Dyrektywa 94/57/WE w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich

DYREKTYWA RADY 94/57/WE

z dnia 22 listopada 1994 r.

w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich

RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 84 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽²⁾,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189c Traktatu ⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

w swojej rezolucji z dnia 8 czerwca 1993 r. w sprawie wspólnej polityki bezpieczeństwa na morzu Rada wyznaczyła jako cel usunięcie z wód terytorialnych Wspólnoty wszystkich statków niespełniających odpowiednich wymogów, a także przyznała pierwszeństwo wspólnotowemu działaniu zmierzającemu do zapewnienia skutecznego i jednolitego wprowadzania w życie przepisów prawa międzynarodowego poprzez opracowanie wspólnych norm dotyczących towarzystw klasyfikacyjnych ⁽⁴⁾;

do zwiększenia bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczaniu mórz może skutecznie przyczynić się ścisłe stosowanie się do międzynarodowych konwencji, kodeksów i rezolucji, w połączeniu ze wspieraniem swobody świadczenia usług;

za kontrolę zgodności statków z jednolitymi międzynarodowymi normami bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczaniu mórz odpowiedzialne są państwa bandery i portu;

Państwa Członkowskie są odpowiedzialne za wystawianie międzynarodowych świadectw w zakresie bezpieczeństwa i zanieczyszczania mórz, na mocy takich konwencji jak Solas 74, o Liniach Ładunkowych 66 i Marpol 73/78, a także za wprowadzenie w życie ich przepisów;

zgodnie z takimi konwencjami wszystkie Państwa Członkowskie mogą, w różnym zakresie, upoważniać organizacje techniczne do poświadczania takiej zgodności i mogą zlecić wydawanie określonych świadectw bezpieczeństwa;

w skali światowej wiele towarzystw klasyfikacyjnych nie zapewnia właściwej realizacji przepisów dotyczących bezpieczeństwa na morzu bądź nie są one wiarygodne, w sytuacji kiedy działają w imieniu administracji krajowej; ponieważ nie dysponują one ani odpowiednimi strukturami, ani doświadczeniem gwarantującym ich wiarygodność i zdolność do wykonywania swoich obowiązków w sposób wysoce profesjonalny;

cel dostosowania towarzystw klasyfikacyjnych do odpowiednich norm nie może być skutecznie osiągnięty przez Państwa Członkowskie działające indywidualnie; natomiast może być osiągnięty w sposób bardziej skuteczny przez Wspólnotę;

właściwą metodą jest działanie na podstawie dyrektywy Rady ustanawiającej minimalne kryteria dla uznawania organizacji, pozostawiając akt uznania, sposób stosowania oraz wykonania dyrektywy Państwom Członkowskim;

normy EN 45004 i EN 29001, w połączeniu z normami Międzynarodowego Stowarzyszenia Towarzystw Klasyfikacyjnych (IACS), stanowią właściwą gwarancję jakości działań tych organizacji;

wydanie certyfikatu bezpieczeństwa radiowego statku towarowego można powierzyć organizacjom prywatnym dysponującym dostateczną wiedzą fachową i wykwalifikowanym personelem;

organizacje ubiegające się o uznanie ich do celów niniejszej dyrektywy muszą przedstawić Państwom Członkowskim kompletne informacje i dowód ich zgodności z minimalnymi kryteriami, a Państwa Członkowskie muszą notyfikować Komisji oraz innym Państwom Członkowskim organizacje, które uznały;

Komisja może uznać na okres trzech lat organizacje, które nie spełniają kryteriów ustalających minimalną liczbę i tonaż statków o nadanej klasie ani kryteriów dotyczących minimalnej liczby wyłącznych inspektorów ustanowionych w Załączniku, ale spełniają wszystkie pozostałe kryteria; takim organizacjom należy przedłużyć uznanie po okresie trzech lat, o ile nadal będą spełniać te same kryteria; skutki trzyletniego uznania powinny być ograniczone do wnioskujących Państw Członkowskich i dotyczyć wyłącznie tego okresu czasu;

ustanowienie rynku wewnętrznego pociąga za sobą swobodę przepływu usług, tak więc organizacjom spełniającym określone kryteria gwarantujące ich profesjonalizm i wiarygodność nie można stwarzać przeszkód w świadczeniu usług w obrębie Wspólnoty, o ile Państwo Członkowskie zadecydowało o przekazaniu im takich ustawowych obowiązków; Państwo Członkowskie może jednak ograniczyć liczbę organizacji, którym udzieli upoważnienia w zależności od jego potrzeb, w oparciu o obiektywne i przejrzyste przesłanki, które są przedmiotem kontroli ze strony Komisji, przy zastosowaniu procedur komitologii;

wprowadzanie w życie zasady swobody świadczenia usług w zakresie inspekcji i przeglądów statków może być stopniowe, jednak bez przekraczania wyznaczonego limitu czasu;

głębsze zaangażowanie krajowych administracji w przeglądy statków i wydawanie odnośnych świadectw jest niezbędne dla zapewnienia pełnej zgodności z międzynarodowymi regułami bezpieczeństwa, nawet jeżeli Państwa Członkowskie zdają się na organizacje spoza ich struktury administracyjnej w zakresie wypełniania przez nie obowiązków ustawowych; wskazane jest zatem ustanowienie ścisłych relacji roboczych między organami administracji a organizacjami, co może się wiązać z koniecznością posiadania przez daną organizację jej lokalnej reprezentacji na terytorium Państwa Członkowskiego, w imieniu którego pełni ona swoje obowiązki;

należy ustanowić komitet o charakterze regulacyjnym w celu wsparcia wysiłków Komisji zmierzających do zapewnienia skutecznego stosowania istniejących norm bezpieczeństwa i ochrony środowiska naturalnego, uwzględniając jednocześnie krajowe procedury ratyfikacyjne;

Komisja musi działać zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 13 w celu należytego uwzględnienia postępu na forum międzynarodowym i w celu uaktualniania obowiązujących minimalnych kryteriów;

na podstawie informacji dostarczonych zgodnie z art. 11 przez Państwa Członkowskie o działalności organizacji pracujących w ich imieniu Komisja zadecyduje, czy wystąpi do Państw Członkowskich o wycofanie uznania dla uznanych przez nie organizacji, które przestały spełniać wspólne kryteria minimalne, stanowiąc zgodnie z procedurą art. 13;

Państwa Członkowskie muszą jednak zachować możliwość zawieszenia uprawnień udzielonych organizacjom z przyczyn zagrożenia bezpieczeństwa na morzu i środowiska naturalnego; Komisja musi bezzwłocznie podjąć decyzję, zgodnie z procedurą określoną w art. 13, w odniesieniu do tego, czy konieczne jest odrzucenie takich środków krajowych;

każde Państwo Członkowskie powinno dokonywać okresowej oceny działania organizacji pracujących w jego imieniu i przekazywać Komisji oraz wszystkim pozostałym Państwom Członkowskim dokładne informacje dotyczące takich działań;

Państwa Członkowskie jako władze portu są zobowiązane do zapewnienia większego bezpieczeństwa i bardziej skutecznego przeciwdziałania zanieczyszczaniu na wodach Wspólnoty poprzez objęcie kontrolą w pierwszej kolejności tych statków, których świadectwa wydane zostały przez organizacje niespełniające wspólnych kryteriów, a tym samym zaprzestanie bardziej korzystnego traktowania statków pływających pod banderą państwa trzeciego;

procedura podejmowania decyzji przez komitet powinna być procedurą III A art. 2 decyzji Rady 87/373/EWG z dnia 13 lipca 1987 r., ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ⁽⁵⁾;

towarzystwa klasyfikacyjne muszą uaktualniać i wzmacniać swoje normy techniczne w celu harmonizacji reguł bezpieczeństwa i zapewnienia jednolitego wprowadzania w życie reguł międzynarodowych we Wspólnocie;

w chwili obecnej nie istnieją ujednolicone normy międzynarodowe, którym musiałyby odpowiadać wszystkie statki na etapie ich budowy i podczas całego okresu ich eksploatacji, dotyczące kadłuba, maszyn, instalacji elektrycznej i kontrolnej; takie normy można ustalić stosownie do zasad uznanych towarzystw klasyfikacyjnych lub równoważnych norm, o których decydują administracje krajowe, zgodnie z procedurą przewidzianą w dyrektywie Rady 83/189/EWG z dnia 28 marca 1983 r., ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i uregulowań technicznych ⁽⁶⁾,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Niniejsza dyrektywa ustanawia środki, jakie powinny być stosowane przez Państwa Członkowskie oraz organizacje zajmujące się inspekcją i przeglądem statków oraz wydawaniem świadectw zgodności z konwencjami międzynarodowymi dotyczącymi bezpieczeństwa na morzu i zapobieganiu zanieczyszczaniu mórz, wspierając jednocześnie cel swobody świadczenia usług. Proces ten obejmuje rozwój i realizację wymogów bezpieczeństwa w odniesieniu do kadłuba, maszyn, instalacji elektrycznej i sterowania statków objętych zakresem międzynarodowych konwencji.

Artykuł  2

Do celów niniejszej dyrektywy:

a) "statek" oznacza statek objęty zakresem międzynarodowych konwencji;

b) ¹ "statek pływający pod banderą Państwa Członkowskiego" oznacza statek zarejestrowany i pływający pod banderą Państwa Członkowskiego zgodnie z jego prawodawstwem. Statki nieodpowiadające tej definicji przyrównuje się do statków pływających pod banderą państwa trzeciego;

c) ² "inspekcje i przeglądy" oznacza inspekcje i przeglądy, których przeprowadzenie jest obowiązkowe na podstawie konwencji międzynarodowych;

d) ³ "międzynarodowe konwencje" oznacza: "Międzynarodową konwencję o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS)" z 1974 r., "Międzynarodową konwencję o liniach ładunkowych" z 1966 r. oraz "Międzynarodową konwencję o zapobieganiu zanieczyszczeniom spowodowanym przez statki" z lat 1973/78, wraz z odnoszącymi się do nich protokołami i zmianami, a także odnośnymi kodeksami o statusie obowiązkowym we wszystkich Państwach Członkowskich w zaktualizowanej wersji;

e) "organizacja" oznacza towarzystwo klasyfikacyjne lub inny prywatny organ wykonujące na potrzeby administracji prace w zakresie oceny przestrzegania norm bezpieczeństwa;

f) "uznana organizacja" oznacza organizację uznaną zgodnie z art. 4;

g) "upoważnienie" oznacza akt udzielenia przez Państwo Członkowskie upoważnienia lub przekazania kompetencji uznanej organizacji;

h) "świadectwo" oznacza świadectwo wystawione w imieniu Państwa Członkowskiego, zgodnie z konwencjami międzynarodowymi;

i) ⁴ "świadectwo klasy" oznacza dokument wydany przez towarzystwo klasyfikacyjne, poświadczający konstrukcyjną i mechaniczną zdatność statku do szczególnego użytku lub świadczenia szczególnych usług, zgodnie z regułami i przepisami ustanowionymi i opublikowanymi przez to towarzystwo;

j) ⁵ "certyfikat bezpieczeństwa radiowego statku towarowego" oznacza świadectwo wprowadzone przez zmieniony Regulamin Radiotelekomunikacyjny Konwencji SOLAS 74/78 r. przyjęty przez MOM;

k) "siedziba" odnosi się do miejsca, w którym znajduje się siedziba statutowa, zarząd lub główne miejsce prowadzenia działalności organizacji.

Artykuł  3

1. 6 Przyjmując na siebie obowiązki i zobowiązania wynikające z międzynarodowych konwencji, Państwa Członkowskie zapewniają, że ich właściwe administracje mogą zapewnić właściwe stosowanie przepisów międzynarodowych konwencji, w szczególności w odniesieniu do inspekcji i przeglądu statków i wydawanie świadectw i certyfikatów zwolnienia. Państwa Członkowskie działają zgodnie z odpowiednimi przepisami Załącznika i Dodatku do rezolucji MOM A.847(20) w sprawie wytycznych w celu wspomagania państw bandery w wykonywaniu dokumentów MOM.

2. Jeżeli do celów ust. 1 Państwo Członkowskie podejmie w odniesieniu do statków pływających pod jego banderą decyzję o:

i) upoważnieniu organizacji do przejęcia wszystkich lub części inspekcji i przeglądów związanych z wydawaniem świadectw, łącznie z tymi do oceny zgodności z art. 14 i - gdzie stosowne - do wystawiania lub odnawiania odnośnych świadectw; lub

ii) powierzeniu organizacji wszystkich lub części inspekcji i przeglądów związanych z i);

obowiązki te może powierzyć wyłącznie uznanym organizacjom.

Właściwa administracja zatwierdza we wszystkich przypadkach pierwsze wystawienie świadectw zwolnienia.

Jednakże w przypadku certyfikatu bezpieczeństwa radiowego statku towarowego te obowiązki mogą zostać powierzone organowi prywatnemu uznanemu przez właściwą administrację i posiadającemu wystarczające doświadczenie oraz wykwalifikowany personel do prowadzenia w jej imieniu prac w zakresie oceny bezpieczeństwa łączności radiowej.

3. Artykuł ten nie dotyczy certyfikacji poszczególnych pozycji wyposażenia statku.

Artykuł  4 ⁷

1. Państwa Członkowskie, które pragną przyznać upoważnienie jakiejś organizacji, która nie została jeszcze uznana, przedstawiają Komisji wniosek o uznanie, łącznie z kompletnymi informacjami i dowodami zgodności z kryteriami wymienionymi w Załączniku i w sprawie wymogu i zobowiązania się do przestrzegania zgodności z przepisami art. 15 ust. 2, 4 i 5. Komisja, wspólnie z reprezentantem Państwa Członkowskiego składającego wniosek, dokonuje oceny organizacji, w odniesieniu do których otrzymała wniosek o uznanie, w celu sprawdzenia, czy organizacje spełniają i zobowiązują się przestrzegać wyżej wymienionych wymogów. W decyzji w sprawie uznania uwzględnia się dotychczasową działalność organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, określoną w art. 9. Uznanie przyznawane jest przez Komisję, zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2.

2. Państwa Członkowskie mogą składać do Komisji specjalne wnioski o ograniczone uznanie na okres trzech lat dla organizacji, które spełniają wszystkie kryteria Załącznika, oprócz tych na mocy ust. 2 i 3 sekcji A. W odniesieniu do tych specjalnych wniosków stosuje się te same procedury, jak te określone w ust. 1, z wyjątkiem, że kryteria Załącznika, dla których zgodność musi być oceniona podczas oceny przeprowadzonej przez Komisję, wspólnie z Państwem Członkowskim, są wszystkimi kryteriami innymi niż te określone w ust. 2 i 3 sekcji A. Skutki takich ograniczonych uznań są ograniczone wyłącznie do państwa lub Państw Członkowskich, które złożyły wniosek o takie uznanie.

3. Wszystkie organizacje, które zostają uznane są ściśle monitorowane przez komitet powołany na mocy art. 7, szczególnie te określone w ust. 2 powyżej, w związku z możliwymi decyzjami, czy przedłużyć czy nie ograniczone uznanie. W odniesieniu do tych ostatnich organizacji, w decyzji w sprawie przedłużenia takiego uznania nie bierze się pod uwagę kryteriów określonych w sekcji A ust. 2 i 3 Załącznika, lecz bierze się pod uwagę dotychczasową działalność organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, określoną w art. 9 ust. 2. Każda decyzja w sprawie przedłużenia ograniczonego uznania dokładnie określa, na jakich warunkach, o ile takie istnieją, takie przedłużenie zostaje przyznane.

4. Komisja opracowuje i uaktualnia wykaz organizacji uznanych zgodnie z ust. 1, 2 i 3. Wykaz zostaje opublikowany w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

5. Organizacje, które dnia 22 stycznia 2002 r. są już uznane na podstawie niniejszej dyrektywy są nadal uznawane. Niemniej, wymaga się, aby te organizacje działały zgodnie z nowymi przepisami ustanowionymi w niniejszej dyrektywie i ta zgodność zostaje oceniona podczas pierwszych ocen określonych w art. 11.

Artykuł  5

1. 8 W zastosowaniu art. 3 ust. 2, Państwa Członkowskie w zasadzie nie odmawiają udzielenia upoważnienia wszelkim uznanym organizacjom do podejmowania takiej działalności, z zastrzeżeniem przepisów ust. 3 i art. 6 i 11. Jednakże, mogą ograniczyć liczbę organizacji, którym udzielą upoważnienia, stosownie do swoich potrzeb, o ile istnieją ku temu przejrzyste i obiektywne przesłanki. Na wniosek Państwa Członkowskiego, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 7, Komisja przyjmuje właściwe środki.

2. 9 (skreślony).

3. 10 W celu udzielenia zgody przez Państwo Członkowskie na wypełnianie obowiązków wymienionych w art. 3 lub ich części przez organizację z siedzibą w państwie trzecim, może ono wystąpić do wspomnianego państwa trzeciego o wzajemne uznanie tych uznanych organizacji, które mają siedzibę we Wspólnocie. Dodatkowo, Wspólnota może wystąpić do państwa trzeciego, w którym uznana organizacja ma swoją siedzibę o przyznanie traktowania na zasadach wzajemności dla tych uznanych organizacji, które mają siedzibę we Wspólnocie.

Artykuł  6

1. Państwa Członkowskie, które decydują się działać, jak opisano w art. 3 ust. 2, ustanowią stosunki robocze między ich właściwą administracją a organizacjami działającymi w ich imieniu.

2. 11 Stosunki robocze regulowane są przez sformalizowaną i sporządzoną na piśmie niedyskryminacyjną umowę lub równoważne rozwiązania prawne ustalające szczególne obowiązki i funkcje przyjęte przez organizacje i obejmujące przynajmniej:

a) przepisy określone w dodatku II do rezolucji MOM A.739(18) w sprawie wytycznych do upoważniania organizacji działających w imieniu administracji, czerpiąc inspirację z Załącznika, dodatków i uzupełnień do Okólnika 710 MOM MSC i Okólnika 307 MEPC w sprawie wzoru umowy dotyczącej upoważniania uznanych organizacji działających w imieniu administracji;

b) następujące przepisy dotyczące odpowiedzialności finansowej:

i) jeżeli odpowiedzialność wynikająca z jakiegoś zajścia zostaje ostatecznie i nieodwołalnie nałożona na administrację przez sąd powszechny lub jako część rozstrzygnięcia sporu na drodze postępowania arbitrażowego, łącznie z wymogiem wypłacenia odszkodowań stronom poszkodowanym z tytułu straty lub uszkodzenia mienia lub uszkodzenia ciała czy śmierci, które, jak udowodnił to sąd zostały spowodowane umyślnie lub przez przeoczenie bądź poważne zaniedbanie uznanej organizacji, jej organów, pracowników, agentów lub inne osoby, które działają w imieniu uznanej organizacji, administracja będzie miała prawo do finansowej rekompensaty od uznanej organizacji w stopniu, w jakim taka strata, uszkodzenie, zranienie czy śmierć, według decyzji sądu zostały spowodowane przez uznaną organizację;

ii) jeżeli odpowiedzialność wynikająca z jakiegoś zajścia zostaje ostatecznie i nieodwołalnie nałożona na administrację przez sąd powszechny lub jako część rozstrzygnięcia sporu na drodze postępowania arbitrażowego, łącznie z wymogiem wypłacenia odszkodowań stronom poszkodowanym z tytułu uszkodzenia ciała lub śmierci, które, jak udowodnił to sąd, zostały spowodowane przez jakieś zaniedbanie lub lekkomyślny czyn lub zaniechanie ze strony uznanej organizacji, jej organów, pracowników, agentów lub inne osoby, które działają w imieniu uznanej organizacji, administracja będzie miała prawo do finansowej rekompensaty ze strony uznanej organizacji w stopniu w jakim wspomniane uszkodzenie ciała czy śmierć, według decyzji sądu, zostały spowodowane przez uznaną organizację; Państwa Członkowskie mogą ograniczyć kwotę do zapłacenia przez uznaną organizację, która, jednakże musi być co najmniej równa kwocie 4 milionów EUR;

iii) jeżeli odpowiedzialność wynikająca z jakiegoś zdarzenia zostaje ostatecznie i nieodwołalnie nałożona na administrację przez sąd powszechny lub jako część rozstrzygnięcia sporu na drodze postępowania arbitrażowego, łącznie z wymogiem wypłacenia odszkodowań stronom poszkodowanym z tytułu straty lub uszkodzenia mienia, które jak udowodnił to sąd zostały spowodowane przez jakieś zaniedbanie lub lekkomyślny czyn lub zaniechanie ze strony uznanej organizacji, jej organów, pracowników, agentów lub inne osoby, które działają w imieniu uznanej organizacji, administracja będzie miała prawo do finansowej rekompensaty ze strony uznanej organizacji w stopniu w jakim wspomniana strata czy uszkodzenie, według decyzji sądu zostały spowodowane przez uznaną organizację; Państwa Członkowskie mogą ograniczyć kwotę do zapłacenia przez uznaną organizację, która, jednakże musi być, co najmniej równa kwocie 2 milionów EUR;

c) przepisy dotyczące okresowych audytów przeprowadzanych przez organy administracji bądź bezstronne organy zewnętrzne wyznaczone przez organy administracji, dotyczące obowiązków podejmowanych przez organizacje w imieniu administracji, jak określono w art. 11 ust. 1;

d) możliwość wyrywkowych i szczegółowych inspekcji statków;

e) przepisy dotyczące notyfikacji istotnych informacji na temat ich sklasyfikowanej floty, zmian, zawieszeń i wycofań z klas, jak określono w art. 15 ust. 3.

3. Umowa bądź równoważne porozumienie prawne mogą nakładać wymóg posiadania przez uznaną organizację jej lokalnej reprezentacji na terytorium Państwa Członkowskiego, w imieniu którego pełni ona obowiązki określone w art. 3. Lokalna reprezentacja o charakterze prawnym, posiadająca osobowość prawną zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego oraz właściwość krajowych sądów, może spełniać taki wymóg.

4. Każde Państwo Członkowskie przekazuje Komisji szczegółowe informacje na temat stosunków roboczych ustanowionych zgodnie z niniejszym artykułem. Komisja następnie informuje pozostałe Państwa Członkowskie.

5. 12 Komisja, nie później niż dnia 22 lipca 2006 r., przedstawia Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie oceniające ekonomiczny wpływ systemu odpowiedzialności przewidziany w niniejszym artykule na zainteresowane strony, a bardziej szczegółowo, jego następstwa dla równowagi finansowej uznanych organizacji.

Sprawozdanie to zostaje sporządzone we współpracy z właściwymi organami Państw Członkowskich i zainteresowanymi stronami, w szczególności uznanymi organizacjami/towarzystwami klasyfikacyjnymi. Komisja, jeżeli okaże się to konieczne w świetle tej oceny, przedkłada propozycję zmiany niniejszej dyrektywy z bardziej szczególnym odniesieniem do zasady odpowiedzialności i maksymalnej wysokości obciążeń.

Artykuł  7 ¹³

1. 14 Komisja wspierana jest przez Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS) utworzony na mocy art. 3 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 listopada 2002 r. ustanawiającego Komitet ds. Bezpiecznych Mórz i Zapobiegania Zanieczyszczeniu Morza przez Statki (COSS) (7).

2. W przypadku, gdy dokonuje się odniesienia do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5 i 7 decyzji 1999/468/WE, uwzględniając przepisy jej art. 8.

Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3. Komitet uchwala swój regulamin.

Artykuł  8

1. 15 Niniejsza dyrektywa może, bez poszerzania jej zakresu, zostać zmieniona zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 7 ust. 2, w celu:

– zastosowania, w celach niniejszej dyrektywy, kolejnych zmian do międzynarodowych konwencji, i związanych z nimi protokołów, kodeksów i rezolucji wymienionych w art. 2 lit. d), art. 3 ust. 1 i art. 6 ust. 2, które weszły w życie,

– uaktualniania kryteriów wymienionych w Załączniku uwzględniając, w szczególności, stosowne decyzje MOM,

– zmiany kwot wymienionych w art. 6 ust. 2 lit. b) pkt ii) i iii).

2. 16 Po przyjęciu nowych instrumentów lub protokołów do konwencji wymienionych w art. 2 lit. d) Rada, działając na wniosek Komisji, decyduje, uwzględniając procedury parlamentarne Państw Członkowskich oraz stosowne procedury wewnętrzne MOM, w sprawie szczegółowych regulacji dotyczących ratyfikacji tych nowych instrumentów lub protokołów, zapewniając jednocześnie ich jednolite i równoczesne stosowanie w Państwach Członkowskich.

Zmiany w międzynarodowych instrumentach, określonych w art. 2 lit. d) i art. 6, mogą zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy, zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 2099/2002.

Artykuł  9 ¹⁷

1. Uznanie organizacji, określonych w art. 4, które już nie spełniają kryteriów wymienionych w Załączniku lub, które nie spełniają wymogu prowadzenia rejestru działalności w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu wymienionego w ust. 2 zostaje wycofane. O wycofaniu uznania decyduje Komisja zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2, po umożliwieniu zainteresowanej organizacji przedłożenia swoich uwag.

2. Przygotowując projekt decyzji odnoszącej się do wycofania uznania, jak to określono w ust. 1, Komisja uwzględnia wynik oceny uznanej organizacji określonej w art. 11, jak również rejestry działalności tych organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, obliczone dla wszystkich statków, jakie mają w klasie, bez względu na to, pod jaką banderą statek pływa.

Rejestry działalności tych organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu są prowadzone na podstawie danych ustanowionych przez paryski Protokół Ustaleń w sprawie kontroli państwa portu i/lub przez podobne systemy. Inne wskaźniki mogą być uzyskane z analizy nieszczęśliwych wypadków dotyczących statków sklasyfikowanych przez te uznane organizacje.

Sprawozdania sporządzane przez Państwa Członkowskie na podstawie art. 12 są również uwzględniane przy ocenie wyników działalności tych organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu.

Komitet powołany na mocy art. 7 ustala kryteria, jakie należy stosować przy podejmowaniu decyzji, na podstawie informacji określonych w niniejszym ustępie, kiedy działalność organizacji działającej w imieniu państwa bandery może być uznana za zagrożenie dla bezpieczeństwa i środowiska naturalnego, którego nie można zaakceptować.

Projekty decyzji dotyczących wycofania uznania, jak określono w ust. 1, są przedkładane komitetowi przez Komisję z jej własnej inicjatywy lub na wniosek Państwa Członkowskiego.

Artykuł  10 ¹⁸

1. Bez względu na kryteria wyszczególnione w Załączniku, jeśli Państwo Członkowskie uznaje, iż uznana organizacja nie może dłużej być upoważniona do wykonywania w jego imieniu zadań wyszczególnionych w art. 3, może zawiesić takie upoważnienie, w oparciu o następującą procedurę:

a) Państwo Członkowskie bezzwłocznie powiadamia Komisję i pozostałe Państwa Członkowskie o swojej decyzji, należycie ją uzasadniając;

b) Komisja bada czy zawieszenie jest uzasadnione z przyczyn poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa lub środowiska naturalnego;

c) działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 7 ust. 2, Komisja powiadamia Państwo Członkowskie, czy jego decyzja o zawieszeniu upoważnienia jest lub nie jest uzasadniona z przyczyn poważnego zagrożenia dla bezpieczeństwa lub środowiska naturalnego i, gdy nie jest uzasadniona, występuje do Państwa Członkowskiego o wycofanie zawieszenia.

2. W każdym przypadku, gdy Komisja uznaje, że wyniki działalności w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu uznanej organizacji pogarszają się, jednakże nie uzasadnia to wycofania jej uznania w oparciu o kryteria określone w art. 9 ust. 2, może podjąć decyzję o odpowiednim powiadomieniu uznanej organizacji i wystąpić do niej o podjęcie stosownych działań w celu poprawy jej wyników działalności w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, i powiadomić o tym Państwa Członkowskie. Jeżeli uznana organizacja nie udziela Komisji odpowiedniej odpowiedzi lub, jeżeli Komisja uznaje, że działania podjęte przez uznaną organizację nie poprawiły jej wyników w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, Komisja może zadecydować o zawieszeniu uznania tej organizacji na okres jednego roku, zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2, dając uprzednio zainteresowanej organizacji możliwość przedłożenia swoich uwag. W tym okresie, uznanej organizacji nie będzie wolno wydawać lub odnawiać świadectw dla statków pływających pod banderą Państw Członkowskich, podczas gdy świadectwa wydane lub odnowione w przeszłości przez tą organizację pozostają ważne.

3. Procedurę określoną w ust. 2 stosuje się również w przypadku gdy Komisja posiada dowody, że uznana organizacja nie stosuje się do przepisów art. 15 ust. 3, 4 lub 5.

4. Jeden rok po przyjęciu decyzji Komisji o zawieszeniu uznania organizacji, Komisja ocenia, czy uchybienia określone w ust. 2 i 3, które doprowadziły do zawieszenia zostały usunięte. W przypadku gdy takie uchybienia nadal istnieją, uznanie zostaje wycofane zgodnie z procedurą określoną w art. 7 ust. 2.

Artykuł  11 ¹⁹

1. Każde Państwo Członkowskie musi upewnić się, że uznana organizacja działająca w jego imieniu do celów art. 3 ust. 2, skutecznie pełni funkcje określone w tym artykule ku zadowoleniu jego właściwej administracji.

2. Każde Państwo Członkowskie wykonuje to zadanie co najmniej raz na dwa lata i dostarcza innym Państwom Członkowskim i Komisji sprawozdanie z wyników takiego monitorowania najpóźniej dnia 31 marca każdego roku następującego po latach, dla których zgodność była oceniana.

3. Wszystkie uznane organizacje oceniane są przez Komisję, wspólnie z Państwem Członkowskim, które przedstawiło stosowny wniosek o uznanie, w sposób regularny i co najmniej co dwa lata, w celu potwierdzenia, że spełniają one kryteria Załącznika. Wybierając organizacje do oceny, Komisja przykłada szczególną wagę do wyników działania organizacji w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu, rejestrów nieszczęśliwych wypadków i do sprawozdań przedłożonych przez Państwa Członkowskie zgodnie z art. 12. Ocena może obejmować wizytacje oddziałów regionalnych organizacji, jak również wyrywkową inspekcję statków do celów skontrolowania działalności organizacji. W tym przypadku Komisja, gdzie stosowne, powiadamia Państwa Członkowskie, w których ma swoją siedzibę oddział regionalny. Komisja dostarcza Państwom Członkowskim sprawozdanie z wynikami oceny.

4. Każda uznana organizacja corocznie udostępnia wyniki swojego przeglądu systemu zarządzania jakością komitetowi powołanemu na mocy art. 7.

Artykuł  12 ²⁰

Wykonującc swoje prawa i obowiązki jako państwa portu, Państwa Członkowskie zgłaszają Komisji i innym Państwom Członkowskim, i powiadamiają państwo bandery, którego to dotyczy, o wykryciu wydania ważnego świadectwa przez organizację działającą w imieniu państwa bandery statkowi, który nie spełnia odpowiednich wymogów międzynarodowych konwencji, lub o jakimkolwiek uchybieniu statku posiadającego ważne świadectwo klasy, a związanym z pozycjami objętymi tym świadectwem. Tylko przypadki statków stanowiących poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa i środowiska naturalnego lub gdzie widoczne są dowody szczególnie niedbałego zachowania organizacji, zostają zgłoszone do celów niniejszego artykułu. Uznana organizacja, której to dotyczy, zostaje powiadomiona o przypadku w momencie inspekcji początkowej tak, aby mogła niezwłocznie podjąć właściwe działanie w tej sprawie.

Artykuł  13 ²¹

(skreślony)

Artykuł  14

1. Każde Państwo Członkowskie zapewni, że statki pływające pod jego banderą są budowane i konserwowane zgodnie z wymogami uznanych organizacji dotyczącymi kadłuba, maszyn oraz instalacji elektrycznej i kontrolnej.

2. 22 Państwo Członkowskie może podjąć decyzję o stosowaniu reguł, które uznaje za równoważne do tych uznanych organizacji, wyłącznie pod warunkiem, że niezwłocznie powiadomi o nich Komisję zgodnie z procedurą dyrektywy 83/189/EWG i inne Państwa Członkowskie oraz że żadne z Państw Członkowskich ani Komisja nie zgłoszą wobec nich sprzeciwu i nie uznają ich za równoważne w trybie procedury art. 7 ust. 2.

Artykuł  15

1. 23 Uznane organizacje zasięgają okresowo swoich opinii w celu zachowania równoważności ich norm technicznych i ich wykonywania, zgodnie z przepisami rezolucji MOM A.847(20) w sprawie wytycznych w sprawie wspomagania państw bandery w wykonywaniu dokumentów MOM. Dostarczają one Komisji okresowych sprawozdań w sprawie istotnego postępu w normach.

2. Uznane organizacje wykażą gotowość do współpracy z administracją kontroli państwa portu, jeśli chodzi o statek ich klasy, szczególnie w celu ułatwienia usunięcia zgłoszonych braków lub innych niezgodności.

3. 24 Uznane organizacje dostarczają wszystkim administracjom Państw Członkowskich, które udzieliły pełnomocnictw przewidzianych w art. 3 i Komisji wszelkie istotne informacje o ich sklasyfikowanej flocie, przeniesieniach, zmianach, zawieszeniach i wycofaniach klasy, niezależnie od bandery, pod jaką te statki pływają. Informacje o przeniesieniach, zmianach, zawieszeniach i wycofaniach klasy, łącznie z informacjami o zaległych przeglądach, zaległych zaleceniach, warunkach klasy, warunkach działalności lub ograniczeniach operacyjnych wydanych na niekorzyść ich sklasyfikowanych statków - niezależnie od bandery, pod jaką te statki pływają - są również zgłaszane do systemu informacyjnego Sirenac w celu kontroli państwa portu i są publikowane na stronach internetowych tych uznanych organizacji, o ile takie istnieją.

4. 25 Uznane organizacje nie wydają świadectw statkowi, niezależnie od jego bandery, któremu została obniżona klasa lub, który zmienia klasę z powodów bezpieczeństwa, zanim nie dadzą właściwej administracji państwa bandery możliwości wydania w rozsądnym czasie opinii dla ustalenia czy konieczna jest pełna inspekcja.

5. 26 W przypadkach przeniesienia klasy z jednej uznanej organizacji do drugiej, organizacja, która traci powiadamia organizację, która zyskuje o wszelkich zaległych przeglądach, zaległych zaleceniach, warunkach klasy, warunkach działalności lub ograniczeniach operacyjnych wydanych na niekorzyść statku. W momencie przeniesienia, organizacja, która traci dostarcza organizacji, która zyskuje kompletną historyczną dokumentację statku. Świadectwa statku mogą być wydane przez organizację, która zyskuje, dopiero, kiedy pomyślnie zakończono wszelkie zaległe przeglądy, a wszystkie zaległe zalecenia lub warunki klasy wydane uprzednio na niekorzyść statku, zostały wykonane zgodnie ze wskazaniami organizacji, która traci. Przed wydaniem świadectw organizacja, która zyskuje, musi powiadomić organizację, która traci o dacie wydania świadectw i potwierdzić datę, miejsce i czynności podjęte dla spełnienia każdego z zaległych przeglądów, zaległych zaleceń i zaległych warunków klasy. Uznane organizacje współpracują ze sobą przy prawidłowym wykonywaniu przepisów niniejszego ustępu.

Artykuł  16

1. Państwa Członkowskie wprowadzą w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy przed dniem 31 grudnia 1995 r. i niezwłocznie poinformują o tym Komisję.

2. Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

3. Państwa Członkowskie niezwłocznie przekażą Komisji teksty wszystkich przepisów prawa krajowego przyjętych w dziedzinach objętych niniejszą dyrektywą. Komisja poinformuje o tym pozostałe Państwa Członkowskie.

4. 27 Dodatkowo, Komisja regularnie powiadamia Parlament Europejski i Radę, o postępach w wykonywaniu dyrektywy w Państwach Członkowskich.

Artykuł  17

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 listopada 1994 r.

	W imieniu Rady
	M. WISSMANN
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 167 z 18.6.1993, str. 13.

⁽²⁾ Dz.U. C 34 z 2.2.1994, str. 14.

⁽³⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 9 marca 1994 r. (Dz.U. C 91 z 28.3.1994, str. 9), wspólne stanowisko Rady z dnia 19 września 1994 r. (Dz.U. C 301 z 27.10.1994, str. 75) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 listopada 1994 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).

⁽⁴⁾ Dz.U. C 271 z 7.10.1993, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 197 z 18.7.1987, str. 33.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 109 z 26.4.1983, str. 8. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 94/10/WE (Dz.U. L 100 z 19.4.1994, str. 30).

⁽⁷⁾ Dz.U. L 324 z 29.11.2002, str. 1.

ZAŁĄCZNIK  ²⁸

MINIMALNE KRYTERIA DLA ORGANIZACJI OKREŚLONYCH W ART. 3

A. OGÓLNE KRYTERIA MINIMALNE

1. Uznana organizacja musi być w stanie udokumentować rozległe doświadczenie w ocenie projektu i budowy statków handlowych.

2. Organizacja musi posiadać w swojej klasie flotę złożoną z minimum 1.000 statków oceanicznych (o tonażu rejestrowym brutto powyżej 100 ton) o łącznym tonażu rejestrowym brutto nie mniejszym niż 5 milionów ton.

3. Organizacja powinna zatrudniać personel techniczny proporcjonalny do ilości sklasyfikowanych statków. Jako minimum, niezbędnych jest 100 wyłącznych inspektorów, aby spełnić wymogi ust. 2.

4. Organizacja powinna dysponować wyczerpującymi regułami i przepisami zakresie projektowania, budowy oraz okresowych przeglądów statków handlowych, publikowanymi i stale ulepszanymi poprzez programy badawcze i rozwojowe.

5. Organizacja musi posiadać własny rejestr statków publikowany corocznie i utrzymywany w publicznie dostępnej elektronicznej bazie danych.

6. Organizacja nie powinna być kontrolowana przez właścicieli statków lub stoczniowców, lub inne osoby lub podmioty zaangażowane zawodowo w produkcję, wyposażanie, naprawę lub eksploatację statków. Przychody organizacji nie mogą być w znacznym stopniu uzależnione od jednego przedsiębiorstwa handlowego. Organizacja nie może prowadzić działalności ustawowej w przypadku gdy jest tożsama lub ma powiązania biznesowe, osobiste lub rodzinne z właścicielem lub armatorem statku. Niezgodność ta ma również zastosowanie w odniesieniu do inspektorów zatrudnionych przez uznaną organizację.

7. Organizacja musi działać zgodnie z przepisami określonymi w Załączniku do rezolucji MOM A.789(19) w sprawie specyfikacji funkcji kontrolujących i certyfikacyjnych uznanych organizacji działających w imieniu administracji, o tyle o ile obejmują one sprawy wchodzące w zakres zastosowania niniejszej dyrektywy.

B. SZCZEGÓLNE KRYTERIA MINIMALNE

1. Organizacja zostaje założona jako organizacja dysponująca:

a) znaczącym personelem technicznym, menedżerskim, wspomagającym oraz badawczym odpowiednim do zadań oraz do statków klasyfikowanych, dbającym o rozwój możliwości oraz przestrzegającym poszanowanie reguł i przepisów;

b) ogólnoświatowym zasięgiem swojego wyłącznego personelu technicznego lub wyłącznego technicznego personelu innej uznanej organizacji.

2. Organizacja kieruje się w swoim działaniu kodeksem etyki.

3. Organizacja zarządzana jest i administrowana w sposób zapewniający poufność informacji wymaganych przez administrację.

4. Organizacja jest przygotowana do dostarczania istotnych informacji administracji, Komisji i zainteresowanym stronom.

5. Zarząd organizacji określił i udokumentował jej politykę, cele i zobowiązanie do jakości oraz zapewnił, że ta polityka jest zrozumiała, wykonywana i podtrzymywana na wszystkich poziomach w organizacji. Polityka organizacji musi odnosić się do celów i wskaźników działalności w zakresie bezpieczeństwa i zapobiegania zanieczyszczeniu.

6. Organizacja rozwinęła, wprowadziła w życie i utrzymuje skuteczny wewnętrzny system jakości oparty na właściwych częściach uznanych międzynarodowo norm jakości i zgodnie z EN 45004 (organy inspekcji) oraz EN 29001, jak objaśniono w wymogach dla schematu certyfikacji systemu jakości IACS, i który, między innymi zapewnia, iż:

a) reguły i przepisy organizacji są ustanawiane i podtrzymywane w sposób systematyczny;

b) reguły i przepisy organizacji są z nim zgodne i został wprowadzony wewnętrzny system do pomiaru jakości usług w odniesieniu do tych reguł i przepisów;

c) spełniane są wymogi działań statutowych, do których organizacja jest upoważniona i został wprowadzony wewnętrzny system do pomiaru jakości usług w odniesieniu do zgodności z międzynarodowymi konwencjami;

d) obowiązki, upoważnienia i wzajemne powiązania personelu, którego praca ma wpływ na jakość usług organizacji są określone i udokumentowane;

e) całość pracy wykonywana jest w kontrolowanych warunkach;

f) istnieje system nadzoru, który monitoruje działania i pracę wykonywane przez inspektorów, oraz że personel techniczny i administracyjny zatrudniany jest bezpośrednio przez organizację;

g) wymogi działań statutowych, do których organizacja jest upoważniona są spełniane wyłącznie przez jej wyłącznych inspektorów lub wyłącznych inspektorów innych uznanych organizacji; we wszystkich przypadkach, wyłączni inspektorzy muszą posiadać rozległą wiedzę na temat szczególnego typu statku, na którym wykonują działania statutowe, jako istotne dla danego przeglądu, jaki ma być przeprowadzony i istotnych stosowanych wymogów;

h) system podnoszenia kwalifikacji inspektorów i ciągłej aktualizacji ich wiedzy został wprowadzony w życie;

i) utrzymuje się wyniki wskazujące na osiągnięcie wymaganych norm w pozycjach objętych świadczonymi usługami, jak również skuteczne działanie systemu jakości;

j) we wszystkich siedzibach utrzymuje się ogólny system zaplanowanych i udokumentowanych wewnętrznych audytów działań związanych z jakością;

k) ustawowe przeglądy i inspekcje wymagane przez zharmonizowany system przeglądu i certyfikacji, do których organizacja jest upoważniona, są przeprowadzane zgodnie z przepisem wymienionym w Załączniku i Dodatku do rezolucji MOM A.746(18) w sprawie wytycznych dla przeglądu w ramach zharmonizowanego systemu przeglądu i certyfikacji;

l) są ustalone jasne i bezpośrednie linie odpowiedzialności i kontroli między centralnymi i regionalnymi siedzibami towarzystwa i między uznanymi organizacjami i ich inspektorami.

7. Organizacja musi wykazać zdolność:

a) do rozwoju i ciągłego uaktualniania pełnego i adekwatnego zbioru reguł i przepisów dotyczących kadłuba, maszyn, instalacji elektrycznej i kontrolnej statków, jakościowo odpowiadającego międzynarodowo uznanym normom technicznym, na podstawie którego możliwe jest wydawanie świadectw Konwencji SOLAS i bezpieczeństwa na statkach pasażerskich (w odniesieniu do adekwatności budowy statku i głównych systemów maszyn pokładowych) oraz świadectw linii ładunkowej (dotyczących wytrzymałości statku);

b) do przeprowadzania wszystkich inspekcji i kontroli wymaganych przez międzynarodowe konwencje w celu wystawiania świadectw, łącznie ze sposobami oceny - za pośrednictwem wykwalifikowanego profesjonalnego personelu oraz zgodnie z przepisami określonymi w Załączniku do rezolucji MOM A.788(19) w sprawie wytycznych dotyczących wykonywania przez administracje Międzynarodowego Kodeksu Zarządzania Bezpieczeństwem (ISM) - stosowania i utrzymywania systemu zarządzania bezpieczeństwem, zarówno na lądzie, jak i na statkach, przewidzianego do objęcia certyfikacją.

8. Organizacja jest przedmiotem certyfikacji jej systemu jakości przez niezależny organ składający się z audytorów, uznany przez administrację państwa, na terenie którego ma swoją siedzibę.

9. Organizacja musi zezwolić na udział przedstawicieli administracji oraz innych zainteresowanych stron w rozwoju reguł i/lub przepisów.

1 Art. 2 lit. b) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

2 Art. 2 lit. c) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

3 Art. 2 lit. d):

- zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

- zmieniona przez art. 3 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/84/WE z dnia 5 listopada 2002 r. zmieniającej dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczeniu morza przez statki (Dz.U.UE.L.02.324.53) z dniem 29 listopada 2002 r.

4 Art. 2 lit. i) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

5 Art. 2 lit. j) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

6 Art. 3 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

7 Art. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

8 Art. 5 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 4 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

9 Art. 5 ust. 2 skreślony przez art. 1 pkt 4 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

10 Art. 5 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 4 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

11 Art. 6 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 5 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

12 Art. 6 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 5 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

13 Art. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

14 Art. 7 ust. 1 zmieniony przez art. 3 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/84/WE z dnia 5 listopada 2002 r. zmieniającej dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczeniu morza przez statki (Dz.U.UE.L.02.324.53) z dniem 29 listopada 2002 r.

15 Art. 8 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

16 Art. 8 ust. 2 zmieniony przez art. 3 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2002/84/WE z dnia 5 listopada 2002 r. zmieniającej dyrektywy w sprawie bezpieczeństwa na morzu i zapobiegania zanieczyszczeniu morza przez statki (Dz.U.UE.L.02.324.53) z dniem 29 listopada 2002 r.

17 Art. 9 zmieniony przez art. 1 pkt 8 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

18 Art. 10 zmieniony przez art. 1 pkt 9 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

19 Art. 11 zmieniony przez art. 1 pkt 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

20 Art. 12 zmieniony przez art. 1 pkt 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

21 Art. 13 skreślony przez art. 1 pkt 12 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

22 Art. 14 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 13 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

23 Art. 15 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

24 Art. 15 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

25 Art. 15 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 14 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

26 Art. 15 ust. 5 dodany przez art. 1 pkt 14 lit. c) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

27 Art. 16 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 15 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

28 Załącznik:

-zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 97/58/WE z dnia 26 września 1997 r. (Dz.U.UE.L.97.274.8) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 27 października 1997 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 16 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/105/WE z dnia 19 grudnia 2001 r. (Dz.U.UE.L.02.19.9) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 22 stycznia 2002 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1994.319.20
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 94/57/WE w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich
• Data aktu: 22/11/1994
• Data ogłoszenia: 12/12/1994
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 01/01/1995