwie przyjmującym będzie uprawniony do tymczasowego wykonywania działalności urzędowej konsula pod warunkiem, że jego urzędowy charakter jako zastępcy konsula zostanie uprzednio zakomunikowany na piśmie właściwym organom państwa przyjmującego. Będzie on korzystać w czasie zastępowania konsula z praw, przywilejów i immunitetów, jakie niniejsza Konwencja przyznaje konsulowi.

CZĘŚĆ  III

Przywileje i immunitety

Artykuł  7

Państwo przyjmujące udzieli konsulowi i pracownikom konsulatu wszelkiej pomocy potrzebnej przy wykonywaniu ich działalności urzędowej.

Artykuł  8

1. Na budynku, w którym mieści się konsulat, oraz na jego ogrodzeniu konsul może umieszczać godło państwa wysyłającego z nazwą konsulatu w języku urzędowym tego państwa.

2. Na budynku, w którym mieści się konsulat, konsul może wywieszać flagę państwa wysyłającego. Może on również umieszczać taką flagę na pojazdach, statkach i samolotach, kiedy ich używa osobiście wyłącznie przy wykonywaniu działalności urzędowej.

Artykuł  9

Archiwa konsulatu są nietykalne i organa państwa przyjmującego nie mogą przeglądać ich ani zatrzymywać. Archiwa te powinny być przechowywane oddzielnie od osobistych dokumentów konsula i pracowników konsulatu.

Artykuł  10

Pomieszczenia urzędowe konsulatu są nietykalne. Organa państwa przyjmującego mogą wkraczać do tych pomieszczeń tylko za zgodą konsula lub w przypadkach uzasadnionych poważnym interesem publicznym (np. pożar, pościg za przestępcą). Wkroczenie takie może się odbywać jedynie z należytym poszanowaniem zasady nietykalności archiwów konsulatu określonej w art. 9.

Artykuł  11

1. Korespondencja konsulatu, zarówno wysyłana jak i otrzymywana, jest nietykalna i organa państwa przyjmującego nie mogą przeglądać jej ani zatrzymywać.

2. Konsul może wysyłać i otrzymywać urzędową korespondencję za pośrednictwem poczty kurierskiej.

3. Konsul może porozumiewać się z organami państwa wysyłającego przy pomocy szyfru.

Artykuł  12

1. Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego w sprawach ich działalności urzędowej, chyba że państwo wysyłające wyrazi na to zgodę.

2. Konsul nie może być zatrzymany ani aresztowany do czasu uprawomocnienia się wyroku sądowego, chyba że chodzi o przestępstwo zagrożone przez prawo państwa przyjmującego karą co najmniej pięciu lat pozbawienia wolności.

3. W razie zatrzymania bądź aresztowania konsula lub wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego, organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego państwa wysyłającego.

4. Określenie "konsul" w rozumieniu niniejszego artykułu oznacza konsulów generalnych, konsulów i wicekonsulów niezależnie od tego, czy pełnią oni funkcje kierowników urzędów konsularnych.

Artykuł  13

1. Konsul i pracownicy konsulatu mogą odmówić złożenia zeznań w charakterze świadków przed sądami i organami władzy państwa przyjmującego w sprawach swej działalności urzędowej oraz odmówić okazania korespondencji i innych dokumentów urzędowych. Jeżeli sąd lub organ władzy państwa przyjmującego uzna odmowę za nie uzasadnioną, sprawa zostanie rozstrzygnięta na drodze dyplomatycznej.

2. Z zastrzeżeniem postanowień ust. 1 konsul i pracownicy konsulatu mogą być wzywani do złożenia zeznań w charakterze świadków w sprawach cywilnych, karnych i administracyjnych, jednakże sąd lub organ władzy pragnący uzyskać zeznania powinien mieć na uwadze, aby nie powodować zakłóceń w wykonywaniu obowiązków urzędowych przez powyższe osoby. Konsul może prosić o przesłuchanie go w terminie późniejszym. Może on również prosić o przesłuchanie go w lokalu urzędowym konsulatu lub w swoim mieszkaniu.

3. Wezwania doręczane konsulowi lub pracownikowi konsulatu posiadającemu obywatelstwo państwa wysyłającego powinny posiadać formę pisma urzędowego i nie mogą zawierać zagrożenia sankcją karną lub zastosowaniem innego środka przymusowego.

4. Konsul, występujący w charakterze świadka, zwolniony jest od składania przyrzeczenia.

Artykuł  14

Konsul, pracownicy konsulatu oraz ich małżonkowie i małoletnie dzieci mieszkające z nimi nie podlegają - pod warunkiem posiadania obywatelstwa państwa wysyłającego - przepisom państwa przyjmującego o rejestracji, zezwoleniach na pobyt i meldunkach cudzoziemców. Przyjazd i wyjazd tych osób notyfikuje się Ministerstwu Spraw Zagranicznych państwa przyjmującego.

Artykuł  15

1. Nieruchomości lub części nieruchomości będące własnością państwa wysyłającego i zajmowane dla celów urzędowych przez konsulat lub stanowiące mieszkania konsula i pracowników konsulatu - zwolnione są od podatków i innych świadczeń publicznych.

2. Nieruchomości lub części nieruchomości, zajmowane dla celów określonych w ust. 1, nie są wyłączone spod wywłaszczenia lub innych form ograniczenia własności dla celów użyteczności publicznej, zgodnych z prawem państwa przyjmującego, jednakże w razie konieczności zastosowania tych środków organa państwa przyjmującego podejmą niezbędne kroki, aby nie spowodować zakłóceń w funkcjonowaniu konsulatu.

3. Zwolnienia określone w ust. 1 nie dotyczą opłat za usługi świadczone przez instytucje użyteczności publicznej.

4. Pojazdy, statki, samoloty, odbiorniki radiowe i telewizyjne oraz inne ruchomości stanowiące własność państwa wysyłającego i służące potrzebom konsulatu - zwolnione są od opłat, podatków i innych świadczeń publicznych.

Artykuł  16

1. Konsul i pracownicy konsulatu, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, zwolnieni są od osobistych podatków bezpośrednich i podatku od uposażeń otrzymywanych z tytułu pracy w konsulacie oraz od świadczeń rzeczowych na cele wojskowe.

2. Osoby określone w ust. 1 zwolnione są od opłat nakładanych na ruchomości stanowiące ich własność i służące do ich służbowego lub osobistego użytku.

Artykuł  17

1. Pieczęcie urzędowe, godła, flagi i inne przedmioty inwentarza, jak i materiały kancelaryjne przesyłane konsulatowi dla użytku służbowego lub które konsulat przesyła z powrotem organom państwa wysyłającego, zwolnione są od wszelkich opłat wwozowych i wywozowych.

2. Przedmioty przeznaczone do użytku osobistego konsula i członków jego rodziny zwolnione są od opłat wwozowych i wywozowych.

3. Urządzenia domowe i przedmioty przeznaczone do użytku osobistego konsula i pracowników konsulatu oraz członków ich rodzin, posiadających obywatelstwo państwa wysyłającego, nie podlegają opłatom wwozowym i wywozowym w związku z przesiedleniem - o ile przewóz następuje w ciągu sześciu miesięcy od objęcia stanowiska, względnie w ciągu trzech miesięcy po ostatecznym opuszczeniu przez te osoby państwa przyjmującego.

4. Przedmioty określone w niniejszym artykule podlegają oględzinom celnym.

Artykuł  18

Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego zwolnieni są od płacenia składek na ubezpieczenia społeczne, przewidzianych przez prawo państwa przyjmującego. Ze zwolnienia tego nie korzystają pracownicy konsulatu mający miejsce stałego zamieszkania w państwie przyjmującym.

CZĘŚĆ  IV

Funkcje konsula

Artykuł  19

1. Konsul wykonuje - zgodnie z prawem i zwyczajami międzynarodowymi - opiekę nad obywatelami państwa wysyłającego oraz ochronę ich praw i interesów. W tym celu może on zwracać się bezpośrednio do sądów i innych organów państwowych w swym okręgu.

2. Konsul dąży do rozwijania stosunków gospodarczych i przyczynia się do zacieśniania więzów przyjaźni między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  20

Konsul może bez szczególnego pełnomocnictwa zastępować przed sądami i innymi organami państwowymi w swym okręgu obywateli państwa wysyłającego, jeżeli z powodu nieobecności lub wskutek innych ważnych przyczyn nie mogą oni w odpowiednim czasie bronić osobiście swych praw i interesów ani nie ustanowili pełnomocników. Nie narusza to przepisów państwa przyjmującego, które prawo takiego zastępowania zastrzegają dla określonych osób.

Artykuł  21

W przypadku zatrzymania lub aresztowania obywatela państwa wysyłającego - organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego konsula.

Artykuł  22

Konsul może:

a) rejestrować obywateli państwa wysyłającego,

b) wystawiać paszporty obywatelom państwa wysyłającego,

c) wystawiać inne dokumenty podróży,

d) udzielać wiz.

Artykuł  23

1. Konsul może na wezwanie organów państwa wysyłającego przesłuchiwać obywateli tego państwa w charakterze stron, świadków lub biegłych pod warunkiem, że poddadzą się oni dobrowolnie przesłuchaniu.

2. Konsul może doręczać obywatelom państwa wysyłającego pisma urzędowe organów swego państwa w sposób i w trybie przewidzianym przez przepisy tego państwa.

Artykuł  24

Konsul może, jeżeli obie strony posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego, przyjmować oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński i sporządzać akty małżeństwa. Konsul zawiadomi właściwy organ państwa przyjmującego o każdym zawartym przed nim związku małżeńskim.

Artykuł  25

1. Konsul może prowadzić księgi stanu cywilnego urodzeń, małżeństw i zgonów obywateli państwa wysyłającego oraz wydawać wypisy z tych ksiąg.

2. Postanowienia ust. 1 nie naruszają przepisów państwa przyjmującego o rejestracji urodzeń, małżeństw i zgonów.

Artykuł  26

1. Konsul, jeżeli upoważniają go do tego przepisy państwa wysyłającego, może:

a) przyjmować na życzenie obywateli państwa wysyłającego ich oświadczenia i sporządzać na tej podstawie odpowiednie dokumenty;

b) przyjmować od obywateli państwa wysyłającego oświadczenia ostatniej woli, uwierzytelniać i przyjmować na przechowanie takie oświadczenia;

c) sporządzać, legalizować i uwierzytelniać dokumenty oraz przyjmować oświadczenia od osób bez względu na ich obywatelstwo, jeżeli te dokumenty i oświadczenia mają wywrzeć skutki prawne w państwie wysyłającym. Jeżeli chodzi o dokumenty i oświadczenia, dotyczące dóbr, praw i interesów w państwie trzecim, uprawnienia te przysługują konsulowi tylko wtedy, gdy zainteresowany jest w tym obywatel państwa wysyłającego. Konsul będzie dokonywał powyższych czynności z zachowaniem przepisów dewizowych państwa przyjmującego;

d) sporządzać i uwierzytelniać tłumaczenia wszelkiego rodzaju dokumentów.

2. Dokumenty, wypisy i tłumaczenia sporządzone, zalegalizowane lub uwierzytelnione w myśl ust. 1 będą uznawane w państwie przyjmującym tak, jak gdyby były one sporządzone, zalegalizowane lub uwierzytelnione przez właściwy organ państwa wysyłającego, jeżeli odpowiadają co do formy i treści przepisom tego państwa.

Artykuł  27

1. Konsul może przyjmować do depozytu od obywateli państwa wysyłającego dokumenty, pieniądze i inne przedmioty.

2. Pieniądze i inne przedmioty przyjęte do depozytu przez konsula mogą być wywiezione z państwa przyjmującego jedynie z zachowaniem przepisów tego państwa.

3. Do przedmiotów przyjętych do depozytu nie stosują się postanowienia art. 9.

Artykuł  28

1. Konsul może zwrócić się do organów państwa przyjmującego z wnioskiem o ustanowienie w razie potrzeby opieki lub kurateli dla obywatela państwa wysyłającego do czasu ustanowienia takiej opieki lub kurateli przez właściwy organ tego państwa.

2. Konsul może zwrócić się do organów państwa przyjmującego z wnioskiem o ustanowienie kuratora dla mienia należącego do obywatela państwa wysyłającego, jeżeli mienie to pozostaje bez opieki.

Artykuł  29

Właściwy organ państwa przyjmującego zawiadomi niezwłocznie konsula o każdym przypadku śmierci obywatela państwa wysyłającego, przesyłając konsulowi odpis skrócony aktu zgonu, który wydaje się bez opłat i zwrotu kosztów rzeczywistych. Jeżeli odpis taki nie może być sporządzony bez zwłoki, właściwy organ dostarczy go w terminie późniejszym.

Artykuł  30

1. W przypadku otwarcia spadku po obywatelu państwa wysyłającego organa państwa przyjmującego przekażą konsulowi odpis testamentu oraz posiadane informacje o spadkobiercach, ich miejscu zamieszkania lub pobytu, o składzie i wartości spadku, a także informacje o tym, czy wszczęte zostało postępowanie spadkowe i w jakim stadium się ono znajduje.

2. W związku ze spadkiem po obywatelu państwa wysyłającego konsul może:

a) współpracować przy sporządzaniu inwentarza spadku i podpisywać odpowiednie protokoły;

b) współpracować z właściwymi organami państwa przyjmującego we wszystkich czynnościach podejmowanych w celu zapobieżenia szkodom lub stratom w masie spadkowej, a w szczególności proponować sprzedaż ruchomości spadkowych, jeżeli sprzedaż ta leży w interesie spadkobiercy konsul może brać udział w takiej sprzedaży;

c) współpracować w ustanawianiu kuratora spadku i w załatwianiu innych spraw dotyczących zarządzania spadkiem.

Artykuł  31

1. Jeżeli ruchome mienie spadkowe albo suma pieniężna uzyskana ze sprzedaży ruchomego lub nieruchomego mienia spadkowego podlega, na podstawie postępowania przeprowadzonego przed organami państwa przyjmującego, wydaniu spadkobiercom, będącym obywatelami państwa wysyłającego, a spadkobiercy ci nie biorą udziału w postępowaniu i nie ustanowili pełnomocników, wówczas mienie to lub sumę pieniężną przekazuje się konsulowi.

2. Jeżeli wartość mienia spadkowego pozostałego po obywatelu państwa wysyłającego, który zmarł na terytorium państwa przyjmującego, nie przekracza według oceny organów państwa przyjmującego:

w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 10.000 złotych

w Federacyjnej Ludowej Republice Jugosławii 130.000 dinarów,

a żadna z osób uprawnionych do spadku nie zamieszkuje na terytorium państwa przyjmującego ani nie jest reprezentowana, wówczas spadek ten, jeżeli spadkobiercy inaczej nie postanowią, przekazuje się konsulowi na jego żądanie bez uprzedniego postępowania spadkowego. Wysokość kwot określonych w niniejszym ustępie może być zmieniona przez Umawiające się Strony w drodze wymiany not.

3. Jeżeli obywatel państwa wysyłającego zmarł w czasie podróży na terytorium państwa przyjmującego, nie posiadając na tym obszarze w chwili śmierci miejsca zamieszkania ani pobytu, wówczas jego rzeczy i wartości, które miał ze sobą, przekazuje się konsulowi bez przeprowadzenia postępowania spadkowego.

4. Wydanie konsulowi mienia spadkowego określonego w ust. 1, 2 i 3 może nastąpić, jeżeli:

a) zostały zaspokojone lub zabezpieczone wszystkie roszczenia wierzycieli spadkodawcy zgłoszone w terminie ustanowionym przez prawo Umawiającej się Strony, na której terytorium położone jest mienie spadkowe, z tym że obowiązki te ustają, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od dnia śmierci spadkodawcy nie zostanie udowodnione, że powyższe roszczenia są prawnie uzasadnione lub że są rozpatrywane przez właściwe organa państwowe;

b) zostały zapłacone lub zabezpieczone wszystkie związane z dziedziczeniem podatki i inne daniny publiczne.

5. Przekazanie spadkobiercom lub wysłanie za granicę mienia spadkowego określonego w ust. 1, 2 i 3 przez konsula może nastąpić jedynie z zachowaniem przepisów państwa przyjmującego.

Artykuł  32

Jeżeli organ państwa przyjmującego uzyska informacje, że w toczącym się przed nim postępowaniu spadkowym zainteresowany jest obywatel państwa wysyłającego, zawiadomi o tym konsula tego państwa.

Artykuł  33

Postanowienia art. 30, 31 i 32 stosują się również w przypadku śmierci obywatela państwa wysyłającego, który jako kapitan lub członek załogi statku państwa przyjmującego zmarł na morzu lub na lądzie w jakimkolwiek kraju.

Artykuł  34

Gdy statek państwa wysyłającego przybędzie do portu w państwie przyjmującym, kapitan i członkowie załogi będą mogli porozumiewać się z właściwym konsulem. Po dokonaniu odprawy konsul będzie mógł udać się na statek.

Artykuł  35

1. Konsul może okazywać pomoc statkom państwa wysyłającego, które znajdują się w portach położonych w jego okręgu konsularnym.

2. Konsul może stosownie do przepisów państwa wysyłającego:

a) przeglądać księgi i dokumenty statku, przesłuchiwać kapitana i członków załogi w celu uzyskania informacji o statku, ładunku oraz przebiegu i celu podróży, jak również podejmować kroki w celu ułatwienia przybycia i wyjścia statku;

b) występować wraz z kapitanem i członkami załogi przed sądami i innymi organami państwa przyjmującego stosownie do przepisów tego państwa, udzielać tym osobom wszelkiej pomocy, a także występować w charakterze tłumacza w sprawach tych osób przed wspomnianymi organami;

c) rozstrzygać spory między kapitanem a członkami załogi włącznie ze sporami z zakresu stosunków pracy, jak również podejmować odpowiednie środki w celu angażowania i zwalniania kapitana i członków załogi oraz stosować środki mające na celu utrzymanie porządku i dyscypliny na statku;

d) podejmować wszelkie środki wchodzące w zakres jego uprawnień w odniesieniu do statku państwa wysyłającego w celu przestrzegania przepisów administracyjnych oraz postanowień prawa morskiego i rzecznego tego państwa;

e) podejmować w razie potrzeby środki w celu zapewnienia leczenia szpitalnego lub dobrowolnego wysłania do państwa wysyłającego kapitana i członków załogi statku.

Artykuł  36

Konsul może odwiedzać w portach położonych w jego okręgu statki jakiejkolwiek bandery udające się do portów państwa wysyłającego.

Artykuł  37

1. Sądy i inne organa państwa przyjmującego mogą jedynie za zgodą lub na wniosek konsula bądź kapitana statku interweniować:

a) w sprawy wewnętrznego zarządzania statkiem, a w szczególności w spory między kapitanem a członkami załogi wynikające ze stosunków pracy lub w sprawy związane z zastosowaniem na statku środków dyscyplinarnych w stosunku do członków załogi winnych naruszania przepisów służbowych;

b) w wykroczenia popełniane na statku, chyba że powodują one zagrożenie porządku lub spokoju w porcie, zdrowia bądź bezpieczeństwa publicznego, albo że zostały popełnione na statku przez osobę lub na szkodę osoby nie będącej członkiem załogi.

2. Postanowienia ust. 1 nie naruszają:

a) uprawnień sądów i innych organów państwa przyjmującego do prowadzenia dochodzenia i śledztwa w sprawach przestępstw oraz wykroczeń z wyjątkiem tych, które określone są w ust. 1 pkt b), jeżeli te przestępstwa lub wykroczenia zostały popełnione na statku państwa wysyłającego w czasie, kiedy znajdował się on na wodach terytorialnych lub wewnętrznych państwa przyjmującego;

b) przepisów państwa przyjmującego, które dotyczą statków oraz osób i przedmiotów na statkach.

Artykuł  38

1. Sądy i inne organa państwa przyjmującego mogą, jedynie po uprzednim zawiadomieniu konsula w terminie umożliwiającym mu przybycie, przystąpić, zgodnie z przepisami tego państwa, do przesłuchania lub aresztowania jakiejś osoby ze statku, zajęcia znajdującej się na nim ruchomości, dokonania czynności procesowych na statku, albo zażądać od kapitana lub członka załogi złożenia zeznań przed sądem bądź innym organem państwa przyjmującego.

2. Jeżeli zawiadomienie określone w ust. 1 jest niemożliwe z uwagi na szczególną pilność sprawy lub jeżeli sądy bądź inne organa państwowe interweniowały na żądanie kapitana statku, albo też jeżeli konsul nie był obecny przy ich czynnościach urzędowych, wówczas organa te udzielą konsulowi informacji o dokonanych czynnościach w najszerszym zakresie, w jakim będzie to możliwe z uwagi na dobro toczącego się postępowania.

Artykuł  39

Postanowień art. 37 i 38 nie stosuje się do czynności urzędowych podejmowanych przez sądy lub inne organa państwa przyjmującego, a dotyczących bezpieczeństwa statku, osób i ładunku, względnie nadzoru sanitarnego lub kontroli paszportowej albo też mających na celu zapobieganie lub wykrywanie wykroczeń celnych bądź zajęcie towarów.

Artykuł  40

1. Jeżeli statek państwa wysyłającego ulegnie awarii na wodach wewnętrznych lub terytorialnych państwa przyjmującego lub w stanie awarii przybędzie na wody wewnętrzne lub terytorialne tego państwa, organa państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie właściwego konsula.

2. Organa państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne środki dla ochrony statku, który uległ awarii, życia osób ze statku, ładunku i innych przedmiotów znajdujących się na nim oraz dla zapobieżenia grabieży bądź niepokojom na statku. Środki takie zostaną zastosowane także w odniesieniu do przedmiotów należących do statku lub stanowiących część jego ładunku, które znalazły się poza statkiem.

3. Jeżeli statek uległ awarii w obrębie portu lub stanowi niebezpieczeństwo dla żeglugi na wodach terytorialnych państwa przyjmującego, organa miejscowe mogą zastosować wszelkie środki, które uznają za niezbędne dla uniknięcia szkód, na jakie statek ten mógłby narazić urządzenia portowe lub inne statki, zawiadamiając o tym konsula, w miarę możliwości przed zastosowaniem powyższych środków.

4. Jeżeli właściciel statku, który uległ awarii, jego przedstawiciel, zainteresowany ubezpieczający ani kapitan nie są w stanie podjąć niezbędnych środków, konsul będzie uważany za upoważnionego do powzięcia na własną rękę - jako przedstawiciel właściciela - wszelkich decyzji dotyczących statku.

5. Organa państwa przyjmującego, na którego terytorium znajduje się statek, który uległ awarii, nie będą nakładać na ładunek, zapasy lub wyposażenie statku, ani na przedmioty należące do statku opłat celnych ani innych opłat, chyba że przedmioty te przeznaczone są do swobodnego obrotu na terytorium tego państwa, jednakże organa tego państwa mogą żądać zabezpieczenia ewentualnych opłat w odniesieniu do powyższych przedmiotów.

6. Organa państwa przyjmującego mogą żądać zwrotu kosztów za swą pomoc i prace ratownicze w takiej wysokości, w jakiej żądają w analogicznych przypadkach od statków swego państwa.

Artykuł  41

W przypadku gdy na wybrzeżu lub w pobliżu wybrzeża państwa przyjmującego znajdą się przedmioty należące do statku państwa wysyłającego, który uległ awarii, lub do jego ładunku, zapasów bądź wyposażenia, konsul może, jako przedstawiciel właściciela lub innych uprawnionych osób, podjąć wszelkie środki w celu zabezpieczenia tych przedmiotów lub rozporządzania nimi, jeżeli te osoby same lub przez swych pełnomocników nie podjęły odpowiednich kroków.

Artykuł  42

Postanowienia niniejszej Konwencji odnoszące się do żeglugi morskiej stosują się odpowiednio do żeglugi powietrznej z wyjątkiem przepisów sprzecznych z powszechnie przyjętymi zwyczajami lotniczymi lub z postanowieniami umów międzynarodowych obowiązujących obie Umawiające się Strony.

Artykuł  43

Konsul może pobierać opłaty z tytułu wykonywania czynności urzędowych, przewidziane przez prawo państwa wysyłającego, lecz bez stosowania środków przymusowych.

CZĘŚĆ  V

Postanowienia ogólne i końcowe

Artykuł  44

W korespondencji z organami i instytucjami państwa przyjmującego konsul posługuje się językiem urzędowym względnie jednym z języków urzędowych tego państwa.

Artykuł  45

Postanowienia części IV niniejszej Konwencji dotyczące praw i obowiązków konsulów stosują się do kierownika wydziału konsularnego przedstawicielstwa dyplomatycznego każdej z Umawiających się Stron, jeżeli powierzenie mu tej funkcji zostanie notyfikowane drugiej Umawiającej się Stronie. Nie narusza to przywilejów i immunitetów dyplomatycznych takiej osoby.

Artykuł  46

Każda z Umawiających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej Umawiającej się Stronie traktowanie jej jako państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkim, co się tyczy przywilejów, immunitetów, praw i funkcji konsulów i pracowników konsulatów. Żadna z Umawiających się Stron nie będzie jednak mogła powoływać się na klauzulę największego uprzywilejowania i żądać innych lub dalej idących przywilejów, immunitetów i praw niż te, które sama przyznaje konsulom i pracownikom konsulatów drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  47

Postanowienia niniejszej Konwencji nie mogą być interpretowane w ten sposób, że uprawnienia przyznane w niej konsulom w celu obrony praw obywateli państwa wysyłającego wykluczają lub ograniczają pojmowanie tych praw według ogólnie przyjętych zasad prawa międzynarodowego.

Artykuł  48

Konwencja niniejsza wymaga ratyfikacji i wchodzi w życie w trzydzieści dni po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.

Artykuł  49

Konwencja niniejsza zawarta jest na czas nieokreślony i zachowuje moc obowiązującą do upływu sześciu miesięcy od dnia wypowiedzenia jej drogą notyfikacji przez jedną z Umawiających się Stron.

Konwencję niniejszą sporządzono w Belgradzie dnia 17 listopada 1958 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i serbsko-chorwackim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego wyżej wymienieni Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie ona niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 27 stycznia 1959 r.

• Identyfikator: Dz.U.1959.51.311
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Jugosławia-Polska. Konwencja Konsularna. Belgrad.1958.11.17.
• Data aktu: 17/11/1958
• Data ogłoszenia: 12/09/1959
• Data wejścia w życie: 12/06/1959