Sprawa C-400/08: Skarga wniesiona w dniu 16 września 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii.

Skarga wniesiona w dniu 16 września 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii

(Sprawa C-400/08)

(2008/C 285/48)

Język postępowania: hiszpański

(Dz.U.UE C z dnia 8 listopada 2008 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: E. Traversa i R. Vidal Puig, pełnomocnicy, wspomagani przez C. Fernández Vicién i I. Moreno-Tapię Rivas, abogadas)

Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że wprowadzając ograniczenia w tworzeniu obiektów handlowych, wynikające z ustawy 7/1996 o handlu detalicznym i przepisów Comunidad Autónoma de Cataluńa [regionu autonomicznego Katalonii] dotyczących tej samej kwestii (ustawa 18/2005 o placówkach handlowych; dekret 378/2006 w sprawie przepisów wykonawczych do ustawy 18/2005 i dekret 379/2006 w sprawie zatwierdzenia nowego miejscowego sektorowego planu placówek handlowych), Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 43 WE.

– obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

omawiane hiszpańskie i katalońskie przepisy (ustawa 7/1996, katalońska ustawa 18/2005, katalońskie dekrety 378/2006 y 379/2006) wymagają, by każdy podmiot gospodarczy pragnący otworzyć lub rozbudować duże centrum handlowe, zmienić zakres jego działalności, przenieść je lub przekazać, uzyskał, poza przewidzianym przepisami zezwoleniem miejskim na rozpoczęcie działalności gospodarczej, mającym na celu sprawdzenie zgodności placówki z obowiązującymi przepisami urbanistycznymi, zezwolenie Generalidad [rządu regionalnego]. Wydawanie zezwoleń zależy od szeregu elementów ocennych, między innymi tego, czy przedsięwzięcie odpowiada miejscowemu sektorowemu planowi placówek handlowych, tak, że nie można wydać zezwolenia dla jakiejkolwiek placówki, która nie spełnia wszystkich określonych w tym planie ustaleń, od umiejscowienia przedsięwzięcia w obszarze zwartej tkanki miejskiej oraz od stopnia nasycenia rynku w odniesieniu do ubiegającego się o zezwolenie przedsiębiorstwa.

Komisja ocenia, że rzeczone hiszpańskie i katalońskie przepisy stanowią nieuzasadnione ograniczenia swobody przedsiębiorczości w rozumieniu art. 43 traktatu WE z następujących względów:

(1) wymóg uzyskania zezwolenia handlowego - oprócz zezwolenia miejskiego -, wydawanego zgodnie z określonymi kryteriami, związanymi nie tylko z przepisami w sprawie zagospodarowania przestrzennego i środowiska, lecz również z potencjalnymi skutkami gospodarczymi nowo tworzonych określonych rodzajów wielkopowierzchniowych obiektów handlowych dla struktury konkurencji na rynku dystrybucji oraz ze sprawdzeniem istnienia "potrzeby rynkowej" bardzo utrudnia tworzenie określonych wielkopowierzchniowych obiektów handlowych.

(2) omawiane przepisy krajowe powodują dyskryminację, ponieważ faworyzują tworzenie centrów handlowych mniejszych rozmiarów (odpowiadających tradycyjnej katalońskiej strukturze dystrybucji detalicznej, czyli handlowi lokalnemu) w stosunku do wielkich centrów handlowych (odpowiadających skali dystrybucji detalicznej stosowanej przez przedsiębiorstwa pochodzące z innych państw członkowskich).

Komisja ocenia, że przepisy te nie znajdują uzasadnienia ze względów określonych w art. 46 traktatu WE (porządek publiczny, bezpieczeństwo publiczne lub zdrowie publiczne), na które skądinąd władze krajowe się nie powoływały.

Komisja uważa, że podniesione przez hiszpańskie i katalońskie władze argumenty na uzasadnienie - ochrona konsumentów (ochrona drobnego handlu, aby zagwarantować istnienie konkurencyjnej oferty na każdym rynku, ochrona środowiska i środowiska miejskiego) nie mogą zostać przyjęte z następujących względów:

(1) kryteria określone w badanych przepisach nie zmierzają w rzeczywistości do ochrony konsumentów, jak utrzymują władze krajowe, tylko do wspierania sektora drobnego handlu ze szkodą dla wielkich marek handlu detalicznego. Dlatego też środki te nie są odpowiednie do osiągnięcia podanego celu, ponieważ w rzeczywistości mają one cele o charakterze gospodarczym.

(2) omawiane środki wykraczają poza to, co niezbędne do osiągnięcia zamierzonych celów. W każdym razie to do krajowych władz należy wykazanie, że celów, na które się powołują, nie można by osiągnąć za pomocą mniej restrykcyjnych środków.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2008.285.29
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-400/08: Skarga wniesiona w dniu 16 września 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Hiszpanii.
• Data aktu: 08/11/2008
• Data ogłoszenia: 08/11/2008