Decyzja nr 1/96, 3/96 oraz 4/96 Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi.

UCHWAŁA Nr 6

RADY MINISTRÓW

z dnia 13 stycznia 1997 r.

w sprawie decyzji nr 1/96, 3/96 oraz 4/96 Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi.

Rada Ministrów uchwala, co następuje:

§ 1. Przyjmuje się do realizacji następujące decyzje Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi:

1) decyzję nr 1/96 Rady Stowarzyszenia między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r. o przyjęciu zasad stosowania artykułu 63 (1)(i), (1)(ii) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, oraz o zasadach stosowania artykułu 8 (1)(i), (1)(ii) i (2) Protokołu 2 do tego Układu, dotyczącego produktów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, stanowiącą załącznik nr 1 do uchwały,

2) decyzję nr 3/96 Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r., rozstrzygającą spór między Wspólnotami Europejskimi a Rzecząpospolitą Polską w sprawie niektórych skór surowych i wyprawionych zgodnie z artykułem 105 (1) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, stanowiącą załącznik nr 2 do uchwały,

3) decyzję nr 4/96 Rady Stowarzyszenia między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r. zmieniającą Protokół 4 do Układu Europejskiego, dotyczący definicji pojęcia "produkty pochodzące" i metod współpracy administracyjnej, stanowiącą załącznik nr 3 do uchwały.

§ 2. Nadzór i zapewnienie realizacji niniejszej uchwały powierza się:

1) Ministrowi Gospodarki, w części dotyczącej decyzji wymienionych w § 1 pkt 2 i 3,

2) Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w części dotyczącej decyzji wymienionej w § 1 pkt 1.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK Nr  1

DECYZJA NR 1/96 RADY STOWARZYSZENIA

między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r. o przyjęciu zasad stosowania artykułu 63 (1) (i), (1) (ii) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, oraz o zasadach stosowania artykułu 8 (1) (i), (1) (ii) i (2) Protokołu 2 do tego Układu, dotyczącego produktów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali

RADA STOWARZYSZENIA,

biorąc pod uwagę Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony¹, a w szczególności artykuł 63 (3) tego układu,

biorąc pod uwagę Protokół 2 do Układu Europejskiego dotyczącego produktów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, a w szczególności artykuł 8 (3) tego protokołu,

zważywszy, że z dniem wejścia w życie Układu Europejskiego artykuł 63 Układu Europejskiego zastąpił artykuł 33 Umowy Przejściowej między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Europejską Wspólnotą Gospodarczą i Europejską Wspólnotą Węgla i Stali, z drugiej strony;

zważywszy, że zasady stosowania artykułu 33 (1) (i) i (ii) oraz artykułu 33 (2) Umowy przejściowej zostały przyjęte przez Wspólny Komitet, o którym mowa w tej umowie;

zważywszy, że w celu zapewnienia kontynuacji postanowień Umowy Przejściowej i Układu Europejskiego zasady te, przyjęte przez Wspólny Komitet, o którym mowa w Umowie Przejściowej, powinny zostać potwierdzone dla celów Układu Europejskiego;

zważywszy, że Komitet Stowarzyszenia, powołany na mocy Układu Europejskiego, zalecił na posiedzeniu odbytym w dniach 23 i 24 czerwca 1994 r. potwierdzenie powyższych zasad w drodze procedury pisemnej,

postanowiła, co następuje:

Jedyny artykuł

Niniejszym przyjmuje się określone w aneksie do niniejszej Decyzji zasady stosowania przepisów w zakresie konkurencji, o których mowa w artykule 63 (1) (i), (1) (ii) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony, oraz zasady stosowania artykułu 8 (1) (i), (1) (ii) i (2) Protokołu 2 do Układu Europejskiego, dotyczącego produktów Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 lipca 1996 r.

————————

¹ Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38.

ANEKS

Zasady stosowania przepisów w zakresie konkurencji dotyczące przedsiębiorstw, ustanowione w artykule 63 (1) (i), (1) (ii) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony

Artykuł  1

Zasada ogólna

Sprawy dotyczące porozumień między przedsiębiorstwami, decyzji zrzeszeń przedsiębiorstw oraz uzgodnionych praktyk między przedsiębiorstwami, których celem lub skutkiem działania jest zapobieganie, ograniczanie lub zniekształcanie konkurencji, a także nadużywania dominującej pozycji na terytoriach Wspólnoty Europejskiej lub Polski jako całości, lub na ich znacznej części, które mogą wywierać negatywny wpływ na handel między Wspólnotą Europejską a Polską, będą rozstrzygane zgodnie z zasadami zawartymi w artykule 63 (1) i (2) Układu Europejskiego.

W tym celu powyższe sprawy będą rozpatrywane po stronie Wspólnoty Europejskiej - przez Komisję Wspólnot Europejskich (DG IV), a po stronie polskiej - przez Urząd Antymonopolowy (UA)⁽¹⁾.

Kompetencje Komisji oraz Urzędu Antymonopolowego⁽¹⁾ w zakresie rozstrzygania powyższych spraw będą zgodne odpowiednio z prawem Wspólnot Europejskich i prawem polskim, również w przypadku, gdy przepisy te stosowane będą do przedsiębiorstw mających siedzibę poza danym terytorium.

Oba organy rozstrzygać będą sprawy zgodnie z ich przepisami materialno-prawnymi i z uwzględnieniem poniższych postanowień. Przepisami materialno-prawnymi wiążącymi organy są odpowiednio: dla Komisji - zasady konkurencji zawarte w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską, a także w Traktacie ustanawiającym Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, oraz ustawodawstwo wtórne dotyczące konkurencji, a dla Urzędu Antymonopolowego⁽¹⁾ - polska ustawa antymonopolowa.

——————

(1) Z dniem 1 października 1996 r. Urząd Antymonopolowy został przekształcony w Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stosownie do art. 32, art. 56 i art. 79 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zmianie niektórych ustaw normujących funkcjonowanie gospodarki i administracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 496 i Nr 156, poz. 775).

DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA ZGODNIE Z TRAKTATEM WSPÓLNOTY EUROPEJSKIEJ

Artykuł  2

Kompetencje obu organów ds. konkurencji

Sprawy, o których mowa w artykule 63 Układu Europejskiego, mające wpływ zarówno na rynek Wspólnoty, jak i na rynek polski, które mogą podlegać kompetencjom obu organów ds. konkurencji, rozstrzygać będzie Komisja i Urząd Antymonopolowy⁽¹⁾ zgodnie z zasadami zawartymi w niniejszym artykule.

2.1. Powiadomienie

2.1.1. Organy ds. konkurencji będą powiadamiać się wzajemnie o prowadzonych sprawach, które zgodnie z zasadą ogólną zawartą w artykule 1 wydają się należeć również do kompetencji drugiego organu.

2.1.2. Powyższa sytuacja może mieć miejsce w szczególności w sprawach dotyczących działalności, która:

- wiąże się z antykonkurencyjną działalnością prowadzoną na terytorium podlegającym kompetencji drugiego organu,

- ma znaczenie dla postępowania wykonawczego drugiego organu,

- pociąga za sobą środki zaradcze, które mogą wymagać lub zakazywać określonego postępowania na terytorium drugiego organu.

2.1.3. Zgodnie z niniejszym artykułem, powiadomienie powinno zawierać informacje wystarczające do dokonania przez Stronę powiadamianą wstępnej oceny ewentualnego wpływu sprawy na jej interesy. Kopie składanych powiadomień powinny być regularnie przedkładane Radzie Stowarzyszenia.

2.1.4. Powiadomienie powinno być dokonywane z wyprzedzeniem, tak szybko, jak to możliwe, nie później jednak niż na etapie dochodzenia znacznie wyprzedzającym moment rozstrzygnięcia lub podjęcia decyzji w sprawie, tak aby ułatwić przekazanie uwag lub konsultacje i aby organ prowadzący postępowanie mógł wziąć pod uwagę opinię drugiego organu, jak też podjąć środki zaradcze, które uzna za wykonalne w ramach obowiązujących go przepisów prawa, w celu rozpatrzenia sprawy.

2.2. Konsultacje i wzajemne poszanowanie praw

Ilekroć Komisja lub Urząd Antymonopolowy(1) stwierdzą, że działania antykonkurencyjne prowadzone na terytorium podlegającym kompetencji drugiego organu poważnie zagrażają istotnym interesom drugiej Strony, mogą wnioskować przeprowadzenie konsultacji z drugim organem lub wnioskować, żeby organ drugiej Strony w celu podjęcia stosownych środków zaradczych wszczął stosowne postępowanie na podstawie swojego ustawodawstwa o działalności antykonkurencyjnej. Nie wyklucza to żadnych działań podjętych w oparciu o prawo konkurencji Strony wnioskującej i nie ogranicza pełnej swobody w podjęciu ostatecznej decyzji przez Stronę, do której się zwrócono.

2.3. Osiąganie porozumienia

Organ ds. konkurencji, do którego się zwrócono, rozpatrzy przedstawione przez organ wnioskujący opinie i materiały dowodowe przychylnie i uważnie, w szczególności co do charakteru rozpatrywanej działalności antykonkurencyjnej, przedsiębiorstw w nią zaangażowanych oraz przypuszczalnego negatywnego wpływu na istotne interesy wnioskującej Strony.

Bez uszczerbku dla ich praw i obowiązków, organy ds. konkurencji, zaangażowane w konsultacje wynikające z tego artykułu, dążyć będą do znalezienia rozwiązania możliwego do przyjęcia przez obie Strony w świetle ich ważnych interesów.

Artykuł  3

Wyłączność kompetencji jednego organu ds. konkurencji

3.1. Zgodnie z zasadą ustanowioną w artykule 1 sprawy, które podlegają wyłącznej kompetencji jednego z organów ds. konkurencji, a mogą zagrażać istotnym interesom drugiej Strony, będą prowadzone z uwzględnieniem postanowień artykułu 2 oraz niżej przedstawionych zasad.

3.2. W szczególności w przypadku wszczęcia przez jeden z organów ds. konkurencji dochodzenia lub postępowania, w trakcie którego zostanie stwierdzone, iż rozpatrywana praktyka może zagrażać istotnym interesom drugiej Strony, organ prowadzący postępowanie z własnej inicjatywy powiadomi o takim przypadku drugi organ.

Artykuł  4

Wniosek o udzielenie informacji

Ilekroć organ ds. konkurencji jednej ze Stron stanie się świadom faktu, iż sprawa podlegająca również, bądź wyłącznie, kompetencjom drugiego organu może mieć wpływ na jego istotne interesy, może wystąpić do organu prowadzącego postępowanie z wnioskiem o udzielenie informacji o sprawie.

Organ prowadzący postępowanie udzieli możliwie pełnych informacji w terminie na tyle wyprzedzającym przyjęcie rozstrzygnięcia lub decyzji, aby opinia wnioskującego organu mogła być wzięta pod uwagę.

Artykuł  5

Tajemnica i poufność informacji

5.1. Mając na względzie artykuł 63 (7) Układu Europejskiego, żaden z organów ds. konkurencji nie jest zobowiązany do udzielenia informacji drugiemu organowi, jeśli wyjawienie tej informacji wnioskującemu organowi jest zakazane przez prawo organu będącego w jej posiadaniu albo byłoby niezgodne z istotnym interesem Strony, której organ ds. konkurencji dysponuje taką informacją.

5.2. Każdy z organów zobowiązuje się do zachowania, w możliwie najszerszym zakresie, poufności wszelkich informacji przekazanych mu poufnie przez drugi organ.

Artykuł  6

Wyłączenia grupowe

Stosując artykuł 63 Układu Europejskiego, jak postanowiono w artykułach 2 i 3 niniejszych Zasad stosowania, organy ds. konkurencji zapewnią, aby zasady zawarte w rozporządzeniach o wyłączeniach grupowych obowiązujące we Wspólnocie były przestrzegane w pełnym zakresie. Urząd Antymonopolowy(1) będzie powiadamiany o wszelkich postępowaniach zmierzających do przyjęcia, odwołania lub modyfikacji zakresu wyłączeń grupowych przez Wspólnotę.

W przypadku gdy takie rozporządzenia o wyłączeniach grupowych wywołają poważne zastrzeżenia Strony polskiej, mając na uwadze proces dostosowywania ustawodawstwa ustanowiony w Układzie Europejskim, przeprowadzone zostaną konsultacje w Radzie Stowarzyszenia zgodnie z postanowieniami artykułu 9 niniejszych Zasad stosowania.

Te same zasady będą miały zastosowanie do innych istotnych zmian polityki konkurencji Wspólnoty i Polski.

Artykuł  7

Kontrola fuzji

W odniesieniu do fuzji, które podlegają rozporządzeniu Rady (EWG) Nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1988 r. o kontroli połączeń przedsiębiorstw(2) oraz mają istotny wpływ na polską gospodarkę, Urząd Antymonopolowy(1) będzie uprawniony do przedstawienia swojej opinii w trakcie toczącego się postępowania, z uwzględnieniem terminów przewidzianych w wyżej wymienionym rozporządzeniu. Komisja należycie rozważy tę opinię.

————————

(2) Dz. U. Wspólnot Europejskich No L 395, 30.12.1989, p. 1; zmienione rozporządzeniem (EEC) No 2367/90 (Dz. U. No L 219, 14.08.1990, p. 5);

Artykuł  8

Działania mało znaczące

8.1. Działania o charakterze antykonkurencyjnym, których wpływ na handel między Stronami lub na konkurencję jest mało znaczący, nie podlegają postanowieniom artykułu 63 (1) Układu Europejskiego i dlatego nie będą do nich stosowne artykuły od 2 do 6 niniejszych Zasad stosowania.

8.2. Przyjmuje się, że mało znaczące skutki w rozumieniu punktu 8 (1) występują, gdy:

- łączny roczny obrót uczestniczących podmiotów nie przekracza kwoty 200 milionów ECU oraz

- towary lub usługi będące przedmiotem porozumienia, łącznie z innymi towarami lub usługami uczestniczących przedsiębiorstw uznawanymi przez użytkowników za ekwiwalentne pod względem właściwości, ceny i zastosowania, nie stanowią więcej niż 5% całkowitego rynku tych towarów lub usług odpowiednio na obszarze wspólnego rynku i rynku polskiego, na które to porozumienie wywiera negatywny wpływ.

Artykuł  9

Rada Stowarzyszenia

9.1. Ilekroć postępowanie przewidziane w artykułach 2 i 3 nie doprowadzi do rozstrzygnięcia zadowalającego obie Strony, jak również w innych przypadkach wyraźnie wymienionych w niniejszych Zasadach stosowania, wymiana poglądów odbędzie się na wniosek jednej ze Stron na forum Rady Stowarzyszenia w ciągu 3 miesięcy od daty złożenia wniosku.

9.2. W następstwie wymiany poglądów lub po upływie terminu, o którym mowa w punkcie 9.1, Rada Stowarzyszenia może przyjąć stosowne zalecenia w celu rozstrzygnięcia powyższych spraw, bez uszczerbku dla postanowień artykułu 63 (6) Układu Europejskiego. W zaleceniach tych Rada Stowarzyszenia może uwzględnić fakt ewentualnego zaniechania przez organ, do którego zwrócono się, przedstawienia swojej opinii organowi wnioskującemu w terminie przewidzianym w punkcie 9.1.

9.3. Powyższe postępowanie na forum Rady Stowarzyszenia nie ogranicza żadnych działań podjętych na podstawie prawa konkurencji obowiązującego odpowiednio na terytorium Stron.

Artykuł  10

Negatywny konflikt kompetencji

Jeśli zarówno Komisja, jak i Urząd Antymonopolowy⁽¹⁾ uznają, że żaden z organów nie jest kompetentny do prowadzenia sprawy w oparciu o ich odpowiednie ustawodawstwo, na wniosek Rady Stowarzyszenia nastąpi wymiana poglądów między Stronami. Wspólnota i Polska dołożą wszelkich starań w celu znalezienia zadowalającego obie Strony rozstrzygnięcia, mając na uwadze wzajemnie ważne interesy, przy poparciu Rady Stowarzyszenia, która może wydać stosowne zalecenia bez uszczerbku dla postanowień artykułu 63 (6) Układu Europejskiego oraz praw poszczególnych państw członkowskich Wspólnoty Europejskiej, wynikających z ich zasad konkurencji.

DZIAŁALNOŚĆ GOSPODARCZA ZGODNIE Z TRAKTATEM EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY WĘGLA I STALI (ECSC)

Artykuł  11

Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali

Postanowienia zawarte w powyższych artykułach od 1 do 6 i od 8 do 10 będą miały zastosowanie również w stosunku do sektora węgla i stali, określonego w Protokole 2 do Układu Europejskiego.

Artykuł  12

Pomoc o charakterze administracyjnym (języki)

Komisja i Urząd Antymonopolowy(1) zapewnią praktyczną realizację współpracy oraz przyjmą inne stosowne rozwiązania dotyczące zwłaszcza kwestii tłumaczeń.

ZAŁĄCZNIK Nr  2

DECYZJA NR 3/96 RADY STOWARZYSZENIA

między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r., rozstrzygająca spór między Wspólnotami Europejskimi a Rzecząpospolitą Polską w sprawie niektórych skór surowych i wyprawionych zgodnie z artykułem 105 (1) i (2) Układu Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony

RADA STOWARZYSZENIA,

biorąc pod uwagę Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z drugiej strony (zwany dalej z Układem Europejskim), i w szczególności jego artykuł 105,

zważywszy, że artykuł 105 (1) i (2) Układu Europejskiego postanawia, że Rada Stowarzyszenia może rozstrzygnąć spór wynikający ze stosowania lub interpretacji Układu Europejskiego przez podjęcie decyzji,

zważywszy, że ze względu na krytyczny brak surowca w postaci niektórych skór surowych i wyprawionych Rzeczpospolita Polska wprowadziła z dniem 1 stycznia 1994 r. kontyngent w eksporcie niektórych skór surowych i wyprawionych w wysokości 1.400 ton w roku 1994 i 1995 oraz 3.000 ton w roku 1996, powołując się na artykuł 31 Układu Europejskiego,

zważywszy, że w czasie pierwszego posiedzenia Komitetu Stowarzyszenia w dniach 23 i 24 czerwca 1994 r. w Warszawie Wspólnota zwróciła się z prośbą do Polski o zwiększenie kontyngentu do wysokości 15.000 ton w 1994 r., a następnie 20.000 ton w 1995 r., aby zapewnić, zgodnie z Układem Europejskim, równowagę między środkami działania podjętymi przez Polskę a występującym rzeczywistym brakiem skór,

zważywszy, że Polska poinformowała Wspólnotę, iż ograniczenia wprowadzone czasowo wynikają z występującego niedoboru i zostaną wycofane, gdy tylko znikną powody, dla których zostały wprowadzone,

zważywszy, że obie strony nie osiągnęły porozumienia,

zważywszy, że listem z dnia 28 lipca 1994 r. Wspólnota zgodnie z artykułem 105 (1) Układu Europejskiego przedłożyła sprawę Radzie Stowarzyszenia w celu rozstrzygnięcia przez nią sporu,

zważywszy, że w czasie drugiego posiedzenia Rady Stowarzyszenia, które odbyło się dnia 17 lipca 1995 r. w Brukseli, Wspólnota zaproponowała ustalenie kontyngentu eksportowego na niektóre skóry surowe i wyprawione w wysokości 13.500 ton w 1995 r.,

zważywszy, że Polska nie mogła zaakceptować tej propozycji Wspólnoty, a przedstawiane przez nią różne propozycje zwiększenia kontyngentu nie zostały przyjęte przez Wspólnotę, obie strony uzgodniły zastosowanie artykułu 105 (4) Układu Europejskiego,

zważywszy, że Rzeczpospolita Polska i Wspólnota notyfikowały wzajemnie swoich arbitrów,

zważywszy, że Rzeczpospolita Polska w liście z dnia 18 marca 1996 r. przedstawiła propozycję zawarcia kompromisu polegającego na ustaleniu kalendarza liberalizacji eksportu skór surowych i wyprawionych, który przewiduje ostateczną datę zniesienia ograniczeń najpóźniej z dniem 1 stycznia 1999 r., zakładając ponowne zbadanie tej sprawy w 1997 r., w celu przyśpieszenia procesu pełnej liberalizacji o rok,

zważywszy, że w tych warunkach obie strony postanowiły powstrzymać się od procedury przewidzianej w artykule 105 (4) i zakończyć ją zgodnie z artykułem 105 (2) Układu Europejskiego,

postanawia, co następuje:

Artykuł  1

Wielkość rocznego kontyngentu w eksporcie niektórych skór surowych i wyprawionych z Polski, ustalona przez Polskę na 3.000 ton w 1996 r., podnosi się dla tych samych produktów do poziomu 10.000 ton w 1996 r., 12.000 ton w roku 1997 i 15.000 ton w 1998 r. Rzeczpospolita Polska zniesie ograniczenia w eksporcie skór począwszy od dnia 1 stycznia 1999 r.

Artykuł  2

Komitet Stowarzyszenia przeanalizuje ponownie sytuację w pierwszym kwartale 1997 r., aby ocenić możliwość zniesienia z dniem 1 stycznia 1998 r. ograniczeń w eksporcie niektórych skór surowych i wyprawionych.

Artykuł  3

Niniejsza decyzja wchodzi w życie z dniem jej podjęcia. Jednakże kontyngent na niektóre skóry surowe i wyprawione w wysokości 10.000 ton przewidziany na rok 1996 r. stosuje się od dnia 1 stycznia 1996 r.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 lipca 1996 r.

ZAŁĄCZNIK Nr  3

DECYZJA Nr 4/96

RADY STOWARZYSZENIA

między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Rzecząpospolitą Polską, z drugiej strony, z dnia 16 lipca 1996 r., zmieniająca Protokół 4 do Układu Europejskiego dotyczący definicji pojęcia "produkty pochodzące" i metod współpracy administracyjnej

RADA STOWARZYSZENIA,

mając na względzie Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzecząpospolitą Polską, z jednej strony, a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowski, z drugiej strony⁽¹⁾, podpisany w Brukseli dnia 16 grudnia 1991 r., a w szczególności artykuł 32 Protokołu 4 do tego układu,

zważywszy na liczne trudności techniczne powstałe po wejściu w życie Układu Europejskiego w interpretacji początkowych artykułów protokołu 4 dotyczących kumulacji,

zważywszy, że zmiana formuły wspomnianych postanowień okazała się konieczna, zważywszy, że z przyczyn prezentacji i dla większej przejrzystości tekstu właściwe wydaje się zastąpienie całego tekstu protokołu nowym tekstem,

postanowiła, co następuje:

Artykuł  1

Artykuły od 1 do 38 oraz załącznik I do Protokołu 4 do Układu Europejskiego z dnia 16 grudnia 1991 r. zastępuje się tekstem załączonym do niniejszej decyzji.

Artykuł  2

Decyzja wejdzie w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca od dnia jej przyjęcia.

Sporządzono w Brukseli dnia 16 lipca 1996 r.

————————

⁽¹⁾ Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38.

PROTOKÓŁ 4

Dotyczący definicji pojęcia "Produkty pochodzące" i metod współpracy administracyjnej

CZĘŚĆ  I

DEFINICJA POJĘCIA "PRODUKTY POCHODZĄCE"

Artykuł  1

Kryteria pochodzenia

Dla celów realizacji Układu i bez naruszania postanowień artykułów 2 i 3 niniejszego protokołu następujące produkty będą uważane za:

1) produkty pochodzące ze Wspólnoty:

(a) produkty całkowicie uzyskane we Wspólnocie w rozumieniu artykułu 4 niniejszego protokołu;

(b) produkty uzyskane we Wspólnocie zawierające materiały, które nie zostały w pełni tam uzyskane, pod warunkiem że wspomniane materiały zostały poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu we Wspólnocie w rozumieniu artykułu 5 niniejszego protokołu;

2) produkty pochodzące z Polski:

(a) produkty całkowicie uzyskane w Polsce w rozumieniu artykułu 4 niniejszego protokołu;

(b) produkty uzyskane w Polsce zawierające materiały, które nie zostały w pełni tam uzyskane, pod warunkiem że wspomniane materiały zostały poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w Polsce w rozumieniu artykułu 5 niniejszego protokołu.

Artykuł  2

Kumulacja dwustronna

1. Niezależnie od postanowień artykułu 1 (1) (b) materiały pochodzące z Polski w rozumieniu niniejszego protokołu będą uważane za materiały pochodzące ze Wspólnoty i nie będzie konieczne poddanie ich wystarczającej obróbce lub przetworzeniu we Wspólnocie, pod warunkiem jednak, że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu.

2. Niezależnie od postanowień artykułu 1 (2) (b) materiały pochodzące ze Wspólnoty w rozumieniu niniejszego protokołu będą uważane za materiały pochodzące z Polski i nie będzie konieczne poddanie ich wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w Polsce, pod warunkiem jednak, że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu.

Artykuł  3

Kumulacja z produktami pochodzącymi z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej

1. (a) Niezależnie od postanowień artykułu 1 (1) (b) oraz z uwzględnieniem postanowień punktów 2 i 4 materiały pochodzące z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej w rozumieniu Protokołu 4, będącego załącznikiem do układów między Wspólnotą a tymi krajami, będą uważane za pochodzące ze Wspólnoty i nie będzie konieczne poddanie ich wystarczającej obróbce lub przetworzeniu we Wspólnocie, pod warunkiem jednak, że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu.

(b) Niezależnie od postanowień artykułu 1 (2) (b) oraz z uwzględnieniem postanowień punktów 2 i 4 materiały pochodzące z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej w rozumieniu Protokołu 4, będącego załącznikiem do układów między Wspólnotą a tymi krajami, będą uważane za pochodzące z Polski i nie będzie konieczne poddanie ich wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w Polsce, pod warunkiem jednak, że zostały one poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu.

2. Produkty, które nabywają status pochodzenia w oparciu o postanowienia punktu 1, będą uważane za pochodzące odpowiednio z Polski lub ze Wspólnoty, jeżeli wartość tam dodana przekroczy wartość użytych materiałów pochodzących z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej. W innym przypadku produkty, o których mowa, będą uważane dla celów tego Układu lub układów między Wspólnotą a Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką lub umów między Polską a Węgrami, Republiką Czeską lub Republiką Słowacką za pochodzące z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej, zgodnie z tym, który z tych krajów wniósł najwyższą wartość użytych materiałów.

Przy kumulacji pochodzenia wkład materiałów pochodzących z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej nie będzie brany pod uwagę, gdy zostały one poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu we Wspólnocie lub w Polsce.

3. Za "wartość dodaną" będzie uważana cena ex works produktów minus wartość celna wszystkich użytych materiałów, które nie pochodzą z kraju lub grupy krajów, gdzie produkty te zostały uzyskane.

4. Dla celów niniejszego artykułu identyczne reguły pochodzenia, jak zawarte w tym protokole, będą stosowane w handlu pomiędzy Wspólnotą a Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką, a także między Polską a tymi trzema krajami, jak również między każdym z tych trzech krajów.

Artykuł  4

Produkty całkowicie uzyskane

1. W rozumieniu artykułu 1 (1) (a) i (2) (a) następujące produkty będą uważane za całkowicie uzyskane w Polsce albo we Wspólnocie:

(a) produkty mineralne wydobyte z ziemi lub z dna morskiego;

(b) produkty roślinne tam zebrane;

(c) żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

(d) produkty uzyskane od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

(e) produkty uzyskane przez polowanie lub rybołówstwo tam przeprowadzone;

(f) produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza przez ich statki;

(g) produkty wytworzone na pokładzie ich statków przetwórni wyłącznie z produktów, o których mowa w podpunkcie (f);

(h) używane artykuły tam zebrane, nadające się tylko do odzysku surowców;

(i) odpady i złom powstający w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

(j) towary wytworzone tam wyłącznie z produktów wymienionych w podpunktach od (a) do (i).

2. Określenie "ich statki" w punkcie 1 (f) odnosi się tylko do statków:

- które są wpisane do rejestru lub zarejestrowane w Polsce lub w Państwie Członkowskim Wspólnoty;

- które pływają pod banderą Polski lub Państwa Członkowskiego Wspólnoty;

- które w części wynoszącej przynajmniej 50% są własnością obywateli Polski lub Państw Członkowskich Wspólnoty lub spółki z głównym zarządem mieszczącym się w Polsce lub w jednym z tych państw, której dyrektorem lub dyrektorami, przewodniczącym zarządu lub rady nadzorczej i większością członków tych zarządów są obywatele Polski lub Państw Członkowskich Wspólnoty i w których, ponadto, w przypadku spółek lub spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, przynajmniej połowa kapitału należy do Polski, do tych państw, do ich organizacji publicznych lub do ich obywateli;

- w których kapitan i oficerowie są obywatelami Polski lub Państw Członkowskich Wspólnoty;

- w których przynajmniej 75% załogi jest obywatelami Polski lub Państw Członkowskich Wspólnoty.

3. Określenia "Polska" i "Wspólnota" obejmują także wody terytorialne, które otaczają Polskę i Państwa Członkowskie Wspólnoty.

Statki dalekomorskie, wraz ze statkami przetwórniami, na których złowione ryby są poddane obróbce lub przetwarzane, będą uważane za część terytorium Polski lub Wspólnoty, z zastrzeżeniem, że spełniają one warunki podane w punkcie 2.

Artykuł  5

Produkty wystarczająco przetworzone

1. Dla celów artykułu 1, materiały niepochodzące są uważane za poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu wtedy, gdy uzyskany produkt jest klasyfikowany w innej pozycji taryfowej niż te, w których wszystkie niepochodzące materiały użyte do jego wytworzenia są klasyfikowane, zgodnie z pkt 2 i 3.

Wyrażenia "działy" i "pozycje" używane w tym protokole będą oznaczać działy i pozycje (kody czterocyfrowe) stosowane w nomenklaturze tworzącej Zharmonizowany system określania i kodowania towarów (zwany dalej "Zharmonizowanym Systemem" lub HS).

Określenie "klasyfikowane" odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału do danej pozycji taryfowej.

2. Dla produktu wymienionego w kolumnach 1 i 2 wykazu, znajdującego się w załączniku II, warunki przedstawione w kolumnie 3 dla danego produktu muszą być spełnione zamiast reguły z pkt 1.

(a) Tam, gdzie w wykazie znajdującym się w załączniku II jest stosowana norma procentowa do określania statusu pochodzenia produktu uzyskanego w Polsce lub we Wspólnocie, wartość dodana w wyniku obróbki lub przetworzenia odnosi się do ceny ex works uzyskanego produktu minus wartość materiałów importowanych z państwa trzeciego do Polski lub do Wspólnoty.

(b) Określenie "wartość" w wykazie znajdującym się w załączniku II oznacza wartość celną w momencie importu materiałów niepochodzących, które zostały użyte, lub gdy nie jest ona znana i nie może być ustalona, to oznacza pierwszą dającą się ustalić cenę płaconą za te materiały na właściwym terytorium. Tam, gdzie wartość materiałów pochodzących, które zostały użyte, musi być ustalona, postanowienia niniejszego podpunktu będą stosowane mutatis mutandis (z uwzględnieniem istniejących różnic).

(c) Określenie "cena ex works" w wykazie znajdującym się w załączniku II oznacza cenę płaconą za uzyskany produkt producentowi, w którego przedsiębiorstwie została dokonana ostatnia obróbka lub przetworzenie, pod warunkiem że cena obejmuje wartość wszystkich materiałów użytych w produkcji minus wszystkie podatki wewnętrzne, które są lub mogą być zwracane wtedy, gdy uzyskany produkt jest eksportowany.

(d) "Wartość celna" jest rozumiana jako wartość ustalona zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania artykułu VII Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), zawartym w Genewie dnia 12 kwietnia 1979 r.

3. W rozumieniu punktów 1 i 2 następujące operacje są uważane za nie wystarczającą obróbkę lub przetworzenie dla uzyskania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy następuje zmiana pozycji taryfowej:

(a) czynności mające na celu zapewnienie zachowania produktów w dobrym stanie podczas transportu i magazynowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, chłodzenie, umieszczanie w roztworze soli, dwutlenku siarki lub w innych roztworach wodnych, usuwanie uszkodzonych części i podobne operacje);

(b) proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu lub sortowaniu, segregowaniu, dobieraniu (łącznie z kompletowaniem zestawów towarów), myciu, malowaniu, rozcinaniu;

(c) (i) zmiany opanowania oraz rozdzielanie i łączenie przesyłek;

(ii) zwykłe umieszczanie w butelkach, kolbach, workach, skrzynkach, pudełkach, umocowanie na kartach lub planszach itp., oraz wszystkie inne proste czynności związane z pakowaniem;

(d) umieszczanie znaków, etykiet i innych podobnych wyróżniających oznakowań na towarach lub na ich opakowaniach;

(e) proste mieszanie produktów, również różnych rodzajów, gdzie jeden lub więcej składników mieszaniny nie spełnia warunków ustalonych w niniejszym protokole, umożliwiającym uznanie ich za pochodzące z Polski albo ze Wspólnoty;

(f) prosty montaż części dla otrzymania kompletnego wyrobu;

(g) połączenie dwóch lub więcej operacji wymienionych w podpunktach od (a) do (f);

(h) ubój zwierząt.

Artykuł  6

Składniki neutralne

Dla określenia, czy produkt pochodzi z Polski lub ze Wspólnoty, nie jest konieczne ustalenie pochodzenia energii elektrycznej, paliwa, urządzeń i wyposażenia oraz maszyn i narzędzi użytych do uzyskania tego produktu ani materiałów, które nie wchodzą w końcowy skład produktu.

Artykuł  7

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

Akcesoria, części zamienne i narzędzia wysyłane z częścią wyposażenia, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub nie są oddzielnie fakturowane, są uważane za tworzące całość z częścią wyposażenia, maszyną, aparatem lub pojazdem, o których mowa.

Artykuł  8

Komplety

Komplety, jak zdefiniowano w 3 regule Ogólnych reguł Zharmonizowanego Systemu, są uważane za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy kompletu są produktami pochodzącymi. Niemniej jednak, jeżeli komplet składa się z wyrobów pochodzących i niepochodzących, to będzie on jako całość uważany za pochodzący, pod warunkiem że wartość wyrobów niepochodzących nie przekracza 15% ceny ex works kompletu.

Artykuł  9

Transport bezpośredni

1. Preferencyjne traktowanie przewidziane w Układzie lub kiedy stosuje się postanowienia artykułu 3 (2) układów pomiędzy Wspólnotą a Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką dotyczy tylko produktów lub materiałów, które są transportowane między terytoriami Polski i Wspólnoty bez wchodzenia na inne terytorium. Jednakże towary pochodzące z Polski lub ze Wspólnoty, tworzące jedną przesyłkę, która nie jest rozdzielona, mogą być transportowane przez inne terytorium niż terytorium Polski lub Wspólnoty, z tym że mogą one być przeładowywane lub czasowo składowane na tym terytorium, pod warunkiem że towary pozostają pod dozorem władz celnych w państwie tranzytu lub składowania i że nie zostały one poddane innym czynnościom niż wyładunek, ponowny załadunek lub jakiejkolwiek czynności wymaganej dla utrzymania ich w dobrym stanie.

2. Dla potwierdzenia spełnienia warunków określonych w punkcie 1 należy przedłożyć odpowiednim władzom celnym:

(a) jednolity dokument transportowy wystawiony w państwie eksportującym, obejmujący przejazd przez państwo tranzytu,

(b) świadectwo wystawione przez władze celne państwa tranzytu:

- podające dokładny opis towarów,

- wskazujące datę wyładunku i ponownego załadunku towarów, w tym też na statek, i identyfikację statku lub innego użytego środka transportu oraz

- potwierdzające warunki, na jakich towary pozostawały w państwie tranzytu,

(c) lub w przypadku braku tych dokumentów, jakiekolwiek dokumenty poświadczające.

Artykuł  10

Zakres terytorialny

Warunki określone w niniejszej części, dotyczące nabywania statusu pochodzenia, muszą być nieprzerwanie spełniane w Polsce lub we Wspólnocie, z wyjątkami przewidzianymi w artykułach 2 i 3.

Jeżeli produkty pochodzące, które są eksportowane z Polski lub ze Wspólnoty do innego państwa, zostaną zwrócone, z wyjątkami przewidzianymi w artykułach 2 i 3, to muszą być uważane za niepochodzące, jeżeli nie będzie można wykazać, zgodnie z wymogami władz celnych, że:

- zwrócone towary są tymi samymi towarami, które zostały wyeksportowane, i

- że nie były one poddane żadnej operacji poza operacją potrzebną do zachowania ich w dobrym stanie w czasie przebywania w tym państwie.

CZĘŚĆ  II

SPRAWDZANIE POCHODZENIA

Artykuł  11

Świadectwo przewozowe EUR. 1

W rozumieniu niniejszego protokołu, dowodem statusu pochodzenia jest świadectwo przewozowe EUR. 1, którego wzór jest przedstawiony w załączniku III do tego protokołu.

Artykuł  12

Normalna procedura wystawiania świadectw

1. Świadectwo przewozowe EUR. 1 jest wystawiane tylko na pisemny wniosek eksportera lub upoważnionego przez niego przedstawiciela. Wniosek taki jest sporządzany na formularzu, którego wzór jest przedstawiony w załączniku III do niniejszego protokołu. Należy go wypełnić zgodnie z tym protokołem.

Wni oski o wystawienie świadectw przewozowych EUR. 1 muszą być przechowywane przynajmniej przez dwa lata przez władze celne państwa eksportującego.

2. Eksporter lub jego przedstawiciel przedkłada jednocześnie z wnioskiem każdy potrzebny dokument pomocniczy potwierdzający, że produkty, które mają być eksportowane, kwalifikują się do wystawienia świadectwa przewozowego EUR. 1.

Zobowiązuje się on do przedłożenia, na żądanie odpowiednich władz, każdego uzupełniającego dowodu, jakiego mogą one wymagać, dla ustalenia prawidłowości statusu pochodzenia produktów uprawnionych do preferencyjnego traktowania, i zobowiązuje się do wyrażenia zgody na wszelką kontrolę jego rachunków i sprawdzenie procesów uzyskiwania powyższych produktów dokonywanych przez wspomniane władze.

Eksporterzy muszą przechowywać przynajmniej dwa lata dokumenty potwierdzające, o których mowa w tym punkcie.

3. Świadectwo przewozowe EUR. 1 może być wystawione tylko wtedy, gdy może służyć jako dowód z dokumentów potrzebny dla celów stosowania Układu lub układów pomiędzy Wspólnotą a Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką.

4. Świadectwo przewozowe EUR. 1 będzie wystawiane przez władze celne państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej, jeżeli towary, które mają być eksportowane, są uważane za produkty pochodzące ze Wspólnoty w rozumieniu artykułu 1 (1) lub za produkty pochodzące z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej w rozumieniu artykułu 3 (2) niniejszego protokołu. Świadectwo przewozowe EUR. 1 będzie wystawiane przez władze celne Polski, jeżeli towary, które mają być eksportowane, są uważane za produkty pochodzące z Polski w rozumieniu artykułu 1 (2) lub za produkty pochodzące z Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej w rozumieniu artykułu 3 (2) niniejszego protokołu.

5. Tam gdzie postanowienia o kumulacji pochodzenia wynikające z artykułu 2 lub 3 są stosowane, władze celne Polski lub Państw Członkowskich Wspólnoty mogą wystawiać świadectwa przewozowe EUR. 1 na warunkach określonych w niniejszym protokole, jeżeli towary, które mają być eksportowane, są uważane za produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego protokołu, i pod warunkiem, że towary objęte świadectwem przewozowym EUR. 1 znajdują się w Polsce lub we Wspólnocie.

W takich przypadkach świadectwa przewozowe EUR. 1 są wystawiane po przedstawieniu potwierdzenia pochodzenia uprzednio wystawionego lub wydanego. Takie potwierdzenie pochodzenia musi być przechowywane przynajmniej przez dwa lata przez władze celne państwa eksportującego.

6. W związku z tym, że świadectwo przewozowe EUR. 1 stanowi dowód z dokumentów dla zastosowania preferencyjnej taryfy określonej w Układzie, władze celne państwa eksportującego są odpowiedzialne za podjęcie działań potrzebnych do sprawdzenia pochodzenia towarów i innych oświadczeń znajdujących się w świadectwie.

7. W celu sprawdzenia, czy warunki do wystawienia świadectwa EUR. 1 zostały spełnione, władze celne mają prawo żądać każdego dowodu z dokumentów lub przeprowadzać jakąkolwiek kontrolę, którą uznają za właściwą.

8. Władze celne państwa eksportującego są odpowiedzialne za zapewnienie prawidłowego wypełnienia formularzy omawianych w punkcie 1. W szczególności sprawdzają one, czy miejsce zarezerwowane na opis produktów zostało wypełnione w taki sposób, żeby wykluczyć jakąkolwiek możliwość wprowadzenia fałszywych informacji. W tym celu opis produktów musi być podany bez pozostawiania pustych wierszy. Tam gdzie miejsce nie jest całkowicie wypełnione, należy narysować pod ostatnim wierszem opisu poziomą linię, a puste miejsce należy przekreślić.

9. Data wystawienia świadectwa przewozowego musi być podana w części świadectwa zarezerwowanej dla władz celnych.

10. Świadectwo przewozowe EUR. 1 jest wystawiane przez władze celne państwa eksportującego wtedy, gdy produkty, których ono dotyczy, są eksportowane. Powinno ono być dostępne dla eksportera, gdy tylko rzeczywisty eksport został dokonany lub zagwarantowany.

Artykuł  13

Długoterminowe świadectwa EUR. 1

1. Niezależnie od postanowień artykułu 12 (10) świadectwo przewozowe EUR. 1 może być wystawiane przez władze celne państwa eksportującego, gdy tylko część produktów, których ono dotyczy, jest eksportowana; w tym przypadku świadectwo, zwanej dalej "LT-świadectwem", obejmuje kilka partii eksportowanych takich samych produktów przez tego samego eksportera do tego samego importera, przez okres maksimum jednego roku od daty jego wystawienia.

2. LT-świadectwa będą wystawiane, stosownie do postanowień artykułu 12, według uznania władz celnych państwa eksportującego i zgodnie z ich własną opinią co do konieczności zastosowania takiej procedury tylko wówczas, gdy przewiduje się, że status pochodzenia towarów eksportowanych pozostanie nie zmieniony przez okres ważności LT-świadectwa. Jeżeli jakiekolwiek towary nie są dłużej objęte LT-świadectwem, eksporter informuje o tym natychmiast władze celne, które wystawiły świadectwo.

3. Gdy LT-świadectwa są stosowane, władze celne państwa eksportującego mogą zalecić użycie świadectw EUR. 1 posiadających wyraźny znak, po którym mogą być one zidentyfikowane.

4. W świadectwie EUR. 1 w rubryce 11 "Potwierdzenie urzędu celnego" musi być dokonane potwierdzenie władz celnych państwa eksportującego.

5. Jedno z następujących wyrażeń jest umieszczane w rubryce 7 świadectwa EUR. 1:

"LT-ŚWIADECTWO WAŻNE DO ......................"

"CERTIFICADO LT VALIDO HASTA EL .............."

"LT-CERTIFIKAT GYLDIGT INDTIL ................"

"LT-CERFITICATE GŰLTIG BIS ..................."

"I2ΣΤΟPOIHTIKO LT IΣXYON MEXPI ..............."

"LT-CERTIFICATE VALID UNTIL .................."

"CERTIFICAT LT VALABLE JUSQU’AU ..............."

"CERTIFICATO LT VALIDO FINO AL ..............."

"LT-CERTIFICAAT GELDIG TOT EN MET ............"

"CERTIFICADO LT VALIDO ATE ..................."

"LT-BIZONYITVANY ÉRVÉNYES- IG ................"

"LT OSVDĚDČENI PLATNĚ DO ......................"

"LT OSVEDČENIE PLATNÉ DO ....................."

"LT-TODISTUS VOIMASSA ASTI ..................."

"LT-CERTIFIKAT GILTIGT TILL .................."

(datę należy podać cyframi arabskimi)

6. Wypełnianie rubryk 8 i 9 LT-świadectwa nie jest wymagane, jeżeli chodzi o znaki, liczby, rodzaj opakowań i masę brutto w kg lub inne jednostki miary (litry, m³ itp.). Rubryka 8 musi jednak zawierać opis i oznaczenie towarów, które są niezbędne do ich zidentyfikowania.

7. Niezależnie od artykułu 18 LT-świadectwo musi być dostarczone do urzędu celnego państwa importu przy lub przed pierwszym importem towarów, do których się odnosi. Kiedy importer będzie zgłaszał towary do odprawy celnej w kilku urzędach celnych państwa importu, władze celne mogą żądać od niego kopii LT-świadectwa dla wszystkich urzędów.

8. Gdy Lt-świadectwo zostało dostarczone do władz celnych, dowodem statusu pochodzenia towarów importowanych w okresie ważności LT-świadectwa będą faktury, które spełniają następujące warunki:

(a) kiedy faktura obejmuje zarówno towary pochodzące oraz towary niepochodzące, eksporter dokonuje wyraźnego ich podziału na te dwie kategorie;

(b) eksporter stwierdza na każdej fakturze numer LT-świadectwa, które obejmuje te towary, i datę upływu ważności świadectwa oraz nazwy kraju lub krajów, z których towary pochodzą.

Oświadczenie złożone przez eksportera na fakturze o numerze LT-świadectwa oraz kraju pochodzenia będzie stanowiło deklarację, że towary spełniają warunki wymienione w niniejszym protokole do nabycia preferencyjnego statusu pochodzenia.

Władze celne państwa eksportującego mogą zażądać, żeby zapisy, stosownie do powyższych postanowień, występujące w fakturze były potwierdzone własnoręcznym podpisem i wyraźnie napisanym nazwiskiem osoby podpisującej;

(c) opis i oznaczenie towarów na fakturze będą wystarczająco szczegółowe dla wyraźnego pokazania, że towary są również wymienione w LT-świadectwie, którego dotyczy faktura;

(d) faktury mogą być wystawiane tylko dla towarów eksportowanych w okresie ważności stosowanego LT-świadectwa. Jednakże mogą być one przedstawione w urzędzie celnym przywozu w ciągu czterech miesięcy od wystawienia ich przez eksportera.

9. W zakresie procedury LT-świadectwa, faktury, które spełniają warunki tego protokołu, mogą być wystawiane i/lub przekazywane przy użyciu telekomunikacji lub elektronicznego przetwarzania danych. Takie faktury będą akceptowane przez władze celne państwa importu jako dowód statusu pochodzenia towarów importowanych zgodnie z procedurami określonymi przez tamtejsze władze celne.

10. Jeżeli władze celne państwa eksportu stwierdzą, że świadectwo i/lub faktura wystawione zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu są nieważne w odniesieniu do jakichkolwiek dostarczonych towarów, zawiadomią o tym niezwłocznie władze celne państwa importu.

11. Postanowienia tego artykułu nie stanowią przeszkody dla stosowania zasad dotyczących formalności celnych i wykorzystywania dokumentów celnych obowiązujących w Polsce, we Wspólnocie i Państwach Członkowskich.

Artykuł  14

Wystawianie EUR. 1 retrospektywnie (z mocą wsteczną)

1. W wyjątkowych okolicznościach świadectwo przewozowe EUR. 1 może być wystawiane także po wyeksportowaniu produktów, do których się odnosi, jeżeli nie zostało ono wystawione w momencie dokonywania eksportu z powodu błędów, nieumyślnych pominięć lub specjalnych okoliczności.

2. Dla stosowania punktu 1 eksporter musi w zgłoszeniu pisemnym:

- podać miejsce i datę wywozu produktów, do których odnosi się świadectwo,

- potwierdzić, że żadne świadectwo przewozowe EUR. 1 nie zostało wystawione w momencie wywozu omawianych produktów, i podać przyczyny.

3. Władze celne mogą wystawiać świadectwo przewozowe EUR. 1 z mocą wsteczną tylko po sprawdzeniu, że informacje podane w zgłoszeniu eksportera są zgodne z informacjami znajdującymi się w odpowiednich dokumentach źródłowych. Świadectwa wystawione z mocą wsteczną muszą być potwierdzone jednym z następujących wyrażeń: "WYSTAWIONE RETROSPEKTYWNIE", "NACHTRÄGLICH AUSGESTELLT", "DÉLIVRÉ A POSTERIORI", "RILASCIATO A POSTERIORI", "AFGEGEVEN A POSTERIORI", "ISSUED RETROSPECTIVELY", "UDSTEDT EFTERFĆLGENDE", "EKΔOĆEN EK TΩN YΣTEPΩN", "EXPEDIDO A POSTERIORI", "EMITADO A POSTERIORI", "KIADVA VISSZAMENÖLEGES HATÁLLYAL", "VYSTAVENO DODATECŇĚ", "VYSTAVENÉ DODATOČNE". "ANNETTU JÄLKIKATEEN", "UTFÄRDAT I EFTERHAND".

4. Potwierdzenie, o którym mowa w pkt 3, umieszcza się w rubryce "Uwagi" świadectwa przewozowego EUR. 1.

Artykuł  15

Wystawianie duplikatu EUR. 1

1. W przypadku kradzieży, zgubienia lub zniszczenia świadectwa przewozowego EUR. 1, eksporter może wystąpić na piśmie do władz celnych, które je wystawiły, o wystawienie duplikatu w oparciu o dokumenty eksportowe znajdujące się w ich posiadaniu.

2. Duplikat wystawiony w ten sposób musi być potwierdzony jednym z następujących wyrazów: "DUPLIKAT", "DUPLICATA", "DUPLICATO", "DUPLICAAT" "DUPLICATE", "ANTIAPAÔO", "DUPLICADO", "SEGUNDA VIA", "KAKSOISKAPPALE", "DUPLIKAT", "DUPLIKÁT", "MÁSOLAT".

3. Potwierdzenie, o którym mowa w pkt 2, umieszcza się w rubryce "Uwagi" świadectwa przewozowego EUR. 1.

4. Duplikat, który musi mieć datę wystawienia oryginalnego świadectwa przewozowego EUR. 1, obowiązuje również od tej daty.

Artykuł  16

Uproszczona procedura wystawiania świadectw

1. W drodze odstępstwa od artykułów 12, 14 i 15 niniejszego protokołu może być stosowana uproszczona procedura wystawiania świadectw przewozowych EUR. 1 zgodnie z następującymi postanowieniami.

2. Władze celne państwa eksportującego mogą upoważnić jakiegokolwiek eksportera, zwanego dalej "upoważnionym eksporterem", dokonującego częstych wysyłek, na które mogą być wystawiane świadectwa przewozowe EUR. 1, i dającego, zgodnie z wymogami właściwych władz, wszelkie niezbędne gwarancje do sprawdzenia statusu pochodzenia produktów bez przedkładania władzom celnym państwa eksportującego w momencie dokonywania eksportu zarówno towarów, jak i wniosku o wystawienie świadectwa EUR. 1 dotyczącego tych towarów, w celu uzyskania świadectwa EUR. 1 na warunkach określonych w artykule 12 niniejszego protokołu.

3. Upoważnienie, o którym mowa w pkt 2, zastrzega do wyboru właściwych władz, że rubryka 11 "potwierdzenie urzędu celnego" świadectwa przewozowego EUR. 1 musi:

(a) być przedtem potwierdzona pieczęcią właściwego urzędu celnego państwa eksportującego oraz podpisem, który może być w formie faksymile, urzędnika tego urzędu albo

b) być potwierdzone przez upoważnionego eksportera specjalną pieczęcią, która została zatwierdzona przez władze celne państwa eksportującego i odpowiada wzorowi podanemu w załączniku V do niniejszego protokołu. Pieczęć ta może być wcześniej naniesiona na formularzach.

4. W przypadkach, o których mowa w punkcie 3 (a), jedno z poniższych wyrażeń powinno być umieszczone w rubryce 7 "Uwagi" świadectwa przewozowego EUR. 1.:

"UPROSZCZONA PROCEDURA", "PROCEDIMIENTO SIMPLIFICADO", "FORENKLET PROCEDURE", "VEREINFACHTES VERFAHREN", "APAOYΣTEYMENH ΔIAΔIKAΣIA", "SIMPLIFIED PROCEDURE", "PROCÉDURE SIMPLIFIÉE", "PROCEDURA SEMPLIFICATA, "VEREENVOUDIGDE PROCEDURE", "PROCEDIMENTO SIMPLIFICADO", "EGYSZERUSITETT ELJÁRÁS", "ZJEDNODUŠENÉ ŘIZENI", "ZJEDNODUŠENÉ KONANIE", "YKSINKERTAISTETTU MENETTELY", "FŐRENKLAD PROCEDUR".

5. Rubryka 11 "Potwierdzenie urzędu celnego" świadectwa EUR. 1 wypełniana jest, w razie potrzeby, przez upoważnionego eksportera.

6. Upoważniony eksporter, w razie potrzeby, podaje w rubryce 13 "Prośba o sprawdzenie" świadectwa EUR. 1 nazwę i adres urzędu właściwego do sprawdzania tego świadectwa.

7. Gdy jest stosowana uproszczona procedura, władze celne państwa eksportującego mogą zalecić używanie świadectw EUR. 1, mających wyraźny znak rozpoznawczy, za którego pomocą mogą być identyfikowane.

8. W upoważnieniu, o którym mowa w pkt 2, właściwe władze określają w szczególności:

(a) warunki, na jakich mają być dokonywane zgłoszenia o wystawianie świadectw EUR. 1,

(b) warunki, w oparciu o które zgłoszenia powinny być przechowywane przynajmniej przez dwa lata,

(c) w przypadkach wymienionych w punkcie 3 (b) władze właściwe do przeprowadzenia późniejszego sprawdzenia omówionego w artykule 28 niniejszego protokołu.

9. Władze celne państwa eksportującego mogą zadeklarować niektóre kategorie towarów jako wyłączone ze specjalnego traktowania przewidzianego w pkt 2.

10. Władze celne odmawiają upoważnienia określonego w pkt 2 eksporterom, którzy nie dają wszelkich gwarancji, jakie one uznają za niezbędne. Właściwe władze mogą wycofać upoważnienie w każdym terminie. Muszą to uczynić wtedy, gdy upoważniony eksporter nie spełnia już dłużej warunków lub nie daje takich gwarancji.

11. Upoważniony eksporter może być zobowiązany do informowania właściwych władz, zgodnie z zasadami, jakie one ustalą, o towarach, jakie mają być wysyłane przez niego, po to, żeby władze te mogły dokonać przed wysłaniem towarów jakiegokolwiek ich sprawdzenia, uznanego za konieczne.

12. Władze celne państwa eksportującego mogą dokonywać jakiejkolwiek kontroli upoważnionych eksporterów, jaką uznają one za konieczną. Eksporterzy muszą umożliwić jej przeprowadzenie.

13. Postanowienia niniejszego artykułu nie naruszają stosowania zasad Polski, Wspólnoty i Państw Członkowskich, dotyczących formalności celnych i wykorzystywania dokumentów celnych.

Artykuł  17

Wymiana świadectw

1. W każdym czasie jest możliwe wymienienie jednego lub więcej świadectw przewozowych EUR. 1 na jedno lub więcej świadectw, pod warunkiem że jest to dokonywane przez urząd celny lub przez inne właściwe władze odpowiedzialne za kontrolę towarów.

2. Gdy produkty pochodzące z Polski, ze Wspólnoty, Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej i importowane do strefy wolnocłowej w oparciu o świadectwo EUR. 1 ulegają obróbce lub przetworzeniu, to odpowiednie władze muszą wystawić na żądanie eksportera nowe świadectwo EUR. 1, jeżeli obróbka lub przetworzenie, jakim zostały poddane, są zgodne z postanowieniami niniejszego protokołu.

3. Świadectwo zastępcze jest uważane za ostateczne świadectwo przewozowe EUR. 1 dla celów związanych ze stosowaniem niniejszego protokołu, łącznie z postanowieniami niniejszego artykułu.

4. Świadectwo zastępcze jest wystawiane w oparciu o pisemną prośbę reeksportera, po sprawdzeniu przez odpowiednie władze informacji podanych we wniosku zgłaszającego. Datę i numer seryjny oryginalnego świadectwa przewozowego EUR. 1 podaje się w rubryce 7.

Artykuł  18

Ważność świadectw

1. Świadectwo przewozowe EUR. 1 musi być przedłożone w ciągu 4 miesięcy od daty wystawienia przez władze celne państwa eksportującego w urzędzie celnym państwa importującego, w którym produkty zostały zgłoszone do odprawy celnej.

2. Świadectwa przewozowe EUR. 1, które są przedkładane władzom celnym państwa importującego po końcowej dacie złożenia podanej w pkt 1, mogą być zaakceptowane w celu preferencyjnego traktowania wtedy, gdy nieprzedłożenie świadectw przed ustaloną datą końcową jest spowodowane przez siły wyższe lub wyjątkowe okoliczności.

3. W innych przypadkach opóźnionego przedłożenia władze celne państwa importującego mogą przyjąć świadectwa wtedy, gdy produkty zostały im przedłożone przed wspomnianą datą końcową.

Artykuł  19

Wystawy

1. Produkty wysyłane z Polski lub ze Wspólnoty na wystawę w kraju innym niż Polska lub państwo członkowskie Wspólnoty, sprzedane po wystawie w celu przywiezienia do Polski lub do Wspólnoty, korzystają przy imporcie z postanowień Układu, pod warunkiem że produkty te spełniają wymagania niniejszego protokołu, co pozwala uznać je za pochodzące z Polski lub ze Wspólnoty, i pod warunkiem, że jest wykazane zgodnie z wymogami władz celnych, że:

(a) eksporter wysłał te produkty z Polski lub ze Wspólnoty do państwa, w którym wystawa się odbyła, i wystawił je tam;

(b) produkty zostały sprzedane lub inaczej rozdysponowane przez tego eksportera dla kogokolwiek w Polsce lub we Wspólnocie;

(c) produkty zostały wysłane w czasie trwania wystawy lub natychmiast po niej do Polski lub do Wspólnoty w takim stanie, w jakim były wysłane na wystawę;

(d) produkty nie były od czasu wysłania na wystawę używane do innych celów niż zademonstrowanie na wystawie.

2. Świadectwo przewozowe EUR. 1 musi być okazane władzom celnym w normalny sposób. Musi być w nim podana nazwa i adres wystawy. W razie potrzeby mogą być wymagane dodatkowe dokumenty potwierdzające rodzaj produktów i warunki, na jakich zostały one wystawione.

3. Punkt 1 stosuje się do każdej wystawy handlowej, przemysłowej, rolniczej lub rzemieślniczej, targów lub podobnego pokazu publicznego, jaki jest organizowany nie dla celów prywatnych w sklepach lub pomieszczeniach firmy w celu sprzedania obcych produktów, i podczas których produkty pozostają pod kontrolą celną.

Artykuł  20

Przedkładanie świadectw

Świadectwa przewozowe EUR. 1 są przedkładane władzom celnym państwa importującego zgodnie z procedurami ustalonymi przez to państwo. Wspomniane władze mogą żądać tłumaczenia świadectwa. Mogą one także żądać, żeby do przywozowej deklaracji celnej było załączone oświadczenie importera, że produkty spełniają warunki wymagane dla stosowania Układu.

Artykuł  21

Importowanie partiami

Nie naruszając postanowień artykułu 5 (3) niniejszego protokołu, gdy na żądanie osoby zgłaszającej towary do oclenia wyroby w stanie rozmontowanym lub nie zmontowanym objęte działem 84 lub 85 Zharmonizowanego Systemu są importowane partiami na warunkach określonych przez właściwe władze, uważane są one za jeden wyrób i świadectwo przewozowe może być przedłożone dla wyrobu w całości w momencie importu pierwszej partii.

Artykuł  22

Zabezpieczanie świadectw

Świadectwa przewozowe EUR. 1 zabezpieczane są przez władze celne państwa importującego zgodnie z zasadami obowiązującymi w tym państwie.

Artykuł  23

Formularz EUR. 2

1. Niezależnie od artykułu 11, dowodem statusu pochodzenia, w rozumieniu niniejszego protokołu, dla przesyłek zawierających tylko produkty pochodzące i których wartość przesyłki nie przekracza 5110 ECU, może być formularz EUR. 2, którego wzór jest przedstawiony w załączniku IV do niniejszego protokołu.

2. Formularz EUR. 2 wypełnia i podpisuje eksporter lub upoważniony przez niego przedstawiciel, zgodnie z niniejszym protokołem.

3. Formularz EUR. 2 wypełniany jest dla każdej przesyłki.

4. Eksporter, który wystawił formularz EUR. 2, przedkłada na żądanie władz celnych państwa eksportującego wszystkie pomocnicze dokumenty dotyczące stosowania tego formularza.

5. Artykuły 18, 20 i 22 stosuje się, mutatis mutandis, do formularzy EUR. 2.

Artykuł  24

Niezgodności

Stwierdzenie drobnych niezgodności między oświadczeniami złożonymi w świadectwie przewozowym EUR. 1 lub w formularzu EUR. 2 i oświadczeniami podanymi w dokumentach przedłożonych w urzędzie celnym dla celów transportowych lub formalności wymaganych przy importowaniu produktów, nie czyni ipso facto dokumentu nieważnym, jeżeli zostało w pełni dowiedzione, że odpowiada on przedłożonym produktom.

Artykuł  25

Zwolnienia z udowadniania pochodzenia

1. Produkty przesyłane jako małe paczki od osób prywatnych do osób prywatnych lub będące częścią bagażu podróżnego są dopuszczane jako produkty pochodzące, bez żądania sporządzenia świadectwa przewozowego EUR. 1 lub wypełniania formularza EUR. 2, pod warunkiem że produkty te nie są importowane w celach handlowych i zostały zadeklarowane jako spełniające warunki wymagane do zastosowania Układu i gdy nie ma wątpliwości co do prawdziwości takiej deklaracji.

2. Przywóz, który jest okazjonalny i dotyczy jedynie produktów przeznaczonych do osobistego użytku odbiorców, podróżnych lub ich rodzin, jeżeli ich rodzaj i ilości nie świadczą o ich handlowym przeznaczeniu, nie jest uważany za przywóz w celach handlowych. Poza tym, łączna wartość tych produktów nie może przekraczać 365 ECU w przypadku małych paczek lub 1025 ECU w przypadku zawartości osobistego bagażu podróżnego.

Artykuł  26

Kwoty wyrażone w ECU

1. Kwoty w walucie narodowej państwa eksportującego równoważne kwotom wyrażonym w ECU ustala państwo eksportujące i przekazuje innym stronom Układu oraz układów pomiędzy Wspólnotą a Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką. Gdy kwoty te są większe niż odpowiednie kwoty ustalone przez państwo importujące, to ono uzna je, jeżeli towary są fakturowane w walucie państwa eksportującego.

Jeżeli towary są fakturowane w walucie innego państwa członkowskiego Wspólnoty lub w walucie Polski, Węgier, Republiki Czeskiej lub Republiki Słowackiej, to państwo importujące uznaje kwotę podaną przez odnośne państwo.

2. Do dnia 30 kwietnia 1993 r. włącznie wartość ECU w dowolnej walucie narodowej powinna odpowiadać wartości ECU, jaka obowiązywała w tej samej walucie narodowej w dniu 3 października 1990 r. Dla każdego następnego okresu dwóch lat będzie ona równoważna w danej walucie narodowej wartości ECU obowiązującej w pierwszym dniu roboczym października w roku bezpośrednio poprzedzającym dany okres dwuletni.

CZĘŚĆ  III

POROZUMIENIE O WSPÓŁPRACY ADMINISTRACYJNEJ

Artykuł  27

Przekazywanie adresów i wzorów pieczęci

Władze celne Polski i Państw Członkowskich udostępnią sobie wzajemnie, za pośrednictwem Komisji Wspólnoty Europejskiej, wzory odcisków pieczęci używanych w ich urzędach celnych dla wystawiania świadectw EUR. 1 i adresy władz celnych odpowiedzialnych za wystawianie świadectw EUR. 1 oraz sprawdzanie tych świadectw i formularzy EUR. 2.

Artykuł  28

Sprawdzanie świadectw przewozowych EUR. 1 i formularzy EUR. 2

1. Dodatkowe sprawdzanie świadectw przewozowych EUR. 1 i formularzy EUR. 2 jest przeprowadzane wyrywkowo lub wtedy, gdy władze celne państwa importującego mają uzasadnione wątpliwości co do autentyczności dokumentu lub rzetelności informacji dotyczących prawdziwego pochodzenia sprawdzanych produktów.

2. Dla przeprowadzenia dodatkowego sprawdzenia świadectw przewozowych EUR. 1 władze celne państwa eksportującego muszą przechowywać kopie świadectw, jak również wszystkie dokumenty eksportowe z nimi związane przynajmniej przez dwa lata.

3. W celu zapewnienia właściwego stosowania niniejszego protokołu Polska i Państwa Członkowskie Wspólnoty będą sobie wzajemnie pomagać, za pośrednictwem swoich administracji celnych, w sprawdzaniu autentyczności świadectw przewozowych EUR. 1, łącznie ze świadectwami wystawionymi na podstawie artykułu 12 (5) i formularzy EUR. 2 oraz rzetelności informacji dotyczących rzeczywistego pochodzenia produktów.

4. W celu realizacji pkt 1 władze celne państwa importującego zwracają świadectwo przewozowe EUR. 1 lub formularz EUR. 2, lub ich fotokopie, do władz celnych państwa eksportującego, podając, w razie potrzeby, przyczyny w zakresie formy i treści badania.

Sto sowne dokumenty handlowe lub ich kopie są dołączane do świadectwa EUR. 1 lub formularza EUR. 2 i władze celne wysyłają każdą informację, jaką uzyskały, zwracając uwagę na to, że informacje podane w tym świadectwie są nieścisłe.

5. Jeżeli władze celne państwa importującego zdecydują się zawiesić wykonanie postanowień Układu w oczekiwaniu na wyniki sprawdzenia, to zaproponują one zwolnienie produktów importerowi, z uwzględnieniem wszelkich środków zapobiegawczych uznanych za konieczne.

6. Władze celne państwa importującego będą informowane o wynikach sprawdzania najszybciej jak to możliwe. Wyniki te muszą być takie, żeby umożliwiły ustalenie, czy omawiane świadectwo przewozowe EUR. 1 lub formularz EUR. 2 odnoszą się do omawianych produktów i czy produkty te mogą w rzeczywistości kwalifikować się do zastosowania działań preferencyjnych.

Jeżeli w przypadkach uzasadnionych wątpliwości i braku odpowiedzi w ciągu dziesięciu miesięcy od dnia złożenia wniosku o dokonanie sprawdzenia albo jeżeli odpowiedź nie zawiera wystarczających informacji do ustalenia autentyczności omawianego dokumentu lub rzeczywistego pochodzenia produktów, to władze wnioskujące o sprawdzenie odmawiają, z wyjątkiem przypadku siły wyższej lub wyjątkowych okoliczności, wszelkich korzyści wynikających z preferencyjnego traktowania określonego w Układzie.

7. Spory, które nie mogą być rozstrzygnięte między władzami celnymi państwa importującego i władzami celnymi państwa eksportującego lub które dotyczą kwestii interpretacji niniejszego protokołu, powinny być przedkładane Komitetowi Współpracy Celnej.

8. We wszystkich przypadkach rozstrzyganie sporów między importerem i władzami celnymi państwa importującego odbywa się w oparciu o ustawodawstwo tego państwa.

9. Gdy procedura sprawdzania lub jakieś inne dostępne informacje wydają się wskazywać, że postanowienia niniejszego protokołu zostały naruszone, Polska lub Wspólnota, z własnej inicjatywy lub na żądanie drugiej Strony, przeprowadza odpowiednie dochodzenie lub zgadza się na przeprowadzenie dochodzenia możliwie jak najszybciej dla zidentyfikowania i zapobieżenia takim naruszeniom i w tym celu Polska lub Wspólnota może zaprosić drugą Stronę do udziału w tych dochodzeniach.

10. Gdy procedura sprawdzania lub jakaś inny dostępna informacja wydaje się wskazywać, że postanowienia niniejszego protokołu zostały naruszone, produkty mogą być uznane za pochodzące w rozumieniu niniejszego protokołu tylko po zakończeniu współpracy administracyjnej ustalonej w niniejszym protokole, jaka może być uruchomiona, ze szczególnym uwzględnieniem procedury sprawdzania.

Podobnie, produktom można odmówić traktowania jako produkty pochodzące w rozumieniu niniejszego protokołu dopiero po zakończeniu procedury sprawdzania.

Artykuł  29

Kary

Kary są nakładane na każdą osobę, która sporządza lub przyczynia się do sporządzenia dokumentu zawierającego nieprawdziwe informacje, w celu uzyskania preferencyjnego traktowania produktów.

Artykuł  30

Strefy wolnocłowe

Polska i Państwa Członkowskie podejmą wszystkie niezbędne kroki dla przeciwdziałania, aby produkty sprzedane pod osłoną świadectwa przewozowego EUR. 1, z wykorzystaniem w czasie transportu strefy wolnocłowej znajdującej się na ich terytorium, nie zostały zastąpione innymi towarami i nie były poddawane innym operacjom niż normalne czynności mające na celu zapobieganie ich zepsuciu.

CZĘŚĆ  IV

CEUTA I MELILLA

Artykuł  31

Stosowanie protokołu

1. Określenie "Wspólnota" używane w niniejszym protokole nie obejmuje Ceuty ani Melilli. Określenie "produkty pochodzące ze Wspólnoty" nie obejmuje produktów pochodzących z tych stref.

2. Protokół niniejszy będzie stosowany, mutatis mutandis, do produktów pochodzących z Ceuty i Melilli, zgodnie z odpowiednimi warunkami ustalonymi w artykule 32.

Artykuł  32

Warunki specjalne

1. Postanowienia niniejsze stosuje się zamiast artykułu 1, a powołanie się na ten artykuł będzie dotyczyć, mutatis mutandis, niniejszego artykułu.

2. Pod warunkiem że zostały bezpośrednio przetransportowane zgodnie z postanowieniami artykułu 9, uważane są za:

1) pochodzące z Ceuty i Melilli:

(a) produkty całkowicie uzyskane w Ceucie i Melilli;

(b) produkty uzyskane w Ceucie i Melilli zawierające materiały, które nie zostały w pełni tam uzyskane, pod warunkiem że:

(i) materiały te zostały poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu artykułu 5 niniejszego protokołu lub że

(ii) materiały te pochodzą z Polski lub ze Wspólnoty w rozumieniu niniejszego protokołu, pod warunkiem jednak że zostały poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu;

2) pochodzące z Polski:

(a) produkty całkowicie uzyskane w Polsce;

(b) produkty uzyskane w Polsce zawierające materiały, które nie zostały w pełni tam uzyskane, pod warunkiem że:

(i) materiały te zostały poddane wystarczającej obróbce lub przetworzeniu w rozumieniu artykułu 5 niniejszego protokołu lub że

(ii) materiały te pochodzą z Ceuty i Melilli lub ze Wspólnoty w rozumieniu niniejszego protokołu, pod warunkiem jednak że zostały poddane obróbce lub przetworzeniu wykraczającemu poza zakres czynności określonych w artykule 5 (3) niniejszego protokołu.

3. Ceuta i Melilla są uważane za jedno terytorium.

4. Eksporter lub jego upoważniony przedstawiciel umieszcza w rubryce 2 świadectw przewozowych EUR. 1 wyrazy "Polska" oraz "Ceuta i Melilla". Ponadto w przypadku produktów pochodzących z Ceuty i Melilli zaznacza się to w rubryce 4 świadectw przewozowych EUR. 1.

5. Hiszpańskie władze celne odpowiedzialne są za stosowanie niniejszego protokołu w Ceucie i Melilli.

CZĘŚĆ  V

POSTANOWIENIA KOŃCOWE

Artykuł  33

Zmiany do protokołu

Rada Stowarzyszenia będzie badała w okresach dwuletnich lub na każde żądanie Polski albo Wspólnoty stosowanie postanowień niniejszego protokołu, mając na celu dokonywanie wszelkich koniecznych zmian lub dostosowań. Taka analiza będzie brała pod uwagę w szczególności udział Umawiających się Stron w strefach wolnego handlu lub uniach celnych z państwami trzecimi.

Artykuł  34

Komitet Współpracy Celnej

1. Tworzy się Komitet Współpracy Celnej zajmujący się współpracą administracyjną, mającą na celu prawidłowe i jednolite stosowanie niniejszego protokołu i realizowanie wszelkich innych zadań w sprawach celnych, jakie mogą być mu powierzone.

2. Komitet składa się, z jednej strony, z ekspertów wyznaczonych przez Polskę, i, z drugiej strony, z ekspertów Państw Członkowskich oraz z urzędników departamentów Komisji Wspólnot Europejskich odpowiedzialnych za sprawy celne.

Artykuł  35

Produkty naftowe

Produkty wymienione w załączniku VI będą czasowo wyłączone z zakresu niniejszego protokołu. Jednakże uzgodnienia dotyczące współpracy administracyjnej będą stosowane, mutatis mutandis, do tych produktów.

Artykuł  36

Załączniki

Załączniki do niniejszego protokołu stanowią jego integralną część.

Artykuł  37

Stosowanie protokołu

Polska i Wspólnota podejmą działania niezbędne dla stosowania niniejszego protokołu.

Artykuł  38

Porozumienia z Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką

Umawiające się Strony podejmą wszelkie niezbędne działania dla zawarcia porozumień z Węgrami, Republiką Czeską i Republiką Słowacką, umożliwiających stosowanie niniejszego protokołu. Umawiające się Strony powiadomią się wzajemnie o działaniach podjętych w tym celu.

Artykuł  39

Towary w tranzycie lub składowane

Postanowienia Układu mogą być stosowane do towarów, które spełniają postanowienia niniejszego protokołu i które w dniu wejścia w życie Układu są albo w tranzycie albo są w Polsce lub we Wspólnocie składowane czasowo w składach celnych lub w strefach wolnocłowych, pod warunkiem przedłożenia władzom celnym państwa importującego, w ciągu czterech miesięcy od tej daty, świadectwa EUR. 1 potwierdzonego retrospektywnie przez właściwe władze państwa eksportującego wraz z dokumentami wykazującymi, że towary zostały przetransportowane bezpośrednio.

Załącznik  I

UWAGI

Wstęp

Uwagi te stosuje się, w razie potrzeby, do wszystkich produktów wytwarzanych z użyciem materiałów niepochodzących, nawet gdy nie są przedmiotem specjalnych warunków wymienionych w wykazie załącznika II, lecz które są stosowane zamiast reguły zmiany pozycji taryfowej podanej w artykule 5 (1).

Uwaga 1

1.1. Pierwsze dwie kolumny w wykazie opisują uzyskany produkt. Pierwsza kolumna podaje numer pozycji lub numer działu używany w Zharmonizowanym Systemie, a druga kolumna podaje stosowany w tym systemie opis towarów dla tej pozycji lub działu. Dla każdego zapisu w pierwszych dwóch kolumnach jest podana reguła w kolumnie 3. Jeżeli w niektórych przypadkach zapis w pierwszej kolumnie jest poprzedzony przez "ex", oznacza to, że reguła w kolumnie 3 odnosi się tylko do części pozycji lub działu, jakie opisano w kolumnie 2.

1.2. Gdy w kolumnie 1 zebrano kilka pozycji taryfowych lub gdy podano w niej numer działu, a opis produktów w kolumnie 2 sformułowano ogólnie, to odpowiednia reguła w kolumnie 3 odnosi się do wszystkich produktów, które w Zharmonizowanym Systemie są sklasyfikowane w pozycjach tego działu lub w jakiejkolwiek z pozycji taryfowych zgrupowanych w kolumnie 1.

1.3. Jeśli różne reguły w wykazie odnoszą się do różnych produktów z pozycji taryfowej, to każdy wiersz zawiera opis tej części pozycji taryfowej pokrywającej się z odpowiednią regułą w kolumnie 3.

Uwaga 2

2.1. Określenie "wytwarzanie" obejmuje każdy rodzaj obróbki lub przetworzenia, łącznie z "montażem" lub czynnościami specyficznymi. Jednak patrz poniższa uwaga 3.5.

2.2. Określenie "materiał" obejmuje każdy składnik, surowiec, komponent lub część itd., używane do wytwarzania produktu.

2.3. Określenie "produkt" odnosi się do wytwarzanego produktu, nawet gdy jest on przeznaczony do późniejszego użycia w innej operacji wytwarzania.

2.4. Określenie "towary" obejmuje zarówno materiały, jak i produkty.

Uwaga 3

3.1. W przypadku jakiejkolwiek pozycji taryfowej nie umieszczonej w wykazie lub części pozycji taryfowej, która nie jest umieszczona w wykazie, stosuje się regułę "zmiany pozycji" określoną w artykule 5 (1). Jeżeli stosuje się regułę "zmiany pozycji" do jakiejkolwiek pozycji taryfowej z wykazu, to znajduje się ona potem w regule wymienionej w kolumnie 3.

3.2. Obróbka lub przetworzenie wymagane przez regułę wymienioną w kolumnie 3 muszą być przeprowadzone tylko w stosunku do użytych materiałów niepochodzących. Zastrzeżenia zawarte w regule w kolumnie 3 odpowiednio odnoszą się tylko do użytych materiałów niepochodzących.

3.3. Gdy reguła stanowi, że mogą być użyte "materiały z jakiejkolwiek pozycji", to materiały objęte tą samą pozycją co produkt mogą być również użyte, jednak z uwzględnieniem specyficznych ograniczeń, jakie mogą być również zawarte w regule. Jednak pojęcie "wytwarzanie z materiałów objętych jakąkolwiek pozycją, włącznie z innymi materiałami z pozycji numer..." oznacza, że mogą być użyte tylko materiały sklasyfikowane w tej samej pozycji taryfowej, co produkt o innej nazwie niż nazwa produktu podana w kolumnie 2 wykazu.

3.4. Jeżeli produkt wykonany z niepochodzących materiałów, który uzyskał status pochodzącego w czasie wytwarzania na mocy reguły zmiany pozycji taryfowej lub reguły jego dotyczącej podanej w wykazie, jest użyty jako materiał w procesie wytwarzania innego produktu, to wówczas nie dotyczy go reguła stosowana do produktu, w który jest on włączony.

Na przykład:

Silnik z pozycji nr 8407, dla którego reguła stanowi, że wartość materiałów niepochodzących, które mogą być włączone, nie może przekraczać 40% ceny ex works, jest wykonany z "innej stali stopowej z grubsza ukształtowanej przez kucie" z pozycji nr 7224.

Jeżeli ta odkuwka została wykonana w kraju, o którym mowa, z niepochodzącej wlewki, to odkuwka nabyła już status pochodzenia w oparciu o regułę dotyczącą pozycji nr ex 7224 w wykazie. Może ona potem być liczona jako pochodząca przy obliczaniu wartości silnika, niezależnie od tego, czy został on wyprodukowany w tej samej fabryce czy w innej. Wartość niepochodzącej wlewki nie jest więc brana pod uwagę przy sumowaniu wartości użytych materiałów niepochodzących.

3.5. Nawet gdy reguła zmiany pozycji taryfowej lub inna reguła zawarta w wykazie jest spełniona, produkt nie jest uznany za pochodzący, jeżeli przeprowadzony proces technologiczny, traktowany jako całość, jest niewystarczający w rozumieniu artykułu 5 (3).

3.6. Jednostką kwalifikacyjną dla stosowania reguł pochodzenia jest poszczególny produkt, uznawany za jednostkę podstawową dla klasyfikacji w nomenklaturze Zharmonizowanego Systemu. W przypadku kompletów produktów, które są klasyfikowane w oparciu o 3 Ogólną regułę interpretacji Zharmonizowanego Systemu, jednostka kwalifikacyjna jest określona z uwzględnieniem każdego elementu kompletu; postanowienie to odnosi się również do elementu kompletów z pozycji nr: 6308, 8206 i 9605.

Wynika z tego, co następuje:

- gdy produkt składa się z grupy lub zespołu wyrobów, sklasyfikowany jest w oparciu o warunki Zharmonizowanego Systemu w jednej pozycji, to całość tworzy jednostkę kwalifikacyjną,

- gdy przesyłka składa się z kilku identycznych produktów sklasyfikowanych w tej samej pozycji Zharmonizowanego Systemu, to każdy produkt musi być rozpatrywany indywidualnie przy stosowaniu reguł pochodzenia,

- tam gdzie w oparciu o 5 Ogólną regułę Zharmonizowanego Systemu opakowanie jest klasyfikowane jako całość z zawartym w nim produktem, będzie również uznane jako całość dla celów ustalania pochodzenia.

Uwaga 4

4.1. Reguła znajdująca się w wykazie określa minimalny wymagany stopień obróbki lub przetworzenia, a przeprowadzenie dalszej obróbki lub przetworzenia również nadaje status pochodzenia; przeciwnie, przeprowadzenie mniejszego zakresu obróbki lub przetworzenia nie daje statusu pochodzenia. A więc, jeżeli reguła stanowi, że materiał niepochodzący może być używany na pewnym etapie wytwarzania, to używanie takiego materiału we wcześniejszym etapie wytwarzania jest dozwolone, a używanie takiego materiału na późniejszym etapie nie jest dozwolone.

4.2. Gdy reguła podana w wykazie określa, że produkt może być wytwarzany z więcej niż jednego materiału, oznacza to, że może być używany jeden lub więcej materiałów. Nie jest konieczne, żeby wszystkie były użyte.

Na przykład:

Reguła dla tkanin określa, że mogą być użyte włókna naturalne, a wśród innych materiałów mogą być również używane materiały chemiczne. Nie oznacza to, że oba muszą być używane; użyć można pierwszego lub obu.

Jeżeli jednak ograniczenie odnosi się do jednego materiału, a inne ograniczenia odnoszą się do innych materiałów w ramach tej samej reguły, to ograniczenia te dotyczą materiałów faktycznie użytych.

Na przykład:

Reguła dotycząca maszyn do szycia określa, że zarówno mechanizm naciągania nitki jak i stosowany mechanizm zygzakowy muszą być pochodzące; te dwa ograniczenia stosuje się tylko wtedy, gdy omawiane mechanizmy są rzeczywiście umieszczone w maszynie do szycia.

4.3. Gdy reguła z wykazu określa, że produkt musi być wytwarzany z konkretnego materiału, to warunek ten oczywiście nie wyklucza stosowania innych materiałów nie spełniających, z powodu ich właściwości, wymagań tej reguły.

Na przykład:

Reguła dla pozycji nr 1904, która wyraźnie wyklucza używanie zbóż lub ich pochodnych, nie zabrania używania soli mineralnych, chemikaliów i innych dodatków, które nie są produkowane ze zbóż.

Na przykład:

W przypadku wyrobu wykonanego z materiałów nietkanych, jeżeli dozwolone jest używanie tylko niepochodzącej przędzy dla tej klasy wyrobów, nie jest możliwe użycie jako materiału wyjściowego włókniny, nawet gdy włókniny z natury swojej nie mogą być wykonane z przędzy. W takich wypadkach materiał wyjściowy byłby na ogół na etapie przed przędzą, to jest na etapie włókna.

Patrz także uwaga 7.3 odnosząca się do materiałów włókienniczych.

4.4. Jeżeli w regule wymienionej w wykazie są podane dwa lub więcej udziały procentowe dla maksymalnej wartości materiałów niepochodzących, które mogą być zastosowane, to te udziały procentowe nie mogą być sumowane. Maksymalna wartość wszystkich niepochodzących materiałów nie może nigdy przekroczyć największego podanego udziału procentowego. Poza tym poszczególne udziały procentowe nie mogą być przekraczane w odniesieniu do zastosowanych materiałów.

Uwaga 5

5.1. Określenie "włókna naturalne" jest używane w wykazie w odniesieniu do włókien innych niż włókna sztuczne lub syntetyczne i jest ograniczone do etapów poprzedzających przędzenie, włącznie z odpadami, i jeżeli nie wyszczególniono inaczej; określenie "włókna naturalne" obejmuje włókna, które były gręplowane, czesane lub inaczej przetwarzane, ale nie przędzone.

5.2. Określenie "włókna naturalne" obejmuje włosie końskie z pozycji nr 0503, jedwab z pozycji o numerach 5002 i 5003, jak również włókna wełniane, cienką lub grubą sierść zwierzęcą z pozycji o numerach od 5101 do 5105, włókna bawełniane z pozycji o numerach od 5201 do 5203 i inne roślinne włókna z pozycji o numerach od 5301 do 5305.

5.3. Określenia "pulpa włókiennicza", "materiały chemiczne" i "materiały papiernicze" są stosowane w wykazie do opisywania materiałów nie sklasyfikowanych w działach od 50 do 63, które mogą być używane do wytwarzania włókien sztucznych, syntetycznych, papierniczych lub przędz.

5.4. Określenie "cięte włókna chemiczne" jest używane w wykazie w odniesieniu do syntetycznych lub sztucznych kabli, włókien ciętych lub odpadów z pozycji o numerach od 5501 do 5507.

Uwaga 6

6.1. W przypadku produktów klasyfikowanych w pozycjach taryfowych w wykazie, o których mowa w niniejszej uwadze, warunków ustalonych w kolumnie 3 tego wykazu nie stosuje się do jakichkolwiek podstawowych materiałów włókienniczych, użytych do ich wytworzenia, które stanowią razem 10% lub mniej łącznej masy wszystkich zastosowanych materiałów włókienniczych (ale patrz również do poniższych uwag 6.3 i 6.4).

6.2. Jednak taka tolerancja może być stosowana tylko do produktów mieszanych, które zostały wykonane z dwóch lub więcej podstawowych materiałów włókienniczych.

Następujące materiały są podstawowymi materiałami włókienniczymi:

- jedwab,

- wełna,

- gruba sierść zwierzęca,

- cienka sierść zwierzęca,

- włosie końskie,

- bawełna,

- materiały papiernicze i papier,

- len,

- konopie,

- juta i inne tekstylne włókna łykowe,

- sizal i inne włókna tekstylne z rodzaju agawy,

- włókna kokosowe, z konopii manilskich , z rami i inne roślinne włókna tekstylne,

- syntetyczne włókna ciągłe,

- sztuczne włókna ciągłe,

- syntetyczne włókna cięte,

- sztuczne włókna cięte.

Na przykład:

Przędza z pozycji nr 5205 wykonana z włókien bawełnianych z pozycji nr 5203 i z syntetycznych włókien ciętych z pozycji nr 5506 jest przędzą mieszaną. Dlatego też niepochodzące włókna cięte syntetyczne, które nie spełniają reguł pochodzenia (czego wymaga produkcja z materiałów chemicznych lub z pulpy włókienniczej), mogą być używane do 10% masy przędzy.

Na przykład:

Wełniana tkanina z pozycji nr 5112 wykonana z przędzy wełnianej z pozycji nr 5107 i z syntetycznej przędzy z włókien ciętych z pozycji nr 5509 jest tkaniną mieszaną. Dlatego przędza syntetyczna, która nie odpowiada regułom pochodzenia (czego wymaga produkcja z materiałów chemicznych lub z pulpy włókienniczej), lub przędza wełniana, która nie odpowiada regułom pochodzenia (czego wymaga produkcja z włókien naturalnych, nie gręplowanych lub nie czesanych lub inaczej przygotowanych do przędzenia) lub kombinacja tych dwóch może być użyta do 10% masy tkaniny.

Na przykład:

Tkanina włókiennicza pluszowa z pozycji nr 5802 wykonana z przędzy bawełnianej z pozycji nr 5205 i bawełniana tkanina z pozycji nr 5210 jest produktem mieszanym tylko wtedy, gdy sama tkanina bawełniana jest tkaniną mieszaną sporządzoną z przędzy sklasyfikowanych w dwóch oddzielnych pozycjach lub jeżeli użyte przędze bawełniane są same mieszaninami.

Na przykład:

Jeżeli tkanina włókiennicza pluszowa, o której mowa, została wykonana z bawełnianej przędzy z pozycji nr 5205 i z syntetycznej tkaniny z pozycji nr 5407, to oczywiście użyte przędze są dwoma odrębnymi podstawowymi materiałami włókienniczymi i zgodnie z tym pluszowa tkanina włókiennicza jest produktem mieszanym.

Na przykład:

Dywan pętelkowy wykonany zarówno z przędzy sztucznej, jak i z przędzy bawełnianej i z jutowym podłożem jest produktem mieszanym, ponieważ są użyte trzy podstawowe materiały włókiennicze. A więc wszystkie niepochodzące materiały, które są dodawane w późniejszym etapie produkcji niż przewiduje to reguła, mogą być użyte, pod warunkiem że ich łączna masa nie przekroczy 10% masy materiałów włókienniczych wchodzących w skład dywanu. A więc zarówno podkład jutowy jak i/lub sztuczne przędze mogą być importowane na tym etapie przetworzenia, pod warunkiem że spełnione są warunki dotyczące masy.

6.3. W przypadku tkanin zawierających "przędzę sporządzoną z poliuretanu uzupełnioną elastycznymi segmentami z polieteru skręcanego lub nie" tolerancja ta wynosi 20% w odniesieniu do tej przędzy.

6.4. W przypadku tkanin zawierających pasmo składające się z rdzenia wykonanego z folii aluminiowej lub rdzenia wykonanego z warstewki tworzywa sztucznego powlekanego proszkiem aluminiowym lub nie, o szerokości nie przekraczającej 5 mm, umieszczonego i przyklejonego między dwie warstewki tworzywa sztucznego, tolerancja ta wynosi 30% w odniesieniu do tego pasma.

Uwaga 7

7.1. Produkty włókiennicze oznaczone w wykazie odnośnikiem do niniejszej uwagi i materiały włókiennicze, z wyjątkiem podszewek i międzypodszewek, które nie spełniają reguły podanej w wykazie w kolumnie 3 dotyczącej wykonywania omawianych produktów, mogą być użyte pod warunkiem, że są klasyfikowane w innej pozycji niż pozycja dotycząca produktu oraz że ich wartość nie przekroczy 8% ceny ex works produktu.

7.2. Jakiekolwiek niewłókiennicze materiały wykończeniowe oraz dodatki i inne użyte materiały, które zawierają tekstylia, nie muszą spełniać warunków określonych w kolumnie 3, nawet gdy wykraczają poza zakres uwagi 4.3.

7.3. Zgodnie z uwagą 4.3, jakiekolwiek niepochodzące niewłókiennicze materiały wykończeniowe i dodatki lub inne produkty, które nie zawierają jakichkolwiek tekstyliów, mogą być wykorzystywane dowolnie tam, gdzie nie mogą być one wykonane z materiałów wymienionych w kolumnie 3.

Na przykład:

Jeżeli norma podana w wykazie mówi, że dla określonego wyrobu włókienniczego, takiego jak bluzka, musi być używana przędza, nie ogranicza to stosowania elementów metalowych, takich jak guziki, ponieważ nie mogą one być wykonane z materiałów włókienniczych.

7.4. Gdy stosuje się normę procentową, wartość wykończeń i dodatków musi być brana pod uwagę przy obliczaniu wartości włączonych materiałów niepochodzących.

• Identyfikator: M.P.1997.10.74
• Rodzaj: Uchwała
• Tytuł: Decyzja nr 1/96, 3/96 oraz 4/96 Rady Stowarzyszenia między Rzecząpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi.
• Data aktu: 13/01/1997
• Data ogłoszenia: 19/02/1997
• Data wejścia w życie: 19/02/1997