uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 50, art. 53 ust. 1, art. 62 i 114,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego 1
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
(1) Kryzys finansowy w latach 2007 i 2008 ujawnił istotne braki w nadzorze finansowym, zarówno w poszczególnych przypadkach, jak i w całym systemie finansowym. Nadzór oparty na modelach krajowych nie nadąża za globalizacją finansową i rzeczywistością, w której europejskie rynki finansowe są zintegrowane i połączone, a liczne instytucje finansowe działają na szczeblu transgranicznym. Kryzys ujawnił braki w zakresie współpracy, koordynacji, spójnego stosowania przepisów Unii i zaufania pomiędzy właściwymi organami krajowymi.
(2) Przed kryzysem i w jego trakcie Parlament Europejski w kilku rezolucjach wezwał do podjęcia działań mających na celu zwiększenie integracji nadzoru w Europie, aby zapewnić faktycznie równe warunki uczestnictwa w rynku dla wszystkich podmiotów na szczeblu unijnym i odzwierciedlić coraz większą integrację rynków finansowych w Unii (w swoich rezolucjach z dnia 13 kwietnia 2000 r. w sprawie komunikatu Komisji dotyczącego wprowadzania ram dla rynków finansowych: plan działania, z dnia 21 listopada 2002 r. w sprawie zasad nadzoru ostrożnościowego w Unii Europejskiej, z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie polityki usług finansowych (2005-2010) - białej księgi, z dnia 23 września 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie funduszy hedgingowych i niepublicznego rynku kapitałowego i z dnia 9 października 2008 r. z zaleceniami dla Komisji w sprawie działań następczych w związku ze sprawozdaniem Lamfalussy'ego: przyszła struktura nadzoru oraz w swych stanowiskach z dnia 22 kwietnia 2009 r. w sprawie zmienionego wniosku w sprawie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Solvency II) i z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie wniosku dotyczącego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie agencji ratingowych).
(3) W listopadzie 2008 r. Komisja utworzyła grupę wysokiego szczebla pod przewodnictwem Jacques'a de Larosière'a w celu zalecenia sposobu wzmocnienia ram nadzorczych dla lepszej ochrony obywateli i zbudowania zaufania do systemu finansowego. W swoim sprawozdaniu końcowym przedstawionym w dniu 25 lutego 2009 r. (zwanym dalej "sprawozdaniem grupy de Larosière'a") grupa wysokiego szczebla zaleciła wzmocnienie ram nadzorczych, aby zmniejszyć groźbę wystąpienia w przyszłości kryzysów finansowych i ograniczyć ich skutki. Zaleciła ona daleko idące reformy struktury nadzoru nad sektorem finansowym w Unii. W sprawozdaniu grupy de Larosière'a wyrażono również opinię, że należy stworzyć Europejski System Nadzoru Finansowego (ESNF) złożony z trzech Europejskich Urzędów Nadzoru, z których każdy byłby odpowiedzialny za jeden sektor: bankowości, papierów wartościowych oraz ubezpieczeń i pracowniczych programów emerytalnych, a także że należy powołać Europejską Radę ds. Ryzyka Systemowego.
(4) W swoim komunikacie z dnia 4 marca 2009 r. zatytułowanym "Realizacja europejskiego planu naprawy" Komisja zaproponowała przedstawienie wniosku legislacyjnego w sprawie utworzenia ESNF, natomiast w komunikacie z dnia 27 maja 2009 r. zatytułowanym "Europejski nadzór finansowy" przedstawiła więcej informacji dotyczących możliwej struktury nowych ram nadzorczych.
(5) W konkluzjach po posiedzeniu w dniach 18 i 19 czerwca 2009 r. Rada Europejska zaleciła utworzenie Europejskiego Systemu Nadzoru Finansowego złożonego z trzech nowych Europejskich Urzędów Nadzoru. System ten powinien mieć na celu podniesienie jakości i zwiększenie spójności nadzoru krajowego, wzmocnienie nadzoru nad grupami transgranicznymi oraz opracowanie jednolitego europejskiego zbioru przepisów obowiązującego wszystkie instytucje finansowe na rynku wewnętrznym. Rada Europejska podkreśliła, że Europejskie Urzędy Nadzoru powinny również mieć uprawnienia nadzorcze w stosunku do agencji ratingowych oraz zwróciła się do Komisji o przygotowanie konkretnych wniosków legislacyjnych dotyczących możliwości odgrywania przez ESNF istotnej roli w sytuacjach kryzysowych.
(6) W dniu 23 września 2009 r. Komisja przyjęła wnioski legislacyjne w sprawie trzech rozporządzeń ustanawiających ESNF, w tym utworzenie trzech Europejskich Urzędów Nadzoru.
(7) Aby ESNF mógł działać efektywnie, konieczne są zmiany w aktach prawnych Unii w obszarach objętych zakresem działania trzech Europejskich Urzędów Nadzoru. Zmiany takie dotyczą określenia zakresu niektórych uprawnień Europejskich Urzędów Nadzoru, włączenia niektórych ich uprawnień ustanowionych w aktach prawnych Unii oraz poprawek mających na celu zapewnienie ich sprawnego i skutecznego funkcjonowania w ramach ESNF.
(8) Powołaniu trzech Europejskich Urzędów Nadzoru towarzyszyć powinno opracowanie jednolitego zbioru przepisów, który zapewni spójną harmonizację i jednakowe stosowanie prawodawstwa, a tym samym przyczyni się do bardziej efektywnego działania rynku wewnętrznego.
(9) Rozporządzenia ustanawiające ESNF przewidują możliwość opracowywania przez Europejskie Urzędy Nadzoru projektów standardów technicznych w obszarach ściśle określonych w odpowiednich przepisach, które to projekty będą przedstawiane Komisji do przyjęcia zgodnie z art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w drodze aktów delegowanych lub wykonawczych. Niniejsza dyrektywa powinna określać pierwszy zbiór takich obszarów i nie ogranicza możliwości włączania w przyszłości innych obszarów.
(10) Odpowiednie przepisy powinny określać obszary, w których Europejskie Urzędy Nadzoru są uprawnione do opracowywania projektów standardów technicznych, jak również sposób przyjmowania tych projektów. W przypadku aktów delegowanych odpowiednie prawodawstwo powinno określać elementy, warunki i wymogi wyszczególnione w art. 290 TFUE.
(11) Wyznaczając obszary, dla których opracowywane będą standardy techniczne, należy zachować odpowiednią równowagę między potrzebą opracowania jednolitego zbioru zharmonizowanych przepisów a dążeniem do uniknięcia nadmiernie skomplikowanych uregulowań i ich zbyt skomplikowanego egzekwowania. Należy wybrać tylko te obszary, w przypadku których spójne przepisy techniczne przyczynią się istotnie i skutecznie do osiągnięcia celów odnośnych przepisów przy jednoczesnym zagwarantowaniu, że decyzje o charakterze wyborów właściwej polityki będą podejmowane przez Parlament Europejski, Radę i Komisję przy zachowaniu zwykłych procedur.
(12) Kwestie, w zakresie których wydawane będą standardy techniczne, powinny być rzeczywiście kwestiami jedynie technicznymi, wymagającymi do ich opracowania wiedzy specjalistycznej ekspertów w dziedzinie nadzoru. Standardy techniczne przyjęte jako akty delegowane powinny dalej rozwijać, definiować i określać warunki dla spójnej harmonizacji przepisów zawartych w aktach prawnych będących podstawą ich wydania przyjętych przez Parlament Europejski i Radę, uzupełniających lub zmieniających niektóre inne niż istotne elementy aktu ustawodawczego. Standardy techniczne przyjęte jako akty wykonawcze powinny określać warunki jednolitego stosowania prawnie wiążących aktów Unii. Opracowywanie standardów technicznych nie powinno się wiązać z dokonywaniem wyborów w zakresie polityki.
(13) W przypadku regulacyjnych standardów technicznych właściwe jest wprowadzenie procedury przewidzianej w art. 10-14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego) 4 , w art. 10-14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) 5 i w art. 10-14 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie ustanowienia Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) 6 Wykonawcze standardy techniczne powinny być przyjmowane zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010, w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010 i w art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010. Rada Europejska zatwierdziła czteropoziomową procedurę Lamfalussy'ego, aby proces przyjmowania przepisów unijnych w dziedzinie finansów uczynić efektywniejszym i bardziej przejrzystym. Komisja w wielu obszarach jest uprawniona do przyjmowania środków poziomu drugiego i obecnie obowiązują liczne rozporządzenia i dyrektywy poziomu drugiego opracowywane przez Komisję. W przypadku gdy regulacyjne standardy techniczne są sporządzane w celu dalszego rozwoju, doprecyzowywania lub określania warunków stosowania takich środków poziomu drugiego, powinny być one przyjmowane dopiero po przyjęciu właściwych środków poziomu drugiego i powinny być zgodne z treścią danego środka poziomu drugiego.
(14) Wiążące standardy techniczne przyczyniają się do opracowania jednolitego zbioru przepisów dotyczących prawodawstwa w dziedzinie usług finansowych, co zostało wskazane przez Radę Europejską w konkluzjach z czerwca 2009 roku. Jako że pewne wymogi zawarte w aktach ustawodawczych Unii nie są w pełni zharmonizowane, oraz zgodnie z zasadą ostrożności w zakresie nadzoru, wiążące standardy techniczne rozwijające, doprecyzowujące lub określające warunki stosowania tych wymogów nie powinny uniemożliwiać państwom członkowskim wymagania dodatkowych informacji ani nakładania ostrzejszych wymogów. Standardy techniczne powinny zatem umożliwiać państwom członkowskim takie działanie w konkretnych obszarach, jeżeli taka uznaniowość jest przewidziana w tych aktach ustawodawczych.
(15) Zgodnie z rozporządzeniami ustanawiającymi ESNF, przed przedstawieniem standardów technicznych Komisji Europejskie Urzędy Nadzoru powinny przeprowadzić, w stosownych przypadkach, otwarte konsultacje publiczne dotyczące tych standardów oraz dokonać analizy ewentualnych kosztów i korzyści z nimi związanych.
(16) Standardy techniczne powinny dopuszczać stosowanie środków przejściowych w ramach odpowiednich terminów, jeżeli koszty natychmiastowego wdrożenia byłyby zbyt wysokie w porównaniu z korzyściami, które mogłoby to przynieść.
(17) Rozporządzenia ustanawiające ESNF przewidują mechanizm rozstrzygania sporów między właściwymi organami krajowymi. W przypadku gdy właściwy organ nie zgadza się ze stosowaniem procedury, działaniem lub niepodjęciem działań przez inny właściwy organ w dziedzinach określonych w aktach prawnych Unii zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 1093/2010, rozporządzeniem (UE) nr 1094/2010 i rozporządzeniem (UE) nr 1095/2010, w których zgodnie z odpowiednimi przepisami wymagana jest współpraca, koordynacja lub wspólny proces decyzyjny ze strony właściwych organów krajowych więcej niż jednego państwa członkowskiego, Europejskie Urzędy Nadzoru na wniosek jednego z zainteresowanych właściwych organów powinny mieć możliwość podjęcie działań mających na celu umożliwienie tym organom wypracowania porozumienia w terminie określonym przez Europejski Urząd Nadzoru, który powinien uwzględniać odpowiednie terminy określone we właściwym prawodawstwie, jak również pilność i złożoność sporu. Jeśli spór będzie trwał nadal, Europejskie Urzędy Nadzoru powinny mieć możliwość rozstrzygnięcia sprawy.
(18) Rozporządzenia ustanawiające Europejskie Urzędy Nadzoru wymagają, aby sytuacje, w których zastosować można mechanizm rozstrzygania sporów między właściwymi organami krajowymi, zostały określone w przepisach sektorowych. Niniejsza dyrektywa powinna określić początkowy wykaz takich sytuacji i nie powinna ograniczać możliwości dopisania kolejnych sytuacji w przyszłości. Niniejsza dyrektywa nie powinna uniemożliwiać Europejskim Urzędom Nadzoru działania zgodnie z innymi uprawnieniami ani wypełniania zadań określonych w rozporządzeniach je ustanawiających, w tym również przeprowadzania niewiążącej mediacji oraz dążenia do konsekwentnego, wydajnego i skutecznego stosowania aktów prawnych Unii. Ponadto w obszarach, w których odpowiedni akt prawny przewiduje już pewną formę niewiążącej mediacji lub w których istnieją terminy na podejmowanie wspólnych decyzji przez jeden lub więcej właściwych organów krajowych, zmiany są konieczne dla zapewnienia jasności i zminimalizowania zakłóceń w procesie podejmowania wspólnych decyzji, lecz również po to, by w razie konieczności spór mogły rozstrzygnąć Europejskie Urzędy Nadzoru. Wiążąca procedura rozstrzygania sporów została opracowana w celu rozwiązywania sytuacji, w których właściwe organy krajowe nie są w stanie porozumieć się między sobą w kwestiach proceduralnych lub materialnych dotyczących zgodności z aktami prawnymi Unii.
(19) W związku z tym niniejsza dyrektywa powinna określać sytuacje, w których zachodzi potrzeba rozstrzygnięcia kwestii proceduralnych lub materialnych w zakresie zgodności z prawem Unii oraz w których właściwe organy krajowe nie są w stanie rozstrzygnąć danej kwestii we własnym zakresie. W takiej sytuacji jeden z zaangażowanych w spór właściwych organów krajowych powinien móc zgłosić daną kwestię odpowiedniemu Europejskiemu Urzędowi Nadzoru. Europejski Urząd Nadzoru powinien działać zgodnie z rozporządzeniem ustanawiającym ten Urząd oraz niniejszą dyrektywą. Odpowiedni Europejski Urząd Nadzoru powinien móc wymagać, ze skutkiem wiążącym, od właściwych organów podjęcia konkretnych działań lub zrezygnowania z nich w celu rozstrzygnięcia danej sprawy oraz zapewnienia zgodności z prawem Unii. W przypadkach gdy odnośne akty prawne Unii przyznają państwom członkowskim uprawnienia dyskrecjonalne, decyzje podjęte przez Europejski Urząd Nadzoru nie powinny zastępować wykonywania, zgodnie z prawem Unii, tych uprawnień dyskrecjonalnych przez właściwe organy.
(20) Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe 7 przewiduje mechanizmy mediacji lub wspólnego podejmowania decyzji w zakresie określania oddziałów istotnych do celów członkostwa w kolegiach organów nadzoru, zatwierdzania modeli i oceny ryzyka grupy. We wszystkich tych obszarach zmiany powinny jasno określać, że w razie zaistnienia sporu, Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego), w określonym przedziale czasowym, może rozstrzygnąć spór, wykorzystując procedurę opisaną w rozporządzeniu (UE) nr 1093/2010. Takie podejście precyzuje, że o ile Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) nie powinien zastępować wykonywania uprawnień dyskrecjonalnych przez właściwe organy zgodnie z prawem Unii, to rozstrzygnięcie sporów i wzmacnianie współpracy powinno być możliwe przed podjęciem ostatecznej decyzji lub wydaniem decyzji wobec instytucji.
(21) Aby zapewnić płynne przekazanie nowym Europejskim Urzędom Nadzoru obecnych zadań Komitetu Europejskich Organów Nadzoru Bankowego, Komitetu Europejskich Organów Nadzoru ds. Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych oraz Komitetu Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych, odniesienia do tych komitetów należy zastąpić w stosownym prawodawstwie odniesieniami odpowiednio do: Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych).
(22) Aby ramy, o których mowa w TFUE, były w pełni skuteczne, należy dostosować i zastąpić uprawnienia wykonawcze przewidziane w art. 202 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Traktat WE) odpowiednimi postanowieniami zgodnie z art. 290 i 291 TFUE. Przeglądu tego należy dokonać w ciągu trzech lat od wejścia w życie Traktatu z Lizbony, a pozostałe uprawnienia przyznane na mocy art. 202 Traktatu WE powinny z tym dniem przestać obowiązywać.
(23) Dostosowanie procedur komitetowych do TFUE, a zwłaszcza do jego art. 290 i 291, powinno przebiegać w sposób odpowiedni do każdego przypadku. W celu uwzględnienia technicznego rozwoju rynków finansowych oraz określenia wymogów ustanowionych w dyrektywach zmienionych niniejszą dyrektywą Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE.
(24) Parlament Europejski i Rada powinny dysponować trzymiesięcznym okresem od daty powiadomienia na zgłoszenie sprzeciwu wobec aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady powinno być możliwe przedłużenie tego okresu o trzy miesiące w zakresie obszarów budzących duże zaniepokojenie. Parlament Europejski i Rada powinny mieć również możliwość informowania pozostałych instytucji, że nie zamierzają zgłaszać sprzeciwu. Takie wczesne zatwierdzanie aktów delegowanych jest szczególnie wskazane w razie konieczności przestrzegania terminów, np. w przypadku gdy w akcie podstawowym określono harmonogramy dotyczące przyjmowania przez Komisję aktów delegowanych.
(25) W deklaracji (nr 39) dotyczącej art. 290 TFUE, dołączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony, uczestnicy konferencji odnotowali wyrażony przez Komisję zamiar dalszego konsultowania się z ekspertami powołanymi przez państwa członkowskie podczas przygotowywania projektów aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych zgodnie z ustaloną praktyką.
(26) Nowa struktura nadzoru ustanowiona w ramach ESNF będzie wymagać ścisłej współpracy pomiędzy właściwymi organami krajowymi a Europejskimi Urzędami Nadzoru. Zmiany w odpowiednim prawodawstwie powinny zapewnić wyeliminowanie przeszkód prawnych utrudniających wykonywanie obowiązków w zakresie wymiany informacji przewidzianej w rozporządzeniach ustanawiających Europejskie Urzędy Nadzoru.
(27) Informacje przekazywane lub wymieniane pomiędzy właściwymi organami a Europejskimi Urzędami Nadzoru lub ERRS, powinny podlegać obowiązkowi zachowania tajemnicy służbowej, jakiemu podlegają osoby obecnie lub w przeszłości zatrudnione przez właściwe organy otrzymujące informacje.
(28) Rozporządzenia ustanawiające ESNF przewidują, że Europejskie Urzędy Nadzoru mogą nawiązywać kontakty z organami nadzoru z państw trzecich i zapewniać pomoc w przygotowywaniu decyzji w sprawie równoważności systemów nadzoru w państwach trzecich. Należy zatem zmienić dyrektywę 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych 8 oraz dyrektywę 2006/48/WE, aby umożliwić Europejskim Urzędom Nadzoru zawieranie umów o współpracy z państwami trzecimi oraz wymianę informacji w sytuacjach, gdy wspomniane państwa trzecie mogą zagwarantować ochronę tajemnicy zawodowej.
(29) Stworzenie jednolitego skonsolidowanego wykazu lub rejestru dla każdej kategorii instytucji finansowych w Unii, będące obecnie obowiązkiem każdego właściwego organu krajowego, przyczyni się do poprawy przejrzystości i będzie bardziej odpowiednie w kontekście sytuacji na jednolitym rynku finansowym. Europejskim Urzędom Nadzoru należy powierzyć zadanie sporządzania, publikacji i regularnej aktualizacji rejestrów i wykazów instytucji finansowych w Unii. Te wykazy i rejestry dotyczą wykazów zezwoleń na wykonywanie działalności wydawanych instytucjom kredytowym przez właściwe organy krajowe, rejestrów wszystkich przedsiębiorstw inwestycyjnych i wykazów rynków regulowanych na mocy dyrektywy 2004/39/WE. Podobnie Europejskiemu Urzędowi Nadzoru (Europejskiemu Urzędowi Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi) należy powierzyć zadanie sporządzania, publikacji i regularnej aktualizacji wykazu zatwierdzonych prospektów emisyjnych i świadectw zatwierdzenia na mocy dyrektywy 2003/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. w sprawie prospektu emisyjnego publikowanego w związku z publiczną ofertą lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych 9 .
(30) W obszarach, w których Europejskie Urzędy Nadzoru są zobligowane do opracowywania projektów standardów technicznych, standardy te powinny zostać przedstawione Komisji w terminie trzech lat od powołania Europejskich Urzędów Nadzoru, o ile w odnośnym akcie ustawodawczym nie przewidziano innego terminu.
(31) Zadania Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi) w odniesieniu do dyrektywy 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych 10 powinny pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji Europejskiego Systemu Banków Centralnych w zakresie wspierania należytego funkcjonowania systemów płatniczych zgodnie z art. 127 ust. 2 tiret czwarte TFUE.
(32) Standardy techniczne, które ma opracować Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru nad Ubezpieczeniami i Pracowniczymi Programami Emerytalnymi) zgodnie z niniejszą dyrektywą i w odniesieniu do dyrektywy 2003/41/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie działalności instytucji pracowniczych programów emerytalnych oraz nadzoru nad takimi instytucjami 11 powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie wymogów ostrożnościowych dotyczących takich instytucji, zgodnie z dyrektywą 2003/41/WE.
(33) Zgodnie z art. 13 ust. 5 dyrektywy 2003/71/WE właściwy organ macierzystego państwa członkowskiego może delegować zatwierdzenie prospektu emisyjnego właściwemu organowi innego państwa członkowskiego, z zastrzeżeniem uzyskania zgody tego właściwego organu. Zgodnie z art. 28 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010 należy powiadamiać Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru nad Giełdami i Papierami Wartościowymi) o takich porozumieniach w sprawie delegowania co najmniej miesiąc przed ich wejściem w życie. Zważywszy jednak na doświadczenie związane z delegowaniem zatwierdzenia na mocy dyrektywy 2003/71/WE, która przewiduje krótsze terminy, właściwe jest niestosowanie do tego delegowania art. 28 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1095/2010.
(34) Nie jest obecnie konieczne, aby Europejskie Urzędy Nadzoru opracowywał projekt standardów technicznych dotyczących obowiązujących wymogów, zgodnie z którymi osoby, które faktycznie kierują działalnością przedsiębiorstw inwestycyjnych, instytucji kredytowych, UCITS i ich spółek zarządzających, cieszą się wystarczająco nieposzlakowaną opinią i mają wystarczające doświadczenie do zapewnienia należytego i ostrożnego zarządzania tymi podmiotami. Z uwagi na znaczenie tych wymogów Europejskie Urzędy Nadzoru powinny jednak traktować priorytetowo określanie w wytycznych najlepszych praktyk oraz zapewnianie dostosowania praktyk nadzorczych i ostrożnościowych do tych najlepszych praktyk. Europejskie Urzędy Nadzoru powinny analogicznie określać najlepsze praktyki i zapewniać zbieżność w odniesieniu do wymogów ostrożnościowych dotyczących siedzib zarządów tych instytucji.
(35) Jednolity zbiór przepisów UE mający zastosowanie do wszystkich instytucji finansowych na rynku wewnętrznym powinien zapewnić odpowiednią harmonizację kryteriów i metod stosowanych przez właściwe organy do oceny ryzyka instytucji kredytowych. W szczególności celem opracowania projektu standardów technicznych w odniesieniu do metody ratingów wewnętrznych, zaawansowanej metody pomiaru oraz wewnętrznych metod dotyczących ryzyka rynkowego, zgodnie z niniejszą dyrektywą, powinno być zapewnienie jakości i pewności takich metod, a także spójności ich przeglądów dokonywanych przez właściwe organy. Te standardy techniczne powinny umożliwiać właściwym organom, aby zezwalały instytucjom finansowym na opracowywanie różnych podejść na podstawie ich doświadczeń i specyficznych potrzeb, zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie 2006/48/WE i dyrektywie 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych 12 oraz z zastrzeżeniem spełnienia wymogów wynikających z właściwych standardów technicznych.
(36) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie usprawnienie funkcjonowania rynku wewnętrznego poprzez zapewnienie powszechnej, skutecznej i spójnej regulacji ostrożnościowej, ochronę deponentów, inwestorów i beneficjentów, a - co za tym idzie - przedsiębiorstw i konsumentów, ochronę integralności, wydajności i sprawnego działania rynków finansowych, utrzymanie stabilności i trwałości systemu finansowego, utrzymanie gospodarki realnej, ochrona finansów publicznych i wzmocnienie międzynarodowej koordynacji nadzoru finansowego, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na zakres działania możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wyżej opisanych celów.
(37) Do dnia 1 stycznia 2014 r. Komisja powinna zdać Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie dotyczące przedkładania przez Europejskie Urzędy Nadzoru projektów standardów technicznych przewidzianego w niniejszej dyrektywie oraz przedstawić wszelkie stosowne wnioski.
(38) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 98/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 1998 r. w sprawie zamknięcia rozliczeń w systemach płatności i rozrachunku papierów wartościowych 13 , dyrektywę 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie dodatkowego nadzoru nad instytucjami kredytowymi, zakładami ubezpieczeń oraz przedsiębiorstwami inwestycyjnymi konglomeratu finansowego 14 , dyrektywę 2003/6/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie wykorzystywania poufnych informacji i manipulacji na rynku (nadużyć na rynku) 15 , dyrektywę 2003/41/WE, dyrektywę 2003/71/WE, dyrektywę 2004/39/WE, dyrektywę 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym 16 , dyrektywę 2005/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 października 2005 r. w sprawie przeciwdziałania korzystaniu z systemu finansowego w celu prania pieniędzy oraz finansowania terroryzmu 17 , dyrektywę 2006/48/WE, dyrektywę 2006/49/WE 2009/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) 18 ,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
W ciągu pierwszych 5 miesięcy obowiązywania mechanizmu konsultacji społecznych projektów ustaw udział w nich wzięły 24 323 osoby. Najpopularniejszym projektem w konsultacjach była nowelizacja ustawy o broni i amunicji. W jego konsultacjach głos zabrało 8298 osób. Podczas pierwszych 14 miesięcy X kadencji Sejmu RP (2023–2024) jedynie 17 proc. uchwalonych ustaw zainicjowali posłowie. Aż 4 uchwalone ustawy miały źródła w projektach obywatelskich w ciągu 14 miesięcy Sejmu X kadencji – to najważniejsze skutki reformy Regulaminu Sejmu z 26 lipca 2024 r.
24.04.2025Senat bez poprawek przyjął w środę ustawę, która obniża składkę zdrowotną dla przedsiębiorców. Zmiana, która wejdzie w życie 1 stycznia 2026 roku, ma kosztować budżet państwa 4,6 mld zł. Według szacunków Ministerstwo Finansów na reformie ma skorzystać około 2,5 mln przedsiębiorców. Teraz ustawa trafi do prezydenta Andrzaja Dudy.
23.04.2025Rada Ministrów przyjęła we wtorek, 22 kwietnia, projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo geologiczne i górnicze, przedłożony przez minister przemysłu. Chodzi o wyznaczenie podmiotu, który będzie odpowiedzialny za monitorowanie i egzekwowanie przepisów w tej sprawie. Nowe regulacje dotyczą m.in. dokładności pomiarów, monitorowania oraz raportowania emisji metanu.
22.04.2025Na wtorkowym posiedzeniu rząd przyjął przepisy zmieniające rozporządzenie w sprawie zakazu stosowania materiału siewnego odmian kukurydzy MON 810, przedłożone przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Celem nowelizacji jest aktualizacja listy odmian genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, tak aby zakazać stosowania w Polsce upraw, które znajdują się w swobodnym obrocie na terytorium 10 państw Unii Europejskiej.
22.04.2025Od 18 kwietnia policja oraz żandarmeria wojskowa będą mogły karać tych, którzy bez zezwolenia m.in. fotografują i filmują szczególnie ważne dla bezpieczeństwa lub obronności państwa obiekty resortu obrony narodowej, obiekty infrastruktury krytycznej oraz ruchomości. Obiekty te zostaną specjalnie oznaczone.
17.04.2025Kompleksową modernizację instytucji polskiego rynku pracy poprzez udoskonalenie funkcjonowania publicznych służb zatrudnienia oraz form aktywizacji zawodowej i podnoszenia umiejętności kadr gospodarki przewiduje podpisana w czwartek przez prezydenta Andrzeja Dudę ustawa z dnia 20 marca 2025 r. o rynku pracy i służbach zatrudnienia. Ustawa, co do zasady, wejdzie w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
11.04.2025Identyfikator: | Dz.U.UE.L.2010.331.120 |
Rodzaj: | Dyrektywa |
Tytuł: | Dyrektywa 2010/78/UE w sprawie zmiany dyrektyw 98/26/WE, 2002/87/WE, 2003/6/WE, 2003/41/WE, 2003/71/WE, 2004/39/WE, 2004/109/WE, 2005/60/WE, 2006/48/WE, 2006/49/WE i 2009/65/WE w odniesieniu do uprawnień Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego), Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) oraz Europejskiego Urzędu Nadzoru (Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) |
Data aktu: | 24/11/2010 |
Data ogłoszenia: | 15/12/2010 |
Data wejścia w życie: | 04/01/2011 |